Elephant9 with Reine Fiske – Psychedelic Backfire II

Intro: Dimitris Kaltsas
Translation: V. Christodoulou, D. Kaltsas

The release of two separate live albums in one year is not the most common choice for a band and as an option it may seem strange to some. However, in the case of Elephant9 such choices are clearly less bold than their own music. Psychedelic Backfire I (our reviews here) has proven that the music of the Norwegians reaches seemingly untouchable heights when played live, confirming their great reputation for their concert performance.

The only difference between Psychedelic Backfire II and the first part is that the band here is a quartet, which is crucial to the result, especially when one considers who the fourth band member is…

4 >> 3

If you have any questions about the release of two live albums and especially two parts with the same title, the answer lies in the presence of the great Reine Fiske. The guitarist who was first known as a member of Landberk, Morte Macabre, Paatos and of course his long career with Dungen and Träd, Gräs och Stenar, is not the first time to play in an Elephant9 album. His participation in Atlantis (2012) and Silver Mountain (2015) was more than catalytic for the excellent result, especially in Silver Mountain (my favorite Elephant9 album by the way).

The album opens with You Are the Sunshine of My Life which is the perfect start. Silver Mountain‘s experimental spirit revives ideally here with the band’s energy peaking from the get go. The impression formed immediately relates to Fiske’s remarkable chemistry with the rest, especially with Storløkken, as the two interconnect ideally. This seems even more pronounced in the live version of Skink / Fugl Fønix that was also included in Psychedelic Backfire I, and here comparisons are inevitable. With Fiske present, the band sounds complete and fuller, on the one hand because the Fiske-Storløkken “dialogues” have the rarity of a partnership of two great players and. on the other hand, because the rhythmic part is obviously more enhanced. The same goes for Habanera Rocket from Walk the Nile (2010), which is built on keyboards and guitar. Freedom’s Children (a song from Atlantis), a bright moment of Fiske, is rendered here with a much more explosive character, ideally paired with John Tinnick (written by bassist Nikolai Hængsle Eilertsen, also from Walk The Nile) completing a great live album with the foot on the throttle and Fiske doing a little tribute to Ritchie Blackmore.

It is reasonable to think that the dual version of Elephant9 was initially intended for comparisons, and that is a very bold choice. More so, since these differences reflected the course of the band so far. The important thing is that both parts of Psychedelic Backfire are great and deserve the attention of many more people than those who’ve known the band so far, simply because this is a trio / quartet that leaves no room for lukewarm reactions. However, Fiske’s presence adds elements that are hard to find within the whole progressive and experimental rock field. It’s understandable that numerous obligations make it hard for Elephant9 to be a stable quartet, but each time that happens, rare things like Psychedelic Backfire II take place.

8.5 / 10

Dimitris Kaltsas

2^nd opinion

Why the need for a Psychedelic Backfire II, when you already got one? Well, because you can obviously have too much of a good thing sometimes (and there’s even a third installation, available for those lucky souls that have acquired the now out-of-print 5(!) vinyl boxset). In all seriousness, the reason is Reine Fiske, the tasteful Swedish fuzz torturer whose dynamism so glowingly compliments the Norwegian trio sometimes. The interplay between Storløkken and Fiske, on top of that incredible rhythm section, constitutes material that should be taught at music schools. Things get hazier, faster, dirtier and louder – the keyword here is More. Some cuts are featured on both releases and it’s a treat to compare them and thus appreciate the Fiske-coefficient. As a bonus, the band indulges in a total remake of a Stevie Wonder tune, featuring a remarkably psychedelic buildup. So, the question to be made is: when can we expect the release of the third part to the masses?

8.5 / 10

Vangelis Christodoulou

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Μετάφραση: Β. Χριστοδούλου, Δ. Καλτσάς

Η κυκλοφορία δύο ξεχωριστών live κυκλοφοριών σε μία χρονιά δεν είναι ό,τι πιο συνηθισμένο για ένα συγκρότημα και ως επιλογή ίσως ξενίσει σε κάποιους. Ωστόσο, στην περίπτωση των Elephant9 οι επιλογές τέτοιου τύπου είναι σαφώς λιγότερο τολμηρές από την ίδια τη μουσική τους. Με το Psychedelic Backfire I (οι κριτικές μας εδώ) αποδείχθηκε ότι η μουσική των Νορβηγών αναδεικνύεται σε δυσθεώρητα ύψη όταν παίζεται ζωντανά, επιβεβαιώνοντας την σπουδαία φήμη τους για της συναυλιακές επιδόσεις τους.

Η μοναδική διαφορά του Psychedelic Backfire IΙ σε σχέση με το πρώτο μέρος είναι ότι η μπάντα εδώ είναι τετραμελής, γεγονός καθοριστικό για το αποτέλεσμα, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη ποιος είναι ο τέταρτος της παρέας…

4 >> 3

Αν είχε κανείς απορία για την κυκλοφορία δύο live κυκλοφοριών και μάλιστα ως δύο μέρη με τον ίδιο τίτλο, η απάντηση βρίσκεται στην παρουσία του σπουδαίου Reine Fiske. Ο κιθαρίστας που πρωτοέγινε γνωστός ως μέλος των Landberk, Morte Macabre, Paatos και φυσικά με τη μακρόχρονη πορεία του με τους Dungen και Träd, Gräs och Stenar, δεν είναι η πρώτη φορά που συμμετέχει σε δίσκο των Elephant9. Η συμμετοχή του στα Atlantis (2012) και Silver Mountain (2015) ήταν παραπάνω από καταλυτική στο εξαιρετικό αποτέλεσμα, ειδικά για το Silver Mountain που αποτελεί και την αγαπημένη μου στιγμή τους.

Το You Are the Sunshine of My Life που ανοίγει το δίσκο είναι η ιδανική έναρξη. Το πειραματικό πνεύμα του Silver Mountain αναβιώνει ιδανικά εδώ με την ενέργεια της μπάντας να κορυφώνεται από το ξεκίνημα. Η εντύπωση που σχηματίζεται αμέσως σχετίζεται με την αξιοθαύμαστη χημεία του Fiske με τους υπόλοιπους και ειδικά με τον Storløkken, καθώς οι δυο τους αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά. Αυτό φαίνεται ακόμα πιο έντονα στη ζωντανή εκδοχή των Skink / Fugl Fønix που υπήρχε και στο Psychedelic Backfire I και εδώ οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες. Με τον Fiske παρόντα η μπάντα ακούγεται σαφώς πιο γεμάτη και πλήρης, αφενός γιατί οι «διάλογοι» Fiske- Storløkken έχουν τη σπανιότητα της σύμπραξης δύο σπουδαίων παικτών, αφετέρου δε γιατί το ρυθμικό κομμάτι είναι εμφανώς πιο ενισχυμένο. Το ίδιο ισχύει και για το Habanera Rocket από το Walk The Nile (2010), που εδώ χτίζεται πάνω στην σύμπραξη πλήκτρων και κιθάρας. Το Freedom’s Children (από το Atlantis), μία ούτως ή άλλως λαμπερή στιγμή του Fiske, αποδίδεται εδώ με πολύ πιο εκρηκτικό χαρακτήρα, συνδυασμένο ιδανικά με το John Tinnick (σύνθεση του μπασίστα Nikolai Hængsle Eilertsen από το Walk The Nile) που ολοκληρώνει ένα σπουδαίο live album με το πόδι πατημένο στο γκάζι και τον Fiske να κάνει ένα μικρό tribute στον Ritchie Blackmore.

Είναι λογικό να σκεφτεί κανείς ότι η διττή live εκδοχή των Elephant9 έγινε για να προκύψουν συγκρίσεις και όχι να αποφευχθούν και αυτό από μόνο του τους τιμά. Πολλώ δε μάλλον όταν στις διαφορές αυτές αντανακλάται και η πορεία της μπάντας και στουντιακά. Το σημαντικό είναι ότι και τα δύο μέρη του Psychedelic Backfire αποτελούν υπέροχα ακούσματα που αξίζουν την προσοχή πολλών περισσότερων από τους γνώστες της μέχρι σήμερα πορείας τους, απλά γιατί πρόκειται για ένα trio / κουαρτέτο που δεν αφήνει περιθώρια χλιαρών αντιδράσεων στα live του. Ωστόσο, η παρουσία του Fiske προσθέτει στοιχεία που δύσκολα συναντά κανείς σε ολόκληρο τον progressive και experimental rock θώκο. Είναι λογικό οι πολλές υποχρεώσεις να δρουν ανασταλτικά στο να είναι οι Elephant9 ένα σταθερό κουαρτέτο. Όταν όμως συμβαίνει αυτό συμβαίνουν σπάνια πράγματα, όπως το Psychedelic Backfire II.

8.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς

2^η γνώμη

Προς τι η ανάγκη για το Psychedelic Backfire II, όταν υπάρχει ήδη ένα; Μα επειδή προφανώς και γίνεται να υπερβάλλεις μερικές φορές (υπάρχει ακόμη και τρίτο μέρος, το οποίο και έχουν εκείνες οι τυχερές ψυχές που απέκτησαν το 5απλό (!) βινύλιο). Σοβαρά όμως, ο λόγος είναι ο Reine Fiske, o φιλόκαλος Σουηδός βασανιστής του fuzz, του οποίου ο δυναμισμός τόσο απολαυστικά συμπληρώνει ενίοτε το Νορβηγικό τρίο. Η χημεία μεταξύ Storløkken και Fiske πάνω από το φανταστικό rhythm section, δημιουργεί υλικό που θα έπρεπε να διδάσκεται στα μουσικά σχολεία. Τα πάντα γίνονται ομιχλωδέστερα, γρηγορότερα, πιο βρώμικα και δυνατότερα – η λέξη κλειδί εδώ είναι Περισσότερο. Κάποια κομμάτια βρίσκονται και στις δύο κυκλοφορίες και είναι απόλαυση να τα συγκρίνεις και έτσι να εκτιμήσεις τον συντελεστή Fiske. Σαν δώρο, η μπάντα επιδίδεται σε μία εφόλης της ύλης διασκευή ενός κομματιού του Stevie Wonder με εκπληκτικά ψυχεδελική εισαγωγή. Οπότε η ερώτηση που μένει να κάνω είναι: πότε μπορούμε να περιμένουμε εμείς οι υπόλοιποι, την κυκλοφορία του τρίτου μέρους;

8.5 / 10

Βαγγέλης Χριστοδούλου