Pain of Salvation – Panther

Intro: Dimitris Kaltsas

Pain of Salvation has managed to pique our interest with each new release and this alone is not easy for a band with 23 years in discography. The experimentation with new sounds, the refusal of conventions and the risks that Daniel Gildenlöw’s creative vehicle takes on each new album bring the Swedish band to the forefront, and this is often justified by the quality of each new album.

Gildenlöw’s recent health problems, the concept of In the Passing Light of Day (which lived up to expectations), the dramatic dismissal of Ragnar Zolberg and the return of Johan Hallgren six years after his replacement, and the new concept about a world inhabited by dogs (normals) and panthers (outsiders) have dramatically increased the wait for Panther.

Decent modernism without compositional depth

Pain of Salvation, one of the most consistent bands in the progressive metal scene, once again honors the prog tag, not because they create something totally new (as they did at the beginning of their career), but because they stubbornly refuse to succumb to requirements of the time and the logical evolution of the bands that have existed for over 20 years. Daniel Gildenlöw, now almost 50 years old, may look younger than ever, but artistically he seems to be going through a period of “immaturity” that motivates him to try new things in the music he composes, with or without success. In Panther, he is the sole composer (in In the Passing Light of Day Ragnar Zolberg’s contribution was significant), resulting in a more consistent sound. This time, the creator chose to set aside the melodies in the main compositions of the album and invest on rhythms and their evolution, through a modern PoS prism that includes electronic sounds and rhythm guitars, in other words very close to Leprous’ approach.

Accelerator, as the album opener and absolutely representative of the new style, cleverly loops a central idea, changing its dynamics within the piece through the constant orchestration change. An ideal song to start the album off, but the positive first impressions fade because it’s basically a repetitive melody. Unfuture is a more typical low tempo composition based on Gildenlöw’s vocal outbursts, which are reminiscent of Be‘s best moments. Compared to the rest of the album, this track has the safest structure and will probably satisfy those who love the band’s older albums.

The most risky compositions are by far the title track and Restless Boy, as melody (which has always been the greatest weapon of the Swedes) is replaced by rhythm in the compositional core. The result is successful, at least to some extent, since both are cleverly structured songs that do not stretch out the short ideas and include several details that fit together (synths, vocoder, rap vocals and especially Léo Margarit’s awesome drumming). Although it is too early, the evaluation of these compositions seems to be much higher than the one for the experiment of Disco Queen.

The best compositions that maintain the “golden” balance between what PoS have always done well and what they want to achieve on their new album, are Wait and Icon. The first one has the best melodies that Daniel wrote on this album, while the second one is the classic song that exists in almost every Pain of Salvation release: the long, liberating final composition of the album where Gildenlöw is a little romantic, but in the end offers us a wonderful crescendo worthy of his quality as a composer. Fortunately, it also includes two (short) guitar solos, which are quite missing from their music lately.

Undoubtedly Pain of Salvation did manage to achieve the result they wanted in the field of production, instrument choices, electronic sounds and the change of approach in general, but there’s not a single really great composition comparable to anything they’ve done until 2004, As mentioned above for Accelerator, unfortunately the lack of ideas of the composer is apparent in Keen to a Fault, but also to some extent in Species, songs that are based either on a single idea or include a well-known compositional pattern that we first heard in Scarsick but also in In the Passing Light of Day. As long as Gildenlöw’s influences remained close to classic rock and folk influences of an artist of his age, the results were the least exceptional (Road Salt 1, 2 and most of In the Passing Light of Day). When he thought he had to get involved with innovations and modern sounds, he managed to stand with dignity, but he did not manage to sound better than the young artists of each era.

6.5 / 10

Alexandros Topintzis

2^nd opinion

Since the release of the album’s singles it became clear that the band will experiment with electronic sounds more than ever. In Accelarator and Keen to a Fault this sound is grafted with their well-known aggressive tone, while in Restless Boy the a la Air / Daft Punk vocals coexist with the Mike Patton’s rapping style. The classical prelude Fur was placed – sarcastically I suppose – as an introduction to the album’s title track which has strong Linkin Park influences. Unfuture and Species continue in the style of the two Road Salt albums, with acoustic and heavy electric guitars, always at medium speeds. In the beautiful Wait with the appropriate use of autotune on Daniel’s vocals, the keys’ repetitive rhythm brings to mind the composition style of The Perfect Element era. Icon continues the tradition of songs that close their albums: dramatic and heartbreaking at the same time, with the necessary electric and electronic outbursts.

The emotional weight of In the Passing Light of Day seems to have worked purifyingly for Daniel Gildenlöw. Panther seems like a point of redefinition for the band, but at the same time it also manages to carry all the experiences during their long career.

8.5 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Οι Pain of Salvation έχουν καταφέρει να μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον με κάθε νέα κυκλοφορία τους και αυτό μόνο εύκολο δεν είναι για μία μπάντα που φέτος συμπληρώνει 23 χρόνια δισκογραφίας. Οι πειραματισμοί με νέους ήχους, η άρνηση συμβάσεων και τα ρίσκα που παίρνει το δημιουργικό όχημα του Daniel Gildenlöw σε κάθε νέο album φέρνει το σουηδικό σχήμα στο επίκεντρο, τις περισσότερες φορές δικαιολογημένα με βάση το αποτέλεσμα.

Η πρόσφατη περιπέτεια της υγείας του Gildenlöw, το concept του In the Passing Light of Day (το οποίο δικαίωσε τις προσδοκίες), η επεισοδιακή απόλυση του Ragnar Zolberg και η επάνοδος του Johan Hallgren έξι χρόνια μετά τη δική του αντικατάσταση, αλλά και το νέο concept που αφορά έναν κόσμο που κατοικείται από σκύλους (φυσιολογικοί) και πάνθηρες (απόκληροι) αύξησαν κατακόρυφα την αναμονή για το Panther.

Αξιοπρεπής νεωτερισμός χωρίς συνθετικό βάθος

Οι Pain of Salvation ως μια από τις πιο συνεπείς μπάντες της progressive metal σκηνής, τιμούν ακόμα μια φορά το γαλόνι της προοδευτικότητας, όχι γιατί δημιουργούν κάτι από το μηδέν (όπως περίπου έκαναν στην αρχή της καριέρας τους), αλλά γιατί αρνούνται πεισματικά να υποκύψουν στις επιταγές της εποχής και της λογικής εξέλιξης των συγκροτημάτων που υπάρχουν πάνω από 20 χρόνια. Ο σχεδόν 50χρονος πλέον Daniel Gildenlöw, μπορεί να φαίνεται πιο νέος από ποτέ, αλλά καλλιτεχνικά φαίνεται να περνά μια περίοδο «ανωριμότητας» που τον υποκινεί να δοκιμάζει νέα πράγματα στην μουσική που συνθέτει, με ή χωρίς επιτυχία. Στο Panther, φαίνονται να απουσιάζουν οι “εξωγενείς” επιδράσεις από άλλους συνθέτες (όπως δηλαδή δεν έγινε στο In the Passing Light of Day, όπου η συνεισφορά του Ragnar Zolberg ήταν σημαντική), με το αποτέλεσμα να έχει μια ηχητική συνοχή. Ο δημιουργός αυτή την φορά επέλεξε στις βασικές συνθέσεις του δίσκου να παραμερίσει τις μελωδίες και να ασχοληθεί κυρίως με τους ρυθμούς και την εξέλιξη τους, μέσα από ένα σύγχρονο PoS πρίσμα που περιλαμβάνει ηλεκτρονικούς ήχους και ρυθμικές κιθάρες, την Leprous προσέγγιση δηλαδή.

Το Accelerator ως πρώτη σύνθεση και απολύτως αντιπροσωπευτική του νέου ύφους, λουπάρει με έξυπνο ομολογουμένως τρόπο μια κεντρική ιδέα, μεταβάλλοντας την δυναμική της μέσα στο κομμάτι μέσω της συνεχούς αλλαγής της ενορχήστρωσης. Τραγούδι που είναι εξαιρετικό για έναρξη album, αλλά σιγά σιγά χάνει τις θετικές πρώτες εντυπώσεις που εύκολα κέρδισε, γιατί ουσιαστικά είναι μια επαναλαμβανόμενη μελωδία. Το Unfuture που ακολουθεί είναι μια πιο τυπική low tempo σύνθεση που στηρίζει την εξέλιξή της στις ερμηνευτικές εξάρσεις του Gildenlöw, οι οποίες θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές του Be. Συγκριτικά με τον υπόλοιπο δίσκο, το εν λόγω κομμάτι διαθέτει την πιο safe δομή και πιθανώς θα ικανοποιήσει σε μεγάλο βαθμό τους φίλους των προηγούμενων δουλειών του group.

Οι δύο συνθέσεις που αποτέλεσαν το μεγαλύτερο ρίσκο του album είναι με διαφορά η ομώνυμη σύνθεση και το Restless Boy, αφού προσπάθησαν να μεταθέσουν σε μεγάλο βαθμό τον πυρήνα του γκρουπ από την μελωδία (που ήταν πάντα το μεγάλο όπλο των Σουηδών) στον ρυθμό. Και μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια επιτυγχάνουν τον σκοπό τους, αφού και οι δυο αποτελούν έξυπνα δομημένα τραγούδια που δεν ξεχειλώνουν τις σύντομες ιδέες που περιλαμβάνουν και κυρίως μέσα στον κορμό τους διαθέτουν αρκετές λεπτομέρειες που ταιριάζουν μεταξύ τους (synths, vocoder, rap φωνητικά και κυρίως το τρομερό παίξιμο του Léo Margarit στα drums). Αν και είναι πολύ νωρίς, η αποτίμηση των συνθέσεων αυτών φαίνεται ότι θα ξεπεράσει κατά πολύ την αντίστοιχη που είχε γίνει για το πείραμα του Disco Queen.

Οι δύο συνθέσεις που κερδίζουν τις εντυπώσεις γιατί διατηρούν την «χρυσή» ισορροπία ανάμεσα στο τι κάνουν καλά από πάντα οι PoS και στο τι θέλουν να πετύχουν στον νέο δίσκο τους, είναι τα Wait και Icon. Η μεν πρώτη διαθέτει τις καλύτερες μελωδίες που έγραψε ο Daniel στον δίσκο αυτό, ενώ στη δεύτερη είναι η κλασική σταθερά που υπάρχει σχεδόν σε κάθε κυκλοφορία των Pain of Salvation: η μεγάλη σε διάρκεια, λυτρωτική τελευταία σύνθεση του δίσκου όπου ο Gildenlöw θα ρομαντζάρει λίγο, αλλά στο τέλος θα μας προσφέρει ένα υπέροχο crescendo αντάξιο της ποιότητας που έχει σαν συνθέτης. Ευτυχώς περιλαμβάνει και δύο (σύντομα) κιθαριστικά solo, τα οποία λείπουν αρκετά πλέον από την μουσική τους.

Και κάπου εδώ, με αφορμή την παραπάνω παρατήρηση, θα πρέπει να επεκταθούμε στην συγκριτική αξιολόγηση της μουσικής που έγραψε ο Gildenlöw. Στον τομέα της παραγωγής, των επιλογών των οργάνων, των ηλεκτρονικών ήχων και γενικότερα της αλλαγής της προσέγγισης, όντως οι Pain of Salvation κατάφεραν να επιτύχουν το αποτέλεσμα που ήθελαν, όμως δεν ακούσαμε καμία πραγματικά μεγάλη σύνθεση που θα καταφέρει να κοντράρει ο,τιδήποτε έχουν κυκλοφορήσει μέχρι το 2004. Όπως προανέφερα για το Accelerator, δυστυχώς η πενία ιδεών του βασικού συνθέτη, παρατηρείται περίτρανα και στο Keen to a Fault, αλλά και εν μέρει στο Species, τραγούδια που βασίζονται είτε σε αναμασήματα μιας μοναδικής ιδέας είτε περιλαμβάνουν ένα γνωστό συνθετικό μοτίβο που γνωρίσαμε στο Scarsick αλλά και στο In the Passing Light of Day. Όσο οι επιρροές του Gildenlöw παρέμειναν πλησίον των κλασικών rock και folk επιρροών ενός καλλιτέχνη της ηλικίας του, τα παραγόμενα αποτελέσματα ήταν το λιγότερο εξαιρετικά (Road Salt 1, 2 και μεγάλο μέρος του In the Passing Light of Day). Όταν θεώρησε ότι πρέπει να μπλέξει με νεωτερισμούς και σύγχρονους ήχους, κατάφερε μεν με αξιοπρέπεια να σταθεί αντάξιος της υπόλοιπης καριέρας του, αλλά δεν πέτυχε να ακουστεί καλύτερος από τους πραγματικά νέους της εκάστοτε εποχής.

6.5 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής

2^η γνώμη

Από την κυκλοφορία των singles του άλμπουμ έγινε φανερό ότι η μπάντα θα πειραματιστεί με τον ηλεκτρονικό ήχο περισσότερο από ποτέ. Στα Accelarator και Keen to a Fault αυτό μπολιάζεται με τη γνωστή επιθετική τους χροιά, ενώ στο Restless Boy τα α λα Air / Daft Punk φωνητικά συνυπάρχουν με τα γνωστά Mike Patton ραπαρίσματα. To κλασικότροπο πρελούδιο Fur τοποθετείται – υποθέτω σαρκαστικά – ως εισαγωγή στο πιο εύπεπτο, ομώνυμο τραγούδι του άλμπουμ που κραυγάζει τις Linkin Park επιρροές του. Τα Unfuture και Species συνεχίζουν στο ύφος των δύο Road Salt, με τις ακουστικές και τις  βαριές ηλεκτρικές κιθάρες,σε μεσαίες ταχύτητες πάντα. Στο πανέμορφο Wait με την τόσο ταιριαστή χρήση του autotune στα φωνητικά του Daniel, ο επαναλαμβανόμενος ρυθμός των πλήκτρων μου έφερε στο μυαλό την τεχνοτροπία σύνθεσης εποχής The Perfect Element. To Icon συνεχίζει την παράδοση των τραγουδιών που κλείνουν τα άλμπουμ τους. Δραματικό και σπαραχτικό συνάμα, με τα απαραίτητα ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά πλέον ξεσπάσματα.

Το συναισθηματικό βάρος του In the Passing Light of Day φαίνεται ότι λειτούργησε εξαγνιστικά για τον ηγέτη της μπάντας Daniel Gildenlöw. Το Panther από τη μία φαντάζει σαν ένα σημείο επαναπροσδιορισμού της μπάντας, αλλά ταυτόχρονα καταφέρνει να κουβαλάει και όλα τα βιώματα της πολύχρονης πορείας τους.

8.5 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης