Needlepoint – Walking Up That Valley

Intro: Thomas Sarakintsis

The quintet from Oslo (which used to be a trio) is not a new band. With a ten-year presence in discography and five releases in total, they have the right, at least empirically, to feel they have their own character. Mainly from their third album onwards, Needlepoint redefined their style. While they started playing instrumental guitar fusion rock in The Woods Are Not What They Seem in 2010, without much success, they continued with Outside the Screen two years later, adding vocals and more elements, but without dismissing the dominant elements of their debut album. Clearly, however, they extended to proggier paths. From Aimless Lady in 2015 to the latest The Diary of Robert Reverie, a style from the 70s prog rose, namely Canterbury sound. It is interesting to hear if their new, fifth album Walking Up That Valley will continue on the same path.

[bandcamp width=100% height=120 album=673700613 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

British prog from Norway

There are prog bands that build their character exclusively from the ’70s, without having a strong personality. These bands tend to call themselves – or allow themselves to be called – progressive. There are also bands that mix elements from different genres and add their own touch. Finally, there are bands that radically change the genre, which of course are rarer and rarer. We ‘d say that Needlepoint are somewhere between the first two categories. Although they are a Norwegian band, there is nothing that connects their origin with the music they play. Their music is so much British related, and very much convincingly so. There are compositions that could well be part of Magic Bus’ discography (their last two albums and especially The Earth Years) or songs that evoke the atmosphere of legendary Canterbury bands. This may be positive, but it can also be a disadvantage.

The Norwegians use a number of instruments to achieve a diverse result. Thanks to the sonic diversity offered by the instruments, the compositions have several layers, although the Canterbury prog school remains their basis. Thus, Needlepoint incorporate folk and jazz into their compositions, even elements of 60’s pop, and do so with relative success. Especially regarding the jazz element, it should be emphasized that guitarist-singer Bjørn Klakegg is the one who introduced it to the band’s sound, as he’s the only musician here who hasn’t emerged from the wider rock scene.

The album is distinguished for its smooth character and its few but special labyrinthine tracks. It echoes the individual and collective ability of the group and each band member. There are well-crafted compositions that rightfully impress with their quality, such as I Offered You the Moon, Where the Ocean Meets the Sky and the title track. These are the prog / jazz moments of exemplary compositional and executional level, with Nikolai Hængsle (bass), Bjørn Klakegg (keys) and Olaf Olsen (drums) being the strongest players in the band. Especially the epic layers of the title track and the incredible keyboard solo in the middle of I Offered You the Moon, are moments much more than just memorable. These also include the exquisite Web of Worry, a synopsis of the Canterbury prog phenomenon, with the addition of folk elements (Nikolai Hængsle plays violin, cello and flute). So Far Away balances folk / prog (you can spot the introduction of Jethro Tull’s Reasons for Waiting) and 60’s folk that point directly to the other side of the Atlantic. Another Day also flows in very gentle tones, with the memorable chorus standing out. In Rules of a Mad Man they metabolize Magic Bus’ Canterbury sound. By the way, in a post-covid society this duo would compose a great concert bill.

There is no doubt that as a whole the album is very good. There are weaknesses, mainly regarding inspiration. However, there are very few bands representing Canterbury sound, and thus such bands are essential. Needlepoint can further shape their personal character to differentiate themselves from their counterparts. Their high level of technique is a given, all that remains is to build an identity and write more great songs.

7.5 / 10

Thomas Sarakintsis

2^nd opinion

2021 began with a real gem from the Norwegian band Needlepoint, the fifth full-length album of Needlepoint that introduces them to the second decade of their career. Their Canterbury progressive rock aesthetically reminds us a bit of the late ‘60s. With a strong rhythmic base but also very relaxed melodies, they increase speed and spread a musicality of very high standards, strongly emphasizing the elements that characterize them. They manage to transmit an incredible energy to us thanks to the variety of instruments they use. Keys, flute, percussion and psych guitars are abundant, concentrating and transmitting energy through four-minute songs. The only exceptions are the ten-minute title track and I Offered You the Moon where jazz improvisations are developed with psychedelic sounds and soft pop vocals, mixed all together, resulting in contemporary Canterbury prog sound.

Listening again and again to Walking Up That Valley, we find out how a modern band should sound. The fresh Canterbury sound is here in its best version.

8.5 / 10

Kostas Rokas

Εισαγωγή: Θωμάς Σαρακίντσης

Το εξ Όσλο ορμώμενο κουιντέτο (πάλαι ποτέ τρίο) δεν αποτελεί ένα αρτιφανές σχήμα. Με δεκαετή παρουσία στη δισκογραφία και με πέντε συνολικά κυκλοφορίες, έχουν το δικαίωμα, τουλάχιστον εμπειρικά, να αισθάνονται μουσικά κατασταλαγμένες οντότητες. Οι Needlepoint κυρίως από τον τρίτο τους δίσκο, επαναπροσδιόρισαν την υφολογική τους κατεύθυνση. Ενώ εκκίνησαν με το The Woods Are Not What They Seem το 2010 παίζοντας instrumental κιθαριστικό fusion rock, με όχι και τόσο μεγάλη επιτυχία, προχώρησαν στο Outside the Screen δύο χρόνια αργότερα, προσθέτοντας φωνητικά και επιπλέον τάσεις, αλλά δίχως την απεμπόληση των κυριαρχικών στοιχείων του πρώτου δίσκου. Σαφώς, όμως, προεκτάθηκαν σε πιο prog ατραπούς. Από το Aimless Lady του 2015 και μέχρι το πιο πρόσφατο The Diary of Robert Reverie, αρύοντο ύφος από το 70s prog, και δη του Canterbury. Έχει ενδιαφέρον να ακούσουμε αν με το νέο πέμπτο τους πόνημα Walking Up That Valley θα συνεχίσουν από εκεί που σταμάτησαν.

[bandcamp width=100% height=120 album=673700613 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Βρετανικό prog από την Νορβηγία

Υπάρχουν prog σχήματα που αντλούν χαρακτήρα αποκλειστικά και μόνο από τη δεκαετία του ‘70, δίχως όμως να κομίζουν μία πρόταση προσωπική. Αυτά τα σχήματα τείνουν να αυτοαποκαλούνται, ή επιτρέπουν να τα αποκαλούν, ως progressive. Υφίστανται, επίσης, συγκροτήματα, τα οποία αναμειγνύουν στοιχεία από διαφορετικά μεταξύ τους είδη και πάνω σ’ αυτά προσθέτουν και την δική τους πινελιά. Τέλος, υπάρχουν και μπάντες που μεταβάλλουν ριζικά τον χώρο, φέρνοντας τα πάνω κάτω. Τέτοιου είδους σχήματα, προϊόντος του χρόνου, όλο και λιγοστεύουν. Οι Needlepoint, θα λέγαμε, ότι ακροβατούν μεταξύ των δύο πρώτων τάσεων. Παρόλο που πρόκειται για Νορβηγικό σχήμα, δεν υπάρχει τίποτα που να συνυφαίνει την καταγωγή τους με τη μουσική που συνθέτουν. Είναι πολύ British related η μουσική τους, τόσο που αν δε γνωρίζεις τον τόπο καταγωγής τους, θαρρείς πως χώρα προέλευσής τους αποτελεί μετά βεβαιότητας η Γηραιά Αλβιώνα. Υπάρχουν συνθέσεις που κάλλιστα θα μπορούσαν να αποτελέσουν μέρος της δισκογραφίας των Magic Bus (των δύο τελευταίων τους δίσκων και κυρίως του The Earth Years) ή τραγούδια που ανακαλούν την ατμόσφαιρα δίσκων θρυλικών Canterbury συγκροτημάτων. Αυτό δεν έχει μόνο αρνητικές πτυχές, δύναται όμως να αποτελέσει και μειονέκτημα.

Οι Νορβηγοί μετέρχονται πλήθος οργάνων για να επιτύχουν ένα πλουραλιστικό αποτέλεσμα. Οι συνθέσεις, χάρη στη ηχητική διαφορετικότητα που προσφέρουν τα όργανα, διαθέτουν επίπεδα, αν και η βάση παραμένει το Canterbury σχολής prog. Τοιουτοτρόπως, οι Νορβηγοί ενσωματώνουν folk και jazz στις συνθέσεις τους, ακόμη και ψήγματα από εγκεφαλική 60’s pop, και το πράττουν με σχετική επιτυχία. Αναφορικά με το jazz στοιχείο, να υπογραμμιστεί ότι ο ιθύνων νους και ένας εκ των δύο αυθεντικών μελών κιθαρίστας  – τραγουδιστής Bjørn Klakegg προέρχεται από αυτό το χώρο κι όχι από την ευρύτερη rock σκηνή.

Το album διακρίνεται για τον smooth χαρακτήρα του και τις λίγες αλλά ξεχωριστές δαιδαλώδεις διαδρομές του. Αντηχεί την ατομική και συλλογική δεινότητα του group, κυρίως εκτελεστικά. Υπάρχουν πολύ δουλεμένες συνθέσεις που δικαιωματικά θέλγουν με την ποιότητά τους, όπως τα I Offered You the Moon, Where the Ocean Meets the Sky και το ομώνυμο. Οι εν λόγω αποτελούν τις ακραιφνώς prog / jazz στιγμές υποδειγματικής συνθετικής και εκτελεστικής ικανότητας, με τους Nikolai Hængsle (μπάσο), Bjørn Klakegg (πλήκτρα) και Olaf Olsen (τύμπανα) να αποτελούν τους δυνατούς παίκτες του σχήματος. Κυρίως, oι επικές διαστρωματώσεις του φερότιτλου και το απίστευτο keyboard σόλο εν τω μέσω του I Offered You the Moon, είναι στιγμές κάτι παραπάνω από αξιομνημόνευτες. Μέσα σ’ αυτές συγκαταλέγεται το εξαίσιο Web of Worry, μία συνόψιση στο φαινόμενο του Canterbury prog, με την προσάρτηση και folk στοιχείων (ο Nikolai Hængsle χειρίζεται επιτυχώς βιολί, τσέλο και φλάουτο). To So Far Away ισορροπεί μεταξύ folk / prog (ο προσεκτικός ακροατής εδώ θα θυμηθεί την εισαγωγή του Reasons for Waiting των Jethro Tull) και 60’s folk που παραπέμπει ευθέως στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού. Το Another Day κυλά και αυτό σε πολύ ήπιους τόνους, με το ευμνημόνευτο refrain να ξεχωρίζει. Στο Rules of a Mad Man μεταβολίζουν τον Canterbury ήχο από τους Magic Bus. Παρεμπιπτόντως, σε μία post-covid κοινωνία αυτό το δίδυμο θα συνέθετε ένα προσιδιάζον συναυλιακό δρώμενο.

Δεν επιδέχεται αμφισβήτησης ότι συνολικά ο δίσκος είναι πολύ καλός. Σαφώς υπάρχουν αδυναμίες, κι αυτές επί της ουσίας εντοπίζονται σε επίπεδο έμπνευσης. Εν απουσία πλειάδας σχημάτων που να αντιπροσωπεύουν τον Canterbury ήχο, τέτοιες μπάντες καθίστανται απαραίτητες. Οι Needlepoint δύναται να σμιλέψουν ακόμη περισσότερο τον προσωπικό τους χαρακτήρα, ώστε να διαχωριστούν προς το καλύτερο από τους ομογάλακτούς τους. Η τεχνική κατάρτιση είναι δεδομένη, το μόνο που απομένει είναι η εύρεση ταυτότητας και τραγουδιών που να συνθέτουν ένα ξεχωριστό album.

7.5 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^η γνώμη

Υποδεχόμαστε την νέα μουσική χρονιά με ένα πραγματικό διαμάντι από τους Νορβηγούς Needlepoint, την πέμπτη ολοκληρωμένη δουλειά των Needlepoint που τους εισάγει στη δεύτερη δεκαετία της ζωής τους. Το Canterbury progressive rock που παίζουν αισθητικά μας θυμίζει και λίγο τις τελευταίες στιγμές των ‘60s. Με γερή ρυθμική βάση αλλά και πολύ χαλαρές μελωδίες ανεβάζουν ταχύτητες και απλώνουν μια μουσικότητα με πολύ υψηλά standards, τονίζοντας έντονα τα μουσικά στοιχεία που τους χαρακτηρίζουν. Καταφέρνουν να μας μεταδίδουν μια απίστευτη ενέργεια  χάρις την τόλμη που δείχνουν στην ποικιλία των οργάνων. Πλήκτρα, φλάουτο, έντονα κρουστά και psych κιθάρες υπάρχουν σε αφθονία συμπυκνώνοντας και μεταδίδοντας ενέργεια μέσα από τετράλεπτα τραγούδια. Εξαίρεση αποτελούν το δεκάλεπτο ομώνυμο κομμάτι και το Ι Offered You the Moon όπου οι jazz αυτοσχεδιασμοί αναπτύσσονται με ψυχεδελικούς ήχους και απαλά pop φωνητικά, ανακατεύονται όλα μαζί και καταλήγουμε σε ένα απόσταγμα σύγχρονου Canterbury prog ήχου.

Ακούγοντας ξανά και ξανά το  Walking up the Valley, διαπιστώνουμε πώς πρέπει να ηχεί ένα σύγχρονο και καλοδουλεμένο συγκρότημα. Ο φρέσκος Canterbury ήχος είναι εδώ στην καλύτερη εκδοχή του.

8.5 / 10

Κώστας Ρόκας