Rivers of Nihil – The Work

Intro: Meletis Doulgeroglou

Rivers of Nihil is already 12 years old, but having produced four albums they have not been recognized as widely as they could be.

The band’s second album, Monarchy (2015), was their strong card until the next Where Owls Know My Name (2018) which was found in some of our editors’ lists regarding the best albums of that year, due to the successful mix of that gloomy atmosphere with very interesting progressive elements and its technical perfection. A large portion of the press also embraced the album, and as a result great anticipation was created for the fourth effort of the American quintet. The Work is finally here with expected and unexpected results.

The thirst for progress overshadows balance

From the first notes of The Work it is easy to understand that Rivers of Nihil wanted to strengthen their progressive side with intros, interludes, postludes, quite complex compositions, and emphasis on the less extreme aspects of their musical edifice. As they’ve demonstrated they have the skills, but are they enough on their own to support this path? The question cannot be answered unilaterally and without reservation.

Personally, I did not expect to prefer compositions that focus on lyricism, dreamy aesthetics and the absence of roughness, but this is what happened. For example, Wait with the Gilmour-ish aesthetic and the dominance of clean vocals by Adam Biggs (bass) and Jared Klein (drums) over the lead singer Jake Dieffenbach and his growling voice. Along with the following Focus they are perhaps the most representative Manichaean duo (light, darkness) of the inherent substance of this album. Special mention should be made to the poetically titled The Void From Which No Sound Escapes which manages to harmoniously link roughness with prog. The collaborations of the musicians in the relatively simplistic but elegant, slightly melancholy but at the same time optimistic Maybe One Day are also very beautiful. It is true that the introductions of several tracks or their acoustic passages are more appealing compared to the extreme parts.

This is due to the collaboration of the two styles in the album which is not always successful. For the sake of progress, heaviness has dropped considerably and the result is less dynamic. Overall, this is not necessarily bad, but Rivers of Nihil had impressed in the past due to their potentially explosive nature. In this case, only two compositions offer what one would expect after listening to Where Owls Know My Name. If you want to look for the alchemy of the past, then MORE? and the last track, Terrestria IV: Work, deserve your focus, even though the latter ends up less impressive than it promises.

All in all, The Work confuses me. The musicians show a maturity and though there’s no one can doubt their skills, the whole construction is asymmetrical with long intros and the creation of a sense of anticipation but the flow seems out of control and the sound waves shatter the compositions, instead of the composition being the breakwater.

The lyrics are effective as life is the result of a continuous “work”, whether cerebral or mental or whatever each of us has chosen. Joy, success, sorrow, despair and contemplation are all its results. Therefore, we are intrigued to listen to the thoughts of the artists as they are narrated through the music.

I admit that I would like to hear an album kind of a different type of Opeth’s Damnation from Rivers of Nihil because their ambitions show such an approach. But the result does not create the excitement I felt four years ago.

An artist has every right to experiment and evolve. It will definitely take a lot of work to understand this album and although time may prove me wrong, I dare say that a more targeted approach would be much more effective than redefining identity which led to imperfect coherence. Is this discontinuity capable of stigmatizing the whole content? No, there are several benchmarks and really quality content, but it is not the exponential music launch that many would have expected or hoped for.

6.5 / 10

Meletis Doulgeroglou

2^nd opinion

The trap into which many death metal bands fall is that they adopt a more extreme musical profile as an evolution of their sound, and as a consequence they reach a dead end. Fortunately, Rivers of Nihil avoided this with The Work, as evolution came from the awesome work they have done in composing the tracks and weaving many different elements into their songs (clean vocals, mid-tempo parts, djent passages, spacy keys etc.). The death metal riffology is tied to a prog logic of structure and so the band builds compositions reminiscent of the recent albums of Between the Buried and Me, delivering a very progressive album to the extreme sound. Tracks like my favorite Maybe One Day and The Void From Which No Sound Escapes are aimed at a larger audience with their rock logic, while MORE? and Clean show that they do not forget their origins. A big plus is that The Work does not replicate its predecessor by reducing the use of the saxophone, but instead has a strong Pink Floyd mood creating something really special. The album really excited me because it’s full of personality and also breaks the barriers of extreme metal. I personally consider it one of the best records of the year, if not the best.

9 / 10

Giannis Voulgaris

Εισαγωγή: Μελέτης Δουλγκέρογλου

Οι Rivers of Nihil ήδη μετρούν 12 χρόνια από την ίδρυσή τους, αλλά έχοντας παράξει τέσσερα albums δεν έχουν καταξιωθεί ή αναγνωριστεί όσο ευρέως θα μπορούσαν.

Το δεύτερο χρονολογικά Monarchy (2015) αποτέλεσε το δυνατό χαρτί τους μέχρις το επόμενο Where Owls Know My Name (2018) το οποίο ευρέθη στις λίστες ορισμένων εκ των συντακτών μας αναφορικά με τα ποιοτικότερα albums εκείνης της χρονιάς, λόγω της επιτυχημένης μίξης της ζοφερής ατμόσφαιρας με πολύ ενδιαφέροντα προοδευτικά στοιχεία και της τεχνικής αρτιότητας του. Την άποψη αυτή ασπάστηκε και μεγάλη μερίδα του τύπου, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλη προσμονή για το τέταρτο πόνημα του αμερικανικού κουιντέτου. Το The Work κατέφθασε λοιπόν με αναμενόμενα και μη αναμενόμενα αποτελέσματα.

Η δίψα για την πρόοδο επισκιάζει την ισορροπία

Από τις πρώτες νότες του The Work εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως οι Rivers of Nihil θέλησαν να ατσαλώσουν την προοδευτική τους πλευρά. Εισαγωγές, ιντερλούδια, ποστλούδια, αρκετά πολύπλοκες συνθέσεις και έμφαση στις λιγότερο ακραίες πτυχές του μουσικού τους οικοδομήματος. Τις ικανότητες τις έχουν όπως έχουν αποδείξει, αλλά είναι αρκετές από μόνες τους προκειμένου να στηρίξουν την ατραπό αυτή; Το ερώτημα δε μπορεί να απαντηθεί μονομερώς και αναφανδόν.

Προσωπικά, δεν περίμενα να προτιμήσω τις συνθέσεις που εστιάζουν στο λυρισμό, την ονειρική αισθητική και την απουσία τραχύτητας, αλλά συνέβη. Επί παραδείγματι, το Wait με την Gilmour-ική αισθητική και την κυριαρχία των καθαρών φωνητικών από τον Adam Biggs (bass) και Jared Klein (drums) έναντι του βασικού τραγουδιστή Jake Dieffenbach. Μαζί με το επακόλουθο Focus αποτελούν ίσως το πιο αντιπροσωπευτικό μανιχαϊστικό δίδυμο (φως, σκότος) της εγγενούς ουσίας του εν λόγω album. Ειδική μνεία πρέπει να δοθεί και στο ποιητικά τιτλοφορεμένο The Void From Which No Sound Escapes το οποίο επιτυγχάνει να δέσει αρμονικά την τραχύτητα με την προοδευτικότητα. Πολύ όμορφες επίσης οι συνεργασίες των μουσικών στο σχετικά απλοϊκό αλλά εμφανώς καλαίσθητο και ελαφρώς μελαγχολικό μα συνάμα οπτιμιστικό Maybe One Day. Είναι αλήθεια πως η εισαγωγή αρκετών κομματιών ή τα ακουστικά περάσματα αυτών μαγνητίζουν περισσότερο έναντι των ακραίων εκφάνσεων.

Το γεγονός αυτό οφείλεται στη συνεργασία των δύο υφών του album η οποία δεν είναι πάντοτε αγαστή. Χάριν της προόδου, οι εντάσεις έχουν πέσει αρκετά και η δυναμική έχει οπισθοχωρήσει. Εν γένει, αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά οι Rivers of Nihil εντυπωσίασαν στο παρελθόν λόγω της δυνητικά εκρηξιγενούς τους φύσης. Εν προκειμένω, δύο μόνο συνθέσεις προσφέρουν όσα θα περίμενε κανείς έχοντας ακούσει το Where Owls Know My Name. Αν θέλετε να αναζητήσετε την αλχημεία του παρελθόντος τότε το MORE? και το αποχαιρετιστήριο Terrestria IV: Work αξίζουν της εστίασης σας, αν και το δεύτερο καταλήγει λιγότερο εντυπωσιακά από όσο υπόσχεται. 

Επί συνόλω, το The Work με μπερδεύει, οι μουσικοί δείχνουν μια ωριμότητα και δεξιοτεχνικά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, όμως η δόμηση είναι ασύμμετρη με λεπτομερείς εισαγωγές και δημιουργία αισθήματος προσμονής, αλλά ο πλους φαντάζει ακυβέρνητος και τα ηχητικά κύματα θρυμματίζουν τη σύνθεση, αντί η σύνθεση να αποτελεί τον αγέρωχο κυματοθραύστη.

Οι στίχοι είναι αποτελεσματικοί δεδομένου πως η ζωή είναι αποτέλεσμα μιας συνεχόμενης «δουλειάς», είτε εγκεφαλικής είτε ψυχικής ή της οποιασδήποτε ενασχόλησης ο καθένας μας έχει επιλέξει. Οι χαρές, οι επιτυχίες, οι λύπες, η απόγνωση και η περίσκεψη είναι όλα αποτελέσματα της. Ως εκ τούτου, γεννάται η απορία να αφουγκραστούμε τις σκέψεις των καλλιτεχνών όπως αυτές αφηγούνται μέσω της μουσικής.

Ομολογώ πως θα ήθελα να ακούσω ένα album διαφορετικό τύπου Damnation (Opeth) από τους Rivers of Nihil γιατί οι φιλοδοξίες τους δείχνουν μια τέτοια προσέγγιση. Όμως το αποτέλεσμα που προκύπτει δεν δημιουργεί τον ενθουσιασμό που ένιωσα προ τετραετίας.

Ένας καλλιτέχνης είναι θεμιτό να πειραματίζεται και να εξελίσσεται και σίγουρα θα χρειαστεί αρκετή δουλειά η κατανόηση του album αυτού και μολονότι ο χρόνος ίσως να με διαψεύσει, θαρρώ πως μια πιο στοχευμένη προσέγγιση θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματική από τον επανακαθορισμό ταυτότητας και συμπερασματικά ατελούς συνοχής. Είναι ικανή αυτή η ασυνέχεια να στιγματίσει όλο το περιεχόμενο; Όχι, υπάρχουν αρκετά σημεία αναφοράς και ποιοτικό περιεχόμενο αλλά δεν είναι η εκθετική μουσική εκτίναξη που θα περιμέναμε ή ελπίζαμε πολλοί..

6.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη

Η παγίδα στην οποία πέφτουν πολλά death metal συγκροτήματα είναι ότι ως εξέλιξη του ήχου τους θεωρούν την υιοθέτηση ενός πιο ακραίου μουσικού προφίλ με αποτέλεσμα να φτάνουν σε ένα μουσικό τέλμα σχετικά άμεσα. Ευτυχώς αυτή την παγίδα αποφεύγουν οι Rivers of Nihil με το The Work αφού στην νέα τους κυκλοφορία, η εξέλιξη έρχεται από την τρομερή δουλειά που έχουν κάνει στη σύνθεση των κομματιών και στην πλέξη πολλών διαφορετικών στοιχείων στα τραγούδια τους (καθαρά φωνητικά, mid-tempo σημεία, djent περάσματα, spacy πλήκτρα κα). Τη death metal riffολογία τη δένουν με μια prog λογική δομής κομματιών και έτσι η μπάντα χτίζει συνθέσεις που θυμίζουν τους πρόσφατους Between the Buried and Me, παραδίδοντας έναν πολύ προοδευτικό δίσκο στον ακραίο χώρο. Κομμάτια όπως το αγαπημένο μου  Maybe One Day και The Void From Which No Sound Escapes λόγω της rock λογικής τους απευθύνονται σε ένα μεγαλύτερο κοινό, ενώ τα MORE? και Clean δείχνουν ότι δεν ξεχνούν τις καταβολές τους. Ένα μεγάλο συν του The Work είναι το ότι δε προσπαθεί να επαναλάβει τον προκάτοχό του, μειώνοντας τη χρήση του σαξόφωνου, αλλά αντίθετα έχει έντονα μια Pink Floyd διάθεση δημιουργώντας κάτι ιδιαίτερο ηχητικά. Ειλικρινά δεν έχω λόγια. Ο δίσκος πραγματικά με ενθουσίασε γιατί σφύζει από προσωπικότητα και σπάει τα στεγανά του ήχου. Προσωπικά τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς, αν όχι τον κορυφαίο.

9 / 10

Γιάννης Βούλγαρης