[Code666, 2022]
Intro: Christos Minos
Five years after Speak Not of the Laundanum Quandary, Scottish band Ashenspire release their second full-length album titled Hostile Architecture to make their presence felt in the modern heavy music context. The avant-garde direction of the compositions is combined with immersion in the contemporary social situation. Music that wants to go beyond conventions and lyrics that want to talk about something beyond the known social reality. Ashenspire is a rare band from any point of view.
[bandcamp width=100% height=120 album=1166133502 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
The vision of a forgotten sense of change
“Hostile architecture” is the trend that wants to make modern cities impossible for those having less, the public space immune to the presence of the homeless and poor people. They are the cities that are not only willingly blind to social reality, but also want to eradicate the outcast human presence from their territory.
Ashenspire constructs their music by dissecting the contemporary urban experience of late capitalism. The late Mark Fisher spoke of the reality shaped by the entrenchment of capitalist realism, a world that cannot imagine a new future like that of the 20th century, and Ashenspire describes its wounds in their songs.
With a sincere avant-garde attitude, they use hard metal as a vehicle for experimentation, which is expressed through the use of the saxophone and the extensive use of the violin. Their sound is shaped like a successful amalgamation of influences from today, bands like Forest of stars, White Ward and from an ocean of avant-garde music of the 20th century with King Crimson being the most iconic reference. Alasdair Dunn’s voice (who is also the drummer) balanced between anger and despair must be the factor that makes the record a unique experience.
The originality of Hostile Architecture lies in the truthfulness of its compositions. The music becomes a necessary underpinning of the lyrics and the lyrics breathe only in the dark labyrinth of the compositions. A great tension lies in the background of Hostile Architecture that erupts like a rushing river that forces you to pay attention. Progressive music that doesn’t monotonously repeat its iconic past, doesn’t imitate what has already been done but wants to speak, however difficult it may be in the 21st century, a new language.
Mark Fisher introduced to his own ghosts the concept of hauntology and the deeply melancholic dimension it contains. The melancholia he suggests is not a depressing capitulation with the present, quite the opposite: it is the refusal to assimilate to reality even if there is the risk of being labeled as a misfit. Ashenspire is that example of unruly music that, while charting the modern capitalist experience, refuses to surrender to it. Their music is a vision of a forgotten sense of change.
9 / 10
Christos Minos
2nd opinion
Ashenspire’s second album is shockingly bold, provocative, musically as well as lyrically. The extreme sound base refers mainly to metal, nevertheless expands in an even more abysmal and haunting direction. The pretentious, artistically perfect “dissonance” is accompanied by uncontrollable outbursts through strings, the brass are combined with furious vocals hypnotically repeating the lyrics like a manifesto. The whole aesthetic is rendered as an avant-garde musical with seriousness and enthusiasm as it deserves in a work of such gravity and of course the lyricism has a strong presence in labyrinthine orchestrations. The album is recommended to RIO / avant-prog fans – especially Henry Cow fans – due to the anarchist and anti-capitalist content, general attitude and approach. Cable Street Again is a favorite moment in this twisted masterpiece. Beguilingly uncompromising and disturbingly awakening, Hostile Architecture is steeped in political rage aims through aggression and deconstruction and to remind us that poverty and social inequality are not the result of natural disasters.
9 / 10
Giannis Zavradinos
[Code666, 2022]
Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Οι Σκωτσέζοι Ashenspire, πέντε χρόνια μετά το Speak Not of the Laundanum Quandary, κυκλοφορούν το δεύτερο τους δίσκο Hostile Architecture για να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στα σύγχρονα συμφραζόμεντα της σκληρής μουσικής. Η avant-garde κατεύθυνση των συνθέσεων συνδυάζεται με τη καταβύθιση στο σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Μουσική που θέλει να προχωρήσει πέρα από τις συμβάσεις και στίχοι που θέλουν να συνομιλήσουν για κάτι πέρα από τη δεδομένη κοινωνική πραγματικότητα. Οι Ashenspire είναι μια σπάνια μπάντα από όποια σκοπιά και να την δεις.
[bandcamp width=100% height=120 album=1166133502 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Το όραμα μιας ξεχασμένης αίσθησης αλλαγής
«Εχθρική αρχιτεκτονική» είναι η τάση που θέλει να καταστήσει τις σύγχρονες πόλεις αδιάβατες για τους έχοντες λιγότερα, το δημόσιο χώρο απρόσβλητο από την παρουσία αστέγων και ανθρώπων του περιθωρίου. Είναι οι πόλεις που όχι μόνο εθελοτυφλούν στη κοινωνική πραγματικότητα, αλλά επιπλέον θέλουν να εξοβελίσουν την απόκληρη ανθρώπινη παρουσία από την επικράτεια τους.
Οι Ashenspire στήνουν τη μουσική τους ανατέμνοντας τη σύγχρονη αστική εμπειρία του ύστερου καπιταλισμού. Ο εκλιπών Mark Fisher μιλούσε για τη πραγματικότητα που διαμορφώθηκε στην εμπέδωση του καπιταλιστικού ρεαλισμού, ενός κόσμου που δεν μπορεί να φανταστεί ένα καινούργιο μέλλον όπως αυτός του 20ού αιώνα και οι Ashenspire περιγράφουν με τα κομμάτια τις πληγές του.
Με μια ειλικρινή avant-garde διάθεση χρησιμοποιούν το σκληρό metal σαν βατήρα πειραματισμών που εκφράζονται με τη χρησιμοποίηση του σαξοφώνου και την ευρεία χρήση βιολιού. Ο ήχος τους διαμορφώνεται σαν ένα επιτυχημένο αμάλγαμα επιρροών από το παρόν μας, μπάντες όπως οι Forest of stars, οι White Ward και από έναν ωκεανό της μουσικής πρωτοπορίας του 20ού αιώνα με εμβληματικότερη αναφορά τους King Crimson. H φωνή του Alasdair Dunn (ο οποίος είναι ταυτόχρονα και ο ντράμερ) ισορροπεί ανάμεσα στην οργή και στην απελπισία πρέπει είναι ο παράγοντας που κάνει το δίσκο μια ξεχωριστή εμπειρία.
Η πρωτοτυπία του Hostile Architecture έγκειται στην αληθοφάνεια των συνθέσεων του. Η μουσική γίνεται αναγκαίο υποστύλωμα των στίχων και οι στίχοι αναπνέουν μόνο μέσα στο σκοτεινό λαβύρινθο των συνθέσεων. Μια τρομερή ένταση κυοφορείται στο υπόβαθρο του Hostile Architecture που ξεσπά σαν ορμητικό ποτάμι που σε αναγκάζει να το προσέξεις. Προοδευτική μουσική που δεν επαναλαμβάνει μονότονα το εμβληματικό της παρελθόν, δεν ομφαλοσκοπεί μιμούμενη το ήδη συντελεσμένο αλλά που θέλει να μιλήσει, όσο δύσκολο και αν είναι τον 21ό αιώνα, μια νέα γλώσσα.
Ο Μark Fisher εισήγαγε στα φαντάσματα της ζωής του την έννοια του hauntology και της βαθύτατης μελαγχολικής διάστασης που εμπεριέχει. Η μελαγχολία που προτείνει δεν είναι μια καταθλιπτική συνθηκολόγηση με το παρόν, το ακριβώς αντίθετο: είναι η άρνηση να αφομοιωθείς με την πραγματικότητα ακόμα και αν ελλοχεύει ο κίνδυνος να χαρακτηριστείς ως απροσάρμοστος. Οι Ashenspire είναι αυτό το παράδειγμα ανυπότακτης μουσικής που ενώ χαρτογραφεί τη σύγχρονη καπιταλιστική εμπειρία αρνείται να παραδοθεί σε αυτήν. Η μουσική τους είναι ένα όραμα μιας ξεχασμένης αίσθησης αλλαγής.
9 / 10
Χρήστος Μήνος
2η γνώμη
Η δεύτερη δουλειά των Ashenspire από την Γλασκόβη είναι σοκαριστικά τολμηρή, προκλητική, μουσικά όσο και στιχουργικά. H ακραία ηχητική βάση που παραπέμπει κυρίως στο metal, επεκτείνεται παρόλα αυτά σε ακόμα πιο αβυσσαλέα και στοιχειωμένη κατεύθυνση. Η επιτηδευμένη, καλλιτεχνικά άρτια «παραφωνία» συνοδευόμενη από ανεξέλεγκτα ξεσπάσματα μέσω εγχόρδων, πνευστών σε συνδυασμό με μανιασμένα φωνητικά να επαναλαμβάνουν υπνωτισμένα τους στίχους σαν μανιφέστο. Η όλη αισθητική αποδίδεται ως ένα avant-garde musical με σοβαρότητα και κατάνυξη όπως αξίζει σε ένα έργο τέτοιας βαρύτητας και φυσικά ο λυρισμός έχει έντονη παρουσία μέσα σε δαιδαλώδεις ενορχηστρώσεις. Ενδείκνυται για τους λάτρεις του RIO / avant-prog – κι ειδικά για αυτούς των Henry Cow – λόγω του αναρχικού και αντικαπιταλιστικού περιεχομένου, την γενική στάση και προσέγγιση. Το Cable Street Again είναι η αγαπημένη στιγμή σε αυτό το διεστραμμένο αριστούργημα. Σαγηνευτικά ασυμβίβαστο και ενοχλητικά αφυπνιστικό, το Hostile Architecture είναι βουτηγμένο μέσα στην ταξική οργή και στοχεύει με την επιθετικότητα και την αποδόμηση να μας υπενθυμίσει πως η φτώχεια και η κοινωνική ανισότητα δεν είναι αποτελέσματα φυσικών καταστροφών.
9 / 10
Γιάννης Ζαβραδινός
