2015: οι επιλογές των συντακτών του ProgRocks.gr

20. Riverside – Love, Fear And The Time Machine

“Πρόκειται για έναν καλό δίσκο που όμως υστερεί σε σχέση με τους προκατόχους του, τόσο στιλιστικά όσο και συνθετικά… Στιλιστικά, γιατί δείχνουν να ξεκόβουν από την εποχή των τριών πρώτων albums… Συνθετικά, γιατί είναι ένας δίσκος σχετικά “εύκολος” για Riverside. Ίσως να είναι ο τέλειος για να συστηθεί η μπάντα σε έναν νέο οπαδό (ηλικιακά).”
– Γιάννης Βούλγαρης (7.5 / 10)

“…ακολουθεί τα χνάρια του προκατόχου του, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι απαραιτήτως κακό, αφού ήδη βρίσκεται ψηλότερα στα charts από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ των Πολωνών… Οι Riverside έχουν επιστρέψει με momentum μεγάλης μπάντας έχοντας αλλάξει τον ήχο τους, κάνοντάς τον πιο άμεσο με αρκετά hard rock στοιχεία, κάτι το οποίο προσωπικά με κάνει να νοσταλγώ…”
– Λευτέρης Σταθάρας (7 / 10)

19. Brainticket – Past, Present & Future

“…έχει αυτό που θα σε κάνει να το ακούσεις πάντα άλλη μια φορά ακόμα, θα σε συντροφεύσει σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές, θα το πάρεις μαζί σου για μια ακρόαση… Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση από μια μπάντα που επανήλθε πολύ δυνατά… να μας θυμίσει το ένδοξο παρελθόν, να μας συντονίσει στο παρόν, αλλά πάνω απ’ όλα, να μας ταξιδέψει στο μέλλον!”
– Κώστας Ρόκας (8 / 10)

“…αποτελεί μία άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση για την space/cosmic μουσική του αύριο, χωρίς να απομυζεί διαχρονικές συνταγές, αλλά και χωρίς να πρωτοτυπεί, επενδύοντας στην έμπνευση, την ενέργεια,… ακόμα κι αν ρισκάρει (μάλλον επιτυχημένα τελικά) με την πολυμορφία του. Τα κοσμήματα στη δισκογραφία των Brainticket είναι πλέον έξι. ”
– Δημήτρης Καλτσάς (8.5 / 10)

18. Ozric Tentacles – Technicians Of The Sacred

“Ένταση, ταχύτητες, νεφελώδη “χασίματα”, συνδυασμός πολλών μουσικών οργάνων, φανταστικά περάσματα, αστείρευτη έμπνευση και φυσικά η ξεχωριστή μαστοριά που τους χαρακτηρίζει στα μεγάλης διάρκειας τραγούδια… μια αυθόρμητη, οραματική εμπειρία που μας οδηγεί στα απαράμιλλης ομορφιάς μουσικά τοπία τους.”
– Κώστας Ρόκας (8 / 10)

“…λειτουργεί ως μία ανασκοπική μηχανή στην καριέρα τους, περιλαμβάνοντας όλα εκείνα τα μουσικά στοιχεία που χρησιμοποίησαν και προσέθεταν συνέχεια από δίσκο σε δίσκο για να ταξιδέψουν σε ονειρικά μέρη τον ακροατή. Αυτό το αίσθημα ελευθερίας που δημιουργεί η μουσική τους και το σπάσιμο των στερεοτυπικών στεγανών είναι κάτι που λίγα σχήματα μπόρεσαν να καταφέρουν.”
– Πάρης Γραβουνιώτης (8.5 / 10)

17. Jaga Jazzist – Starfire

“Η σκοτεινή μελωδικότητα συνυφαίνεται με ήχους Atari, διαστημικά μπλιμπλίκια από Ozric Tentacles, Klaus Schulze θεματολογία, dubstep πριονίσματα, πινελιές Massive Attack και Depeche Mode, ηλεκτρονικούς ήχους του χτες και του σήμερα μέσα από μία jazzy ζαππική ενορχήστρωση, φιλτραρισμένη με άφθονες μελωδίες βγαλμένες από την ιαπωνική μουσική παράδοση.” 
– Ηλίας Γουμάγιας (8.5 / 10)

“…ένα album που τολμά το καινούργιο, παραμένοντας 100% Jaga Jazzist. Μια επίκαιρη μουσική πρόταση, εναρμονισμένη με το «τώρα» του μουσικού γενέσθαι, αλλά και λειτουργώντας παράλληλα στον δικό της μικρόκοσμο (όπως οφείλουν να είναι τα έργα κάθε σπουδαίας μπάντας).”
– Κώστας Μπάρμπας (8.5 / 10)

16. Floating Points – Elaenia

Ένα full-length ντεμπούτο που αιφνιδίασε ακόμα και τους μεγαλύτερους λάτρεις της Eglo Records. Το δημιουργικό όχημα του Sam Shepherd δεν βασίζεται σε στεγανά και το “Elaenia” είναι μια πλήρης μουσική πρόταση που ακόμα κι αν συνθετικά δεν είναι ισοβαρής, καταφέρνει να ακούγεται πρωτοποριακή εν έτει 2015. Η ισορροπία της ambient και οριακά προοδευτικής ηλεκρονικότητας με την nu jazz και η σχεδόν post-rock ανάπτυξη με εναλλακτική (πόσο Radiohead…) ή κλασσικότροπη εκφορά δεν έχει προηγούμενο. Το σχεδόν 11λεπτο, αριστοτεχνικά χτισμένο “Silhouettes” και το εκρηξιγενές “Peroration Six” είναι αρκετά ως πειστήρια.    
– Δημήτρης Καλτσάς

15. Guapo – Obscure Knowledge

“Ο ήχος της κιθάρας και των πλήκτρων κάποιες στιγμές στάζει μέλι, ενώ οι αιχμηροί ήχοι και τα noise στοιχεία έχουν περιοριστεί… Οι Guapo υπήρξαν από τους πλέον ικανούς συνεχιστές της avant-prog παράδοσης, καταφέρνοντας -όλως παραδόξως- να κάνουν relevant ένα μουσικό είδος που λειτουργεί εκτός χρονικών πλαισίων.”
– Κώστας Μπάρμπας (8.5 / 10)

“Ο εκφραστικός πλουραλισμός, η θελκτικά ζοφερή ατμόσφαιρα και η αυξημένη κινηματογραφικότητα καθιστούν ακόμα και ένα τόσο δύστροπο άκουσμα αντικείμενο αλλεπάλληλων επαναλήψεων αν και αντικειμενικά απευθύνεται σε λίγους…. Oι Guapo όχι μόνο δεν ακούγονται παρωχημένοι, αλλά είναι αμιγώς πρωτοποριακοί 21 χρόνια μετά την ίδρυσή τους.”
– Δημήτρης Καλτσάς (8.5 / 10)

14. Teramaze – Her Halo

“…οπαδοί των Vanden Plas, των Beyond Twillight και του progressive metal όπως αυτό πρέπει να σερβίρεται τη σήμερον εποχή, αξίζει σαφώς να ακούσουν την πρόταση των Teramaze. Μια προσπάθεια που έρχεται στο κατάλληλο χρονικό σημείο χωρίς φανφάρες και υπερβολική προβολή αλλά με μεθοδικότητα και αποτέλεσμα.”
– Μελέτης Δουλγκέρογλου (8 / 10)

“…μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για όσους νοσταλγούν τον μελωδικό prog ήχο, που αναπολούν δίσκους που δεν μαστίζονταν από την αφόρητη ομοιοτροπία των ημερών μας… Οι Teramaze καταθέτουν την πολύτιμη συμβολή τους σε ένα “αραχνιασμένο” είδος και ελπίζουμε να γίνουν σημαιοφόροι της αναγέννησης ενός μουσικού κόσμου που έχει συμβιβαστεί με την απολίθωσή του..”
– Χρήστος Μήνος (9 / 10)

13. Arcane – Known/Learned

“…οι Arcane παρέδωσαν έναν καλοπαιγμένο δίσκο γεμάτο μελωδικότητα και συναίσθημα, με πλούσιο υλικό που μπορεί να ικανοποιήσει το απαιτητικό προοδευτικό κοινό… οι συνθέσεις είναι σύγχρονες, ώριμες, με συνοχή, διανθισμένες από τεχνικά στοιχεία και prog metal πινελιές, με ποικίλα πολυρυθμικά περάσματα, ατμόσφαιρα και μαγευτική μελωδικότητα.”
– Λίλα Γκατζιούρα (8.5 / 10)

“Οι Arcane μας παρέδωσαν έναν δίσκο ικανό για το breakthrough στο ευρύτερο κοινό της προοδευτικής μουσικής, που ξεφεύγει από τα όρια του underground ενισχύοντας την ποιότητά του, αναμιγνύοντας ωραία τις Porcupine Tree και Opeth επιρροές τους με τις αυστραλιανές μουσικές καταβολές τους, χωρίς fillers…”
– Γιάννης Βούλγαρης (8.5 / 10)

12. Ghost – Meliora

Η πιο σημαντική πρόταση που εκκινείται από το metal του σήμερα ακούει στο όνομα Ghost και ο πάταγος που έχουν δημιουργήσει ήδη με τις πρώτες δύο κυκλοφορίες τους δικαιολογείται απόλυτα με το φετινό “Meliora”. Πιο μεστό, με εξαιρετικές μελωδίες και ολοκληρωμένο όραμα στην αισθητική του, ήρθε να γεμίσει με ποιότητα και ειρωνικά χαμόγελα το μεσοδιάστημα που χωρίζει το metal με τις υπόλοιπες εκφάνσεις του σύγχρονου vintage rock (sic). Όσο δεν σκάει η “φούσκα”, μεγαλώνει…
– Αλέξανδρος Τοπιντζής

11. Methexis – Suiciety

“Ένας δίσκος που στα πρώτα του ακούσματα προκαλεί αμηχανία, σταδιακά καταφέρνει να «περικυκλώσει» τον ακροατή και στο τέλος γίνεται κομμάτι του. Ένα από τα πιο δυνατά υπαρξιακά concept albums που έχω ακούσει ποτέ.”
– Ηλίας Γουμάγιας (9 / 10)

“…μια προσωπική νίκη του Νικήτα Κίσσονα, ο οποίος δεν έκανε ούτε στο ελάχιστο εκπτώσεις στο μουσικό του όραμα… ένας δίσκος που μπορεί να σταθεί με περίσσια άνεση στην ελίτ του σύγχρονου προοδευτικού ήχου… πιστοποιεί την άνοδο του progressive rock στη χώρα μας και σίγουρα θα αποτελέσει παράδειγμα, τόσο με την μουσική του πρόταση, όσο και με το επαγγελματικό  του στήσιμο…”
– Κώστας Μπάρμπας (9 / 10)

10. Contes de Jerobie – Koha

“…είναι μια από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που ο δημιουργός, χωρίς πυξίδα επιχείρησε να προσεγγίσει τον Νέο Κόσμο και αντ’ αυτού κατάφερε να φτάσει στο φεγγάρι. Εδώ έχουμε ένα πολυσυλλεκτικό album εκλεκτικού prog, με πλείστες αναφορές σε διάφορες πτυχές της μουσικής, χωρίς taboo και κυρίως με γνώμονα το «ταξίδι» να παραμείνει σε όλη τη διάρκειά του «αναψυχής».”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (9 / 10)

“Αν καταφέρνουν κάτι οι Contes de Jerobie είναι ένας επαναπροσδιορισμός του progressive που πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησαν οι 70s μουσικοί του: χρησιμοποιώντας το ροκ ως σανίδα δεν διστάζουν να ανέβουν στο κύμα, να πειραματιστούν και κυρίως να δείξουν πως αυτό που απαιτείται είναι  ένα ευρύ και στέρεο υπόβαθρο, παρά άπειρες ώρες ακροάσεων και προσπάθεια για μίμηση του παρελθόντος…”
– Δημήτρης Καστρίτης (8.5 / 10)

09. Anekdoten – Until All the Ghosts Are Gone

“Μετά από σημαντικό διάστημα απουσίας, το οποίο ποντάρω ότι θα ήταν σημαντικά μικρότερο εάν οι Anekdoten είχαν προλάβει το τραίνο της επιτυχίας των Motorpsycho, επιστρέφουν πιο δυναμικά από ποτέ, με μια κυκλοφορία που θα τους επιτρέψει να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος.”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (8 / 10)

“…δεν επισφραγίζει μόνο την επιστροφή μιας εξαιρετικής μπάντας στο προσκήνιο. Είναι ένας δίσκος που καταυγάζει το σύγχρονο προοδευτικό στερέωμα με την ποιότητά του. Ένας φάρος καλής μουσικής.”
– Χρήστος Μήνος (8.5 / 10)

08. Subsignal – The Beacons Of Somewhere Sometime

“…το φάσμα των συναισθημάτων που σου προκαλεί η ακρόαση είναι πλήρες και ετερόκλητο περιλαμβάνοντας αισιοδοξία μα και μελαγχολία, ολοκλήρωση μα και σκέψη, το σίγουρο όμως είναι πως ταξιδεύει την ψυχή σου ανάλογα με πόσο διατεθειμένος είσαι να το ενστερνιστείς… Αν ψάχνετε να βρείτε τον πνευματικό διάδοχο των Sieges Even, είστε εδώ.”
– Μελέτης Δουλγκέρογλου (8.5 / 10)

“Η μουσική τους ήταν και παραμένει ένας οδηγός για το πολυδαίδαλο βίο του καθενός, ένας τρόπος ανάγνωσης της καθημερινότητάς του. Οι Subsignal συνεχίζουν αυτό που οι Sieges even άρχισαν περίπου είκοσι χρόνια πριν,με την ίδια ενσυναίσθηση της μουσικής και του καθήκοντος που πρέπει να επιτελεί: να μιλά στην ψυχή του ακροατή.”
– Χρήστος Μήνος (9 / 10)

07. Leprous – The Congregation

“…πρόκειται για ένα album που συνεχίζει στο πολύ υψηλό επίπεδο που άφησαν τη δισκογραφία τους με το “Coal”, λίγο πιο rock,… λιγότερο prog με τη ξεχειλωμένη έννοια του όρου αλλά περισσότερο «προοδευτικοί» κάνοντας τις μπάντες του ευρύτερου ιδιώματος να μοιάζουν σαν να είναι σε μια 90s λούπα..”
–Γιάννης Βούλγαρης (9 / 10)

“Αν λείπει κάτι από το “The Congregation” είναι η πρόοδος. Με ατμόσφαιρα δανεισμένη και χωρίς κάποιο νέο “τρικ”, οι καινούργιες συνθέσεις αποτελούν μια φυσική συνέχεια του παρελθόντος… είχαμε την ελπίδα ότι το επόμενο βήμα των Leprous θα είχε την στάμπα του κλασικού, θα χαρακτηριζόταν ως ένα landmark του ήχου. ”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (7.5 / 10)

06. John Zorn – Simulacrum

“…είναι ένα ξέφρενο rollercoaster ήχων και συναισθημάτων. Πρόκειται για ένα δίσκο που ρέει ακατάπαυστα σε συνθήκες ακραίου πειραματισμού, σε αρπάζει απ’ τα μούτρα, σε χτυπάει κάτω σαν το χταπόδι και δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα ούτε δευτερόλεπτο.”
– Ηλίας Γουμάγιας (9 / 10)

“…Avant-prog, jazz, noise, experimental, metal από τις παρυφές του math έως τον tech και prog χαρακτήρα, 70s progressive rock και fusion συνυπάρχουν ή διαδέχονται το ένα το άλλο κατόπιν απότομων αλλαγών που πιθανώς ξενίζουν, σίγουρα εκπλήσσουν και αναμφισβήτητα εντυπωσιάζουν.”
– Δημήτρης Καλτσάς (9 / 10)

05. Steven Wilson – Hand. Cannot. Erase

“…ένα περίτεχνο, σύγχρονο indie/alternative rock υπό την βαριά επήρεια των Pink Floyd, πανέξυπνα, όμως, πλασαρισμένο ως αυθεντικά προοδευτικό… Λεπτοδουλειά, όπως μόνο ο “γυαλάκιας” μπορεί να κάνει στην σύγχρονη μουσική πραγματικότητα.”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (8 / 10)

“…ως ένα βαθμό πέφτει στην παγίδα της καλλιτεχνικής ωρίμανσης: ολοκληρώνει μα και εκμεταλλεύεται ιδέες και μοτίβα που έχει ήδη αρκετές φορές παρουσιάσει… εμφανίζεται ως ένας δημιουργός με κοινωνικές και υπαρξιακές ανησυχίες, παρά ως ρηξικέλευθος καλλιτέχνης, διατεθειμένος να δώσει έναν απογυμνωτικά προσωπικό χαρακτήρα στη μουσική του.”
– Νίκος Φιλιππαίος (8 / 10)

04. The Dear Hunter – Act IV: Rebirth In Reprise

“…η εξέλιξη που επιδεικνύει η μπάντα, το γεγονός ότι το “Act IV” αποτελεί άξιο συνεχιστή του concept, οι έξυπνες αναφορές σε όσα έχουν προηγηθεί στο concept, η διάθεση πειραματισμού, το λαρύγγι του Crescenzo που βρίσκεται στα καλύτερά του… παραδίδει σεμινάρια πάνω στο πώς ένα τραγούδι μπορεί να γίνει βιωματικό. Και οι τελευταίοι ενδοιασμοί για το αν είναι το καλύτερο λαρύγγι στον χώρο εξανεμίζονται. Είναι. Τόσο απλά.”
– Νίκος Βέβες (9 / 10)

“…ένας πολύ ωραίος δίσκος, στο ίδιο επίπεδο συνθετικά με τα προηγούμενα, ίσως και καλύτερος (το λες και επίτευγμα…), που σε κάνει να θαυμάζεις πόσο ωραία συνέχισαν το concept και να αδημονείς για τη συνέχεια. Είναι ένας δίσκος που θέλει χρόνο και αφοσίωση, ο οποίος θα σε ανταμείψει ψυχολογικά”
– Γιάννης Βούλγαρης (8.5 / 10)

03. Elephant9 with Reine Fiske – Silver Mountain

“Είναι το σχεδόν μαγικό δέσιμο των τεσσάρων που τους επιτρέπει να πετύχουν τα όσα ακούμε. Το δέσιμο αυτό μεταφέρεται και στον τρόπο που οι μουσικές τους επιρροές ομογενοποιούνται… αφήνοντας ως παρακαταθήκη έναν από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία του jazz-rock / fusion.”
– Κώστας Μπάρμπας (9.5 / 10)

“… η εντελώς σύγχρονη προσέγγισή τους σε έναν ούτως ή άλλως vintage ήχο, τους καθιστά ως ένα από τα πλέον κορυφαία jazz / prog σχήματα των καιρών μας… Εάν ο ακροατής επιθυμεί μουσική που με βάση τον πειραματισμό εξερευνεί και συνδυάζει την jazz-rock με το heavy στοιχείο, το avant πνεύμα και την ψυχεδελική αισθητική, εδώ θα βρει τον παράδεισό του.”
– Πάρης Γραβουνιώτης (9 / 10) 

02. Vespero – Fitful Slumber until 5 A.M.

“…σπάνιος συνδυασμός εκτελεστικής δεινότητας και απόλυτης ελευθεριότητας… ένας δίσκος που ακροβατεί μεταξύ ονείρου και υποσυνείδητου. Εβδομήντα λεπτά μακριά από την πραγματικότητα, που γλυκά, θολά και υπερβατικά βάζουν μοιραία τον ακροατή στη δική τους χωροχρονική διαδικασία.”
– Ηλίας Γουμάγιας (9 / 10)

“Το prog/space rock των Vespero βασίζεται πλέον σε αυξημένη πυκνότητα χωρίς καμία ψυχεδελική «ευκολία», αλλά με το krautrock χρώμα να παραμένει… Μετά από κάθε ακρόαση μένει έντονη η εντύπωση μιας εκπληκτικής ισορροπίας μεταξύ πειραματισμού, vintage prog, αιθέριας ψυχεδελικότητας και folk/ethnic με καθαρά προσωπική σφραγίδα και ιδιοφυή δοσολογία.”
– Δημήτρης Καλτσάς (9 / 10)

01. Hooffoot – Hooffoot

“…πρόκειται για έναν αψεγάδιαστο δίσκο και ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της τρέχουσας δεκαετίας. Θα έλεγε κανείς πως αν είχε κυκλοφορήσει στα 70s, θα μπορούσε με άνεση να σταθεί δίπλα σε fusion δίσκους-κολοσσούς που μνημονεύονται σήμερα ως κλασσικοί που μνημονεύονται σήμερα ως κλασσικοί. Η συστατική επιστολή των Hooffoot μας άφησε με το στόμα ανοιχτό…”
– Πάρης Γραβουνιώτης (9 / 10)

“…Η αγάπη τους για τον ήχο των 70s τους ώθησε στον ενστερνισμό της φιλοσοφίας των προπατόρων τους και όχι στο ανελέητο κοπιάρισμα της μουσικής τους… στην ακρόαση του δίσκου έχεις την αίσθηση ότι οι συνθέσεις είναι φρέσκιες, ανανεωτικές, ολοζώντανες… το πρώτο album των Hooffoot είναι ένα ανέλπιστο αριστούργημα που ενδείκνυται σε οποιονδήποτε αγαπάει την εμπνευσμένη μουσική.”
– Δημήτρης Αναστασιάδης (9.5 / 10)

20. Riverside – Love, Fear And The Time Machine

“Πρόκειται για έναν καλό δίσκο που όμως υστερεί σε σχέση με τους προκατόχους του, τόσο στιλιστικά όσο και συνθετικά… Στιλιστικά, γιατί δείχνουν να ξεκόβουν από την εποχή των τριών πρώτων albums… Συνθετικά, γιατί είναι ένας δίσκος σχετικά “εύκολος” για Riverside. Ίσως να είναι ο τέλειος για να συστηθεί η μπάντα σε έναν νέο οπαδό (ηλικιακά).”
– Γιάννης Βούλγαρης (7.5 / 10)

“…ακολουθεί τα χνάρια του προκατόχου του, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι απαραιτήτως κακό, αφού ήδη βρίσκεται ψηλότερα στα charts από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ των Πολωνών… Οι Riverside έχουν επιστρέψει με momentum μεγάλης μπάντας έχοντας αλλάξει τον ήχο τους, κάνοντάς τον πιο άμεσο με αρκετά hard rock στοιχεία, κάτι το οποίο προσωπικά με κάνει να νοσταλγώ…”
– Λευτέρης Σταθάρας (7 / 10)

19. Brainticket – Past, Present & Future

“…έχει αυτό που θα σε κάνει να το ακούσεις πάντα άλλη μια φορά ακόμα, θα σε συντροφεύσει σε κάποιες ιδιαίτερες στιγμές, θα το πάρεις μαζί σου για μια ακρόαση… Πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση από μια μπάντα που επανήλθε πολύ δυνατά… να μας θυμίσει το ένδοξο παρελθόν, να μας συντονίσει στο παρόν, αλλά πάνω απ’ όλα, να μας ταξιδέψει στο μέλλον!”
– Κώστας Ρόκας (8 / 10)

“…αποτελεί μία άκρως ενδιαφέρουσα πρόταση για την space/cosmic μουσική του αύριο, χωρίς να απομυζεί διαχρονικές συνταγές, αλλά και χωρίς να πρωτοτυπεί, επενδύοντας στην έμπνευση, την ενέργεια,… ακόμα κι αν ρισκάρει (μάλλον επιτυχημένα τελικά) με την πολυμορφία του. Τα κοσμήματα στη δισκογραφία των Brainticket είναι πλέον έξι. ”
– Δημήτρης Καλτσάς (8.5 / 10)

18. Ozric Tentacles – Technicians Of The Sacred

“Ένταση, ταχύτητες, νεφελώδη “χασίματα”, συνδυασμός πολλών μουσικών οργάνων, φανταστικά περάσματα, αστείρευτη έμπνευση και φυσικά η ξεχωριστή μαστοριά που τους χαρακτηρίζει στα μεγάλης διάρκειας τραγούδια… μια αυθόρμητη, οραματική εμπειρία που μας οδηγεί στα απαράμιλλης ομορφιάς μουσικά τοπία τους.”
– Κώστας Ρόκας (8 / 10)

“…λειτουργεί ως μία ανασκοπική μηχανή στην καριέρα τους, περιλαμβάνοντας όλα εκείνα τα μουσικά στοιχεία που χρησιμοποίησαν και προσέθεταν συνέχεια από δίσκο σε δίσκο για να ταξιδέψουν σε ονειρικά μέρη τον ακροατή. Αυτό το αίσθημα ελευθερίας που δημιουργεί η μουσική τους και το σπάσιμο των στερεοτυπικών στεγανών είναι κάτι που λίγα σχήματα μπόρεσαν να καταφέρουν.”
– Πάρης Γραβουνιώτης (8.5 / 10)

17. Jaga Jazzist – Starfire

“Η σκοτεινή μελωδικότητα συνυφαίνεται με ήχους Atari, διαστημικά μπλιμπλίκια από Ozric Tentacles, Klaus Schulze θεματολογία, dubstep πριονίσματα, πινελιές Massive Attack και Depeche Mode, ηλεκτρονικούς ήχους του χτες και του σήμερα μέσα από μία jazzy ζαππική ενορχήστρωση, φιλτραρισμένη με άφθονες μελωδίες βγαλμένες από την ιαπωνική μουσική παράδοση.” 
– Ηλίας Γουμάγιας (8.5 / 10)

“…ένα album που τολμά το καινούργιο, παραμένοντας 100% Jaga Jazzist. Μια επίκαιρη μουσική πρόταση, εναρμονισμένη με το «τώρα» του μουσικού γενέσθαι, αλλά και λειτουργώντας παράλληλα στον δικό της μικρόκοσμο (όπως οφείλουν να είναι τα έργα κάθε σπουδαίας μπάντας).”
– Κώστας Μπάρμπας (8.5 / 10)

16. Floating Points – Elaenia

Ένα full-length ντεμπούτο που αιφνιδίασε ακόμα και τους μεγαλύτερους λάτρεις της Eglo Records. Το δημιουργικό όχημα του Sam Shepherd δεν βασίζεται σε στεγανά και το “Elaenia” είναι μια πλήρης μουσική πρόταση που ακόμα κι αν συνθετικά δεν είναι ισοβαρής, καταφέρνει να ακούγεται πρωτοποριακή εν έτει 2015. Η ισορροπία της ambient και οριακά προοδευτικής ηλεκρονικότητας με την nu jazz και η σχεδόν post-rock ανάπτυξη με εναλλακτική (πόσο Radiohead…) ή κλασσικότροπη εκφορά δεν έχει προηγούμενο. Το σχεδόν 11λεπτο, αριστοτεχνικά χτισμένο “Silhouettes” και το εκρηξιγενές “Peroration Six” είναι αρκετά ως πειστήρια.    
– Δημήτρης Καλτσάς

15. Guapo – Obscure Knowledge

“Ο ήχος της κιθάρας και των πλήκτρων κάποιες στιγμές στάζει μέλι, ενώ οι αιχμηροί ήχοι και τα noise στοιχεία έχουν περιοριστεί… Οι Guapo υπήρξαν από τους πλέον ικανούς συνεχιστές της avant-prog παράδοσης, καταφέρνοντας -όλως παραδόξως- να κάνουν relevant ένα μουσικό είδος που λειτουργεί εκτός χρονικών πλαισίων.”
– Κώστας Μπάρμπας (8.5 / 10)

“Ο εκφραστικός πλουραλισμός, η θελκτικά ζοφερή ατμόσφαιρα και η αυξημένη κινηματογραφικότητα καθιστούν ακόμα και ένα τόσο δύστροπο άκουσμα αντικείμενο αλλεπάλληλων επαναλήψεων αν και αντικειμενικά απευθύνεται σε λίγους…. Oι Guapo όχι μόνο δεν ακούγονται παρωχημένοι, αλλά είναι αμιγώς πρωτοποριακοί 21 χρόνια μετά την ίδρυσή τους.”
– Δημήτρης Καλτσάς (8.5 / 10)

14. Teramaze – Her Halo

“…οπαδοί των Vanden Plas, των Beyond Twillight και του progressive metal όπως αυτό πρέπει να σερβίρεται τη σήμερον εποχή, αξίζει σαφώς να ακούσουν την πρόταση των Teramaze. Μια προσπάθεια που έρχεται στο κατάλληλο χρονικό σημείο χωρίς φανφάρες και υπερβολική προβολή αλλά με μεθοδικότητα και αποτέλεσμα.”
– Μελέτης Δουλγκέρογλου (8 / 10)

“…μια πολύ ευχάριστη έκπληξη για όσους νοσταλγούν τον μελωδικό prog ήχο, που αναπολούν δίσκους που δεν μαστίζονταν από την αφόρητη ομοιοτροπία των ημερών μας… Οι Teramaze καταθέτουν την πολύτιμη συμβολή τους σε ένα “αραχνιασμένο” είδος και ελπίζουμε να γίνουν σημαιοφόροι της αναγέννησης ενός μουσικού κόσμου που έχει συμβιβαστεί με την απολίθωσή του..”
– Χρήστος Μήνος (9 / 10)

13. Arcane – Known/Learned

“…οι Arcane παρέδωσαν έναν καλοπαιγμένο δίσκο γεμάτο μελωδικότητα και συναίσθημα, με πλούσιο υλικό που μπορεί να ικανοποιήσει το απαιτητικό προοδευτικό κοινό… οι συνθέσεις είναι σύγχρονες, ώριμες, με συνοχή, διανθισμένες από τεχνικά στοιχεία και prog metal πινελιές, με ποικίλα πολυρυθμικά περάσματα, ατμόσφαιρα και μαγευτική μελωδικότητα.”
– Λίλα Γκατζιούρα (8.5 / 10)

“Οι Arcane μας παρέδωσαν έναν δίσκο ικανό για το breakthrough στο ευρύτερο κοινό της προοδευτικής μουσικής, που ξεφεύγει από τα όρια του underground ενισχύοντας την ποιότητά του, αναμιγνύοντας ωραία τις Porcupine Tree και Opeth επιρροές τους με τις αυστραλιανές μουσικές καταβολές τους, χωρίς fillers…”
– Γιάννης Βούλγαρης (8.5 / 10)

12. Ghost – Meliora

Η πιο σημαντική πρόταση που εκκινείται από το metal του σήμερα ακούει στο όνομα Ghost και ο πάταγος που έχουν δημιουργήσει ήδη με τις πρώτες δύο κυκλοφορίες τους δικαιολογείται απόλυτα με το φετινό “Meliora”. Πιο μεστό, με εξαιρετικές μελωδίες και ολοκληρωμένο όραμα στην αισθητική του, ήρθε να γεμίσει με ποιότητα και ειρωνικά χαμόγελα το μεσοδιάστημα που χωρίζει το metal με τις υπόλοιπες εκφάνσεις του σύγχρονου vintage rock (sic). Όσο δεν σκάει η “φούσκα”, μεγαλώνει…
– Αλέξανδρος Τοπιντζής

11. Methexis – Suiciety

“Ένας δίσκος που στα πρώτα του ακούσματα προκαλεί αμηχανία, σταδιακά καταφέρνει να «περικυκλώσει» τον ακροατή και στο τέλος γίνεται κομμάτι του. Ένα από τα πιο δυνατά υπαρξιακά concept albums που έχω ακούσει ποτέ.”
– Ηλίας Γουμάγιας (9 / 10)

“…μια προσωπική νίκη του Νικήτα Κίσσονα, ο οποίος δεν έκανε ούτε στο ελάχιστο εκπτώσεις στο μουσικό του όραμα… ένας δίσκος που μπορεί να σταθεί με περίσσια άνεση στην ελίτ του σύγχρονου προοδευτικού ήχου… πιστοποιεί την άνοδο του progressive rock στη χώρα μας και σίγουρα θα αποτελέσει παράδειγμα, τόσο με την μουσική του πρόταση, όσο και με το επαγγελματικό  του στήσιμο…”
– Κώστας Μπάρμπας (9 / 10)

10. Contes de Jerobie – Koha

“…είναι μια από αυτές τις σπάνιες περιπτώσεις που ο δημιουργός, χωρίς πυξίδα επιχείρησε να προσεγγίσει τον Νέο Κόσμο και αντ’ αυτού κατάφερε να φτάσει στο φεγγάρι. Εδώ έχουμε ένα πολυσυλλεκτικό album εκλεκτικού prog, με πλείστες αναφορές σε διάφορες πτυχές της μουσικής, χωρίς taboo και κυρίως με γνώμονα το «ταξίδι» να παραμείνει σε όλη τη διάρκειά του «αναψυχής».”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (9 / 10)

“Αν καταφέρνουν κάτι οι Contes de Jerobie είναι ένας επαναπροσδιορισμός του progressive που πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησαν οι 70s μουσικοί του: χρησιμοποιώντας το ροκ ως σανίδα δεν διστάζουν να ανέβουν στο κύμα, να πειραματιστούν και κυρίως να δείξουν πως αυτό που απαιτείται είναι  ένα ευρύ και στέρεο υπόβαθρο, παρά άπειρες ώρες ακροάσεων και προσπάθεια για μίμηση του παρελθόντος…”
– Δημήτρης Καστρίτης (8.5 / 10)

09. Anekdoten – Until All the Ghosts Are Gone

“Μετά από σημαντικό διάστημα απουσίας, το οποίο ποντάρω ότι θα ήταν σημαντικά μικρότερο εάν οι Anekdoten είχαν προλάβει το τραίνο της επιτυχίας των Motorpsycho, επιστρέφουν πιο δυναμικά από ποτέ, με μια κυκλοφορία που θα τους επιτρέψει να ανακτήσουν το χαμένο έδαφος.”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (8 / 10)

“…δεν επισφραγίζει μόνο την επιστροφή μιας εξαιρετικής μπάντας στο προσκήνιο. Είναι ένας δίσκος που καταυγάζει το σύγχρονο προοδευτικό στερέωμα με την ποιότητά του. Ένας φάρος καλής μουσικής.”
– Χρήστος Μήνος (8.5 / 10)

08. Subsignal – The Beacons Of Somewhere Sometime

“…το φάσμα των συναισθημάτων που σου προκαλεί η ακρόαση είναι πλήρες και ετερόκλητο περιλαμβάνοντας αισιοδοξία μα και μελαγχολία, ολοκλήρωση μα και σκέψη, το σίγουρο όμως είναι πως ταξιδεύει την ψυχή σου ανάλογα με πόσο διατεθειμένος είσαι να το ενστερνιστείς… Αν ψάχνετε να βρείτε τον πνευματικό διάδοχο των Sieges Even, είστε εδώ.”
– Μελέτης Δουλγκέρογλου (8.5 / 10)

“Η μουσική τους ήταν και παραμένει ένας οδηγός για το πολυδαίδαλο βίο του καθενός, ένας τρόπος ανάγνωσης της καθημερινότητάς του. Οι Subsignal συνεχίζουν αυτό που οι Sieges even άρχισαν περίπου είκοσι χρόνια πριν,με την ίδια ενσυναίσθηση της μουσικής και του καθήκοντος που πρέπει να επιτελεί: να μιλά στην ψυχή του ακροατή.”
– Χρήστος Μήνος (9 / 10)

07. Leprous – The Congregation

“…πρόκειται για ένα album που συνεχίζει στο πολύ υψηλό επίπεδο που άφησαν τη δισκογραφία τους με το “Coal”, λίγο πιο rock,… λιγότερο prog με τη ξεχειλωμένη έννοια του όρου αλλά περισσότερο «προοδευτικοί» κάνοντας τις μπάντες του ευρύτερου ιδιώματος να μοιάζουν σαν να είναι σε μια 90s λούπα..”
–Γιάννης Βούλγαρης (9 / 10)

“Αν λείπει κάτι από το “The Congregation” είναι η πρόοδος. Με ατμόσφαιρα δανεισμένη και χωρίς κάποιο νέο “τρικ”, οι καινούργιες συνθέσεις αποτελούν μια φυσική συνέχεια του παρελθόντος… είχαμε την ελπίδα ότι το επόμενο βήμα των Leprous θα είχε την στάμπα του κλασικού, θα χαρακτηριζόταν ως ένα landmark του ήχου. ”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (7.5 / 10)

06. John Zorn – Simulacrum

“…είναι ένα ξέφρενο rollercoaster ήχων και συναισθημάτων. Πρόκειται για ένα δίσκο που ρέει ακατάπαυστα σε συνθήκες ακραίου πειραματισμού, σε αρπάζει απ’ τα μούτρα, σε χτυπάει κάτω σαν το χταπόδι και δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα ούτε δευτερόλεπτο.”
– Ηλίας Γουμάγιας (9 / 10)

“…Avant-prog, jazz, noise, experimental, metal από τις παρυφές του math έως τον tech και prog χαρακτήρα, 70s progressive rock και fusion συνυπάρχουν ή διαδέχονται το ένα το άλλο κατόπιν απότομων αλλαγών που πιθανώς ξενίζουν, σίγουρα εκπλήσσουν και αναμφισβήτητα εντυπωσιάζουν.”
– Δημήτρης Καλτσάς (9 / 10)

05. Steven Wilson – Hand. Cannot. Erase

“…ένα περίτεχνο, σύγχρονο indie/alternative rock υπό την βαριά επήρεια των Pink Floyd, πανέξυπνα, όμως, πλασαρισμένο ως αυθεντικά προοδευτικό… Λεπτοδουλειά, όπως μόνο ο “γυαλάκιας” μπορεί να κάνει στην σύγχρονη μουσική πραγματικότητα.”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (8 / 10)

“…ως ένα βαθμό πέφτει στην παγίδα της καλλιτεχνικής ωρίμανσης: ολοκληρώνει μα και εκμεταλλεύεται ιδέες και μοτίβα που έχει ήδη αρκετές φορές παρουσιάσει… εμφανίζεται ως ένας δημιουργός με κοινωνικές και υπαρξιακές ανησυχίες, παρά ως ρηξικέλευθος καλλιτέχνης, διατεθειμένος να δώσει έναν απογυμνωτικά προσωπικό χαρακτήρα στη μουσική του.”
– Νίκος Φιλιππαίος (8 / 10)

04. The Dear Hunter – Act IV: Rebirth In Reprise

“…η εξέλιξη που επιδεικνύει η μπάντα, το γεγονός ότι το “Act IV” αποτελεί άξιο συνεχιστή του concept, οι έξυπνες αναφορές σε όσα έχουν προηγηθεί στο concept, η διάθεση πειραματισμού, το λαρύγγι του Crescenzo που βρίσκεται στα καλύτερά του… παραδίδει σεμινάρια πάνω στο πώς ένα τραγούδι μπορεί να γίνει βιωματικό. Και οι τελευταίοι ενδοιασμοί για το αν είναι το καλύτερο λαρύγγι στον χώρο εξανεμίζονται. Είναι. Τόσο απλά.”
– Νίκος Βέβες (9 / 10)

“…ένας πολύ ωραίος δίσκος, στο ίδιο επίπεδο συνθετικά με τα προηγούμενα, ίσως και καλύτερος (το λες και επίτευγμα…), που σε κάνει να θαυμάζεις πόσο ωραία συνέχισαν το concept και να αδημονείς για τη συνέχεια. Είναι ένας δίσκος που θέλει χρόνο και αφοσίωση, ο οποίος θα σε ανταμείψει ψυχολογικά”
– Γιάννης Βούλγαρης (8.5 / 10)

03. Elephant9 with Reine Fiske – Silver Mountain

“Είναι το σχεδόν μαγικό δέσιμο των τεσσάρων που τους επιτρέπει να πετύχουν τα όσα ακούμε. Το δέσιμο αυτό μεταφέρεται και στον τρόπο που οι μουσικές τους επιρροές ομογενοποιούνται… αφήνοντας ως παρακαταθήκη έναν από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία του jazz-rock / fusion.”
– Κώστας Μπάρμπας (9.5 / 10)

“… η εντελώς σύγχρονη προσέγγισή τους σε έναν ούτως ή άλλως vintage ήχο, τους καθιστά ως ένα από τα πλέον κορυφαία jazz / prog σχήματα των καιρών μας… Εάν ο ακροατής επιθυμεί μουσική που με βάση τον πειραματισμό εξερευνεί και συνδυάζει την jazz-rock με το heavy στοιχείο, το avant πνεύμα και την ψυχεδελική αισθητική, εδώ θα βρει τον παράδεισό του.”
– Πάρης Γραβουνιώτης (9 / 10) 

02. Vespero – Fitful Slumber until 5 A.M.

“…σπάνιος συνδυασμός εκτελεστικής δεινότητας και απόλυτης ελευθεριότητας… ένας δίσκος που ακροβατεί μεταξύ ονείρου και υποσυνείδητου. Εβδομήντα λεπτά μακριά από την πραγματικότητα, που γλυκά, θολά και υπερβατικά βάζουν μοιραία τον ακροατή στη δική τους χωροχρονική διαδικασία.”
– Ηλίας Γουμάγιας (9 / 10)

“Το prog/space rock των Vespero βασίζεται πλέον σε αυξημένη πυκνότητα χωρίς καμία ψυχεδελική «ευκολία», αλλά με το krautrock χρώμα να παραμένει… Μετά από κάθε ακρόαση μένει έντονη η εντύπωση μιας εκπληκτικής ισορροπίας μεταξύ πειραματισμού, vintage prog, αιθέριας ψυχεδελικότητας και folk/ethnic με καθαρά προσωπική σφραγίδα και ιδιοφυή δοσολογία.”
– Δημήτρης Καλτσάς (9 / 10)

01. Hooffoot – Hooffoot

“…πρόκειται για έναν αψεγάδιαστο δίσκο και ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα της τρέχουσας δεκαετίας. Θα έλεγε κανείς πως αν είχε κυκλοφορήσει στα 70s, θα μπορούσε με άνεση να σταθεί δίπλα σε fusion δίσκους-κολοσσούς που μνημονεύονται σήμερα ως κλασσικοί που μνημονεύονται σήμερα ως κλασσικοί. Η συστατική επιστολή των Hooffoot μας άφησε με το στόμα ανοιχτό…”
– Πάρης Γραβουνιώτης (9 / 10)

“…Η αγάπη τους για τον ήχο των 70s τους ώθησε στον ενστερνισμό της φιλοσοφίας των προπατόρων τους και όχι στο ανελέητο κοπιάρισμα της μουσικής τους… στην ακρόαση του δίσκου έχεις την αίσθηση ότι οι συνθέσεις είναι φρέσκιες, ανανεωτικές, ολοζώντανες… το πρώτο album των Hooffoot είναι ένα ανέλπιστο αριστούργημα που ενδείκνυται σε οποιονδήποτε αγαπάει την εμπνευσμένη μουσική.”
– Δημήτρης Αναστασιάδης (9.5 / 10)