Motorpsycho – Kingdom of Oblivion

Intro: Kostas Barbas

There’s no need to talk about the consistency with which Motorpsycho releases really good music. Their discography is now part of Norway’s cultural heritage and is divided into several periods. Their period they are going through at the moment seems to have started with the addition of drummer Tomas Jarmyr to the band’s line-up. The Tower, The Crucible and The All Is One were the pieces of a single narrative, in which their progressive rock increasingly embraces its rock base. Elements of Black Sabbath, King Crimson and Pink Floyd are combined through the Norwegians’ music, who have the experience and deep knowledge to fully assimilate them and at the same time present a 100% Motorpsycho result. The paradox is the youthful urge with which they compose and perform, after 30 or so years of existence. Kingdom of Oblivion adds another 70 minutes of music to the mosaic of sounds that the legends from Trondheim have given us so far.

A new, different album by the Norwegian masters, in the shadow of the recent trilogy

Unstoppable. This is the best way to characterize the Norwegians, who seem to continue being fearless and without any intention to cut speed, in a course that impresses and with each step offers a high quality album in the modern European rock scene. And perhaps, one would expect that after the Gullvåg trilogy (i.e. two double and a single album in three years!) Motorpsycho would choose to take a break, at least for a while, to reorganize and then continue to surprise us.

However, they do not seem willing to slow down and thus they returned with a new album, yet another epic of the kind that Motorpsycho themselves know how to compose, with their own high demands finding once again the ground to unfold and meet the excessive ambitions that have flourished for thirty years now. Thus, Kingdom of Oblivion comes after an inconceivable series of records and follows another direction, closer to that of Heavy Metal Fruit and especially Little Lucid Moments, giving a new freshness to the more progressive quests of the Norwegians.

The difference that the listener will perceive from the very first listening of Kingdom of Oblivion is the focus on the riffs and the return to heavy rock paths, which develop and guide the compositions. The tireless core of Bent Sæther and Hand Magnus Ryan moves away from the psychedelic, cinematic explorations and tracks like The United Debased or the album opener The Waning (Pt. 1 & 2) clearly leave the mark of this guitar driven effort. And as always, they do it in a flawless way that after listening to the album again and again offers new elements that hide in those labyrinthine passages. This is achieved either through the distinctive keys or the classical / folkish references that act as intermediate stations of their familiar heavy prog sound.

Apart from that, the album flows with a familiar, unpretentious, liberating flow, with some more mediocre moments joining the larger compositions, of which The Transmutation of Cosmoctopus Lurker is the song when the album peaks, another top Motorpsycho track of their thirty-year career. All in all, the intermediate acoustic, semi-acoustic and folk detours may distract Kingdom of Oblivion from its guitar dynamics and 70’s prog rock touches, but it seems that like in the previous albums they add variety.

Kingdom of Oblivion is another striking addition to the discography of Motorpsycho, an album that keeps that informal leading position for the band that has earned the respect of rock fans, as a leading modern band that never compromised on its way to greatness, but it is also an album that seems to be carried away by the grandeur of what preceded it. A great album, which sounds better and better after each listening experience, but the Gullvåg trilogy had set the bar too high.

8 / 10

Panos Papazoglou

2^nd opinion

Kingdom of Oblivion continues what Motorpsycho did on their previous three albums with a few minor differences. This time progressive rock remains in the background of the compositions, with heavy psychedelic rock coming to the forefront much more in most of the tracks. 70 minutes is a lot and fortunately Motorpsycho, although they have shaped their own style, always remain diverse through their exceptional songwriting skills. The tracks vary in duration, but also in their “moods” and although there are some weaker points, the highlights are the ones that only these Norwegians can create. A very typical example is The Transmutation of Cosmoctopus Lurker, one of the best songs in the history of the band. I think it no longer makes sense to compare the album with their previous releases. What matters is that once again Motorpsycho have managed to capture the quintessence of rock music and offer it to us.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας

Είναι πλέον περιττό να συζητάμε για τη συνέπια με την οποία οι Motorpsycho κυκλοφορούν πραγματικά καλή μουσική. Η δισκογραφία τους αποτελεί πλέον μέρος της πολιτιστικής κληρονομιάς της Νορβηγίας και χωρίζεται σε πολλές περιόδους. Η περίοδος που διανύουν αυτή τη στιγμή μοιάζει να άρχισε με την προσθήκη του ντράμερ Tomas Jarmyr στο line-up τους. Τα The Tower, The Crucible και The All Is One αποτέλεσαν τα κομμάτια ενός ενιαίου αφηγήματος, στο οποίο το progressive rock τους αγκαλιάζει όλο και περισσότερο τη rock βάση του. Οι Sabbath, οι King Crimson και οι Pink Floyd παντρεύονται πλήρως μέσω της μουσικής των Νορβηγών, οι οποίοι έχουν την εμπειρία και τη βαθιά γνώση για να τους αφομοιώσουν πλήρως και να παρουσιάσουν παράλληλα ένα 100% Motorpsycho αποτέλεσμα. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι η νεανική ορμή με την οποία συνθέτουν και εκτελούν, μετά από 30 και κάτι χρόνια ύπαρξης. Το Kingdom of Oblivion προσθέτει φέτος άλλα 70 λεπτά μουσικής στο μωσαϊκό ήχων που μας έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα οι θρύλοι από το Trondheim.

Μια νέα, διαφορετική πρόταση από τους Νορβηγούς ηγέτες, υπό τη σκιά της πρόσφατης τριλογίας

Ασταμάτητοι. Μόνο έτσι θα μπορούσε κάποιος να χαρακτηρίσει πλέον τους Νορβηγούς, οι οποίοι φαίνεται να συνεχίζουν απτόητοι και χωρίς καμία διάθεση να κόψουν ταχύτητα, σε μια πορεία που εντυπωσιάζει και με κάθε της βήμα προσφέρει ένα ποιοτικότατο λιθαράκι στο σύγχρονο ευρωπαϊκό rock στερέωμα. Και ενδεχομένως, ίσως θα περίμενε κανείς ότι μετά από την τριλογία Gullvåg (δύο διπλά και ένα μονό άλμπουμ σε τρία χρόνια δηλαδή!) οι Motorpsycho θα επιθυμούσαν ένα διάλειμμα, έστω για λίγο, να ανασυνταχτούν και να συνεχίσουν να εκπλήσσουν.

Παρόλα αυτά, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να ελαττώσουν ρυθμούς και επιστρέφουν με ένα νέο άλμπουμ, ακόμα ένα προσφερόμενο έπος, από εκείνα που οι ίδιοι οι Motorpsycho γνωρίζουν να συνθέτουν, με τις δικές τους υψηλές απαιτήσεις να βρίσκουν ξανά το έδαφος για να ξεδιπλωθούν και να συναντηθούν με τις υπέρμετρες φιλοδοξίες που έχουν τριάντα χρόνια τώρα ανθίσει. Το Kingdom of Oblivion λοιπόν, έρχεται μετά από ένα ασύλληπτο σερί δίσκων για να συνεχίσει μέσα από μια άλλη κατεύθυνση, εγγύτερα σε εκείνη του Heavy Metal Fruit ας πούμε και του Little Lucid Moments περισσότερο και να προσδώσει μια νέα φρεσκάδα στις προοδευτικότερες αναζητήσεις των Νορβηγών.

Η διαφορά που ο ακροατής θα αντιληφθεί από την πρώτη κιόλας ακρόαση του Kingdom of Oblivion είναι η εστίαση στα riffs και η επιστροφή σε πιο heavy rock μονοπάτια, τα οποία εξελίσσουν τις συνθέσεις και τις καθοδηγούν. Ο αεικίνητος πυρήνας των Bent Sæther και Hand Magnus Ryan απομακρύνεται από τις προηγηθείσες ψυχεδελικές, κινηματογραφικές εξερευνήσεις και κομμάτια σαν το The United Debased ή το εναρκτήριο (σα να γράφτηκε στον αυτόματο) The Waning (Pt. 1 & 2) αφήνουν καθαρά το στίγμα της guitar driven προσπάθειας που αναλαμβάνουν να φέρουν σε πέρας. Και το καταφέρνουν, ως είθισται με τους συγκεκριμένους τύπους, με έναν άψογο τρόπο που ακρόαση την ακρόαση προσφέρει νέα στοιχεία που στα πιο δαιδαλώδη τους περάσματα αποκρύπτουν. Είτε είναι τα διακριτικά πλήκτρα, είτε οι κλασικότροπες ακουστικές folk παραπομπές που λειτουργούν σαν ενδιάμεσοι σταθμοί του heavy prog ήχου που έχουν τόσο οικειοποιηθεί.

Από κει και πέρα, ο δίσκος κυλάει με μια γνωστή, ανεπιτήδευτη, ελευθεριάζουσα ροή, με κάποιες πιο μέτριες στιγμές να συνενώνουν τις μεγαλύτερες συνθέσεις, εκ των οποίων το The Transmutation of Cosmoctopus Lurker είναι η στιγμή εκείνη που η κορύφωση του δίσκου πραγματώνεται με ένα ακόμα κορυφαίο Motorpsycho κομμάτι της τριαντάχρονης πορείας τους. Ίσως συνολικά, οι ενδιάμεσες ακουστικές, ημιακουστικές και folk λοξοδρομήσεις να αποσπούν το Kingdom of Oblivion από την κιθαριστική του δυναμική και τις 70’s prog rock πινελιές, αλλά φαίνεται ότι όπως και τα προηγούμενα άλμπουμ εξυπηρετούν μια ποικιλομορφία.

Το Kingdom of Oblivion είναι μια ακόμα εντυπωσιακή προσθήκη στον δισκογραφικό πλούτο των Νορβηγών, ένα άλμπουμ που τους διατηρεί σε μια άτυπη πρωτοκαθεδρία ενός συγκροτήματος που έχει κερδίσει το σεβασμό του κοινού, σαν μια κορυφαία σύγχρονη μπάντα με καμία έκπτωση στις διαθέσεις για μεγαλουργία, αλλά είναι και ένα άλμπουμ που φαίνεται να παρασύρεται από το μεγαλείο του τι προηγήθηκε. Ένα άλμπουμ εξαιρετικό, που με κάθε ακρόαση κερδίζει έδαφος, αλλά η τριλογία που έχει να διαδεχτεί είναι αυτή που θέτει τόσο υψηλές απαιτήσεις, ώστε να είναι ένα κλικ πιο πίσω.

8 / 10

Πάνος Παπάζογλου

2^η γνώμη

Το Kingdom of Oblivion έρχεται για να συνεχίσει αυτό που έκαναν οι Motorpsycho στα τρία προηγούμενα album τους με μερικές μικρές διαφορές. Το progressive rock μένει αυτή τη φορά στο background των συνθέσεων, με το σκληρό ψυχεδελικό rock να βγαίνει παραπάνω στο προσκήνιο, χωρίς φυσικά αυτό να συμβαίνει πλήρως σε όλα τα κομμάτια του δίσκου. Τα 70 λεπτά είναι πολλά και οι ευτυχώς οι Motorpsycho, παρότι έχουν κατασταλάξει υφολογικά, παραμένουν πάντα πολυποίκιλοι μέσω της σεμιναριακής συνθετικής δεινότητάς τους. Τα κομμάτια ποικίλουν στη διάρκεια, αλλά και στις «διαθέσεις» τους και παρόλο που στο σύνολο του δίσκου υπάρχουν και πιο αδύναμα σημεία, οι κορυφαίες στιγμές είναι από αυτές που μόνο οι Νορβηγοί μπορούν να δημιουργήσουν. Χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελεί το The Transmutation of Cosmoctopus Lurker, ένα από τα καλύτερα κομμάτια στην ιστορία της μπάντας. Νομίζω πως πλέον δεν έχει νόημα να γίνει σύγκριση στα σημεία με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, για το ποια είναι καλύτερη. Αυτό που έχει σημασία είναι πως για μία ακόμα φορά οι Motorpsycho κλειδώνουν στα αυλάκια ενός δίσκου την πεμπτουσία της rock μουσικής και μας την προσφέρουν.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας