Hedvig Mollestad – Tempest Revisited

Intro: Dimitris Kaltsas

Just one year after the amazing Ekhidna (best album of 2020 according to Progrocks.gr editors) for which she won a Spellemannpris (Norwegian Grammy), Hedvig Mollestad returns with a brand new solo album, a few months after the release of the excellent Ding Dong. You’re Dead. with her own Hedvig Mollestad Trio. The Norwegian guitarist’s new album also features Trond Frønes (bass – Cadillac, Grand General, Red Kite), Ivar Loe Bjørnstad (drums – Hedvig Mollestad Trio), Marte Eberson (keyboards – Hedvig Mollestad), Martin Myhre Olsen (saxophone – Megalodon Collective), Peter Erik Vergeni (saxophone, flute) and Mona Krogstad (saxophone).

A tough bet won

Without a doubt, Hedvig Mollestad is totally committed to her music and has reached the pinnacle of her creativity. Tempest Revisited is her third album in 18 months and this is even more impressive if we take into account how good the previous two were. Her first solo album was a masterpiece, while her trio’s sixth album is probably the band’s best album to date. Tempest Revisited could just step on these achievements and the truth is that no one would accuse Mollestad if she had done so, but from the first notes of the new album, it is obvious that she wants to do something quite different here.

Tempest Revisited is inspired by The Tempest – Suite From the Ballet, perhaps Arne Nordheim’s most important work, which was chosen to be performed at the opening of Parken, the new cultural house in Ålesund, birthplace of Hedvig Mollestad. And it is extremely impressive how a work of modern classical music is transformed into atmospheric jazz-rock with avant-garde jazz and progressive rock elements, sounding like a narrative soundtrack of a Norwegian film with few dialogues, which can stand by itself. Well, that’s because these beautiful images are actually generated by the music and this is probably the greatest artistic achievement in Tempest Revisited.

Once again, Mollestad’s orchestration is genius. The three saxophones operate perfectly as a multiple lead force, Eberson has an equally important role as in Ekhidna (e.g. in the tracks Winds Approaching, High Hair), while the rhythm section of Frønes and Bjørnstad is exceptional both in pure jazz and rock parts. Finally, as the first among equals, Mollestad manages to shine throughout the album as a riffmeister (Sun On A Dark Sky, High Hair), a lead guitarist (Kittiwakes In Gusts) and more importantly as a “narrator” with her masterly soundscapes in the 11+ minutes of absolute beauty in 418 (Stairs in Storms). The ease with which she moves from jazz to rock is at least admirable. Her unique talent lies mainly in how effective her playing is to the listener and once again proves she is one of the most important electric guitarists of our time.

Tempest Revisited is not based on catchy compositions, even though there are such moments on the album. In an environment of high aesthetics where jazz seems to flatter rock, the imposing atmosphere is absolutely successful, and as a whole, this is a tough bet won with ease upon every listen.

8.5 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

One of the main features of Tempest Revisited is that it is not the natural follow-up to Ekhidna, and it’s also quite different from Ding Dong. You’re Dead. It is a unique one-off addition to Mollestad’s discography, although her trademark playing and her aesthetics remain intact here. Just a few months after her groovy jazz-rock attack, she chooses to present her moodiest record to date. According to Mollestad, the Norwegian weather affected the idiosyncrasy of the album and this is clear in the many changes in the musicians’ moods as well as their effort to create extensive soundscapes between compositional peaks. All band members make their presence evident through, but Mollestad is once again shining between equals, with her so characteristic essential playing style. Tempest Revisited is another strong addition to her discography and yet another proof of her compositional and playing talent, as well as the high aesthetic quality with which she approaches her art.

8.5 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Μόλις ένα χρόνο μετά το καταπληκτικό Ekhidna (δίσκος της χρονιάς για το 2020 με βάση τους συντάκτες του Progrocks.gr) για το οποίο κέρδισε το βραβείο Spellemannpris (Νορβηγικά Grammy), η Hedvig Mollestad επιστρέφει με νέο solo album, λίγους μόλις μήνες μετά την κυκλοφορία του εξαιρετικού Ding Dong. You’re Dead. με το δικό της Hedvig Mollestad Trio. Στο νέο της πόνημα, η Νορβηγίδα κιθαρίστρια έχει μαζί της τους: Trond Frønes (μπάσο – Cadillac, Grand General, Red Kite), Ivar Loe Bjørnstad (ντραμς – Hedvig Mollestad Trio), Marte Eberson (πλήκτρα – Hedvig Mollestad), Martin Myhre Olsen (σαξόφωνο – Megalodon Collective), Peter Erik Vergeni (σαξόφωνο, φλάουτο) και Mona Krogstad (σαξόφωνο).

Ένα κερδισμένο δύσκολο στοίχημα

Χωρίς αμφιβολία, η Hedvig Mollestad είναι απόλυτα αφοσιωμένη στο μουσική της και βρίσκεται στο απόγειο της δημιουργικότητάς της σήμερα. Το Tempest Revisited είναι ο τρίτος της δίσκος μέσα σε 18 μήνες και αυτό είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό αν συνυπολογίσουμε πόσο καλοί ήταν οι προηγούμενοι δύο. Το πρώτο της solo album μας είχε ενθουσιάσει, ενώ o φετινός, έκτος δίσκος του trio της είναι πιθανότατα και ο κορυφαίος του σχήματος μέχρι σήμερα. Το Tempest Revisited θα μπορούσε να «πατήσει» στα επιτεύγματα αυτά και η αλήθεια είναι ότι κανένας δεν θα κατηγορούσε την Mollestad αν έκανε κάτι τέτοιο, αλλά από τις πρώτες νότες του νέου της album είναι φανερό πως θέλει να κάνει κάτι αρκετά διαφορετικό.

Το Tempest Revisited είναι εμπνευσμένο από το The Tempest – Suite From the Ballet, ίσως το σημαντικότερο έργο του συνθέτη Arne Nordheim που είχε παρουσιαστεί το 1998 στα εγκαίνια του Parken, του νέου πολιτιστικού οίκου στο Ålesund, γενέτειρα της Hedvig Mollestad. Και είναι εξόχως εντυπωσιακό πώς ένα έργο μοντέρνας κλασσικής μουσικής μετουσιώνεται σε ατμοσφαιρικό jazz-rock με avant-garde jazz και progressive rock απολήξεις, θυμίζοντας κάτι σαν ένα αφηγηματικό soundtrack μιας νορβηγικής ταινίας με ελάχιστους διαλόγους, το οποίο μπορεί να σταθεί χωρίς την εικόνα. Κι αυτό, γιατί αυτές οι πανέμορφες εικόνες προκύπτουν από τη μουσική που δεν τις επενδύει απλά και αυτό είναι πιθανότατα το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό επίτευγμα του Tempest Revisited.

Για άλλη μία φορά, η ενορχήστρωση της Mollestad είναι ιδιοφυής. Τα τρία σαξόφωνα λειτουργούν άψογα ως πολλαπλή lead δύναμη, η Eberson έχει εξίσου σημαντικό ρόλο όσο και στο Ekhidna (π.χ. στα κομμάτια Winds Approaching, High Hair), ενώ το rhythm section των Frønes και Bjørnstad είναι εξαιρετικό τόσο στα αμιγώς jazz όσο και στα πιο rock μέρη. Τέλος, ως πρώτη μεταξύ ίσων, η Mollestad καταφέρνει να λάμπει σε όλο το δίσκο ως riffmeister (Sun On A Dark Sky, High Hair), lead κιθαρίστρια (Kittiwakes In Gusts) και πιο κυρίως ως «αφηγήτρια» με τα αριστουργηματικά soundscapes της στο 418 (Stairs In Storms), σε 11 και κάτι λεπτά απόλυτης ομορφιάς. Η ευκολία με την οποία μετακινείται από την jazz στο rock είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστος. Το μοναδικό της ταλέντο εντοπίζεται κυρίως στην επιδραστικότητα που έχει το παίξιμό της στον ακροατή και για άλλη μία φορά αποδεικνύει πως είναι μία από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ηλεκτρικής κιθάρας στην εποχή μας.

Το Tempest Revisited δεν βασίζεται σε πιασάρικες συνθέσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει πως απουσιάζουν τέτοιες στιγμές από το δίσκο. Η επιβλητική ατμόσφαιρα σε ένα περιβάλλον υψηλής αισθητικής όπου η jazz φαντάζει να κολακεύει την rock, είναι απόλυτα επιτυχημένη και το σύνολο είναι ένα δύσκολο στοίχημα που κερδίζεται με άνεση σε κάθε ακρόαση.

8.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του Tempest Revisited είναι πως δεν αποτελεί την φυσική συνέχεια του Ekhidna, αλλά επίσης απέχει αρκετά από το Ding Dong. You’re Dead. Αποτελεί μια ξεχωριστή one-off προσθήκη στη δισκογραφία της Νορβηγίδας, παρότι το trademark παίξιμό της και η αισθητική της παραμένουν και εδώ άθικτα. Μετά την προ ολίγων μηνών επίθεση γκρουβάτου jazz-rock, εδώ επιλέγει να ρίξει αρκετά τις εντάσεις και να μας δώσει τον μέχρι στιγμής πιο moody δίσκο της. Σύμφωνα με την Mollestad ο καιρός της Νορβηγίας επηρέασε την ιδιοσυγκρασία του δίσκου και αυτό γίνεται ξεκάθαρο από τις πολλές αλλαγές στη διάθεση των μουσικών, αλλά από την προσπάθεια τους για την δημιουργία εκτενών ηχοτοπίων ανάμεσα στις συνθετικές κορυφώσεις. Όλα τα μέλη της μπάντας κάνουν ξεκάθαρη την παρουσία τους στον δίσκο μέσω του παιξίματός τους, αλλά είναι η Mollestad που για μια ακόμα φορά λάμπει μεταξύ ίσων, με το τόσο χαρακτηριστικό και γεμάτο ουσία παίξιμό της. Το Tempest Revisited αποτελεί μία ακόμα στιβαρή προσθήκη στη δισκογραφία της και μία ακόμα απόδειξη του συνθετικού και παικτικού της ταλέντου, όπως και της υψηλότατης καλαισθησίας με την οποία προσεγγίζει την τέχνη της.

8.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας