Panzerballett – Planet Z

Intro: Dimitris Kaltsas

Although Panzerballet are far from being an ordinary band, Planet Z has gone one step further. In particular, the mastermind, Jan Zehrfeld, chose to include original compositions in his seventh album of the German band, as well as covers of compositions by Nélida Béjar, Martin Mayrhofer, Leonhard Kuhn, Jeff Novotny, Richard Wagner, Andy Lind and Simon Backes and many surprises in the rhythm section. A whole handful of world-class drummers from the circle of prog, jazz and fusion legends such as Frank Zappa, Devin Townsend, Meshuggah and Allan Holdsworth, will be performing on Planet Z. And Jan Zehrfeld succeeds in combining rhythmic lunacy and compositional shamelessness in one “unheard of” album. For what Jan Z does together with drummers Marco Minnemann, Virgil Donati from Planet X, Grammy Award winner Morgan Ågren – ennobled by Zappa, Gergo Borlai from Tribal Tech and regional representatives Hannes Grossmann (Blotted Science – and Andy Lind on Planet Z is simply brimming with “unheard of”.

Planet Z is undoubtedly the most ambitious step in Panzerballett’s career. Or is it much more than that?

Musical puzzles on crack

There are many times when an artist has a couple of good ideas and develops songs around those two ideas. If the artist is skilled then they manage to capture the attention and imagination of the listener for 40 50 or 60 minutes. And all of that from a couple of good ideas that give the seed for an album. That’s not the case for Panzerballetts’ Planet Z. In their case the amount of ideas could be counted in the ideas per minute scale. Partly, because of the mind of Jan Zehrfeld but also because of the sheer amount of talent that he amassed for this album. Six drummers: Virgil Donati, Marco Minnemann, Morgan Ågren, Gergo Borlai, Hannes Grossmann, Andy Lind. Three saxophonists: Florian Fennes, Sam Greenfield and Georg Gratzer. Bass, piano, extra horn sections for a track and of course Jan’s guitars.

Most of the songs in the album are actually covers from avant-garde and classical music composers. The opener Prime Time is an appropriate introduction to the tightly packed jazz fusion with the drums leading the way for the guitars and saxophones to riot in. Marco Minnemann sits in the next song Who the Jack is Migger, a more heavy metal song that has the saxophone leading many times. In the same spirit we have Mind Your Head that in between the heavy breaks has a nice melodic and almost catchy saxophone that actually helps as a breather. Morgan Ågren’s drums are astonishing, especially during those saxophone breaks.

By this point, one remarkable aspect of this album is apparent. Even though between songs many musicians change and the composer changes, at no point do you seem to lose cohesion between the songs. A testament to the talent of the musicians and the engineer who sat behind the console.

No One Is Flying the Plane is great heavy jazz song with multiple big band jazz breaks something that gives it a nice Whiplash (the movie not the song) feeling. Walkürenritt or Wagner’s Ride of the Valkyries bring us to the middle point of the record. If there was any doubt as to why this composition and Wagner in generally has been a favorite among heavy metal fans, then this cover will resolve any of them.

The playfully named Urchin vs Octopus is the bulkiest and mot (relatively) straightforward song of the album. Alle meine Andchen is where things turn into more the autistic side of prog. Many bass and guitar breaks in a song that could easily be part of a Spastic Ink album (minus the keyboard solo). Coconut is a song written by Simon Backes, a student of Jan Zehrfeld, and you could definitely see the influence. Heavy jazz with a great saxophone lead and a guitar solo.

SOS closes the album and even though it is an original composition, the concept is similar to that of Rush’s YYZ. An exciting rhythm pattern that was inspired by the morse code for SOS. An approprate ending for a heavy and densely packed album.

Take a piece (jazz piece, metal piece, doesn’t matter), break it apart and put it back together again. That’s what you get when you listen to Planet Z. It is definitely a heavy album, but not an album you can headbang to, as the rhythms change far too much and far too often. It is a jazz album, but not an album that can work as background music. It is something in between that requires the listener’s full attention. And if the listener gives the attention required, he/she will be rewarded.

8.5 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

The highly praised German jazz metal band Panzerballett is back after three years of silence, with their new record, Planet Z. The album is somehow different from the band’s previous work X-Mas Death Jazz, and somehow not. There are death metal growls this time, but again it’s an insane performance of avant-garde, metal, and jazz fusion style with Zappaesque elements. The album offers an ambitious material filled with nasty fusion riffs and saxophone passages. With the addition of guest drummers, Marco Minnemann, Vorgil Donati, Gergo Borlai, Morgan Ågren, Hannes Grossmann, and Andy Lind, there is a bit of a new angle in some of the songs. The musicianship is simply on another plane of existence. The tone is hard for a lot of people to get into, but if you’re familiar with a good array of contemporary classical, metal, and jazz, this will prove a fun album to listen to. Jan Zehrfeld’s idea of recording songs by different composers by different lineups, and trying to create an homogeneous album worked just perfectly. Planet Z‘s material is tight, complex and impeccably played instrumental music. Professional music school.

9 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Αν και οι Panzerballet απέχουν πάρα πολύ από να χαρακτηριστούν μια συνηθισμένη μπάντα, στο Planet Z πήγαν τις ιδιαιτερότητές τους ένα βήμα παραπέρα. Ειδικότερα, ο ιθύνων νους, Jan Zehrfeld, επέλεξε στο έβδομο album του του γερμανικού σχήματος να περιλαμβάνονται πρωτότυπες συνθέσεις, αλλά και διασκευές σε έργα των Nélida Béjar, Martin Mayrhofer, Leonhard Kuhn, Jeff Novotny, Richard Wagner, Andy Lind και Simon Backes και επιφύλαξε πολλές εκπλήξεις στο ρυθμικό κομμάτι. Στον δίσκο παίζουν drummers παγκόσμιας κλάσης που έχουν παίξει με prog, jazz και fusion θρύλους, όπως οι Frank Zappa, Devin Townsend, Meshuggah και Allan Holdsworth Αυτοί είναι: ο Marco Minnemann, ο Virgil Donati (Planet X), ο βραβευμένος με Grammy Morgan Ågren, ο Gergo Borlai των Tribal Tech οι Hannes Grossmann (Blotted Science) και Andy Lind.

Το Planet Z είναι αναμφισβήτητα το πιο φιλόδοξο βήμα στην καριέρα των Panzerballett. Είναι όμως μόνο αυτό;

Μουσικά παζλ με ναρκωτικά

Υπάρχουν πολλές φορές όταν ένας καλλιτέχνης έχει μια-δυο καλές ιδέες και αναπτύσσει τραγούδια γύρω από αυτές τις δύο ιδέες. Αν ο καλλιτέχνης είναι επιδέξιος τότε καταφέρνουν να σαγηνεύσουν και να εξιτάρουν την φαντασία του ακροατή για 40, 50 ή 60 λεπτά. Και όλα αυτά από μερικές καλές ιδέες που δίνουν το σπόρο για να αρχίσει ένα άλμπουμ. Αυτό δεν ισχύει για το Planet Z των Panzerballett. Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για κλίμακα ιδεών ανά λεπτό ακούγοντας τον δίσκο. Αυτό συμβαίνει εν μέρει λόγω του μυαλού του Jan Zehrfeld αλλά ταυτόχρονα το ταλέντο που έχει συγκεντρώσει για αυτόν το δίσκο είναι εξωπραγματικό. Έξι ντράμερ: Virgil Donati, Marco Minnemann, Morgan Ågren, Gergo Borlai, Hannes Grossmann, Andy Lind. Τρεις σαξοφωνίστες Florian Fennes, Sam Greenfield και Georg Gratzer. Μπάσο, πιάνο επιπλέον horn section για ένα κομμάτι και φυσικά οι κιθάρες του Jan.

Τα περισσότερα κομμάτια είναι διασκευές κομματιών από συνθέτες avant-garde και κλασσικής μουσικής. Το εναρκτήριο Prime Time είναι κατάλληλη εισαγωγή στο συμπαγές jazz / fusion με τα ντραμς να οδηγούν και το δίδυμο κιθάρας σαξόφωνου να οργιάζει. Ο Marco Minnemann είναι πίσω από τα τύμπανα του Who the Jack is Migger ένα πιο heavy metal κομμάτι με το σαξόφωνο να οδηγεί. Στο ίδιο μοτίβο έχουμε το Mind Your Head όπου ανάμεσα στα heavy μέρη έχουμε ένα μελωδικό σχεδόν πιασάρικο σαξόφωνο που λειτουργεί λίγο σαν ανάσα. Τα τύμπανα του Morgan Ågren ειδικά σε αυτά τα σημεία είναι εκπληκτικά.

Σε αυτό το σημείο, μια αξιοσημείωτη πτυχή του δίσκου γίνεται εμφανής. Ενώ ανάμεσα στα κομμάτια πολλοί μουσικοί και συνθέτες αλλάζουν, σε κανένα σημείο δεν χάνεται η συνοχή και η ταυτότητα της μπάντας. Κάτι που έχει να κάνει με το ταλέντο των μουσικών αλλά και τον “κακομοίρη” τον μηχανικό πίσω από την κονσόλα.

To No One Is Flying the Plane είναι ένα εξαιρετικό heavy jazz κομμάτι με πολλά big band jazz σημεία, κάτι που θυμίζει αρκετά Whiplash (την ταινία όχι το κομμάτι). Το Walkürenritt ή αλλιώς το Ride of the Valkyries του Wagner μας φέρνει στη μέση του δίσκου. Εάν ποτέ υπήρχε απορία γιατί αυτή η σύνθεση και ο Wagner είναι αδυναμία μεταξύ των metalheads, τότε αυτή η version του κομματιού είναι μια καλή απάντηση.

Το παιχνιδιάρικο Urchin vs Octopus είναι το ογκώδες και (σχετικά) προσιτό κομμάτι του δίσκου. Το Alle meine Andchen είναι το σημείο που τα πράγματα περνούν στο πιο «αυτιστικό» prog. Πολλά σπασίματα και επαναλήψεις σε ένα κομμάτι που θα μπορούσε εύκολα να βρίσκεται σε ένα δίσκο των Spastic Ink (εκτός του keyboard solo). To Coconut είναι ένα κομμάτι του Simon Backes, μαθητή του Jan Zehrfeld οπότε η επιρροή είναι εμφανής. Heavy jazz με πολύ ωραίο saxophone lead και κιθαριστικό solo.

Το SOS κλείνει το δίσκο και ενώ είναι νέα σύνθεση, το concept είναι όμοιο με το YYZ των Rush. Ένα συναρπαστικό ρυθμικό μοτίβο που είναι εμπνευσμένο από τον κώδικα morse για SOS. Ένα ιδανικό κλείσιμο για έναν βαρύ και πυκνό δίσκο.

Διαλέξτε ένα κομμάτι (jazz, metal, δεν έχει σημασία), κάντε το χιλιάδες κομμάτια και ξαναφτιάξτε αυτό το παζλ. Αυτή είναι η αίσθηση που δημιουργείται ακούγοντας το Planet Z των Panzerballett. Είναι σίγουρα ένα heavy άλμπουμ αλλά όχι κάτι που μπορείς να κάνεις headbang. Οι αλλαγές στον ρυθμό είναι πάρα πολλές για κάτι τέτοιο. Ένα jazz album αλλά όχι κάτι που μπορεί απλά να υπάρχει στο βάθος. Είναι κάτι ενδιάμεσο που χρειάζεται την απόλυτη προσοχή του ακροατή. Και εάν ο ακροατής δώσει αυτή την προσοχή θα ανταμειφθεί.

8.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Το εξαιρετικό γερμανικό jazz metal συγκρότημα των Panzerballett επέστρεψε μετά από τρία χρόνια σιωπής, με το νέο τους δίσκο, Planet Z. Το άλμπουμ είναι κάπως διαφορετικό από το προηγούμενο (X-Mas Death Jazz) και κατά κάποιον τρόπο κάπως όμοιο. Υπάρχουν death metal growls αυτή τη φορά, αλλά και πάλι είναι μια απίστευτη απόδοση avant-garde, metal και jazz fusion με Zappa στοιχεία. Το άλμπουμ προσφέρει φιλόδοξο υλικό γεμάτο με φοβερά fusion riffs και περάσματα με σαξόφωνο. Με την προσθήκη των ντράμερ, Marco Minnemann, Vorgil Donati, Gergo Borlai, Morgan Ågren, Hannes Grossmann και Andy Lind, υπάρχει κάποια νέα οπτική σε μερικά από τα τραγούδια. Η τεχνική βρίσκεται απλά σε ένα άλλο επίπεδο. Το ύφος μπορεί είναι δύσκολο για πολλούς ακροατές, αλλά αν είναι κανείς εξοικειωμένος με σύγχρονη κλασική, metal και jazz, αυτό θα αποδειχθεί ένα διασκεδαστικό άλμπουμ. Η ιδέα του Jan Zehrfeld να ηχογραφεί τραγούδια από διαφορετικούς συνθέτες από διαφορετικά μουσικά είδη και να προσπαθεί να δημιουργήσει ένα ομοιογενές άλμπουμ λειτούργησε τέλεια. Το υλικό του Planet Z είναι σφιχτοδεμένη, περίπλοκη και άψογα παιγμένη ορχηστρική μουσική.

9 / 10

Goran Petrić