Alcest – Kodama

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
07 / 12 / 2016

Among the number of Neige’s (aka Stéphane Paut) projects, Alcest standout right off the bat, not only because of their sonic individuality, but also the waves their music made since their debut Souvenirs d’un Autre Monde (2007). The blending of atmospheric black metal with progressive and post-rock resulted in coining the term “blackgaze” that reflects the group’s uniqueness. The band’s next moves after their impressive two first albums were not a step forward, especially the somewhat unfortunate fourth one (Shelter, 2014). Kodama signifies the French’s return to the sound that established them.

Merci Alcest. Merci beaucoup pour ce grand monument

The acknowledged musical genius, known as Neige, is back enraged and filled with self-confidence to claim back what the couple of latest releases deprived him of in his short course to the general acknowledgment.  Alcest come back with a benchmark release that puts the train back on the rail, since, in my opinion, stagnation clearly took over after Écailles De Lune. Kodama is a concept album, inspired thematically and artistically by the anime masterpiece Princess Mononoke by Hayao Miyazaki.

To give a clue to those who Alcest hasn’t made the blip on their radar what they sound like, I am not sure if I belittle them by tagging them as “blackgaze” – a term coined for Neige’s music and projects when he released his sublime debut – since what the French is coming up with is an amazingly beautiful, complex and composite mixture, consisting of a wide variety of influences. It is an invulnerable and solid hybrid progressive / post-rock with painless but all-important (for those who make them cringe) black metal touches, through a genuinely authentic 70s atmospheric basis, pulling off to sound nostalgic, but simultaneously progressive, sentimental and romantic yet so powerful.

Technically the compositions are exemplary, Neige’s playing is virtuosic but at the same time simple and easy to get across, his mate’s drumming (Winterhalter) since Écailles De Lune is, I think, by far the most mature of his career, while the fresh air imbued by the bass, which for the first time during recording sessions was taken over by a bassist and not Neige, was revitalizing to a great degree. Neige laid down his tracks once more with his favourite Fender Jazzmaster to recreate this live mood which is a trademark of his studio releases, whereas the production is professional and crystal clear. Arrangment-wise, it truly stands head and shoulders over anything they have done in the past, therefore those who lightheartedly jump to the conclusion that the return-to-the-raw formula is pretentious, aiming to lure long-term fans back to the fold, personally I distinguish a remarkable maturity in this material and a beautiful balance which might be more fragile than in the past.

Alcest express themselves in their mother tongue (save a couple of tunes sang in English) in this release, as in the previous ones, something that should not deter the listener since it really adds-up beneficially to the outcome, functioning clearly as an extra instrument that adds colours, thanks to its inherent musicality. A track-by-track analysis is out of the question for such a cohesive listen. It flaws like water, right from the starter, the title-track epic Kodama, till the monumental instrumental epilogue Onyx of the normal version or even the bonus track of the hardcover book edition Notre Sang Et Nos Pensées.

Aesthetically Kodama is delightful, pretty much like all of their previous works, since images play an important role in their music. Through this dark and bittersweet narrative, Alcest gave us a musical structure bristling with beauty, progressive feeling and incomparable freshness. Is this their best work so far? I can’t tell, but undoubtedly it is their most mature and rightfully establishes them to the musical elite.

9 / 10

Vasilis Korolis

2^nd opinion 

Alcest’s composition style, simply described as “black-gaze”, is proof of their relentless endeavor in creating a piece of musical art that succeeds both in telling a story and delivering a black metal experience. The massive guitar riffing is that of typical post-rock and shoegaze style, composing mid-tempo ballads with progressive touches and in conjunction with the variability on the drums and the vocals, the result is an introversive album.

The album’s taste depends on the listener’s appetite and perception to digest and visualize the balance between the spiritual and the mysterious elements that profusely Kodama gives. It’s a narrative experience full of dark and melancholic soundscapes, exploring atmospheric metal in a coherent album where everything is aligned and should be listened as a whole.

Alcest will continue to intrigue us in an upward rate, with their unique bittersweet artistic music.

8.5 / 10

Dina Dede

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
07 / 12 / 2016

Μεταξύ των πολυάριθμων projects του Neige (κατά κόσμον Stéphane Paut), οι Alcest ξεχωρίζουν αμέσως, όχι μόνο λόγο της ηχητικής τους ιδιαιτερότητας, αλλά και του εκτοπίσματος που είχε η μουσική τους από το ντεμπούτο τους, “Souvenirs d’un Autre Monde” (2007). Το πάντρεμα του ατμοσφαιρικού black metal με το progressive και το post-rock οδήγησε στη δημιουργία του όρου ‘blackgaze’, που αντικατοπτρίζει τη μοναδικότητα του σχήματος. Μετά τα εντυπωσιακά δύο πρώτα albums, η πορεία των Alcest ειδικά στο τέταρτο βήμα τους (“Shelter”, 2014) ήταν μάλλον ατυχής. Το “Kodama” σημαίνει την επιστροφή των Γάλλων στον ήχο που τους καθιέρωσε.

Merci Alcest. Merci beaucoup pour ce grand monument

Η μουσική ιδιοφυΐα που απαντά στο όνομα Neige επέστρεψε θυμωμένος και έτοιμος να διεκδικήσει γεμάτο αυτοπεποίθηση, όσα του στέρησαν οι δύο-τρεις τελευταίες κυκλοφορίες του στην βραχεία πορεία του προς την καθολική καταξίωση. Οι Alcest επιστρέφουν λοιπόν με ένα δίσκο ορόσημο, ένα δίσκο που επαναφέρει το τρένο στις ράγες, καθώς με τις μετά “Écailles De Lune” κυκλοφορίες τους, θαρρώ πως υπήρξε ξεκάθαρη στασιμότητα. Το “Kodama” είναι ένα concept album, εμπνευσμένο θεματικά και εικαστικά από το anime αριστούργημα “Princess Mononoke” του Hayao Miyazaki.

Τοποθετώντας το μουσικά, για τους μην έχοντες επαφή με τους Alcest, δεν ξέρω αν του αξίζει να το περιορίσω, βάζοντας του την πενιχρή ταμπέλα blackgaze -που εντωμεταξύ εφευρέθηκε για τη μουσική και τα projects του Neige από το υπέρτατο ντεμπούτο του και μετά- καθώς αυτό που σκαρώνει ο Γάλλος είναι ένα εκπληκτικά όμορφο, πολύπλοκο και σύνθετο κράμα, αποτελούμενο από ετερόκλητες επιρροές. Είναι ένα άτρωτο και συμπαγές υβρίδιο progressive / post-rock, με ανώδυνες μα εξαιρετικά σημαντικές (για τους μη αρέσκοντες) black metal πινελιές, μέσω μιας πραγματικά αυθεντικής 70’s ατμοσφαιρικής βάσης, που καταφέρνει ταυτόχρονα να ακούγεται νοσταλγικό μα προοδευτικό, συναισθηματικόρομαντικό μα τόσο δυναμικό.

Τεχνικά οι συνθέσεις είναι αριστουργηματικές, το παίξιμο του Neige είναι βιρτου-όζικο και ταυτόχρονα απλοϊκό και κατανοητό, το drumming του συνοδοιπόρου του από το “Écailles De Lune” και μετά, Winterhalter, νομίζω είναι με διαφορά το πιο ώριμο της καριέρας του, ενώ οι ενέσεις φρεσκάδας στο μπάσο που πρώτη φορά σε ηχογραφήσεις ανέλαβε μπασίστας και όχι ο Neige, ήταν εξόχως αναζωογονητικές. Ο Neige ηχογράφησε για άλλη μια φορά με την αγαπημένη του Fender Jazzmaster, ώστε να αναπαράγει αυτό το live mοod που θαρρώ είναι καθαρό trademark πλέον των στούντιο κυκλοφοριών του, ενώ γενικά η παραγωγή είναι άκρως επαγγελματική και πεντακάθαρη. Ενορχηστρωτικά, είναι ειλικρινά καλύτερο απ’ οτιδήποτε έχουν κάνει στο παρελθόν, οπότε για όσους συμπεραίνουν ελαφρά τη καρδία επιτηδεύ-σιμη «επιστροφή» στο σκληρό ήχο προς επανένταξη παλαιο-οπαδών, εγώ προσωπικά διακρίνω μια αξιοθαύμαστη ωριμότητα σ’αυτό το υλικό και φοβερές ισορροπίες που ίσως ήταν πιο εύθραυστες στο παρελθόν.

Η γλώσσα έκφρασης των Alcest είναι η μητρική τους (εκτός ελαχίστων κομματιών που είναι στα αγγλικά) και εδώ όπως και σε όλες τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, κάτι που δεν πρέπει να αποτρέψει τον ακροατή, καθώς πραγματικά λειτουργεί ευεργετικά στο σύνολο, προσθέτοντας νότες, λειτουργώντας καθαρά σαν ένα extra όργανο χάρη στη μουσικότητα της. Για track-by-track ανάλυση ούτε λόγος για ένα τόσο ενιαίο άκουσμα. Ρέει σαν γάργαρο νεράκι από την αρχή και το ομότιτλο έπος “Kodama” μέχρι τον instrumental αριστουργηματικό επίλογο “Onyx” της κανονικής έκδοσης ή ακόμα και το “Notre Sang Et Nos Pensées” ως bonus στην hard book έκδοση.

Αισθητικά το “Kodama” είναι πανέμορφο όπως και όλες οι υπόλοιπες δουλειές τους, καθώς η εικόνα παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη μουσική τους. Μέσα από την σκοτεινή γλυκόπικρη αφήγησή του, οι Alcest μας χάρισαν ένα μουσικό αρχιτεκτόνημα, που ξεχειλίζει από ομορφιά, prog διάθεση και απαράμιλλη φρεσκάδα. Είναι η καλύτερή τους δουλειά; Δεν μπορώ να απαντήσω, όμως σίγουρα είναι η πιο ώριμή τους και αυτή που τους εγκαθιστά δικαιότατα στην elite της μουσικής πλέον.

9 / 10

Βασίλης Κορολής

2^nd opinion 

Tο συνθετικό ύφος των Alcest, το οποίο περηγράφεται απλά ως “black-gaze”, αποτελεί απόδειξη της αδιάκοπης προσπάθειάς τους για δημιουργία μουσικής τέχνης που να καταφέρνει τόσο να αφηγείται μία ιστορία όσο και να παραδίδει μια black metal εμπειρία. Το μαζικό κιθαριστικό riffing είναι τυπικό του post-rock και shoegaze, σε μορφή mid-tempo μπαλαντών με progressive πινελιές και σε συνδυασμό με τη μεταβλητότητα σε ντραμς και φωνητικά, το αποτέλεσμα είναι ένα εσωστρεφές album.

Η γεύση που αφήνει ο δίσκος εξαρτάται από την όρεξη του ακροατή και τη διάθεσή του να χωνέψει και να οπτικοποιήσει την ισορροπία μεταξύ των πνευματικών και μυστήριων στοιχείων που δίνει το “Kodama”. Είναι μία αφηγηματική εμπειρία γεμάτη σκοτεινά και μελαγχολικά ηχοτοπία, εξερευνώντας το ατμοσφαιρικό metal σε ένα συνεκτικό album όπου τα πάντα είναι ευθυγραμμισμένα, γι’ αυτό και πρέπει να ακούγεται στην ολότητά του.

Οι Alcest θα συνεχίσουν να μας ιντριγκάρουν με ανοδικό ρυθμό με τη μοναδική γλυκόπικρη έντεχνη μουσική τους.

8.5 / 10

Ντίνα Δέδε