2016: οι επιλογές των συντακτών του ProgRocks.gr

20. Ulver – ATGCLVLSSCAP

“Το όραμα του Rygg και ο τρόπος που το διαχειρίστηκε ο O’Sullivan έδωσαν την καλύτερη ως τώρα συνεργασία τους. Κατάφεραν να εκμεταλλευτούν την εμπειρία που έχουν αποκτήσει στο σανίδι (ποιος θα το ‘λεγε;), μεταφέροντάς την αυτούσια μεν, ελεγχόμενα δε, στα αυλάκια του ATGCLVLSSCAP, παρουσιάζοντας το καλύτερο Ulver album από την εποχή του Shadows of the Sun.”
– Κώστας Μπάρμπας (8.5 / 10)

“Το ATGCLVLSSCAP ταξιδεύει από drone σε ηλεκτρονική μουσική και ambient αισθητική. Παρά την πειραματική του διάθεση, ο δίσκος κυλάει ευχάριστα με ήχους που αναπτύσσονται αργά και  πάντα δίνουν την εντύπωση ζωής στο background. Αν και μεγάλο σε διάρκεια, με λίγη υπομονή το ηχητικό αποτέλεσμα είναι αρκετά συναρπαστικό.”
– Λευτέρης Σταθάρας (9 / 10)

19. Motorpsycho – Here Be Monsters

“…έχουμε να κάνουμε με μία ακόμη πολύ δυνατή δουλειά από τους Motorpsycho, οι οποίοι συνεχίζουν να αποτελούν συνώνυμο της συνέπειας και της ποιότητας στον progressive χώρο. Το ότι ίσως και να είναι ο χειρότερος δίσκος της μπάντας στην δεκαετία που διανύουμε αποδεικνύει το πόσο σπουδαία μπάντα είναι.”
– Πάρης Γραβουνιώτης (8 / 10)

“…το Here Be Μonsters έρχεται να επιβεβαιώσει την αστείρευτη ενέργεια των Motorpsycho. Οι Νορβηγοί αυτή τη φορά καταφέρνουν να μπλέκουν  τα μονότονα μπάσα με κιθαριστικά νανουρίσματα. Οι κυκλοφορίες των Motorpsycho έχουν ακόμα ζωή και ενέργεια, με το Here Be Μonsters να αποτελεί ευχάριστη έκπληξη στο πρώτο μισό της χρονιάς!”
– Κώστας Ρόκας (8.5 / 10)

18. Sumerlands – Sumerlands

Το καλλιτεχνικό προοίμιο των Αμερικανών Sumerlands αποτελεί επί της ουσίας τη σύμπραξη μεταξύ του τραγουδιστή / στιχουργού Phil Swanson και νυν μελών των 80s μυστών Eternal Champion. Ο δίσκος απηχεί αφενός την αυθεντικότητα και μοναδικότητα του US 80s heavy ήχου αναπαράγοντας το εξυψωτικό και ηρωικό συναίσθημα συγκροτημάτων που θεσμοποίησαν τον αμερικανοπρεπή μεταλλικό ήχο και προσδιόρισαν αυτό που συμβατικά χαρακτηρίστηκε ως power metal. Αφετέρου, ενσαρκώνει την κιθαριστική πανδαισία των Criss Oliva, Geoff Thorpe, Jake E. Lee, Kurdt Vanderhoof και άλλων ομότροπων, μεταβάλλοντας εύληπτες και άμεσες συνθετικές δομές σε μία απρόσκοπτη αναπαραγωγή διάχυτου και ελαύνοντος heavy / power metal ήχου. Η μουσική πρόταση των Sumerlands δεν κομίζει ρηξικέλευθους και καινοτόμους τρόπους ηχητικών προσεγγίσεων καθώς πρόκειται περί ενός ευσύνοπτου και αναφυόμενου 80s heavy καλέσματος, το οποίο επαναπροσεγγίζει μία ένδοξη πτυχή του αμερικάνικου metal.
– Θωμάς Σαρακίντσης

17. Alcest – Kodama

“Αισθητικά το Kodama είναι πανέμορφο όπως και όλες οι υπόλοιπες δουλειές τους, καθώς η εικόνα παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη μουσική τους. Μέσα από την σκοτεινή γλυκόπικρη αφήγησή του, οι Alcest μας χάρισαν ένα μουσικό αρχιτεκτόνημα, που ξεχειλίζει από ομορφιά, prog διάθεση και απαράμιλλη φρεσκάδα.” 
– Βασίλης Κορολής (9 / 10)

“Είναι μία αφηγηματική εμπειρία γεμάτη σκοτεινά και μελαγχολικά ηχοτοπία, εξερευνώντας το ατμοσφαιρικό metal σε ένα συνεκτικό album όπου τα πάντα είναι ευθυγραμμισμένα, γι’ αυτό και πρέπει να ακούγεται στην ολότητά του. Οι Alcest θα συνεχίσουν να μας ιντριγκάρουν με ανοδικό ρυθμό με τη μοναδική γλυκόπικρη έντεχνη μουσική τους.”
– Ντίνα Δέδε (8.5 / 10)

16. Black Mountain – IV

Μετά από πολύχρονη σιωπή, το τέταρτο άλμπουμ των Καναδών Black Mountain είναι μια εμβληματική επιστροφή. Η σημειολογία του εξωφύλλου και του τίτλου (IV) φανερώνει τις κατευθύνσεις, από την αιθέρια ατμόσφαιρα του Wish You Were Here, ως τα πρωτόλεια heavy στοιχεία των Black Sabbath, η ίδια η πελώρια μορφή του Stephen McBean παραπέμπει σε 70s guitar hero και η κρυστάλλινη φωνή της Amber Webber φαντάζει σαν μια μετουσίωση της Grace Slick. Το σημαντικότερο είναι όμως ότι οι Καναδοί εδώ επιτυγχάνουν τον αρμονικό συγκερασμό των retro αναφορών, της ψυχεδέλειας και της vintage αισθητικής με ανανεωτικά στοιχεία από ολόκληρο το φάσμα της σύγχρονης μουσικής, με συνέπεια ο δίσκος να είναι ταυτόχρονα ευκολονόητος και προοδευτικός.
– Δημήτρης Αναστασιάδης

15. Utopianisti – The Third Frontier

“Το avant-prog του Frank Zappa και των Samla Mammas Manna ενώνεται με το χαρακτηριστικό σκανδιναβικό fusion, με μερικές πινελιές από την σκηνή του Canterbury και του γερμανικού jazz / krautrock να χρωματίζουν το μουσικό τους ψηφιδωτό… οι Φινλανδοί κατάφεραν να μας προσφέρουν έναν από τους ποιοτικότερους δίσκους της τρέχουσας χρονιάς.”
– Πάρης Γραβουνιώτης (8.5 / 10)

“…jazz / fusion prog με αποκρυσταλλωμένο το avant-prog / RIO στοιχείο, χωρίς περιττές αποκλίσεις, ευθυγραμμισμένα με το πνεύμα του Frank Zappa και του Pekka Pohjola, με απρόβλεπτες μεταπτώσεις ρυθμών και ύφους, εκπληκτικό funky groove, 70s κινηματογραφικό λυρισμό, tongue-in-cheek χιούμορ, υψηλότατο επίπεδο τεχνικής και κομμάτια που κολλάνε ύπουλα στο μυαλό.”
– Δημήτρης Καλτσάς (8.5 / 10)

14. Vespero – Lique Mekwas

“Μετά τη φετινή κυκλοφορία του Lique Mekwas, αυτό που είναι βέβαιο και ταυτόχρονα προκαλεί χαρά, σεβασμό αλλά και δέος είναι το γεγονός ότι οι Vespero βρίσκονται σε δημιουργικό οργασμό, αποδεικνύοντας πως όχι μόνο βρίσκονται δίκαια στην κορυφή του space rock, αλλά και το ότι σπάνε τα στεγανά του είδους μπαίνοντας ηθελημένα και σε πιο jazzy μουσικά χωράφια.”
– Ηλίας Γουμάγιας (9 / 10)

“Διατηρώντας το space-rock / ψυχεδελικό κίνητρό τους, το Lique Mekwas φανερώνει μια πιο afro αισθητική μέσα από την χρήση τοπικών μοτίβων που απελευθερώνουν την αυτοσχεδιαστική τους δεινότητα χωρίς να χάνεται ο μουσικός προσανατολισμός και το νόημα.”
– Γιάννης Ζαβραδινός (8.5 / 10)

13. Höstsonaten – Symphony N. 1: Cupid & Psyche

“Έχοντας εναλλασσόμενη πλοκή και περιπετειώδεις μεταβάσεις, ο κοινός ίσως αισθητικός παρανομαστής εδώ είναι μία θελκτική ατμόσφαιρα μυστηρίου. Η ορχηστρική αφηγηματική «ευφράδεια» αναδεικνύεται έντονα μέσα από την απουσία εκφραστικών περιορισμών και στερεοτύπων.”
– Δημήτρης Καλτσάς (8 / 10)

“Υψηλή τεχνική, πανέμορφες μελωδίες και αψεγάδιαστες αλλαγές ρυθμών και συναισθημάτων χαρακτηρίζουν ένα από τα καλύτερα instrumental albums της τρέχουσας δεκαετίας. Ένας πραγματικά πολύ καλός δίσκος για το symphonic prog, που είναι φτιαγμένος για να ακούγεται ολόκληρος από την αρχή μέχρι το τέλος.”
– Πάρης Γραβουνιώτης (8 / 10)

12. Seven Impale – Contrapasso

“Οι Νορβηγοί δε σταματούν να μας κινούν την περιέργεια και στην καινούρια τους δουλειά αφού πειραματίζονται σε καινούρια μονοπάτια που περιέχουν από gothic και electronica επιρροές μέχρι heavy prog και heavy fusion…  “I’ve reached the final conclusion. The epitome of confusion.” Και παρόλα αυτά, η «σύγχυση» αυτή είναι τόσο ελκυστική από ένα γκρουπ που, μου φαίνεται, δε θα σταματήσει να μας εκπλήσσει!”
– Θάνος Πάτσος (7 / 10)

“Το δεύτερο album τους έρχεται να συμπληρώσει ή καλύτερα να εμβαθύνει την οπτική των Νορβηγών για την προοδευτική μουσική και να μας προσφέρει μια από τις καλύτερες φετινές κυκλοφορίες. Με καίριες διαφοροποιήσεις στην ποικιλία ρυθμών, μελωδιών και κυρίως στυλ σε σχέση με το City of The Sun, οι Seven Impale πλέον εκπροσωπούν επάξια τα ανένταχτα σε κατηγορίες συγκροτήματα της εποχής τους.”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (8.5 / 10)

11. Gojira – Magma

“Πρόκειται για ένα μεταβατικό δίσκο και αυτό που μένει να δούμε είναι αν θα σηματοδοτήσει μία αλλαγή πλεύσης για το συγκρότημα στα πιο βαθιά νερά του ωκεανού της rock μουσικής εν γένει ή θα αποτελέσει μία παρένθεση στην ούτως ή άλλως ενδιαφέρουσα δισκογραφία τους.”
– Ηλίας Γουμάγιας (7.5 / 10)

“…το Magma δικαιολογεί σε μεγάλο ποσοστό τον χαρακτήρα που το κοινό του αποδίδει, επιτυγχάνοντας να μην είναι ένα βαρετό αναμάσημα. Για πρώτη φορά παρατηρούνται αστάθειες στο όριο που διακρίνει το  «ψαγμένο» από το «πιασάρικο», προσφέροντας σχεδόν αντιφατικές απολαύσεις και απογοητεύσεις (λίγες).”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (7.5 / 10)

10. The Dear Hunter – Act V: Hymns With The Devil In Confessional

“Το βρίσκω εξαιρετικά αποκαλυπτικό ότι μπορώ να διασκεδάσω με ήχους των Coheed and Cambria, U2 ή Coldplay φιλτραρισμένους μέσα από το ταλέντο αυτού του γκρουπ. Σαν μία West-End παραγωγή πέραν του δέοντος ικανοποιητική, το άλμπουμ δίνει την απάντηση ως προς το πόσο το λεγόμενο “pop-prog” μπορεί να σταθεί εν έτει 2016.”
– Θάνος Πάτσος (8.5 / 10)

“Συμπεριλαμβάνοντας πολλές αλλαγές ύφους και διατηρώντας μία ακατάπαυστη ροή, καθώς η ιστορία οδηγείται σε σκοτεινές ατραπούς, η δομή είναι απλά άψογη… Οι διεκδικητές του κορυφαίου Act είναι πλέον πέντε και συνολικά πρόκειται μετά βεβαιότητας πλέον για την καλύτερη prog concept series.”
– Δημήτρης Καλτσάς (8.5 / 10)

09. Verbal Delirium – The Imprisoned Words of Fear

“…το The Imprisoned Words of Fear είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους και πιο δουλεμένους progressive rock δίσκους που κυκλοφόρησαν ποτέ στη χώρα μας (που σιγά-σιγά γίνονται όλο και περισσότεροι) και αποτελεί μία ηχηρή δήλωση των Verbal Delirium στο παγκόσμιο γίγνεσθαι του είδους.”
– Κώστας Μπάρμπας (9 / 10)

“Η σκοτεινή αισθητική του πανέμορφου εξωφύλλου αποτυπώνεται κατευθείαν και στο μουσικό του περιεχόμενο από την πρώτη κιόλας ακρόαση. Η βαριά ατμόσφαιρα του δίσκου σε συνδυασμό με την εμφανώς πιο σκληρή κατεύθυνση που φαίνεται να ακολουθούν χαρακτηρίζουν το έργο τους σε όλη του τη διάρκεια.”
– Πάρης Γραβουνιώτης (8.5 / 10)

08. Mother Turtle – II

“Όσο κι αν η δημοτικότητα τους διαφεύγει, όσο κι αν η εγχώρια μουσική πραγματικότητα  φαντάζει ακόμα ανέτοιμη να υποστηρίξει φερέλπιδες του Ελληνικού prog, οι Mother Turtle αποδεικνύουν πως κατέχουν πολύ καλά την τέχνη του να ΜΗΝ εγκαταλείπουν μια επανάσταση.”
– Γιάννης Ζαβραδινός (9 / 10)

“Από το βρετανικότατο Harvest Moon και την άρτια ανάπτυξή του στην ατμοσφαιρική εισαγωγή του Walpurgi Flame και το εξαιρετικό κιθαριστικό solo του Κ. Κωνσταντινίδη κι από εκεί στο μελωδικό The Art Of Ending A Revolution και τα à la Gentle Giant φωνητικά που κλείνουν τον δίσκο όπως ακριβώς τον άρχισαν, καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα: έχουμε να κάνουμε με έναν από τους κορυφαίους progressive δίσκους του 2016.”
– Πάρης Γραβουνιώτης (8.5 / 10)

07. Metallica – Hardwired… to Self-Destruct

Το νέο τους υλικό δίνει την εντύπωση μιας χαλαρής, ανανεωμένης και αυθόρμητης μπάντας. Δεν φαίνεται να υπάρχει πρόθεση να επανέλθουν στην αρχική τους αγριότητα ή να κάνουν επίδειξη του παλιού τους ήχου. Σε αυτό το διπλό album, η διακύμανση μεταξύ των πιασάρικων ρεφρέν και υψίσυχνων τραγουδιών στο πρώτο μέρος και των περιττών mid-tempo συνθέσεων στο δεύτερο είναι αισθητή, παρέχοντας ένα επιτυχημένο αλλά άνισο heavy metal δίσκο. Το λυσσασμένο γκρουβάρισμα των Metallica είναι εμφανές με ενδιαφέρον songwriting, αξιοπρεπές drumming, θρασύτατα φωνητικά και όλα τα άλλα στοιχεία που ορίζουν την μπάντα, συνθέτοντας μία συμπαγή, θελκτική, και βαριά συνταγή. Αν αγνοήσουμε κάποια fillers που συνιστούν αχρείαστα μεγάλα τραγούδια και τις “ψευδο-thrash” στιγμές, η λέξη «αυτοκαταστροφή» χρησιμεύει μόνο ως τίτλος του album.
– Ντίνα Δέδε

06. Hail Spirit Noir – Mayhem in Blue

“…έχουμε να κάνουμε με μία πνευματικά και καλλιτεχνικά ώριμη μπάντα που ακούγεται συμπαγής, εντυπωσιάζοντας για άλλη μία φορά με τον ήχο τους, με αξιοσημείωτο progressive πειραματισμό και ψυχεδελική ατμόσφαιρα, αν και όταν το album τελειώνει μένεις με την εντύπωση πως άλλο ένα κομμάτι θα ήταν απαραίτητο. Οι Hail Spirit Noir επιτυγχάνουν μία εντυπωσιακή εικονοπλασία με μοναδική τεχνική ικανότητα.”
– Ντίνα Δέδε (8.5 / 10)

“Ο ήχος βγάζει μια οργανική rock αίσθηση, ενώ τα πιο ακραία σημεία είναι απολύτως πειστικά. Το σκοτάδι που αποπνέουν τα κομμάτια πηγάζει μέσα από την ίδια τη σύνθεση και όχι από κάποια φτηνά τεχνάσματα. Το Mayhem In Blue είναι ένας από τους καλύτερους metal δίσκους που θα ακούσετε φέτος παρόλο που δεν είναι και τόσο metal. Ή μήπως είναι;”
– Κώστας Μπάρμπας (9 / 10)

05. Atlanter – Jewels of Crime

“Κουρέλια αντί για κοσμήματα, παρέα αντί για φήμη, καλλιτεχνική ανησυχία αντί για mainstream εφησυχασμός: πάνω σε αυτές τις ιδέες στήνουν οι Atlanter το δεύτερο τους άλμπουμ  Jewels of Crime, καταφέρνοντας κάτι περισσότερο από το να εντυπωσιάσουν τον υποψιασμένο ακροατή και να μπουν στα highlights του 2016: κατορθώνουν να εκφράσουν ένα κομμάτι της γενιάς τους, δηλαδή εμάς.”
– Νίκος Φιλιππαίος (8.5 / 10)

“Προσθέτοντας pop/funk hit φόρμες στην βουτηγμένη στα 60s-70s θετικότητά τους, την ιδιάζουσα indie εναλλακτικότητα και τον ασυμβίβαστο προοδευτικό πειραματισμό τους, οι Atlanter επιβεβαιώνουν γιατί αξίζει να θεωρούνται ως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα στη μουσική σήμερα…”
– Δημήτρης Καλτσάς (8.5 / 10)

04. Not Blood Paint – Believing Is Believing

“Το vintage συνυπάρχει με το alternative απόλυτα αρμονικά, το χορευτικό groove με το πομπώδες ύφος, τα prog 70s με τα post-punk πρώιμα 80s… 10 πιασάρικα και (όσο απίστευτο κι αν ακούγεται) απόλυτα ισάξια κομμάτια, 10 δυνητικά hits, 10 άκρως ενδιαφέρουσες ιστορίες με επικές κορυφώσεις, απρόβλεπτες ανατροπές και κυριολεκτικά ούτε μία μη σημαντική μελωδική φράση.”
– Δημήτρης Καλτσάς (9 / 10)

“Ο δεύτερος δίσκος των Not Blood Paint έρχεται από το πουθενά για επαναπροσδιορίσει τον όρο “crossover”… ένα τρελό αμάλγαμα μουσικών επιρροών, από το metal και το glam rock μέχρι τo post-punk και το prog rock και τις κιθάρες πάντα στο προσκήνιο… Μουσικόφιλοι σκαπανείς όλων των φυλών και ειδών οφείλουν να αφιερώσουν το απαραίτητο χρόνο που αξίζει σε αυτή τη δισκάρα.”
– Κώστας Μπάρμπας (9 / 10)

03. Niechęć – Niechęć

“Από τους SBB και τον Michał Urbaniak του χτες μέχρι τους Riverside και πλέον τους Niechęć  του σήμερα, η Πολωνία χάρη στην ιδιόρρυθμη κουλτούρα της εξακολουθεί μέσα από το ευρύ φάσμα του progressive rock να μας συναρπάζει με αξιόλογους μουσικούς και σχήματα. Μία από τις κορυφαίες κυκλοφορίες της χρονιάς.”
– Γιάννης Ζαβραδινός (9 / 10)

“…καταφέρνουν να μπλέξουν με επιτυχία την jazz με το progressive rock και το post-rock… Οι όμορφες μελωδίες και οι ήπιες στιγμές εναλλάσσονται με πιο αγχωτικά avant-garde θέματα σε ένα άκρως περιπετειώδες μουσικό rollercoaster. Το Niechęć είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της ευρύτερης jazz που θα ακούσετε φέτος και αποτελεί must για κάθε ακροατή της καλής instrumental μουσικής.”
– Κώστας Μπάρμπας (9 / 10) 

02. Fates Warning – Theories of Flight

“Με ομοιομορφία και αρμονία που θυμίζει το A Pleasant Shade of Gray, τα τραγούδια εναλλάσσονται διαλύοντας κάθε πιθανότητα επαναληψημότητας και συνάμα κούρασης του ακροατή… οι Fates καταθέτουν ψυχή σε κάθε δίσκο τους, χωρίς να δημιουργήσουν ποτέ οποιαδήποτε δεύτερη σκέψη για τις προθέσεις τους ως καλλιτέχνες.”
– Αλέξανδρος Τοπιντζής (9 / 10)

“Δωδέκατος δίσκος για τους Fates Warning και εκεί που περίμενα μία από το ίδια με το προηγούμενό τους, ξαφνικά εμφανίζεται το Theories of Flight που με άφησε με το στόμα ανοιχτό. Τα κομμάτια είναι όλα υψηλότατου επιπέδου, με τα Seven Stars, The Light and Shade of Things και The Ghosts of Home να ξεχωρίζουν. Αν υπήρχε ένα Still Remains, θα μιλούσαμε για δίσκο μνημείο! Κατ’ εμέ ο καλύτερος δίσκος τους μετά το A Pleasant Shade of Gray.”
– Γιάννης Βούλγαρης (9 / 10)

01. David Bowie – Blackstar

“Every man has a black star / A black star over his shoulder / And when a man sees his black star / He knows his time, his time has come, τραγουδούσε ο Elvis το 1960. Ο David Bowie το γνώριζε καλά. Γνώριζε ότι έχει καρκίνο, γνώριζε ότι μπορεί να πεθάνει από μέρα σε μέρα. ”Ας ξεπεράσω τον εαυτό μου” σκέφτηκε. “Θα ανακατέψω τη jazz της Νέας Υόρκης, το krautrock, την avant-garde με στοιχεία ηλεκτρονικής και RnB και σε συνδυασμό με το βρετανικό dna του singer-songwriter που διαθέτω, θα δημιουργήσω ένα φοβερό, αξεπέραστο ηχητικό αποτύπωμα, ακραιφνώς πειραματικό και ταυτόχρονα pop με τον πιο απόλυτο τρόπο. Και μετά θα φύγω.” Έτσι έγινε. Είναι το Blackstar το καλύτερο άλμπουμ του Bowie; Πιθανόν. Το σίγουρο είναι πως αποτελεί το απόλυτο κύκνειο άσμα ενός μοναδικού, ασυμβίβαστου καλλιτέχνη. Επισφραγίζει το γεγονός ότι όλη η μουσική «έχει πλέον παιχτεί» και μετατρέπει το θάνατό του σε ένα απαράμιλλο έργο τέχνης, που ο απόηχός του θα συζητάται για χρόνια.“
– Ηλίας Γουμάγιας

Goran
Petrić