[Rune Grammofon, 2021]
Intro: Kostas Barbas
Elephant9 has already exceeded 10 years in discography (through Rune Grammofon) and is without a doubt one of the best modern Norwegian bands. One of their main advantages is that they have gained the attention of the progressive (or more general) rock audience almost as much as that of the jazz audience. Their first two albums (Dodovoodoo – 2008, Walk the Nile – 2010) were released with the original line-up (Thorstein Lofthus / Ståle Storløkken / Nicolai Hængsle Eilertsen) and sound like an ideal mix of jazz / fusion and progressive rock. The next two albums (Atlantis – 2012, Silver Mountain – 2015) were recorded as a quartet, with Reine Fiske unfolding his talent on the guitar and the result was magnificent. With Greatest Show on Earth (2018) they returned to their basic format as a trio, partially changing their style and dropping the tones, presenting a smoother sound, without though rejecting the more “aggressive” moments of the past. At the same time, two live albums were released (Psychedelic Backfire I & II) proving that they are an awesome live band.
Exquisite mix of sounds, but…
The first samples of Arrival of the New Elders show that Elephant9 will explore the smooth style of the their previous album, certifying that – so far – each of their periods lasts for two albums. It is obvious that they have acquired their own trademark sound, which ows to all three musicians, but it comes mainly from Ståle Storløkken’s playing, who once again uses his entire arsenal (Fender Rhodes, Hammond, Mellotron etc.).
So Jazz-rock is once again offered by the Norwegians, paying great attention to detail and dynamics. It is clear that prog outbursts and stormy improvisations which simulated their explosives concerts have been “sacrificed”. The psychedelic element still exists in the atmosphere, but in a more low-key version. One could say that the two unique pieces in which there is some of the sharpness of the past, are Rite of Accession and Chemical Boogie, with the second one being super funky, and making clear how awesome the rhythm section of Lofthus and Eilertsen really is. After listening to Chasing the Hidden, it is clear that jazz-funk has clearly entered the equation, while the general smoothness touches the limits of nu-jazz.
The sound of Elephant9 here is probably the best the three musicians have achieved so far. The sound and the level of technique make Arrival of the New Elders a delight for every jazz-fusion lover. In general, the album is a great opportunity for the band to gain a greater status in the jazz scene and to expand its audience. The chances of that happening are to some extent in their favor. However, with this record another bet is lost. While the ground was paved for Elephant9 to release their undisputed masterpiece, compositionally they could not follow an impeccable sound and aesthetic setting. The compositions lack moments of grandeur, although there’s no apparent flaw.
Silver Mountain remains the band’s best album. However, Elephant9 have managed to evolve their sound and they seem to be a click away from another awesome album. Do you think that Reine Fiske is this click?
7.5 / 10
Kostas Barbas
2nd opinion
Elephant9 up was a very exciting band until 2015 (when Silver Mountain was released), exactly what every friend of the jazz – prog rock blend would ask for. Slowly, the Norwegian trio began to drop the tone (2018’s Greatest Show on Earth was a decent album, without the dynamism we might have wanted), and this year returns with the band’s most synth-oriented album, written entirely by keyboardist Ståle Storløkken. Though it may sound strange at first, fortunately in the end it seems to create conditions and new bases for something better in the future. Although the talent and perfect collaboration of the three virtuosos is clearly highlighted in the most dynamic composition (Rite of Accession), their new style manages to unfold its virtues in the second half of the album, with the synths taking the leading role and the improvisations being limited. The positive impressions come from the palette of rhythms (Torstein Lofthus’ drumming is a key factor) included in these compositions as well as the fact that despite the ambitious decisions, the band maintained its playing approach, although more weight was given to one of the three instruments.
7 / 10
Alexandros Topintzis
[Rune Grammofon, 2021]
Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
Οι Elephant9 έχουν ξεπεράσει ήδη τα 10 χρόνια δισκογραφίας (μέσω της Rune Grammofon) και για τους φίλους της σύγχρονης Νορβηγικής σκηνής αποτελούν ήδη ένα από τα κορυφαία δείγματά της. Ένα από τα βασικά τους πλεονεκτήματα είναι πως έχουν στρέψει προς το μέρος τους την προσοχή του progressive (και γενικότερα) rock ακροατηρίου σχεδόν εξίσου με αυτή του jazz ακροατηρίου. Οι δύο πρώτοι τους δίσκοι (Dodovoodoo – 2008, Walk the Nile – 2010) κυκλοφόρησαν με τη βασική τους σύνθεση (Thorstein Lofthus / Ståle Storløkken / Nicolai Hængsle Eilertsen) και ακούγονται ως μια ιδανική μίξη jazz/fusion με progressive rock. Στους επόμενους δύο δίσκους (Atlantis – 2012, Silver Mountain – 2015) ηχογράφησαν ως τετράδα, με τον Reine Fiske να ξεδιπλώνει το ταλέντο του στη κιθάρα και το τελικό αποτέλεσμα να τους δικαιώνει πλήρως. Με το Greatest Show on Earth (2018) ξαναγύρισαν στο βασικό τους format ως τρίο, αλλάζοντας εν μέρει το ύφος τους και ρίχνοντας τους τόνους, παρουσιάζοντας ένα πιο smooth αποτέλεσμα, χωρίς όμως να απουσιάζουν οι πιο «επιθετικές» στιγμές τους παρελθόντος. Παράλληλα κυκλοφόρησαν και δύο live δίσκους (Psychedelic Backfire I & ΙΙ) αποδεικνύοντας πως είναι μια φοβερή live μπάντα.
Θεσπέσια μίξη ήχων, αλλά…
Τα πρώτα δείγματα του Arrival of the New Elders δείχνουν ότι οι Elephant9 θα εξερευνήσουν το ύφος των πιο χαμηλών τόνων κομματιών του προηγούμενού τους δίσκου, πιστοποιώντας πως – μέχρι στιγμής – κάθε μουσική τους περίοδος διαρκεί για δύο albums. Είναι προφανές βέβαια πως έχουν αποκτήσει έναν δικό τους trademark ήχο, ο οποίος οφείλεται και στους τρεις μουσικούς μεν, αλλά πηγάζει κυρίως μέσα από τους ήχους και τα παιξίματα του Ståle Storløkken δε, ο οποίος για μία ακόμα φορά χρησιμοποιεί όλο του το οπλοστάσιο (Fender Rhodes, Hammond, Mellotron κ.τ.λ.).
Jazz-rock λοιπόν για μία ακόμα φορά μας προσφέρουν οι Νορβηγοί, δίνοντας μεγάλη προσοχή στην λεπτομέρεια του ήχου και στις δυναμικές. Είναι ξεκάθαρο ότι έχουν θυσιαστεί τα prog ξεσπάσματα και οι θυελλώδεις αυτοσχεδιασμοί, οι οποίοι προσομοίωναν τα εκρηκτικά τους live. Το ψυχεδελικό στοιχείο υπάρχει ακόμα στην ατμόσφαιρα, αλλά σε μια πιο low-key εκδοχή του. Θα έλεγε κανείς ότι τα δύο μοναδικά κομμάτια στα οποία υπάρχει κάποια από την αιχμηρότητα του παρελθόντος, είναι τα Rite of Accession και Chemical Boogie, με το δεύτερο να funk-ίζει ανελέητα και να μας κάνει ξεκάθαρο για το πόσο φοβερό rhythm section έχουν δημιουργήσει ο Lofthus με τον Eilertsen. Ακούγοντας και το Chasing the Hidden είναι ξεκάθαρο πως το jazz-funk έχει μπει ξεκάθαρα στην εξίσωση, ενώ το γενικότερο smoothness που βγαίνει από το άκουσμα ακουμπάει τα όρια του nu-jazz.
Ο ήχος που βγάζουν ως μπάντα εδώ οι Elephant9, είναι ίσως ο καλύτερος που έχουν πετύχει ως τώρα. Ηχητικά και παικτικά, το Arrival of the New Elders αποτελεί βάλσαμο για το αυτί κάθε λάτρη της jazz-fusion. Γενικότερα ο δίσκος είναι μια μεγάλη ευκαιρία για την μπάντα να αποκτήσει ένα μεγαλύτερο status στο jazz γίγνεσθαι και να ευρύνει το ακροατήριό της. Οι πιθανότητες κάτι τέτοιο να συμβεί ως έναν βαθμό είναι υπέρ τους. Παρόλο αυτά, με αυτόν τον δίσκο χάνεται ένα άλλο στοίχημα. Ενώ το έδαφος ήταν στρωμένο για τους Elephant9 να κυκλοφορήσουν το αδιαφιλονίκητο αριστούργημα τους, συνθετικά δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν το άψογο ηχητικό και αισθητικό στήσιμο. Οι συνθέσεις στερούνται στιγμών μεγαλείου, χωρίς παρόλα αυτά να υπάρχει και κάποιο ξεκάθαρο ψεγάδι πάνω τους.
Για την ώρα το Silver Mountain παραμένει η κορυφαία στιγμή της μπάντας. Παρόλα αυτά οι Elephant9 έχουν καταφέρει να εξελίξουν τον ήχο τους και μοιάζουν να είναι ένα κλικ μακριά από ένα ακόμα φοβερό album. Λέτε αυτό το κλικ να είναι ο Reine Fiske;
7.5 / 10
Κώστας Μπάρμπας
2η γνώμη
Δεν θα το αρνηθώ ότι οι Elephant9 μέχρι και το Silver Mountain ήταν ένα γκρουπ άκρως συναρπαστικό, ακριβώς αυτό που θα ζητούσε κάθε φίλος του blend της jazz με το prog rock. Σιγά σιγά, το Νορβηγικό τρίο άρχιζε να ρίχνει τους τόνους (το Greatest Show on Earth του 2018 ήταν ένας αξιοπρεπέστατος δίσκος μεν, χωρίς τον δυναμισμό που θέλαμε ίσως) και φέτος επιστρέφει με τον πιο synth-oriented δίσκο τους, γραμμένο εξολοκλήρου από τον keyboardist Ståle Storløkken, που ενώ ξενίζει αρχικά, στο τέλος ευτυχώς φαίνεται να δημιουργεί συνθήκες και νέες βάσεις για κάτι καλύτερο στο μέλλον. Αν και το ταλέντο και η τέλεια συνεργασία των τριών βιρτουόζων αναδεικνύεται ξεκάθαρα στην δυναμική σύνθεση του δίσκου (Rite of Accession), το νέο τους στυλ καταφέρνει να ξεδιπλώσει τις αρετές του στο δεύτερο μισό του δίσκου, με τα synths να αναλαμβάνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο και τους αυτοσχεδιασμούς να περιορίζονται σε μεγάλο βαθμό. Οι θετικές εντυπώσεις προκύπτουν από την παλέτα ρυθμών (βασικός παράγοντας το παίξιμο του Torstein Lofthus στα drums) που περιλαμβάνονται σε αυτές τις συνθέσεις καθώς και το γεγονός ότι το σχήμα παρά τις φιλόδοξες αποφάσεις που πήρε, διατήρησε την προσέγγιση στα παιξίματα που έχουν γενικά στους δίσκους τους, παρότι έριξαν το βάρος στο ένα από τα τρία όργανα.
7 / 10
Αλέξανδρος Τοπιντζής
