Hedvig Mollestad – Ekhidna

Intro: V. Christodoulou, D. Kaltsas

Since 2011, Hedvig Mollestad Thomassen has released five studio and one live album with the trio bearing her name. Let’s first attempt to describe her style using a few arbitrary terms, and then forget about it: Mahavishnu Sabbath Trio, Fusion Zeppelin, Doom Swing, Jazz Fuzz. One can go on, but you get the gist: heavy-pounding, relentless riffs, raw, hard-hitting grooves, twisted melodies, fiery soloing and extended chords. All albums are knit around a common red thread, there’s continuity and definitely a Mollestad identity.

Ekhidna is Mollestad’s first solo album, the first not with her trio that is, and the only thing that’s certain is that it will be discussed a lot or rather it should be discussed a lot for all the reasons analyzed below… and then some…

One of the most intense statements of 2020

Ekhidna is both a part of as well as a departure from Mollestad’s identity. For starters, there’s a sextet on record (and they don’t share any members with the trio, save for Mollestad). Second, there’s no bass guitar but two keyboards that are masterfully handled by Marte Eberson (COKKO, ex-Highasakite) and Erlend Slettevoll (Espen Rud, Grand General, Jørgen Mathisen’s Instant Light and The Core). At this point, I should note that it’s my thesis, that, when you have two keyboard players and no ordinary stringed bass, you should definitely have 2 drummers too, and voila! There goes Torstein Lofthus (Elephant9, Shining, Eivind Aarset, Mumpbeak, Red Kite and frankly, many more) and Ole Mofjell (The Big Yes!, COKKO and Emmeluth’s Amoeba), with the latter taking care of the percussion set. Then there’s Mollestad and, who’s missing? Oh yeah, Susana Santos Silva (Mats Gustafsson’s NU-Ensemble, Lama, Fire Orchestra and many collabs within the free jazz realm) on trumpet. It aready looks promising from the liner notes. 6 adventurous musicians of the modern Norwegian and European music scene, some more experienced than others, yet everyone eager and explosive.

The project came to life thanks to the Tingingsverket commission (and was marketed as such) while it was first presented live at the Vossajazz festival in Norway on April 13, 2019, with Jon Balke on keys (replaced on record by Slettevoll). Shortly after, the original version was taking its final, concrete form at the Amper Tone studio in Oslo.

As mentioned before, while the album does carry the Mollestad stamp, it presents us with a new direction in her music. Pretty reasonable, as writing for a diverse sextet, should come with new challenges. Mollestad’s guitar remains as fierce as usual, but with a gentler undertone. Kicking it off with the short opener “No friends but the mountains” we are facing Silva warning us over keyboard layers, Mollestad’s sparse chords and possibly percussion. The drums begin to take their prominent role with the heavy hitters A Stone’s Throw and Antilone both cases of Mollestad’s riffmastery, full of smart interchanges and polyrhythmic and odd polymetric notions respectively, albeit so subtle that they groove hard. The trumpet has solidified itself within the compositions, as well as an improvisational voice (Silva is, indeed, one of the keenest improvisers of our generation). Of course, the low end is as rich as ever, with the keybass providing a rather eerier tone than we are used to, while all the players take turns with soloing impressively through flows of tension and ebbs of release. Side B starts off with the Slightly Lighter guitar ballad, with Mollestad showcasing magnificent tone and beautiful progressions, to lead us into Ekhidna, which is definitely my favorite of the pack. At times it sounds like an impromptu jam where everyone covers for everyone while the main riff and melody are just WOW! Cool interplay between drums, percussion and the trumpet, which nods at the 70s fusion greats. One Leaf Left closes the album with what sounds like a prog rock ballad slowly leading to a fuzzed out crescendo, with the guitar and keys setting the tone. And then it’s over.

Half snake, half human, all Hedvig. What a trip this has been! Ekhidna is arguably one of the most intense statements of 2020, both in terms of musicianship and songwriting. There’s no more points to be made here, just go for it and play it loud, as it deserves.

9 / 10

Vangelis Christodoulou

2^nd opinion

Although this is an instrumental album, my initial question was: why Ekhidna? The double nature of the mythological figure may correspond to the balance of three women and three men in the line-up, but in any case the result is simply amazing. The magnificent instrumentation is the perfect environment for Mollestad’s guitar genius to unfold, in a frame that’s grander, more epic, more adventurous, more interactive, and certainly more narrative than ever before. Hedvig does everything (again): she launches her heavy riffs, she builds her inconceivable solos, she enchants with her charming glissandos, but this time everything is more effective and dazzling than ever.

Ekhidna is a jazz / heavy / prog orgy that does not follow rules but sets its own. There are so many things you just can’t forget here… the wonderfully deceptive intro No Friends But the Mountains, the stunning riff and the extreme keyboard solo in A Stone’s Throw, the groovy frenzy in Antilone, the charm of Slightly Lighter, the shocking development of the title track or the sexy comfort of One Leaf Left… Ekhidna clearly has its own aesthetic niche and that’s why it’s not just an album one may like or love. It is important.

9 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Β. Χριστοδούλου, Δ. Kαλτσάς

Από το 2011, η Hedvig Mollestad Thomassen έχει κυκλοφορήσει πέντε studio και ένα live άλμπουμ με το τρίο που φέρει το όνομά της. Ας προσπαθήσουμε εδώ να ορίσουμε το στυλ της χρησιμοποιώντας αυθόρμητα μερικούς όρους και μετά ας τους ξεχάσουμε: Mahavishnu Sabbath Trio, Fusion Zeppelin, Doom Swing, Jazz Fuzz. Με άλλα λόγια: σκληρά riffs, άμεσα, δυνατά grooves, περίεργες μελωδίες, θυελλώδη σόλο και εκτεταμένες συγχορδίες. Άπαντα τα άλμπουμ έχουν κοινά σημεία αναφοράς, υπάρχει συνέχεια, καθώς και μία ταυτότητα Mollestad.

Η φετινή κυκλοφορία της είναι η πρώτη αμιγώς solo δουλειά της ή έστω χωρίς το trio της και το μόνο βέβαιο είναι ότι θα συζητηθεί πολύ ή μάλλον οφείλει να συζητηθεί πολύ για λόγους που αναλύονται παρακάτω… και μερικούς ακόμα…

Mία από τις πιο ηχηρές και δυνατές δηλώσεις για το 2020

To Ekhidna είναι τόσο συνέχεια της καριέρας της Mollestad, όσο και μια απομάκρυνση από αυτή. Πρώτα πρώτα, η μπάντα αυτή τη φορά είναι σεξτέτο (και δεν έχει κοινά μέλη με το τρίο, εκτός, φυσικά, της Mollestad). Δεύτερο, δεν υπάρχει μπάσο, αλλά δύο πλήκτρα τα οποία χειρίζονται επιδέξια οι Marte Eberson (COKKO, ex-Highasakite) και Erlend Slettevoll (Espen Rud, Grand General, Jørgen Mathisen’s Instant Light και The Core). Σε αυτό το σημείο, να τονίσω πως είναι πεποίθησή μου ότι αν έχεις δύο πληκτράδες και όχι έγχορδο μπάσο, τότε πρέπει να έχεις και δύο ντράμερ και… voilà! αυτοί είναι οι Torstein Lofthus (Elephant9, Shining, Eivind Aarset, Mumpbeak, Red Kite και ειλικρινά, πολλοί άλλοι) και Ole Mofjell (The Big Yes!, COKKO και Emmeluth’s Amoeba), με τον τελευταίο να αναλαμβάνει τα κρουστά. Έπειτα έχουμε τη Mollestad, και… ποιος λείπει; Α, ναι, η Susana Santos Silva (Mats Gustafsson’s NU-Ensemble, Lama, Fire Orchestra και πολλές συνεργασίες στο χώρο της free jazz) στην τρομπέτα. Φαίνεται υποσχόμενο από τα ονόματα και μόνο. Έξι περιπετειώδεις μουσικοί της σύγχρονης Νορβηγικής και Ευρωπαϊκής σκηνής, κάποιοι εμπειρότεροι από τους άλλους, αλλά όλοι παρόμοια ενθουσιώδεις και εκρηκτικοί.

Το εγχείρημα είδε το φως κατόπιν επιχορήγησης από το Tingingsverket (και πλασαρίστηκε ως τέτοιο), ενώ παρουσιάστηκε ζωντανά στο φεστιβάλ Vossajazz στη Νορβηγία στις 13 Απριλίου 2019, με τον Jon Balke στα πλήκτρα (ο οποίος αντικαταστάθηκε στο δίσκο από τον Slettevoll). Σύντομα, η αρχική εκδοχή του project, θα έπαιρνε την οριστική του μορφή στο Amper Tone studio στο Oslo.

Όπως ανέφερα πριν, αν και το άλμπουμ κουβαλάει τη σφραγίδα της Mollestad, παρουσιάζει εντούτοις μία νέα κατεύθυνση στη μουσική της. Αυτό είναι λογικό, μιας και το να γράφει κανείς μουσική για ένα ποικιλόμορφο σεξτέτο παρουσιάζει νέες προκλήσεις. Η κιθάρα της Mollestad παραμένει βίαιη, μα με κάπως ευγενέστερη απόχρωση. Στο εναρκτήριο No Friends But the Mountains ερχόμαστε αντιμέτωποι με την Silva να φυσάει προειδοποιητικά πάνω από layers πλήκτρων, αραιωμένες κιθαριστικές συγχορδίες, και, πιθανά, κρουστά. Τα τύμπανα αρχίζουν να παίρνουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα δυνατά A Stone’s Throw και Antilone, αμφότερα ενδεικτικά της ριφολογίας της Mollestad, γεμάτα με έξυπνη διάδραση και πολυρυθμικές καθώς και πολυμετρικές αναφορές αντίστοιχα, μόνο που είναι τόσο προσεγμένα, που γκρουβάρουν ανελέητα. Η τρομπέτα εδραιώνει τη θέση της στις συνθέσεις αλλά και σαν αυτοσχεδιαστική φωνή (η Silva είναι από τις πιο ικανές και παθιασμένες αυτοσχεδιάστριες της γενιάς μας). Φυσικά οι μπάσες συχνότητες δεν λείπουν, με το πληκτρόμπασο να μας αποζημιώνει με σκοτεινότερο, και κατά τι ηλεκτρονικότερο ήχο απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει, ενώ όλοι οι μουσικοί σολάρουν με τη σειρά τους μέσα από αλλεπάλληλες εντάσεις και εκτονώσεις. Η δεύτερη πλευρά ξεκινά με την μπαλάντα σόλο κιθάρας Slightly Lighter, με την Mollestad να επιδίδεται σε όμορφες ακολουθίες με φανταστικό ήχο, και οδηγώντας μας έτσι στο Ekhidna, που είναι σίγουρα και το αγαπημένο μου. Σε φάσεις, ακούγεται σαν ένα αυτοσχέδιο jam όπου όλοι καλύπτουν όλους, ενώ το κεντρικό riff και η μελωδία είναι απλά εντυπωσιακά! Τρελή αλληλεπίδραση μεταξύ τυμπάνων, κρουστών και τρομπέτας, η οποία έχει τα μάτια στραμμένα στους μεγάλους του 70s fusion. Τέλος, το One Leaf Left κλείνει το album με κάτι που μοιάζει με prog rock μπαλάντα η οποία σιγά σιγά οδηγεί προς ένα φαζαριστό κρεσέντο, με την κιθάρα και τα πλήκτρα να θέτουν τους όρους τους. Και κάπου εκεί τελειώνει.

Μισό φίδι, μισός άνθρωπος, μία μοναδική Hedvig. Και τι ταξίδι ήταν αυτό!  Το Ekhidna είναι αναμφισβήτητα μία από τις πιο ηχηρές και δυνατές δηλώσεις για το 2020, τόσο ως προς τη μουσικότητα, όσο και τις συνθέσεις. Δεν έχω κάτι άλλο να πω, απλά αφεθείτε και βάλτε το να παίζει δυνατά, όπως του αξίζει.

9 / 10

Βαγγέλης Χριστοδούλου

2^η γνώμη

Όσο κι αν φαντάζει δευτερεύον ή και ανούσιο για ένα instrumental album, το αρχικό μου ερώτημα ήταν: γιατί Ekhidna; Η διφυής μυθολογική ύπαρξη αντιστοιχίζεται ίσως με την ισορροπία τριών γυναικών και τριών ανδρών στη σύνθεση του δίσκου και το αποτέλεσμα είναι απλά εκπληκτικό. Η αριστουργηματική ενορχήστρωση επενδύει στην κιθαριστική ιδιοφυΐα της Μollestad ιδανικά, σε ένα ηχητικό πλαίσιο πιο ογκώδες, πιο επικό, πιο περιπετειώδες, πιο διαδραστικό και σίγουρα πιο αφηγηματικό απ’ ό,τι είχαμε συνηθίσει. Εδώ η Hedvig τα κάνει (και πάλι) όλα: εκτοξεύει βαριά riffs, χτίζει τα ασύλληπτα της solo, μαγεύει με τα αισθαντικά της glissando, αλλά αυτή τη φορά πιο επιδραστικά και πιο εκθαμβωτικά από ποτέ.   

Το Ekhidna είναι ένα jazz / heavy / prog όργιο που θέτει και δεν ακολουθεί κανόνες. Τι να πρωτοξεχωρίσει κανείς; Την υπέροχα παραπλανητική εισαγωγή του No Friends But the Mountains, το πανάκριβο riff ή το ακραίο keyboard solo του A Stone’s Throw, το γκρουβάτο αμόκ του Antilone, τη σαγήνη του Slightly Lighter, τη συγκλονιστική ανάπτυξη του ομώνυμου ή τη σέξι χαλαρότητα του One Leaf Left; Το Ekhidna έχει ξεκάθαρα τον δικό του αισθητικό θώκο και για αυτό δεν είναι απλά ένα album που μπορεί να αρέσει ή να συναρπάσει. Είναι σημαντικό.

9 / 10

Δημήτρης Καλτσάς