Dream the Electric Sleep – Beneath the Dark Wide Sky

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: Niki Nikolakaki
16 / 12 / 2016

When in early 2014 Heretics, the second album of Dream the Electric Sleep, was released, the reaction of us all was enthusiastic (our reviews in Greek here). The leap from their debut Lost and Gone Forever (2011) was huge and suddenly we had to do with a crossover prog frontline band. Two years later, the band from Lexington, USA released Beneath the Dark Wide Sky with Nick Raskulinecz in production and high aspirations.

**Insert Bad Dream joke here**

The first acquaintance with Dream the Electric Sleep was with Heretics in 2014. A fantastic album full of ideas, freshness and energy. Most importantly, their sound had a more indie aesthetic that made them stand out from bands that in recent years are restoring a more retro sound. With Beneath the Dark Wide Sky the band worked with the producer Nick Raskulinecz (Foo Fighters, Rush, Mastodon etc.) in an effort to make contact with a wider audience.

The result though perhaps more radio-friendly, is not as strong as Heretics. The power of the album is in individual pieces, but not necessarily consistent throughout. The opening Drift and Let the Light Flood in are indicative of the sound that is prevailing in the album. Pretty catchy, with a more pleasant mood. The orchestration reminds a lot of early Anathema, with the instruments coming in slowly and the pieces being guided quite a lot by the vocals.

Beyond the lack of consistency, the fact that is quite frustrating in the album is the mixing that gives enough space to the vocals without highlighting the strong points of the other musicians. Joey Waters on drums and Chris Tackett on bass are creating a powerful rhythm section, which helps to give a grayer result in the aesthetics of the album. Matt Page’s guitar helps with the Floyd-ish elements of the album existing in Heretics as well, except that they have a more positive aura similar to the past records of Anathema. More generally, the album is characterized by a post-rock aesthetic with melodies gradually evolving to a crescendo.

The above is not necessarily bad, but the change in sound in conjunction with the mixing does not highlight the strong features of the musicians, making the album sound a bit more procedural. Exceptions to the above are We Who Blackout the Sun, Black Wind and All Good Things. The first one as an instrumental piece shows the technical training of the musicians to create a full darker sound. Black Wind has a similar sound effect with We Who Blackout the Sun but with the very good vocals by Matt Page to charge emotionally the song. All Good Things that closes the album is the ideal continuation after Black Wind since it is soothing without chatter and gives a nice sense of fulfillment in the album.

While Heretics seems to create a momentum for Dream The Electric Sleep that made them stand out, the follow-up unfortunately is not comparable. The change to a more radio-friendly sound and the mixing of Beneath the Dark Wide Sky that does not give enough space to the musicians and brings the vocals far ahead doesn’t do special favors to the overall result. I hope the band of 2014 with the freshness and ideas is back in their next album.

6.5 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion 

The third album of Dream The Electric Sleep is the successor to the amazing Heretics of 2014 which was the occasion to come into contact with their music. Their alternative prog was impressive because of the freshness it gave off due to the well embedded influences and of course its wonderful melodies stood out. This year’s effort is even more ambitious with Nick Raskulinecz taking over the production of the album, although I doubt whether his presence is beneficial for the band. Their sound seems to lose in personality, being somewhat sterile, like many modern productions which are affected by excessive “purity”. Concerning the songs, the band seems to be moving to more commercial routes, more conventional rock forms, qualitative but partially trivial. In short, Beneath The Dark Wide Sky is undoubtedly a good album, but lower in class than its predecessor. Nice though, but unfortunately it is not something special.

7 / 10

Christos Minos

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

16 / 12 / 2016

Όταν στις αρχές του 2014 κυκλοφόρησε το “Heretics”, το δεύτερο album των Dream the Electric Sleep, η αντίδραση όλων μας ήταν ενθουσιώδης (οι κριτικές μας εδώ). Το άλμα από το ντεμπούτο τους “Lost and Gone Forever” (2011) ήταν τεράστιο και ξαφνικά είχαμε να κάνουμε με μία crossover prog μπάντα πρώτης γραμμής. Δύο χρόνια μετά, η μπάντα από το Lexington των Η.Π.Α. κυκλοφορεί το “Beneath the Dark Wide Sky” με τον πολύ Nick Raskulinecz στην παραγωγή και τις φιλοδοξίες πολύ ανεβασμένες.

**Insert Bad Dream joke here**

Η πρώτη γνωριμία με τους Dream the Electric Sleep έγινε με το “Heretics” το 2014. Ένα φανταστικό άλμπουμ γεμάτο ιδέες, φρεσκάδα  και ενέργεια. Κυριότερα, ο ήχος τους είχε μια πιο indie αισθητική που τους έκανε να ξεχωρίζουν από μπάντες που τα τελευταία χρόνια επαναφέρουν ένα πιο ρετρό ήχο. Με το “Beneath the Dark Wide Sky” η μπάντα προσπαθώντας να έρθει σε επαφή με ένα ευρύτερο ακροατήριο συνεργάστηκε με τον παραγωγό Nick Raskulinecz (Foo Fighters, Rush, Mastodon etc.).

Το αποτέλεσμα αν και ίσως πιο radio-friendly, δεν είναι όσο δυνατό όσο το “Heretics”. Η δύναμη του δίσκου είναι σε μεμονωμένα κομμάτια χωρίς απαραίτητα να υπάρχει συνοχή σε όλο το δίσκο. Τα εναρκτήρια “Drift” και “Let the light Flood in” είναι ενδεικτικά για τον ήχο που επικρατεί στον δίσκο. Αρκετά πιασάρικα, με πιο ευχάριστη διάθεση. Η ενορχήστρωση θυμίζει αρκετά νεότερους Anathema, με τα όργανα να μπαίνουν σιγά σιγά και τα κομμάτια να οδηγούνται αρκετά από τα φωνητικά.

Πέρα από την απουσία συνοχής, αυτό που είναι αρκετά απογοητευτικό στο δίσκο είναι η μίξη που δίνει αρκετό χώρο στα φωνητικά χωρίς να τονίζει τα δυνατά σημεία των υπόλοιπων μουσικών. O Joey Waters στα τύμπανα και Chris Tackett στο μπάσο δημιουργούν ένα πολύ δυνατό rhythm section, που βοηθάει στην πιο γκρι αισθητική του δίσκου. Η κιθάρα του Matt Page βοηθάει και αυτή στα Floyd-ικά στοιχεία του δίσκου που υπήρχαν και στο “Heretics” με την διαφορά ότι έχουν μια πιο θετική αύρα όμοια με τους τελευταίους δίσκους των Anathema. Γενικότερα ο δίσκος έχει μια post rock αισθητική με τις μελωδίες να εξελίσσονται σταδιακά μέχρι ένα κρεσέντο.

Τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητα κακά, αλλά η αλλαγή στον ήχο σε συνδυασμό με την μίξη που δεν αναδεικνύει τα δυνατά στοιχεία των μουσικών, κάνουν τον δίσκο να ακούγεται λίγο πιο διαδικαστικός. Εξαιρέσεις στο παραπάνω είναι τα “We Who Blackout the Sun”, “Black Wind” και “All Good Things”. Το πρώτο σαν instrumental δείχνει την τεχνική κατάρτιση των μουσικών να δημιουργούν ένα γεμάτο πιο σκοτεινό ήχο. Το “Black Wind” έχει παρόμοιο ηχητικό αποτέλεσμα με το “We Who Blackout the Sun” αλλά με τα πολύ καλά φωνητικά του Matt Page να φορτίζουν συναισθηματικά το κομμάτι. Το “All Good Things” που κλείνει και τον δίσκο είναι ιδανική συνέχεια μετά το “Black Wind” μιας και αποφορτίζει και χωρίς φλυαρίες δίνει μια ωραία αίσθηση ολοκλήρωσης στο δίσκο.

Ενώ το “Heretics” φαίνεται να δημιουργούσε ένα momentum για τους Dream The Electric Sleep που τους έκανε να ξεχωρίζουν, δυστυχώς η συνέχεια δεν είναι ανάλογη. Η αλλαγή σε πιο radio-friendly ήχο και η μίξη του “Beneath the Dark Wide Sky” που δεν δίνει αρκετό χώρο στους μουσικούς και φέρνει τα φωνητικά πολύ μπροστά δεν κάνει ιδιαίτερες χάρες στον δίσκο. Ελπίζω η μπάντα του 2014 με την φρεσκάδα και τις ιδέες να επιστρέψει στον επόμενο δίσκο.

6.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη 

Ο τρίτος δίσκος των Dream The Electroc Sleep διαδέχεται το καταπληκτικό “Heretics” του 2014 που υπήρξε η αφορμή για να έρθω σε επαφή με τη μουσική τους. Το alternative prog τους είχε εντυπωσιάσει με τη φρεσκάδα που απέπνεε οφειλόμενη και στις καλά εμπεδωμένες επιρροές του και φυσικά ξεχώριζαν οι υπέροχες μελωδίες του. Η φετινή τους προσπάθεια είναι ακόμα πιο φιλόδοξη με τον Nick Raskulinecz να αναλαμβάνει τη παραγωγή του δίσκου, αν και η παρουσία του δεν ξέρω κατά πόσο είναι ευεργετική για τη μπάντα. Ο ήχος τους δείχνει να χάνει σε προσωπικότητα, όντας ολίγον αποστειρωμένος, όπως πολλές σύγχρονες παραγωγές που πλήττονται από την υπερβολική «καθαρότητα». Στα κομμάτια η μπάντα φαίνεται πως κινείται σε πιο εμπορικούς δρόμους, πιο συμβατικές rock φόρμες, ποιοτικές αλλά μερικώς τετριμμένες. Εν ολίγοις, το “Beneath The Dark Wide Sky” είναι αναμφίβολα καλός δίσκος, υπολείπεται όμως σε κλάση από τον προκάτοχο του. Ευχάριστος μεν, αλλά δυστυχώς δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

7 / 10

Χρήστος Μήνος