Το 2021 σε λίγες ημέρες θα είναι παρελθόν και ήρθε η ώρα να παρουσιάσουμε τα albums που ξεχωρίσαμε ο καθένας από εμάς χωριστά και φυσικά τη συνολική λίστα των 20 κορυφαίων albums του 2021 για το Progrocks.gr, κάτι που κι εμείς περιμένουμε ανυπόμονα κάθε χρόνο. Η δύσκολη κατάσταση για όλους μας λόγω της πανδημίας ευνόησε την ακρόαση ακόμα περισσότερης μουσικής και αυτό σίγουρα μας έκανε και μας κάνει να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση με μεγαλύτερη αισιοδοξία.
Όπως το 2020, 2019, τo 2018, το 2017, το 2016, το 2015 και το 2014, η όλη διαδικασία αποδείχτηκε εξαιρετικά ενδιαφέρουσα. Πέρα από την όποια σημασία των λιστών και της ιεραρχική ταξινόμησης των δίσκων, η αξία αυτής της σύνοψης βρίσκεται και στα πολλά και διαφορετικά albums που επιλέχτηκαν, ανεξάρτητα της θέσης τους. Εδώ μπορεί κανείς να βρει 95 αξιόλογες προτάσεις για ακρόαση, που εκτείνονται και αρκετά εκτός prog βεβαίως και έχουν ως κοινό παρονομαστή ότι προέρχονται σε μεγάλο ποσοστό από τον underground χώρο.
Αυτή τη χρονιά η διαφορά μεταξύ της πρώτης και της δεύτερης θέσης συνιστά ένα ρεκόρ για το site μας που πολύ δύσκολα θα καταρριφθεί στο μέλλον και αυτό πιθανότατα οφείλεται στο ότι η μπάντα από την Atlanta κυκλοφόρησε ένα album που στο μέλλον θα θεωρείται ως κλασικό.
Ας αρχίσει λοιπόν η αντίστροφη μέτρηση…
Η ενορχήστρωση είναι μια κατηγορία από μόνη της στην διαδικασία παραγωγής ενός δίσκου και σε αυτόν τον τομέα οι MEER δίνουν τα διαπιστευτήρια τους για φέτος. Το μόλις δεύτερο album τους, με τίτλο Playing House τους βρίσκει να κάνουν απλά πράγματα στις μελωδικές γραμμές τους, με βατές ρυθμικές εναλλαγές και 2 φωνές που εναλλάσσονται με ευκολία ανάμεσα στα δεκάδες, πανέξυπνα κουπλέ και ρεφραίν. Πέρα από την απαράμιλλη τεχνική (hats off στο υπέροχο drumming του Mats Lillehaug) το group έχει έναν από τους πιο ενδιαφέροντες ήχους που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό, αφού πατάνε στην ζεστασιά της neo soul αλλά ουσιαστικά παίζουν με prog rock σκεπτικό που ίσως να προσεγγίζει αρκετά το στυλ των Bent Knee αλλά με πιο radio friendly τρόπο. Ορχηστρικά μέρη, alternative metal ξεσπάσματα, μελαγχολικές indie rock μελωδίες και άλλα πολλά θα σας κρατήσουν παρέα μέσα από ένα χορταστικότατο σύνολο 11 συνθέσεων.
– Αλέξανδρος Τοπιντζής
19. Iotunn – Access All Worlds
Iotunn είναι το όνομα που απάντησε στις προσδοκίες του Jens Nicolai Gräs στην αναζήτηση της κατάλληλη λέξης για το διαμορφούμενο μουσικό του όραμα που αρχίζει από το 2009 με όνειρα για space rock και αποκρυσταλλώνεται λίγα χρόνια σε κάτι αρκετά διαφορετικό: μια σύγχρονη εκδοχή του προοδευτικού metal. Σε αυτή την περιπέτεια στο άγνωστο η μουσική των Iotunn φιλοδοξεί να συγκεράσει διάφορα μουσικά είδη με το προοδευτικό να κατισχύει και να λειτουργεί ως συγκολλητική ουσία μεταξύ τους. O δίσκος κουβαλάει τη μουσική παράδοση της τεράστιας σε σημασία Σκανδιναβικής σκηνής: μελωδικό death metal που γνωρίζει να αναδεικνύει την ατμόσφαιρα και μέσα από σκληρά riff αφήνει τη μελωδία να αναπνεύσει. To Αccess All Worlds ακούγεται ακρόαση με ακρόαση όλο και πιο γοητευτικό. Δεκάδες κρυμμένα σημεία περιμένουν την ανακάλυψη τους και το ταξίδι φαίνεται ανεξάντλητο στους ορίζοντες που υπόσχεται. Αν το προοδευτικό metal του σήμερα αναζητούσε ένα μέρος για να ανθίσει, αυτός ο δίσκος του προσφέρει τους σπόρους του.
– Χρήστος Μήνος
Το A Valediction αποτελεί μια από τις πιο ολοκληρωμένες μουσικές προτάσεις που έχουν παρουσιάσει οι Obscura στην καριέρα τους. Τολμώ να το χαρακτηρίσω και πιασάρικο σε σημεία καθώς έχει πολλή από τη μελωδία της σκηνής του Göteborg (At The Gates, early Arch Enemy) χωρίς να χάνει όμως καθόλου σε επιθετικότητα και heaviness. Μαζί με τις πάντα παρούσες Death, Cynic και Necrophagist επιρροές συνιστούν μια εξαιρετική παλέτα χρωμάτων με τις οποίες οι Kummerer / Münzner ζωγραφίζουν έναν σχεδόν τέλειο δίσκο τεχνικού / progressive death metal. Φρονώ ότι το album αυτό όχι μόνο θα κερδίσει πολύ κόσμο για το σχήμα αλλά θα μπει στη συζήτηση για το καλύτερο album τους μέχρι σήμερα. Ανεξάρτητα πάντως με την κατάταξη που έχει ο καθένας στο μυαλό του για τις δουλειές της μπάντας, αποτελεί μια άκρως ποιοτική δουλειά και δείχνει ότι οι Obscura έχουν ακόμη πολλές ακμαίες ημέρες μπροστά τους αρκεί φυσικά να κρατήσουν ανέπαφο αυτή τη φορά το line-up και τη δυναμική που απέκτησαν εδώ.
– Τάσος Ποιμενίδης
17. Need – Norchestrion: A Song for the End
Το Norchestrion κλείνει την τριλογία των “A song for…” άλμπουμ που οι Need ξεκίνησαν το 2014 με το ORVAM: A Song for Home. Εδώ υπάρχει μια εμφανής βελτίωση στις συνθέσεις, μια εξέλιξη στις ικανότητες και μια πιο ώριμη προσέγγιση ως προς τις επιρροές.
Σε μια εποχή όπου τα μεγαθήρια και οι ήρωες του παρελθόντος μας κυκλοφόρησαν εξαιρετικά άλμπουμ, είναι πολύ σημαντικό να μιλήσουμε για το μέλλον του progressive metal ήχου. Γιατί οι Psychotic Waltz και οι Fates Warning δεν θα υπάρχουν για πάντα και ίσως κυριότερα, δεν γίνεται να περιμένουμε να δώσουν νέα πνοή στον ήχο (που ξεπέρασε τα 40 χρόνια). Μπάντες σαν τους Need, Leprous και Mother of Millions θα πρέπει να δημιουργούν την ίδια αίσθηση αναμονής όπως οι παλιοί μας ήρωες.
– Λευτέρης Σταθάρας
Ο Einar Solberg περιέγραψε την ηχογράφηση του Aphelion ως πιο χαοτική συγκριτικά με οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ. Ηχητικά, οι Leprous έχουν αφαιρέσει περαιτέρω τα heavy στοιχεία τα οποία όμως κάνουν την εμφάνιση τους. Τα πλήκτρα και τα κλασσικά έγχορδα οδηγούν τα κομμάτια, με τους Raphael Weinroth-Browne και Chris Baum να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με το τσέλο και το βιολί αντίστοιχα. Και ενώ και οι δύο έχουν ξαναεμφανιστεί σε προηγούμενα άλμπουμ, σε αυτόν το δίσκο ακούγονται σχεδόν παντού. Με πολλαπλές ακροάσεις βρίσκεις καινούρια στοιχεία στα κομμάτια, κάτι που επιβεβαιώνει πως οι Leprous είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές μπάντες του progressive χώρου. Είναι απογοητευτικό που δεν υπάρχει κάτι μοναδικό και καινούριο όπως στους προηγούμενους δίσκους; Σίγουρα, αλλά ένας καλός δίσκος Leprous είναι πάντα δελεαστικός και σίγουρα πιο ενδιαφέρον από κάμποσες κυκλοφορίες εκεί έξω.
– Λευτέρης Σταθάρας
15. Shamblemaths – Shamblemaths 2
Tο μουσικό όραμα του Simen Ådnøy Ellingsen δεν είναι απλά ενδιαφέρον αλλά και διαφορετικό από σχεδόν οτιδήποτε άλλο σήμερα. Όσα ενθάρρυναν τους λάτρεις του progressive rock στο ντεμπούτο, εδώ ενθουσιάζουν από την πρώτη ακρόαση. Στο Shamblemaths 2 το βασικό πλαίσιο μεταφέρεται ακόμα περισσότερο προς το avant-prog που κυριαρχεί υφολογικά. Η ροή του album είναι αριστουργηματική, η ενορχήστρωση είναι απλά υποδειγματική και οι προσεγμένες λεπτομέρειες λειτουργούν ως καταλύτης για την επιδραστικότητα ενός πολύ φιλόδοξου όσο και παράξενου καλλιτεχνικού εγχειρήματος που στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Σε ένα ως επί το πλείστο σκοτεινό περιβάλλον, η υψηλή τεχνική λειτουργεί αφηγηματικά, τα παιδικά φωνητικά εμπίπτουν αντιθετικά άψογα και ο εν γένει λυρισμός οδηγεί αβίαστα στην τελική ανάταση. O φόρος τιμής στον Shostakovich με το D.S.C.H. (Op. 110 String Quartet No. 8 in C Minor, Mvts. 1 and 2) και το συγκλονιστικό prog epic The River που κλείνει τον δίσκο είναι δύο από τα σημαντικότερα prog επιτεύγματα των τελευταίων (πολλών) ετών.
– Δημήτρης Καλτσάς
14. Embryo – Auf Auf
Κατά την μακρόχρονη πορεία της Γερμανικής κολεκτίβας που ακούει στο όνομα Embryo και κατατάσσεται στον προοδευτικό χώρο της ροκ, ετέθη ευθύς εξαρχής ο ηχητικός τους προσανατολισμός, με αφετηρία τα ανήσυχα 70s. Ο αείμνηστος Christian Burchard χρησιμοποιούσε πάντα τη φράση “Auf Auf”, όπου μεταφράζεται “Συνέχισε αυτό που κάνεις”, πράγμα που επιβεβαιώνεται από την πορεία του μέσα στο συγκρότημα, καθώς ηγούνταν του σχήματος για 50 και πλέον χρόνια. Μέσα από ποικίλες συνεργασίες δημιούργησαν την δική τους ανάγνωση πάνω σε αυτό που ονομάστηκε krautrock, εστιάζοντας σε στοιχεία jazz και αργότερα ethnic. Η σκυτάλη -από το 2016- πέρασε στην κόρη του, Marja, η οποία διατηρεί και εμπλουτίζει τις ηχητικές περιπλανήσεις. Ο φετινός δίσκος Auf Auf το αποδεικνύει περίτρανα! Από την βαθιά, ατίθαση jazz, στην Αφγανική -και ανατολίτικη γενικότερα- modal και από εκεί σε μια ψυχεδελική jazz-rock περιδίνηση, η πολυπολιτισμικότητα είναι πανταχού παρούσα και το fusion τους αυτό που χρειαζόμαστε για να γαληνέψουμε μετά από ακόμα μια παράξενη χρονιά.
– Γιώργος Ζούκας
Μια διετία μετά το ντεμπούτο LP τους, οι black midi διατηρούν ακέραια την προοδευτική λογική τους, ισομοιράζοντας την τράπουλα των δομών τους μεταξύ αυτοσχεδιασμού και συγκροτημένης σύνθεσης. Η δραματουργία τους αποτυπώνει συγκλονιστικά την παράνοια του ξεκούρδιστου και μπερδεμένου καιρού μας, ελισσόμενη μεταξύ μελωδικής αισθαντικότητας (Marlene Dietrich), ασταμάτητα περιπετειώδους αλληλουχίας του συνθέτω-αποδομώ-ανασυνθέτω (John L), παιχνιδιών αρμονίας και δυσαρμονίας (Chondromalacia Patella), αέναου groove που στριφογυρίζει το πάτωμα (Dethroned). Η jazz είναι αρωγός σε όλο αυτό το ντελιριακό αλισβερίσι με rock κινητήρα και math συνάψεις, όχι με τη στενή έννοια ενός genre, αλλά περισσότερο σαν νοοτροπία που ξεκλειδώνει τις αναπτύξεις και την επικοινωνία των μουσικών με ελευθερία πνεύματος, κομίζοντας παράλληλα και μια ευάερη fusion φιλοσοφία. Το Cavalcade γίνεται η φωνή μιας παρέας 20χρονων και κάτι νέων που από κοινού και αδιαίρετα απηχούν με το δικό τους τρόπο τις τρικυμίες της εποχής τους.
– Παναγιώτης Σταθόπουλος
12. Motorpsycho – Kingdom of Oblivion
Ασταμάτητοι. Μόνο έτσι θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει πλέον τους Νορβηγούς, οι οποίοι φαίνεται να συνεχίζουν απτόητοι και χωρίς καμία διάθεση να κόψουν ταχύτητα, σε μια πορεία που εντυπωσιάζει και με κάθε της βήμα προσφέρει ένα ποιοτικότατο λιθαράκι στο σύγχρονο ευρωπαϊκό rock στερέωμα. Η διαφορά που ο ακροατής θα αντιληφθεί από την πρώτη κιόλας ακρόαση του Kingdom of Oblivion είναι η εστίαση στα riffs και η επιστροφή σε πιο heavy rock μονοπάτια, τα οποία εξελίσσουν τις συνθέσεις και τις καθοδηγούν. Το Kingdom of Oblivion έρχεται μετά από ένα ασύλληπτο σερί δίσκων για να συνεχίσει μέσα από μια άλλη κατεύθυνση, εγγύτερα σε εκείνη του Heavy Metal Fruit ας πούμε και του Little Lucid Moments περισσότερο και να προσδώσει μια νέα φρεσκάδα στις προοδευτικότερες αναζητήσεις τους. Mία ακόμα εντυπωσιακή προσθήκη στον δισκογραφικό πλούτο των Νορβηγών, ένα άλμπουμ που τους διατηρεί σε μια άτυπη πρωτοκαθεδρία ενός συγκροτήματος που έχει κερδίσει το σεβασμό του κοινού, σαν μια κορυφαία σύγχρονη μπάντα με καμία έκπτωση στις διαθέσεις για μεγαλουργία.
– Πάνος Παπάζογλου
Με όχημα την αγάπη για σχήματα όπως οι Änglagård και οι Anekdoten, την ιταλική παράδοση στο progressive rock και το έμφυτο ταλέντο στη μελωδία, ο Ske με το φετινό Insolubilia μας προσφέρει ακόμη ένα instrumental διαμάντι γεμάτο με ιδέες και ενορχηστρώσεις που άλλοι χρειάζονται δύο ή και τρεις δουλειές για να τις συμπεριλάβουν. Στο πλευρό του όπως συνέβη και στο 1000 Autumni, έχει ούτε λίγο ούτε πολύ 24 guest μουσικούς. Ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία του δίσκου είναι ότι καταφέρνει να ακούγεται retro και επίκαιρο την ίδια ακριβώς στιγμή, ενώ η πλειάδα πνευστών και εγχόρδων μουσικών οργάνων που παρελαύνει μέσα στις 11 συνθέσεις εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τη σύνθεση και δεν υπάρχει ούτε μία στιγμή επιδειξιμανίας ή φλυαρίας. Το Insolubilia παρά τη μεγάλη του διάρκεια καταφέρνει να ακούγεται ενιαίο, για αυτό είναι πραγματικά δύσκολο να ξεχωρίσει κάποιος ένα κομμάτι, αν και το φινάλε με τα Insolubilia V, IV και III κόβουν την ανάσα. Χωρίς δεύτερη σκέψη, εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν από τους ποιοτικότερους και αρτιότερους instrumental prog δίσκους των τελευταίων ετών.
– Πάρης Γραβουνιώτης
10. Hedvig Mollestad – Tempest Revisited
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Tempest Revisited είναι πως δεν αποτελεί την φυσική συνέχεια του Ekhidna, αλλά επίσης απέχει αρκετά από το Ding Dong. You’re Dead. Αποτελεί μια ξεχωριστή one-off προσθήκη στη δισκογραφία της Νορβηγίδας, παρότι το trademark παίξιμό της και η αισθητική της παραμένουν και εδώ άθικτα. Σύμφωνα με την Mollestad ο καιρός της Νορβηγίας επηρέασε την ιδιοσυγκρασία του δίσκου και αυτό γίνεται ξεκάθαρο από τις πολλές αλλαγές στη διάθεση των μουσικών, αλλά από την προσπάθεια τους για την δημιουργία εκτενών ηχοτοπίων ανάμεσα στις συνθετικές κορυφώσεις. Όλα τα μέλη της μπάντας κάνουν ξεκάθαρη την παρουσία τους στον δίσκο μέσω του παιξίματός τους, αλλά είναι η Mollestad που για μια ακόμα φορά λάμπει μεταξύ ίσων, με το τόσο χαρακτηριστικό και γεμάτο ουσία παίξιμό της. Το Tempest Revisited αποτελεί μία ακόμα στιβαρή προσθήκη στη δισκογραφία της και μία ακόμα απόδειξη του συνθετικού και παικτικού της ταλέντου, όπως και της υψηλότατης καλαισθησίας με την οποία προσεγγίζει την τέχνη της.
– Κώστας Μπάρμπας
Το Ascension Codes φαντάζει σαν μια φυσική συνέχεια του Traced in Air, κρατώντας όμως και κάποια στοιχεία από τα πιο rock του Kindly Bent to Free Us, ενώ ανάμεσα στα main κομμάτια υπάρχουν πάντα ambient interludes που ακούγονται πολύ ατμοσφαιρικά και spacey. Οι ρυθμικές metal κιθάρες επέστρεψαν για τα καλά και το αποτέλεσμα δικαιώνει τον Masvidal αλλά και όσους γκρίνιαζαν για το metal στοιχείο που έλειπε και τόσο ταίριαζε στους Cynic. Μαζί με τις κιθάρες επέστρεψε και το vocoder που αποτελεί σήμα κατατεθέν τους. Πρόκειται για έναν δίσκο που ενώ ακούγεται 100% Cynic, ταυτόχρονα δείχνει και έναν συνθέτη που δεν φοβήθηκε σε πολλά σημεία να βγει από το comfort zone του. Ένα αυθεντικό redefinition της μπάντας, ένα έργο που απλώνει το ένα χέρι του στο παρελθόν και με το άλλο δείχνει το παρόν και το μέλλον. Ένα album που γεννήθηκε με θάνατο και θρήνο που αποτελεί ταυτόχρονα μια γιορτή της ζωής και της ψυχής, ένας από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων χρόνων.
– Τάσος Ποιμενίδης
08. Diagonal – 4
Το προηγούμενό album των Diagonal δρομολόγησε μία αισθητή μεταποίηση του ύφους τους, παρόλο που τα 70s παρέμειναν η βασική δεξαμενή επιρροών, ο πυλώνας πάνω στον οποίο θα χάραζαν την εκφραστική τους. Η βασική διαφορά του Arc ήταν ότι ενώ η προοδευτική αίσθηση ήταν πανταχού παρούσα, εξέφραζαν πολυσχιδώς, αλλά με έναν εναλλακτικό / ήπιο τρόπο τη συνθετική τους δεινότητα. Αυτή η πολυσχιδία αποτυπώνεται ανεπιτήδευτα και σε πλήρη δημιουργική ροή και στο καινούριο album. Η πηγαία βρετανικότητα σε συνδυασμό με μία ποικιλότροπη υφολογία, είναι το κλειδί ώστε να ικανοποιήσουν πλήρως και τον πιο απαιτητικό φιλοπρόοδο ακροατή. Οι Diagonal συνθέτουν εκ νέου βαθιά εθιστικά κομμάτια, ξεπερνώντας σε ποιότητα το Arc. Τα τραγούδια δεν είναι διόλου μονοθεματικά και μονότονα, αλλά δομούνται επί διαφόρων ειδών. Prog / kraut / folk / psychedelic / jazz και ένας περισσότερο κιθαριστικά προσανατολισμένος ήχος, με την ευδιάκριτη Canterbury αισθητική πανταχού παρούσα, απογυμνώνουν και φανερώνουν ένα ηδονικό αλχημικό απόσταγμα αληθινής προοδευτικής μουσικής.
– Θωμάς Σαρακίντσης
07. Terra Odium – Ne Plus Ultra
Οι Terra Odium συνιστούν το σημείο που παλιοί γνώριμοι ανταμώνουν ξανά: ο Asgeir Mickelson (από τους Spiral Architect) με τον o Bollie Fredriksen (από τους Manitou) και ο Øyvind Hægeland με προϋπηρεσία και στις δύο μπάντες. Mαζί τους, ο πανταχού παρών Steve Di Giorgio και ο Jon Phipps. Μια μπάντα που η σύνθεση των ονομάτων ανακαλεί ένα γοητευτικό παρελθόν. Ο πρώτος τους δίσκος τους ανακαλεί ακριβώς μια χρυσή εποχή του προοδευτικού metal. Στη μουσική τους παρελαύνουν οι Watchtower, οι Pyschotic Walz, οι παλιοί Fates Warning… Μπάντες που στη νεότητά τους σφυρηλάτησαν την τεχνική πλευρά της σκληρής προοδευτικής metal μουσικής. Μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του φετινού παραδοσιακού προοδευτικού metal βρίσκονται εδώ και αντανακλούν ένα χρυσό παρελθόν όσο λίγα άλλα. Ανάμεσα στη νοσταλγία και την ώθηση για την παραμονή στο παρόν και τις λογικές του, το Ne Plus Ultra κλίνει σαφώς προς τη μία μεριά και αυτό στην τελική μπορεί και να είναι υπέροχο.
– Χρήστος Μήνος
Το album έχει αρκετά heavy στοιχεία σχεδόν δανειζόμενο σε κάποια σημεία riffs και από τους τέσσερις προηγούμενους δίσκους, ταυτόχρονα όμως είναι και διαφορετικός σε άλλες πτυχές του. Έχει ποικιλία στις συνθέσεις, ενώ τα αδιάφορα σημεία είναι μάλλον ελάχιστα. Δεν είναι ένας χαρούμενος δίσκος, όμως σε πολλά σημεία δίνει αίσθηση αναπτέρωσης και ενδυνάμωσης, κάτι που δεν το είχαν οι προηγούμενες δουλειές τους. Η δουλειά αυτή είναι 100% Gojira υφολογικά, υπάρχουν κάποιες μικρές ηχητικές διαφοροποιήσεις από τo αναμενόμενο (The Chant) προσδίδουν ενδιαφέρον, χωρίς φυσικά να μιλάμε για κάποια ακραία διαφοροποίηση ή πειραματισμό. Αν κάποιος περίμενε να θυμίζει κάποιον συγκεκριμένο δίσκο του παρελθόντος τους σε γενικότερη αισθητική, ίσως και να απογοητευτεί. Είμαι όμως πεπεισμένος πως πρόκειται για μια απολαυστική δουλειά που θα αγαπήσει πολύς κόσμος, θα ακούγεται στο μέλλον και περιέχει αρκετά τραγούδια με την αύρα του κλασικού.
– Τάσος Ποιμενίδης
05. Ryley Walker – Course in Fable
H μουσική του Ryley Walker διακρίνεται για την περιπετειώδη και τολμηρή απόδοση της, είτε συνθετικά, είτε ενορχηστρωτικά, είτε και τα δυο. H συνεργασία του με τον John McEntire αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο χτίζοντας πάνω στην folk βάση της μουσικής του υπέροχες ενορχηστρώσεις χωρίς να χάνεται το συναίσθημα και η ονειρική ατμόσφαιρα που αποπνέουν. 12χορδες κιθάρες, ρυθμικά σχήματα, ακολουθία συγχορδιών που προϊδεάζουν progressive rock επιρροές ενώ δεν απουσιάζει η μοντέρνα αισθητική δοσμένη διακριτικά. Η εύθραυστη φωνή του Walker φέρνει στο μυαλό γίγαντες του ιδιώματος όπως οι John Martyn, Νick Drake, Jimmy Webb και σε σημεία Βert Jansch, όντας έντονα συναισθηματική, μοναχική και γήινη με δεσμευτική για τον ακροατή εκφραστικότητα. Σε μια εποχή έντονης μουσικής κινητικότητας και διεύρυνσης της προοδευτικής μουσικής, τέτοιες κυκλοφορίες κρίνονται απαραίτητες για τον πλουραλισμό της έκφρασης και την ανανέωση της σχέσης της με ένα ιδιαίτερο κοινό που διψάει για folk καλλιτέχνες υψηλής ποιότητας.
– Γιάννης Ζαβραδινός
04. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
Με κάθε τους κυκλοφορία πια οι Νορβηγοί Krokofant καταφέρνουν να εξελίσσουν τον ήχο τους, να αλλάζουν κατευθύνσεις χωρίς να παρεκκλίνουν από την πορεία τους προς την κορυφή και εν ολίγοις να προσφέρουν απανωτές δισκάρες. Και στον πέμπτο δίσκο τους λοιπόν, με τον “ευφάνταστο” τίτλο Fifth, μέσα από τις 4 δαιδαλώδεις συνθέσεις τους καταφέρνουν να οδηγήσουν τον ακροατή σε έναν πειραματικό περίπατο μέσα από λαβυρινθώδεις επωδούς και πολύπλοκους αυτοσχεδιασμούς που συγκροτούν το jazz-rock υβρίδιό τους. Με την πολύτιμη συνδρομή και συνθετική συμβολή των Ståle Storløkken, Ingebrigt Håker Flaten, οι Krokofant περιπλέκουν τα πράγματα με γνήσια προοδευτική διάθεση και πρόθεση και αναδεικνύουν έναν ήχο που χαρακτηρίζεται από τις αυτοσχεδιαστικές ορμές αφενός και αφετέρου την έντονη συνομιλία με την παρακαταθήκη των πρώιμων King Crimson φερ’ ειπείν. Οι Krokofant δημιούργησαν ένα γνήσια απολαυστικό άλμπουμ, τίποτα λιγότερο από ένα εξαιρετικό δείγμα σύγχρονης καλλιτεχνικής αντίληψης για την πορεία ενός ήχου, ο οποίος φαίνεται να αποτελεί σήμα κατατεθέν της εντυπωσιακής παραγωγής της νορβηγικής σχολής.
– Πάνος Παπάζογλου
Μετά από δύο υπέροχους δίσκους, με αποκορύφωμα το The Finest of Miracles, οι Ciccada επανέρχονται σχεδόν μετά από μία εξαετία με την πολυπόθητη τρίτη τους δημιουργία. Το Harvest προσφέρει έξι άριστες συνθέσεις με απώτερο σκοπό τη μεταφορά του ακροατή σε τόπους ανέπαφους, αλλά όχι ανοίκειους. Έξι συνθέσεις που δεν απομακρύνονται από το προηγηθέν αναγεννησιακό «ποιμενικό» prog βρετανικής σχολής με ευδιάκριτες συμφωνικές και jazz ρανίδες. Έξι συνθέσεις που σταχυολογούν τις εμμονές τους και αναδεικνύουν μία ζώσα και δρώσα περφεξιονιστική prog folk μυσταγωγία. Η αίγλη τους εξακολουθεί να πυρώνει στο φως και στη φύση, όπου νότες και ταξιδιάρικες μελωδίες νοσταλγίας θετικής και πνευματικής ενατένισης εναλλάσσονται διαδοχικά αφήνοντας ανεξίτηλο το στίγμα ενός διαδραστικού παραμυθιού μέσω εικόνων και μαγείας.
– Θωμάς Σαρακίντσης
Το τέταρτο studio album των Agusa, τέσσερα χρόνια μετά τον ομώνυμο δίσκο τους, το κουιντέτο από το Malmö επιστρέφει στη συνταγή των δύο side songs που είχε ακολουθήσει στο Två (2015) με δύο αλλαγές στη σύνθεση. Στο En Annan Värld η μουσική παραμένει βαθιά ριζωμένη στα πρώιμα 70s, με το κοινοβιακό πνεύμα και τις κλιμακωτές αναπτύξεις των θεμάτων (και τα δύο κομμάτια διαρκούν πάνω από 20 λεπτά) να αναδεικνύουν το υπέροχο progressive / psych / folk rock των Agusa αποπνέοντας χαλαρότητα, ειλικρίνεια και πάνω απ’ όλα πειστικότητα. Το Sagobrus είναι από μόνο του ένας λόγος να ακούει και να αγαπά κανείς αυτή τη μουσική, ένα συγκλονιστικό epic με συναρπαστική εξέλιξη, πλούτο επιεικώς εμπνευσμένων ιδεών και γλυκύτατες φράσεις ως φόρο τιμής στους Camel. Το πιο ήπιο και αιθέριο, επίσης εξαιρετικό Uppenbarelser αποτελεί σχεδόν έκπληξη, εξερευνώντας την πιο ψυχεδελική πλευρά της μπάντας ξεκινώντας ακουστικά και καταλήγοντας σε ένα κλασικότροπο θέμα που χτίζεται άψογα, κλείνοντας έτσι έναν από τους κορυφαίους δίσκους της χρονιάς.
– Δημήτρης Καλτσάς
01. Mastodon – Hushed and Grim
To 2018 ο επί χρόνια manager και φίλος των Mastodon, Nick John, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και τo Hushed and Grim αποτελεί την ολοκληρωμένη καλλιτεχνική αντίδραση τους στο τραγικό αυτό γεγονός. Δημιουργήθηκε μέσα στην απομόνωση της καραντίνας και εν τέλει μεγάλωσε αρκετά ώστε να κυκλοφορεί ως διπλός δίσκος 15 κομματιών, πίσω από ένα γκρι εξώφυλλο. Οι τέσσερεις κορυφαίοι μουσικοί είναι μεγάλοι γνώστες της rock και έχουν καταφέρει ενώ κατά βάση παίζουν progressive metal σε γενικές γραμμές, η μουσική τους να καλύπτει ένα πολύ μεγάλο φάσμα ήχων και επιρροών, που ξεκινά από το ψυχεδελικό rock και φτάνει μέχρι το sludge metal, με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς. Έχουν παράλληλα το ταλέντο και πλέον και την εμπειρία να χρησιμοποιούν όλο το αυτό το αλφαβητάριο της rock, όντας αριστούχοι μαθητές του, για να δημιουργούν χωρίς όρια μουσική, που παρά τον φαινομενικά δυσπρόσιτο χαρακτήρα της, μπορεί να μιλήσει σε οποιονδήποτε σταθεί με προσοχή για να την ακούσει. Το Hushed and Grim, ένα αριστουργηματικό έργο για την ανθρώπινη απώλεια, απογυμνωμένο από οποιαδήποτε υποψία μελοδράματος, εκλεκτικό και συνάμα βαθιά λαϊκό, μοιάζει να βάζει πλώρη για την καλλιτεχνική αιωνιότητα. Είναι το γκρι του εξωφύλλου του, σε όλο το μεγαλείο και τις αποχρώσεις που μπορεί να έχει αυτό το μουντό χρώμα.
– Κώστας Μπάρμπας
Δημήτρης Αναστασιάδης
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Agusa – En Annan Värld
03. Floating Points, Pharoah Sanders & The London Symphony Orchestra – Promises
04. Ciccada – Harvest
05. Leprous – Aphelion
06. Motorpsycho – Kingdom of Oblivion
07. Hedvig Mollestad – Tempest Revisited
08. Gojira – Fortitude
09. Diagonal – 4
10. Sturgill Simpson – The Ballad of Dood & Juanita
Γιάννης Βούλγαρης
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Cynic – Ascension Codes
03. Gojira – Fortitude
04. Dvne – Etemen Ænka
05. Rivers of Nihil – The Work
06. Need – Norchestrion: A Song for the End
07. Vola – Witness
08. Obscura – A Valediction
09. Teramaze – And the Beauty they Perceive
10. Motorpsycho – Kingdom of Oblivion
Πάρης Γραβουνιώτης
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Ske – Insolubilia
03. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
04. Agusa – En Annan Värld
05. Ciccada – Harvest
06. Diagonal – 4
07. Hedvig Mollestad – Tempest Revisited
08. Ryley Walker – Course in Fable
09. Cynic – Ascension Codes
10. Need – Norchestrion: A Song for the End
Μελέτης Δουλγκέρογλου
01. Archspire – Bleed the Future
02. Between the Buried and Me – Colors II
03. Motorpsycho – Kingdom of Oblivion
04. Terra Odium – Ne Plus Ultra
05. At the Gates – The Nightmare of Being
06. Gojira – Fortitude
07. Fear Factory – Aggression Continuum
08. Iotunn – Access All Worlds
09. Hedvig Mollestad Trio – Ding Dong. You’re Dead.
10. Liquid Tension Experiment – Liquid Tension Experiment 3
Γιάννης Ζαβραδινός
01. Cathal Coughlan – Song of Co-Aklan
02. MEER – Playing House
03. Andy Summers – Harmonics of the Night
04. Utopianisti – Tango Solo
05. Ryley Walker – Course in Fable
06. Frost* – Day and Age
07. black midi – Cavalcade
08. Manic Street Preachers – The Ultra Vivid Lament
09. Shamblemaths – Shamblemaths 2
10. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
Γιώργος Ζούκας
01. Discodor – Discodor
02. Sven Wunder – Natura Morta
03. The Brkn Record – The Architecture of Oppression Part 1
04. Embryo – Auf Auf
05. Floating Points, Pharoah Sanders & The London Symphony Orchestra – Promises
06. Madlib – Sound Ancestors
07. Anthony Joseph – The Rich Are Only Defeated When Running For Their Lives
08. Jaubi – Nafs At Peace
09. MAST – Battle Hymns of the Republic
10. Cult48 – Underground Signals From An Unknown Place
Δημήτρης Καλτσάς
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Agusa – En Annan Värld
03. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
04. Diagonal – 4
05. Shamblemaths – Shamblemaths 2
06. Ryley Walker – Course in Fable
07. Hedvig Mollestad – Tempest Revisited
08. Ciccada – Harvest
09. Ske – Insolubilia
10. Motorpsycho – Kingdom of Oblivion
Βασίλης Κορολής
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Gojira – Fortitude
03. Dold Vorde Ens Navn – Mørkere
04. Ethereal Shroud – Trisagion
05. Lingua Ignota – Sinner Get Ready
06. Funeral Mist – Deiform
07. Mystras – Empires Vanquished And Dismantled
08. Panopticon – …And Again Into the Light
09. Leprous – Aphelion
10. MØL – Diorama
Χρήστος Μήνος
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Iron Maiden – Senjutsu
03. Kenn Nardi – Trauma
04. Obscura – A Valediction
05. Terra Odium – Ne Plus Ultra
06. Iotunn – Access All Worlds
07. Carcass – Torn Arteries
08. Need – Norchestrion: A Song for the End
09. Cryptosis – Bionic Swarm
10. Liquid Tension Experiment – Liquid Tension Experiment 3
Κώστας Μπάρμπας
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
03. Agusa – En Annan Värld
04. Ryley Walker – Course in Fable
05. Ciccada – Harvest
06. Bend the Future – Without Notice
07. Motorpsycho – Kingdom of Oblivion
08. Diagonal – 4
09. Hedvig Mollestad – Tempest Revisited
10. Ske – Insolubilia
Ελένη Παναγιώτου
01. Leprous – Aphelion
02. Frost* – Day and Age
03. Agusa – En Annan Värld
04. The Dear Hunter – The Indigo Child
05. Mastodon – Hushed and Grim
06. Mariusz Duda – Claustrophobic Universe
07. Antony Kalugin – Chameleon Shapeshifter
08. Kristoffer Gildenlow – Let Me Be A Ghost
09. Dream Theater – A View from the Top of the World
10. Steven Wilson – The Future Bites
Πέτρος Παπαδογιάννης
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Ryley Walker – Course in Fable
03. Hedvig Mollestad – Tempest Revisited
04. Iotunn – Access All Worlds
05. Wolf Alice – Blue Weekend
06. Cynic – Ascension Codes
07. Shamblemaths – Shamblemaths 2
08. Diagonal – 4
09. MEER – Playing House
10. Derya Yıldırım & Grup Şimşek – DOST 1
Πάνος Παπάζογλου
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Gojira – Fortitude
03. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
04. Terra Odium – Ne Plus Ultra
05. Dvne – Etemen Ænka
06. Turnstile – Glow On
07. Biffy Clyro – The Myth of The Happily Ever After
08. Motorpsycho – Kingdom of Oblivion
09. black midi – Cavalcade
10. Diagonal – 4
Goran Petrić
01. Cynic – Ascension Codes
02. Ske – Insolubilia
03. Mastodon – Hushed and Grim
04. Ciccada – Harvest
05. Terra Odium – Ne Plus Ultra
06. Agusa – En Annan Värld
07. Canvas Solaris – Chromosphere
08. Diagonal – 4
09. Kenn Nardi – Trauma
10. A Dying Planet – When The Skies Are Grey
Τάσος Ποιμενίδης
01. Carcass – Torn Arteries
02. Terra Odium – Ne Plus Ultra
03. Need – Norchestrion: A Song for the End
04. Cynic – Ascension Codes
05. Obscura – A Valediction
06. Mastodon – Hushed and Grim
07. Gojira – Fortitude
08. Cryptosis – Bionic Swarm
09. Demoniac – So It Goes
10. Leprous – Aphelion
Κώστας Ρόκας
01. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
02. Ciccada – Harvest
03. The Bevis Frond – Little Eden
04. black midi – Cavalcade
05. Mastodon – Hushed and Grim
06. Needlepoint – Walking Up That Valley
07. Jordsjø – Pastoralia
08. Levitation Orchestra – Illusions & Realities
09. Sufjan Stevens & Angelo De Augustine – A Beginner’s Mind
10. Godspeed You! Black Emperor – G_d’s Pee at State’s End!
Θωμάς Σαρακίντσης
01. Diagonal – 4
02. Ciccada – Harvest
03. Shamblemaths – Shamblemaths 2
04. Mastodon – Hushed and Grim
05. Iron Maiden – Senjutsu
06. Ryley Walker – Course in Fable
07. Bend the Future – Without Notice
08. Hedvig Mollestad – Tempest Revisited
09. Terra Odium – Ne Plus Ultra
10. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
Λευτέρης Σταθάρας
01. Mastodon – Hushed and Grim
02. Agusa – En Annan Värld
03. Ryley Walker – Course in Fable
04. Ciccada – Harvest
05. Motorpsycho – Kingdom of Oblivion
06. Gojira – Fortitude
07. Hedvig Mollestad Trio – Ding Dong. You’re Dead.
08. black midi – Cavalcade
09. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
10. Ske – Insolubilia
Παναγιώτης Σταθόπουλος
01. Richard Dawson & Circle – Henki
02. Vault of Blossomed Ropes – Etidorhpa
03. Tomaga – Intimate Immensity
04. Aging, Land Trance – Embassy Nocturnes
05. Notwist – Vertigo Days
06. Embryo – Auf Auf
07. Vanishing Twin – Ookii Gekkou
08. Nils Okland – Glodetradar
09. Ryley Walker – Course in Fable
10. Lingua Ignota – Sinner Get Ready
Αλέξανδρος Τοπιντζής
01. Turnstile – Glow On
02. Mastodon – Hushed and Grim
03. black midi – Cavalcade
04. Ske – Insolubilia
05. Krokofant with Ståle Storløkken & Ingebrigt Håker Flaten – Fifth
06. Hedvig Mollestad – Tempest Revisited
07. MEER – Playing House
08. Jan Van Angelopoulos – Streams
09. Ill Considered – Liminal Space
10. Web Web x Max Herre – Web Max
Νίκος Φιλιππαίος
01. Embryo – Auf Auf
02. Divorce From New York – This Ain’t Jazz No More
03. Time Is a Mountain – lll
04. Stiletti-Ana – I’m An Arpeggiator
05. Orchestre Tout Puissant Marcel Duchamp – We’re OK. But We’re Lost Anyway
06. Islandman – Godless Ceremony
07. L’ Eclair – Confusions
08. Occupations of Uninhabited Space – External Monologue
09. downstairs J – basement, etc…
10. Lanterna – Hidden Drives
