Our Oceans – While Time Disappears

Intro: Alexandros Topintzis

Our Oceans is probably the second best progressive rock / metal band with the word Ocean in its name and this is probably not a big achievement. But what the Dutch band can be proud of is that they have released two very remarkable albums, with their release this year being an important step forward in their career. And if all that doesn’t interest you, let’s say the band’s main man is Tymon Kruidenier, one of the two guitarists in Cynic’s masterpiece Traced in Air (alongside Paul Masvidal of course). The line-up also includes Robin Zielhorst (ex-Cynic, Exivious) on bass, and Yuma van Eekelen on drums.

[bandcamp width=100% height=120 album=1462360922 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Probably the best heavy prog album of 2020

While Time Disappears comes to heal the wounds that opened during the year for the progressive metal scene. The death of Sean Malone and Sean Reinert, two of the most important musicians of the genre and members of Cynic, left a vacuum which will be hard to fill. The music you will find in the nine songs of the album includes part of Cynic’s magic from 2008 onwards. Next to the creepy melodies reminiscent of the best moments of Pain of Salvation, you will find short metal guitar outbursts that add intensity to key moments, while the excellent technical drum passages and guitar solos follow a completely minimalist approach so that the atmosphere does not break the atmosphere. Obviously we are dealing with a complete artistic proposal that may be loved by listeners of various tastes. Without projecting the progressive character, I believe that the directness of the melodies included in each song can attract the interest of those who listen to post-rock, prog, psych, heavy, indie rock and even electronic music, since e.g. Your Night, My Dawn is a small trip hop masterpiece.

In an attempt to pick highlights, I realized how many good compositions are included here. Let me just mention the Kruidenier’s unique performance in The Heart’s Whisper, which reminded me of the late Jeff Buckley at first, but eventually the Dutchman went even further with his screams. Equally shocking is Yuma van Eekelen’s drumming in Motherly Flame, who without playing showing off, remains so well timed that you are left wondering if it is a drum machine (I hope not). The final song of the album is where things really escalate. The bass in With Hands Torn Open is you want to hear from rock musicians in the year 2020, who consider themselves playing progressive music. A sonic pandemonium for a few minutes was enough to erase anything similar by established artists who released an album in 2020. Obviously I am talking about Fates Warning, Psychotic Waltz and Pain of Salvation who released equally remarkable records, but in no case better than the 50 minutes in White Time Disappears.

8 / 10

Alexandros Topintzis

2^nd opinion

The debut of Our Oceans was honest but “safe”. In the five years that have passed since then, however, things have changed and the band returns electrically renewed, as evidenced by the extroverted Unravel that opens the album.

While Time Disappears is haunted by the spirit and approach of Jeff Buckley’s songwriting. The singer’s voice and the vocal melodies refer directly to him. The guitar melodies sometimes exude a feeling of melancholy and sometimes a raw electrified rage, even in the same song. However, while there is a sense of jazz abstract melodies created by some jamming, the album offers us a few moments of technical outbursts and solos that bring something of the paranoia of Mars Volta. And here comes the amazing rhythm section that when given the opportunity in the fast-paced parts screams its great role in the flow of the album.

Our Oceans seem to be making their way out of today’s atmospheric prog rock sound, influenced by Jeff Buckley, but without overshadowing their high technical potential. An excellent alt-prog album, in which nostalgic melancholy is simply a hidden expression of rage.

8 / 10

Petros Papdogiannis

Εισαγωγή: Αλέξανδρος Τοπιντζής

Οι Our Oceans είναι ίσως η δεύτερη καλύτερη progressive rock / metal μπάντα με την λέξη Ocean στο όνομα της και αυτό δεν είναι και κάποιο περισπούδαστο κατόρθωμα. Αυτό όμως για το οποίο μπορούν να υπερηφανεύονται οι Ολλανδοί είναι ότι έχουν δύο πολύ αξιόλογα album στο ενεργητικό τους, με την φετινή κυκλοφορία τους να είναι ένα σημαντικό βήμα μπροστά για την καριέρα τους. Και αν όλα αυτά δεν σας προκαλούν το ενδιαφέρον, να πούμε ότι ο mainman του γκρουπ είναι ο Tymon Kruidenier, ο ένας από τους δύο κιθαρίστες του αριστουργήματος Traced in Air των Cynic (ο άλλος είναι προφανώς ο Paul Masvidal). Στο σχήμα επίσης θα βρείτε τον Robin Zielhorst (ex-Cynic, Exivious) στο μπάσο και Yuma van Eekelen.

[bandcamp width=100% height=120 album=1462360922 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Πιθανώς το καλύτερο heavy prog album του 2020

To While Time Disappears των Our Oceans έρχεται να επουλώσει πληγές που άνοιξαν μέσα στη χρονιά για την progressive metal σκηνή. Η απώλεια των Sean Malone και Sean Reinert, δύο από τους σημαντικότερους μουσικούς του είδους και αναπόσπαστα μέλη των Cynic, άφησαν ένα δυσαναπλήρωτο κενό. Η μουσική που θα βρείτε στα εννέα τραγούδια του δίσκου περιλαμβάνει μέρος αυτής της μαγείας που λατρέψαμε στους Cynic από το 2008 και μετά. Δίπλα στις ανατριχιαστικές μελωδίες που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές των Pain of Salvation θα βρεις σύντομες metal κιθαριστικές εξάρσεις που προσθέτουν ένταση σε καίριες στιγμές, ενώ τα εξαιρετικά τεχνικά περάσματα σε drums και κιθαριστικά solos ακολουθούν μια απόλυτα μινιμαλιστική προσέγγιση ώστε να μην «σπάει» η ατμόσφαιρα. Προφανώς έχουμε να κάνουμε με μια ολοκληρωμένη μουσική πρόταση που δεν έχει στεγανά για το ποιος μπορεί να την ακολουθήσει. Χωρίς να προτάσσεται ο προοδευτικός χαρακτήρας, θεωρώ ότι η αμεσότητα των μελωδιών που περιλαμβάνονται σε κάθε τραγούδι μπορεί να προσελκύσει το ενδιαφέρον τόσο αυτών που ακούν post-rock, prog, psych, heavy, indie rock ακόμα και ηλεκτρονική μουσική, αφού π.χ. το Your Night, My Dawn είναι ένα μικρό trip hop αριστούργημα.

Στην προσπάθειά μου να αναζητήσω highlights, βρέθηκα αρκετά προβληματισμένος για το πλήθος καλών συνθέσεων. Ας αναφέρω μόνο την μοναδική ερμηνεία του Kruidenier στο The Heart’s Whisper, που μου θύμισε τον μακαρίτη τον Jeff Buckley αρχικά, αλλά τελικά ο Ολλανδός το πήγε ακόμα παραπέρα με τις κραυγές του. Εξίσου συγκλονιστικός είναι και ο Yuma van Eekelen στα drums του Motherly Flame, ο οποίος χωρίς να καταφεύγει σε περίτεχνες ή πολυτελείς λύσεις, παραμένει τόσο σωστά χρονισμένος που μένεις με την απορία αν πρόκειται για drum machine (ελπίζω όχι). Εκεί που ξεφεύγει η υπόθεση σε επίπεδο της τεχνικής κατάρτισης, είναι η σύνθεση που ολοκληρώνει τον δίσκο. Στo With Hands Torn Open βρίσκεται το μπάσο που θες να ακούς από rock μουσικούς εν έτει 2020, που θεωρούν ότι παίζουν progressive μουσική. Ένα ηχητικό πανδαιμόνιο λίγων λεπτών, ήταν αρκετό για να σβήσουν κάθε ανάλογο θέμα που άκουσα μέσα στο έτος από ήδη φτασμένους καλλιτέχνες που κυκλοφόρησαν δίσκο στο 2020. Προφανώς και μιλάω για τους Fates Warning, Psychotic Waltz και Pain of Salvation που φέτος μας τίμησαν με εξίσου αξιόλογους δίσκους, όμως σε καμιά περίπτωση δεν ξεπερνούν τα 50 λεπτά μουσικής που θα βρείτε στο White Time Disappears.

8 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

2^η γνώμη

Το ντεμπούτο των Our Oceans ήταν τίμιο πλην «ασφαλές» ηχητικά. Στα πέντε χρόνια που μεσολάβησαν από τότε όμως τα πράγματα άλλαξαν και η μπάντα επιστρέφει ηλεκτρικά ανανεωμένη όπως φανερώνει και το εξωστρεφές Unravel που ανοίγει το άλμπουμ.

Το While Time Disappears στοιχειώνεται από το πνεύμα και την προσέγγιση της σύνθεσης του Jeff Buckley. Οι μελωδίες της κιθάρας αποπνέουν άλλοτε ένα συναίσθημα μελαγχολίας και άλλοτε μία ωμή ηλεκτρισμένη οργή, συχνά μέσα στο ίδιο τραγούδι. Ακόμα και η χροιά του τραγουδιστή και οι φωνητικές μελωδίες παραπέμπουν απευθείας σε αυτόν. Παράλληλα όμως, ενώ υπάρχει η αίσθηση των jazz αφηρημένων μελωδιών που δημιουργήθηκαν από κάποιο τζαμάρισμα,το άλμπουμ μας προσφέρει ουκ ολίγες στιγμές τεχνικών ξεσπασμάτων και solos που φέρουν κάτι από την παράνοια των Mars Volta. Και εδώ έρχεται το εκπληκτικό rhythm section που όταν του δίνεται η ευκαιρία στα γρήγορα σημεία του άλμπουμ ξεσαλώνει και κραυγάζει τον σπουδαίο ρόλο του στη ροή του άλμπουμ.

Οι Our Oceans φαίνεται να διαχωρίζουν το δρόμο τους από το ατμοσφαιρικό prog rock ήχο του σήμερα, βάζουν ψηλά ως εικόνισμα στο στούντιο τα άπαντα του Jeff Buckley, χωρίς όμως να παραγκωνίζουν τις υψηλές τους τεχνικές δυνατότητες. Ένα εξαιρετικό άλμπουμ alt-prog ύφους, στο οποίο η νοσταλγική μελαγχολία του είναι απλά μια κρυμμένη έκφραση της οργής.

8 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης