Hedvig Mollestad Trio – Ding Dong. You’re Dead.

Intro: Dimitris Kaltsas

The sixth studio album of Hedvig Mollestad Trio is released 10 years after the band’s debut, Shoot!. Looking back at the band’s career so far, one could say that a unique combination of different sounds is their main characteristic. This mix of jazz-rock and hard rock with a bold jamming directness that adds sharpness and aggression, sounding borderline post-metal in a genuine jazz fusion environment, is nothing but common. This sound seemed to mature from record to record and take on an increasingly complete form, culminating so far in 2018’s Smells Funny.

But what has changed in these three years? The answer is that Ekhidna was released last year, Mollestad’s first solo album, which raised the bar very high and went far beyond the style of her trio, openly flirting with prog with a rich instrumentation. That was more than enough to make Ding Dong listen. You’re Dead. even more interesting.

Delightful genre-melting pot

Mollestad is known for her ability to mix rock with jazz in a unique way that a priori rejects any stereotypical expression by retrieving the primordial elements of both worlds, resulting in a sound that still cannot be described as vintage. This happens, not only because the charismatic guitarist invests in the timeless characteristics and energy of both rock and jazz, but also because this playing would be impossible without much of what happened after the ’70s (including metal and stoner rock). Although the term jazz-rock seems safe, it is not enough to describe the sound of the trio, especially in this case. The references to fusion, progressive rock, early heavy metal and free jazz are more intense than ever, while the psychedelic rock and avant-garde covers are key parts of the overall result.

In this multidiverse environment, Mollestad’s catchy riffs and unpredictable adventurous developments bear the signature of one of the most important guitarists of modern times. Her substantial and mature playing is very rare, as is this seemingly magical way in which she recalls some of the most beautiful elements of several great guitarists. Her style sounds like an adorable meeting point between Jeff Beck, Robert Fripp, Frank Zappa, John McLaughlin, Jimi Hendrix, Terje Rypdal, Hans Magnus Ryan, Dick Dale and many many more, maintaining her own identity that is now rightfully placed beside the aforementioned names.

What obviously differentiates Ding Dong. You’re Dead. from the band’s previous records is that Ellen Brekken’s inspirational bass lines have a clearly more central role, especially in the explosive Leo Flash ‘Return to the Underworld and the Zappa-esque psych jazz Magic Moshroom which are her own compositions, as well as in the wonderful groovy The Art of Being Jon Balkovitch. The same goes for the vivid, heavy, syncopated drumming of Ivar Loe Bjørnstad who demonstrates the full range of his abilities. The live feel of the music is not unprecedented for the band, but it impresses, especially considering the difficult period we experience with the limitations of the pandemic, which is referred to here (in the galloping and direct All Flights Cancelled). The striking chemistry of the three musicians could not be achieved from a distance. The three musicians recorded together over a period of three months and the result justified them, to say the least.

If someone has not heard a single note from the album, he/she will have already wondered if there is anything negative in Ding Dong. You’re Dead. The truth is that not everything is perfect, and I think it would be almost impossible to be. As this is – at least in part – an experimental album, it is inevitable that the approach sounds – in part – “difficult” and indigestible, especially when dressed in that (beloved) Norwegian darkness (e.g. in the title track and the wonderfully different Four Candles which closes the album). In any case, a purely instrumental album with no commercial intent is fatally aimed at a part of the rock and jazz worlds, but on the other hand this album is equally appealing to both audiences. Aesthetically, the bar is at a very high level and this is in any case a great victory for the band, especially when Mollestad is at the peak of her creativity and maturity. Based on the band’s ever-increasing progress to date, it would make perfect sense for the Hedvig Mollestad Trio’s next album to be even better.

8 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

Although there is no album of Hedvig Mollestad Trio that is not at least interesting, there was always a feeling that the specific format of the three musicians somewhat confined the obvious and undisputed talent of the Norwegian guitarist. This was proved in Mollestad’s amazing debut album, Ekhidna, and as a triumphant she returns to the trio format to reach new heights. In Ding Dong. You’re Dead. her guitar really goes wild and both her companions (Ellen Brekken – bass, Ivar Loe Bjørnstad – drums) cannot but follow, being better than ever. The jazz-rock they present in these seven compositions stands with both feet in 2021. It’s really hard to find such groove and intensity in a record with such a strong jazz character. The distance between Hendrix and modern stoner rock is covered very easily by the band, without ever relaxing the album’s “cranky” jazz mood. Mollestad changes her  guitar themes magnificently and the shocking way she develops them, make her a real “painter” of their instrument. The compositions themselves are tighter than ever and fully justify the Trio, although of course the lack of more instruments and players somewhat limits the sound, especially compared to Ekhidna. The only thing for sure is that with these two albums, Mollestad now belongs to the elite.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Το έκτο studio album του trio των Hedvig Mollestad Trio κυκλοφορεί 10 χρόνια μετά το ντεμπούτο του συγκροτήματος, το Shoot!. Κοιτώντας συνολικά την πορεία του σχήματος μέχρι τώρα, θα έλεγε κανείς πως η σταθερότητα στο ύφος είναι το κύριο χαρακτηριστικό. Αυτή η μίξη jazz-rock και hard rock με μία τολμηρή jamming αμεσότητα που προσδίδει οξύτητα κι επιθετικότητα στον ήχο, φτάνοντας στο σημείο να ακούγεται post-metal σε γνήσια jazz fusion περιβάλλον, δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο. Αυτός ο ήχος φάνηκε να ωριμάζει από δίσκο σε δίσκο και να παίρνει όλο και πιο ολοκληρωμένη μορφή, με αποκορύφωμα μέχρι τώρα το Smells Funny το 2018.

Τι έχει αλλάξει όμως μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια; Η απάντηση είναι ότι έχει μεσολαβήσει η κυκλοφορία του Ekhidna πέρυσι, του πρώτου προσωπικού δίσκου της Mollestad, που ανέβασε τον πήχη πολύ ψηλά και ξέφυγε αρκετά από το ύφος του trio της, φλερτάροντας ανοιχτά με το prog με πλούσια ενορχήστρωση. Αυτό ήταν αρκετό για να κάνει την ακρόαση του Ding Dong. You’re Dead. πολύ πιο ενδιαφέρουσα.

Απολαυστική μίξη μουσικών ειδών

Η Mollestad είναι γνωστή για την ικανότητά της να αναμιγνύει τη rock με την jazz με μοναδικό τρόπο που a priori απορρίπτει κάθε στερεοτυπική έκφραση ανασύροντας αρχέγονα στοιχεία των δύο ήχων, καταλήγοντας σε ένα αποτέλεσμα που παρόλα αυτά δεν μπορεί να χαρακτηριστεί vintage. Κι αυτό, όχι μόνο γιατί η χαρισματική κιθαρίστρια επενδύει στα διαχρονικά χαρακτηριστικά και την ενέργεια των δύο μουσικών κόσμων, αλλά και γιατί αυτό το παίξιμο θα ήταν αδύνατο να προκύψει χωρίς πολλά από όσα μεσολάβησαν μετά τα ‘70s (μεταξύ των οποίων το metal και το stoner rock). Αν και ο όρος jazz-rock φαντάζει ασφαλής, δεν αρκεί για να περιγράψει τον ήχο του trio, ειδικά στην προκειμένη περίπτωση. Οι αναφορές στο fusion, το progressive rock, το πρώιμο heavy metal και την free jazz είναι πιο έντονες από ποτέ, ενώ είναι η ψυχεδελική rock και avant-garde επένδυση είναι βασικά κομμάτια του συνολικού αποτελέσματος.

Σε αυτό το πολυσυλλεκτικό περιβάλλον, τα πιασάρικα riffs της Mollestad, οι απρόβλεπτες περιπετειώδεις αναπτύξεις της φέρουν την υπογραφή ενός εκ των σημαντικότερων κιθαριστών της σύγχρονης εποχής. Η ουσιαστικότητα και η μεστότητά της σπανίζουν πολύ, όπως και αυτός ο φαινομενικά μαγικός τρόπος με τον οποίο ανασύρει μερικά από τα ομορφότερα στοιχεία ηρώων του παρελθόντος. Το παίξιμό της ηχεί ως μία αξιολάτρευτη τομή μεταξύ των Jeff Beck, Robert Fripp, Frank Zappa, John McLaughlin, Jimi Hendrix, Terje Rypdal, Hans Magnus Ryan, Dick Dale και πολλών ακόμα, διατηρώντας το προσωπικό της ύφος που πλέον πανάξια προστίθεται δίπλα στα παραπάνω ονόματα.  

Αυτό που εμφανώς διαφοροποιεί το Ding Dong. You’re Dead. από τους προηγούμενους δίσκους της μπάντας είναι ότι οι εμπνευσμένες μπασογραμμές της Ellen Brekken έχουν σαφώς πιο κεντρικό ρόλο, ειδικά στο εκρηκτικό Leo Flash’ Return to the Underworld και το Ζαππικό psych jazz Magic Moshroom που είναι δικές της συνθέσεις, καθώς και στο υπέροχο groovy The Art οf Being Jon Balkovitch. Το ίδιο ισχύει και για το γλαφυρό, βαρύ, syncopated drumming του Ivar Loe Bjørnstad που εδώ παρουσιάζει όλο το εύρος των ικανοτήτων του. Η ζωντάνια που αποπνέει το παίξιμο των τριών μουσικών δεν είναι πρωτοφανής για τα δεδομένα του συγκροτήματος, αλλά εντυπωσιάζει, ειδικά κατά τη δύσκολη περίοδο που ζούμε με τους περιορισμούς της πανδημίας, στους οποίους επ’ ευκαιρία γίνεται άμεση αναφορά εδώ (στο καλπάζον και ρυθμικά άμεσο All Flights Cancelled). Η εντυπωσιακή χημεία των τριών μουσικών δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί εξ αποστάσεως. Το album ηχογραφήθηκε ομαδικά σε διάστημα τριών μηνών και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε και με το παραπάνω.

Αν κάποιος δεν έχει ακούσει ούτε νότα από τον δίσκο, μετά τα παραπάνω δικαιολογημένα θα έχει ήδη αναρωτηθεί αν υπάρχει κάτι αρνητικό στο Ding Dong. You’re Dead. Η αλήθεια είναι πως δεν είναι όλα τέλεια και νομίζω πως θα ήταν σχεδόν αδύνατο να είναι. Δεδομένου ότι πρόκειται για – έστω μερικώς – πειραματικό album, είναι αναπόφευκτο η προσέγγιση να ακούγεται – μερικώς – στρυφνή και δύσπεπτη, ειδικά όταν είναι ενδεδυμένη με την (λατρεμένη μας) νορβηγική σκοτεινιά (π.χ. στο ομώνυμο κομμάτι και το υπέροχα διαφορετικό Four Candles που κλείνει τον δίσκο). Ούτως ή άλλως, ένας αμιγώς ορχηστρικός δίσκος χωρίς εμπορική πρόθεση μοιραία απευθύνεται σε ένα κομμάτι τόσο του rock όσο και του jazz κόσμου, αλλά από την άλλη αυτό το album είναι το ίδιο θελκτικό και στα δύο ακροατήρια. Αισθητικά, ο πήχης βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο και αυτό είναι σε κάθε περίπτωση μία μεγάλη νίκη για την μπάντα. Πόσο δε μάλλον όταν η Mollestad βρίσκεται στο αποκορύφωμα της δημιουργικότητας και της εκτελεστικής της ωριμότητας. Με βάση την μέχρι σήμερα συνεχώς ανοδική πορεία της μπάντας, θα είναι απόλυτα λογικό το επόμενο album των Hedvig Mollestad Trio να είναι ακόμα καλύτερο.

8 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

Παρότι δεν υπάρχει κυκλοφορία του Hedvig Mollestad Trio που να μην είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσα, υπήρχε πάντα μία αίσθηση πως το συγκεκριμένο format των τριών μουσικών τραβούσε το χαλινάρι στο πασιφανές και αδιαμφισβήτητο ταλέντο της Νορβηγίδας κιθαρίστριας. Το χαλινάρι κόπηκε με το περσινό εκπληκτικό Ekhidna και ως θριαμβεύτρια επιστρέφει ξανά στο format του trio για να το κατακτήσει και αυτό πλήρως. Στο Ding Dong. You’re Dead. η Mollestad ξεσαλώνει και οι δύο συνοδοιπόροι της (Ellen Brekken – μπάσο, Ivar Loe Bjørnstad – ντραμς) δεν μπορούν παρά να ακολουθήσουν, όντας καλύτεροι από κάθε φορά. Το jazz-rock που παρουσιάζουν στις επτά συνθέσεις στέκεται πλήρως στα δεδομένα του 2021. Τόσο groove και τόση ένταση σε δίσκο με jazz πρόσημο δύσκολα συναντά κανείς. Η διαδρομή από τον Hendrix ως το σύγχρονο stoner rock μοιάζει πολύ εύκολη για να καλυφθεί από τη μπάντα, χωρίς παράλληλα να χαλαρώνει ποτέ ο δύστροπος jazz χαρακτήρας του δίσκου. Η Mollestad ακροβατεί υπέροχα με τα θέματα της και ο συγκλονιστικός τρόπος που τα εξελίσσει, την καθιστούν μία πραγματικά «ζωγράφο» τους οργάνου. Οι ίδιες οι συνθέσεις είναι πιο σφιχτοδεμένες από κάθε άλλη φορά και δικαιώνουν πλήρως το Trio, παρότι φυσικά η έλλειψη παραπάνω οργάνων και παικτών περιορίζει κάπως το ύφος, ειδικά σε σύγκριση με το Ekhidna. Το μόνο σίγουρο είναι πως με δύο δίσκους απόστασης ενός έτους η Mollestad ανήκει πλέον στην ελίτ.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας