The Dear Hunter – Act V: Hymns with the Devil in Confessional

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Τ. Patsos, D. Kaltsas
19 / 12 / 2016

Just one year after the amazing Act IV: Rebirth in Reprise (our reviews in Greek here), the fifth sequel of Act was released unexpectedly early, proving that Casey Crescenzo had already finished most (if not all) tracks a while ago, something he admitted himself, announcing a sixth final part, which will not be so much rock. I do not remember any other case of a fifth part to a concept prog album and with the first four being so equal. Whether Act V can be placed in the same list remains to be seen.

The new Alan Parsons…?

After repeated spins of another extravagant album, I came to the above conclusion. The Dear Hunter sound like a modern Alan Parsons Project in a number of aspects: creativity, orchestration, emotion, intelligence and so on; and have every right to be hailed as such.

Although a strongly commercial / pop album, Act V has all the elements that groups such as Coldplay don’t seem to exhibit: deep exploration of music, effort in going a step further and perhaps simply talent! Although The Dear Hunter do borrow elements from commercial giants such as Alan Parsons and modern pop bands such as Coldplay, the result is a purely progressive album. Lush keyboards, sophisticated storytelling, complex orchestration and arrangements along pop and indie structures, theatrical vocals, mood and tempo variations.

Although the listener may not be entirely up to speed with the concept of the “Acts”, it is inevitable that they get drawn into it. Crescenzo’s vocals resemble to movie-like narrations but range from deeply emotional to highly passionate which cannot but excite the listener paying attention to what unfolds over the 74 minutes of confessions with the devil.

I am usually biased against long albums that usually don’t deliver – but this is another story altogether. After a bombastic up-tempo opening 25 minutes, the album dips the mood (Melpomene, The Haves Ηave Naught, Light) before returning again to stage-killer tracks such as Gloria or The Fire (Remains). Light reminds us of Dream Theater’s Metropolis pt.2 cheesiest moments, but even then, the musicianship is so good that you cannot but forgive the slide…

I find it amusing that I can enjoy sounds of acts such as Coheed and Cambria, U2, Coldplay filtered through the talent of this bunch. A more-than-satisfactorily delivered West-End production, the answer as to whether pop-prog can lead in 2016 is given herewith. Beware the confessions with the Devil but invest in this brilliant album.

8.5 / 10

Thanos Patsos

2^nd opinion 

Incredible as it may sound, Act V, with a total duration of more than 73 minutes (!), is at the same level as its predecessor. Including many style changes and maintaining an incessant flow, as the story is driven into dark paths, the structure is simply flawless. Crescenzo proves once more and with great comfort that he is one of the best singers and composers in contemporary prog and perhaps in rock music in general. Apart from crossover prog (Dear Hunter are the undisputed kings of the genre), there are strong elements of traditional American music on this album. The production is impeccable and the orchestration is no less than perfect. The contenders for the best part of Act are now five and this is certainly the best prog concept series ever.

8.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Θ. Πάτσος, Δ. Καλτσάς
19 / 12 / 2016

Έναν μόλις χρόνο μετά το εκπληκτικό “Act IV: Rebirth in Reprise” (οι κριτικές μας εδώ), η πέμπτη συνέχεια του “Act” κυκλοφόρησε αναπάντεχα νωρίς, αποδεικνύοντας πως ο Casey Crescenzo είχε ήδη έτοιμα τα περισσότερα αν όχι όλα τα κομμάτια εδώ και καιρό, κάτι που παραδέχτηκε και ο ίδιος, προαναγγέλοντας ένα τελευταίο έκτο μέρος, όχι τόσο rock. Δε θυμάμαι να υπάρχει άλλη περίπτωση πέμπτης συνέχειας σε concept prog album και μάλιστα με τα τέσσερα πρώτα να διεκδικούν επί ίσοις όροις τον τίτλο του κορυφαίου. Το αν και το “Act V” μπορεί να μπει στην ίδια λίστα μένει να φανεί.

Οι νέοι Alan Parsons…;

Μετά από επανειλημμένες ακροάσεις, κατέληξα στο παραπάνω συμπέρασμα. Οι The Dear Hunter ακούγονται ως η μοντέρνα έκδοση των Alan Parsons σε πολλαπλές απόψεις: δημιουργικότητα, ενορχήστρωση, συναίσθημα, εξυπνάδα κτλ. Και νομίζω ότι έχουν κάθε δικαίωμα να θεωρούνται έτσι.

Αν και ιδιαίτερα ποπ/εμπορικό άλμπουμ, το “Act V έχει” όλα τα στοιχεία που γκρουπ σαν τους π.χ. Coldplay (δες παρακάτω) δεν παρουσιάζουν: βαθιά εξερεύνηση της μουσικής, προσπάθεια για το βήμα παραπάνω και ίσως απλά ταλέντο! Αν και οι The Dear Hunter δανείζονται στοιχεία από εμπορικούς «γίγαντες» όπως οι Alan Parsons και μοντέρνα σχήματα όπως οι Coldplay, το αποτέλεσμα είναι ένα αμιγώς προοδευτικό άλμπουμ. Πλούσια keyboards, εκλεπτυσμένη αφήγηση, περίπλοκη ενορχήστρωση βασισμένη συχνά σε ποπ και indie δομές, θεατρικά φωνητικά και εναλλαγές στις ταχύτητες και διαθέσεις.

Αν και ο ακροατής μπορεί να μην είναι πλήρως καταρτισμένος στο concept των “Acts”, είναι αδύνατο να μείνει ασυγκίνητος. Τα φωνητικά του Crescenzo θυμίζουν διηγήσεις σε ταινίες, ευαίσθητα ή παθιασμένα, και θεωρώ ένα από τα δυνατά σημεία του άλμπουμ που θα ενθουσιάσουν τον ακροατή που δίνει προσοχή στο τι ξεδιπλώνεται στα 75 λεπτά των ομολογιών με το διάβολο.

Συνήθως είμαι επιφυλακτικός με άλμπουμ με μακρά διάρκεια καθώς το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό – εδώ έχουμε μια εντελώς διαφορετική περίπτωση. Μετά από ένα πομπώδες 25λεπτο, το άλμπουμ ρίχνει τους τόνους (“Melpomene”, “The Haves Ηave Naught”, “Light”) πριν να επιστρέψει με κομμάτια που φαντάζουν εκπληκτικά σε live (“Gloria”, “The Fire (Remains)”). To “Light” θυμίζει τις πιο γλυκανάλατες στιγμές του “Metropolis pt.2” των Dream Theater, αλλά ακόμα και εκεί η μουσικότητα των κομματιών είναι τόσο καλή που δε γίνεται να μην τους το συγχωρήσεις…

Το βρίσκω εξαιρετικά αποκαλυπτικό ότι μπορώ να διασκεδάσω με ήχους των Coheed and Cambria, U2 ή Coldplay φιλτραρισμένους μέσα από το ταλέντο αυτού του γκρουπ. Σαν μία West-End παραγωγή πέραν του δέοντος ικανοποιητική, το άλμπουμ δίνει την απάντηση ως προς το πόσο το λεγόμενο “pop-prog” μπορεί να σταθεί εν έτει 2016.

Θα πρότεινα προσοχή στις συνομιλίες / ομολογίες με το διάβολο, αλλά ανεπιφύλακτα την επένδυση σε αυτό το άλμπουμ.

8.5 / 10

Θάνος Πάτσος

2^η γνώμη 

Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, το “Act V” που σε συνολική διάρκεια ξεπερνά τα 73 λεπτά (!), βρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τον προκάτοχό του. Συμπεριλαμβάνοντας πολλές αλλαγές ύφους και διατηρώντας μία ακατάπαυστη ροή, καθώς η ιστορία οδηγείται σε σκοτεινές ατραπούς, η δομή είναι απλά άψογη. Ο Crescenzo αποδεικνύει για άλλη μία φορά και με περισσή άνεση ότι είναι ένας από τους κορυφαίους τραγουδιστές και συνθέτες στο σύγχρονο prog και ίσως την ευρύτερη rock μουσική. Εκτός του crossover prog του οποίου αδιαμφισβήτητοι πια βασιλιάδες είναι οι Dear Hunter, στο συγκεκριμένο album είναι πιο έντονα τα στοιχεία αμερικανικής παραδοσιακής μουσικής. Η παραγωγή είναι άψογη και για την ενορχήστρωση κανένας δε θα περίμενε κάτι λιγότερο από την τελειότητα που παρουσιάζεται εδώ. Οι διεκδικητές του κορυφαίου Act είναι πλέον πέντε και συνολικά πρόκειται μετά βεβαιότητας πλέον για την καλύτερη prog concept series.

8.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς