Headspace – All That You Fear Is Gone

Intro: Alexandros Topintzis
02 / 06 / 2016

If there is something annoying in most all-star encounters of prominent prog musicians, it is mainly the safety within which they compose and not their need for pretentious solos and uncontrolled show off. To be honest, I have begun to retrace the latter as unique glimpses of interest in identical patterns of cutesy refrain and harmless melodies. Having been fed up with the sugary scene built up by companies like InsideOut, about four years ago  a group appeared in the long-suffering area of progressive metal; a remarkable case of all-star group that included low profile musicians (session in their majority), the collective effort of which created a bright exception to the rule. Headspace and their debut I Am the Anonymous were a delightful break in the usual progressive mediocrity of this decade and we reasonably expected with positive predisposition their second attempt.

If the duration was shorter…

If there is something annoying in most all star encounters of prominent prog musicians, is mainly the “security” within which they compose and not their need for pretentious solos and uncontrolled show off. To be honest, I have begun to retrace the latter as unique glimpses of interest in identical patterns of cutesy refrain and harmless melodies. Having been fed up with the sugary scene built up by companies like InsideOut, about four years ago  a group appeared in the long-suffering area of progressive metal; a remarkable case of all-star group that included low profile musicians (session in their majority), the collective effort of which created a bright exception to the rule. Headspace and their debut I Am the Anonymous were a delightful break in the usual progressive mediocrity of this decade and we reasonably expected with positive predisposition their second attempt.

The synergy of 4 + 1 famous musicians in All That You Fear Is Gone remains interesting, but it has clearly lost much of the synthetic potential they initially had. The strong presence of Wilson’s voice in the compositions presupposes the existence of particular vocal melodies that promote the concept of each song. At some point Headspace fail to keep their ideas at a high level for the entire album.

Wakeman’s participation in the compositions surprised me, something which tends to be the absolute highlight of the album. Without the usual exaggeration that plague the synth masters of the genre (his father has put quite a hand in this), he delivers his most complete record presence, and this does not mean that any of the other musicians fell short in technical matters. A fact which confirms that we should not easily overlook the executive flair that manages to radiate, even if it does not work in parallel with inspiration. Definitely, I prefer this one compared to soft prog / aor “blessing” which is sold by well-known veterans barely surviving for several years.

6.5 / 10

Alexandros Topintzis

2^nd opinion 

Well played heavy prog / progressive metal by Headspace that seem to find their feet after an equally technically perfect, but ” indigestible ‘ debut. Variety of sounds and moods, essential lyrics, unfortunately long in duration, exceptional vocals, tight playing and smooth flow between the tracks. Dynamic (as expected) result that will satisfy, but will not excite with something groundbreaking the potential listeners of the genre. Your life will change and The Science Within Us can be considered among their outstanding compositions.

7.5 / 10

Thanos Patsos

Εισαγωγή: Αλέξανδρος Τοπιντζής
02 / 06 / 2016

Εάν υπάρχει κάτι ενοχλητικό στις περισσότερες all star συνευρέσεις περίοπτων μουσικών της prog, είναι κυρίως η «ασφάλεια» μέσα στην οποία συνθέτουν και όχι η ανάγκη τους για φιγουρατζίδικα solos και ανεξέλεγκτο show off. Για να είμαι ειλικρινής, αυτά τα τελευταία έχω αρχίσει να τα αναπολώ ως μοναδικές αναλαμπές ενδιαφέροντος σε πανομοιότυπα μοτίβα γλυκανάλατων refrain και ακίνδυνων μελωδιών. Έχοντας μπουχτίσει στην ζαχαρένια σκηνή που έχτισαν εταιρείες σαν την InsideOut, πριν περίπου τέσσερα χρόνια εμφανίσθηκε στον πολύπαθο χώρο του progressive metal μια αξιολογότατη περίπτωση all-star group που περιλάμβανε low profile μουσικούς του χώρου (session στην πλειοψηφία τους), η συλλογική προσπάθεια των οποίων δημιούργησε μια φωτεινή εξαίρεση του κανόνα. Οι Headspace και το I Am Anonymous ντεμπούτο τους αποτέλεσαν ένα ευχάριστο διάλειμμα της συνήθους progressive μετριότητας της δεκαετίας που διανύουμε και λογικά αναμέναμε με εύλογη θετική προδιάθεση την δεύτερη τους προσπάθεια.

Αν η διάρκεια ήταν μικρότερη…

Εάν υπάρχει κάτι ενοχλητικό στις περισσότερες all star συνευρέσεις περίοπτων μουσικών της prog, είναι κυρίως η «ασφάλεια» μέσα στην οποία συνθέτουν και όχι η ανάγκη τους για φιγουρατζίδικα solos και ανεξέλεγκτο show off. Για να είμαι ειλικρινής, αυτά τα τελευταία έχω αρχίσει να τα αναπολώ ως μοναδικές αναλαμπές ενδιαφέροντος σε πανομοιότυπα μοτίβα γλυκανάλατων refrain και ακίνδυνων μελωδιών. Έχοντας μπουχτίσει στην ζαχαρένια σκηνή που έχτισαν εταιρείες σαν την InsideOut, πριν περίπου τέσσερα χρόνια εμφανίσθηκε στον πολύπαθο χώρο του progressive metal μια αξιολογότατη περίπτωση all-star group που περιλάμβανε low profile μουσικούς του χώρου (session στην πλειοψηφία τους), η συλλογική προσπάθεια των οποίων δημιούργησε μια φωτεινή εξαίρεση του κανόνα. Οι Headspace και το I Am Anonymous ντεμπούτο τους αποτέλεσαν ένα ευχάριστο διάλειμμα της συνήθους progressive μετριότητας της δεκαετίας που διανύουμε και λογικά αναμέναμε με εύλογη θετική προδιάθεση την δεύτερη τους προσπάθεια.

Η σύμπραξη των 4+1 περίφημων μουσικών στο All That You Fear Is Gone παραμένει ενδιαφέρουσα, όμως έχει φανερά απολέσει αρκετή από την συνθετική δυναμική που αρχικά είχαν. Η έντονη παρουσία των φωνητικών του Wilson στις συνθέσεις, προϋποθέτει την ύπαρξη ιδιαίτερων φωνητικών μελωδιών που θα προάγουν το concept του ενίοτε τραγουδιού. Κάπου εκεί οι Headspace αποτυγχάνουν να διατηρήσουν τις ιδέες τους σε ένα υψηλό επίπεδο για το σύνολο του άλμπουμ. Για κάθε επιτυχημένη προσπάθεια, τύπου Your Life Will Change ή Kill You With Kindness, The Death Bell, υπάρχει και ένα αντίστοιχα μέτριο αποτέλεσμα, όπως τα Road to Supremacy (αδικεί τον δίσκο μια τόσο άνευρη έναρξη), The Day You Return και Semaphore (με τέτοια riffs περιμένεις τον τραγουδιστή να ανέβει οκτάβες και όχι απλά να σιγοντάρει στα χαμηλά). Συνολικά, ο συνθετικός τομέας του All That You Fear Is Gone περιλαμβάνει ποιοτικές αστάθειες, κάτι που εύκολα θα αντιμετωπιζόταν εάν η διάρκεια του άλμπουμ ήταν μικρότερη κατά είκοσι λεπτά περίπου.

Ιδιαίτερη έκπληξη μου έκανε η συμμετοχή του Wakeman στις συνθέσεις, η οποία τείνει να είναι το απόλυτο highlight του δίσκου. Χωρίς τις συνήθεις υπερβολές που μαστίζουν τους synth masters του χώρου (ο πατήρ έχει βάλει αρκετά το χεράκι του σε αυτό), παραδίδει την αρτιότερη δισκογραφική του παρουσία, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι κάποιος από τους υπόλοιπους μουσικούς υστέρησε σε τεχνικά θέματα. Γεγονός που επιβεβαιώνει ότι δεν πρέπει εύκολα να παραβλέπουμε την εκτελεστική δεινότητα που καταφέρνει να ακτινοβολεί, ακόμα και αν δεν λειτουργεί παράλληλα με την έμπνευση. Σίγουρα την προτιμώ σε σχέση με το soft prog/aor “ευλογία” που πλασάρουν γνωστοί και μη εξαιρετέοι βετεράνοι που φυτοζωούν εδώ και αρκετά πολλά χρόνια.

6.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

2^η γνώμη 

Καλοπαιγμένο heavy prog / progressive metal από τους Headspace που φαίνεται να βρίσκουν τα πατήματά τους μετά από ένα εξίσου τεχνικά άρτιο, αλλά “δύσπεπτο” ντεμπούτο. Ποικιλία ήχων και διαθέσεων, ουσιώδεις στίχοι, δυστυχώς μακρά διάρκεια, εξαιρετικά φωνητικά, δεμένο παίξιμο και στρωτή ροή μεταξύ των κομματιών. Δυναμικό (όπως αναμενόταν) αποτέλεσμα που θα ικανοποιήσει, αλλά δε θα εξιτάρει με κάτι ρηξικέλευθο τους ακροατές του ήχου. Your life will change και The Science Within Us μεταξύ των αρκετών εξαιρετικών θεμάτων.

7.5 / 10

Θάνος Πάτσος