Gaute Storsve Trio – El Gran Gotzilla

Intro: Giannis Zavradinos

The Norwegian scene in recent years has proven to be a force to be reckoned within the artistic renaissance of progressive rock. It holds the recipe for success in producing and promoting high quality releases, with musicians who gain fame and status with their very first recordings, convincing listeners and critics to follow them in every endeavor. The most remarkable and admirable element is how the predominantly improvisational nature of the Norwegian scene does not affect its popularity, on the contrary it enhances it by encouraging all those bands. Gaute Storsve Trio is such a group and it’s time to review their second album, four years after the excellent Attention: This Is Not A Toy, For Adult Collectors Only.

[bandcamp width=100% height=120 album=4183258985 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Scandinavian latin jazz jusion groove

We first met Gaute Storsve though Weserbergland alongside Ketil Vestrum Einarsen, where he stood out from a multitude of participating artists. His jazz sensibilities were soon manifested by creating his own trio. The excellent debut Attention: This Is Not A Toy, For Adult Collectors Only (2018) impressed us and was a promise of a better sophomore album. This year El Gran Gotzilla was released, a record with a dominant Latin flavor and interesting participations of notable artists, first and foremost that of Angel Terry Domech who plays on several Buena Vista Social Club releases.

El Gran Gotzilla opens with the melancholic Las dos Fridas (inspired by Frida Kahlo’s painting of the same name), with Storsve’s smooth guitar delivering a clean and round tone something we will encounter throughout the album. The orchestration in ¿Nada? Never! expands with saxophone and violin and their sweet interactions, where the latter is reminiscent of Stephane Grappelli. Latin with swing edges with brio and emotion. Apart from the atmospheric Einar and Beta Batá Beat with a relaxed rhythmic structure where the percussions act as a reinforcement even in their melodic development, there are also intense jazz-rock moments with electricity and dynamics generously offered by the saxophonist Jørgen Mathisen – known mainly from the great Krokofant – and the rhythmic duo of Petter Barg keeping the whole ensemble together with his bass, while Henning Carlsen’s drumming is full of technique and temperament. It’s amazing how Storsve manages to adapt his playing according to the needs of each track, with sensitivity and lyricism or explosiveness and roughness. Besides, the production is really exemplary, a typical feature of a Norwegian release.

El Gran Gotzilla maintains a perfect balance between the Latin temperament and the Scandinavian discipline. Even when the dynamics and balances change either to one side or to the other, it is done in a controlled manner resulting in it sounding accessible without missing the improvisational mood. Essence is the main goal, but there is always room for something different, something exotic. The music here is really sophisticated, but it never ceases to impress through the interaction of remarkable musicians who give their best for a common goal. It’s hard to single out any track since each shows its own personality and autonomy through homogeneity, musically and orchestrally. So it doesn’t take many listens to conclude that it is one of the most interesting releases of the year.

8 / 10

Giannis Zavradinos

2^nd opinion

Gaute Storsve, assisted by bassist Petter Barg and drummer Henning Carlsen, releases his second album as Gaute Storsve Trio, and continues exactly where he had left off in the band’s very remarkable debut. Apart from the three musicians, additional guest musicians participate, and their playing becomes indispensable. Those who follow the talented guitarist and composer know what not to expect: the experimental nature and phase of Weserbergland is not the Trio’s aesthetic hallmark. The underlying priority in El Gran Gotzilla is the production of Latin jazz, performed and delivered as it should be. So once again we have songs, the compositional beauty of which stands inseparable without the need for lyrics, songs in which aspects of the musical development of the American continent are unified, from 19th century Afro-Cuban jazz to modern jazz. The compositions bear the Cuban artistic spirit, a result of Storsve’s long stay in Cuba. Technically, everything is perfectly given, while the compositional level is very high, and it’s really hard to find a weak piont. From the groovy rhythmic jazz tracks The Lucha Libre Lullaby and El Gran Gotzilla to the melancholic masterpiece Einar and the theatrical aesthetic of ¿Nada? Never! to the West African tempo of Beta Batá Beat and Las dos Fridas, the record flows perfectly.

8 / 10

Thomas Sarakintsis

Εισαγωγή: Γιάννης Ζαβραδινός

Η Νορβηγική σκηνή τα τελευταία χρόνια έχει αποδείξει πως αποτελεί μια υπολογίσιμη δύναμη στην καλλιτεχνική αναγέννηση  του progressive rock. Κατέχει την συνταγή επιτυχίας στο να παράγει και να προωθεί ποιοτικές κυκλοφορίες, με μουσικούς που αποκτούν με τα πρώτα κιόλας δείγματα δουλειάς τους φήμη και υπόσταση, πείθοντας ακροατές και κριτικούς να τους ακολουθούν σε κάθε εγχείρημα. Το πιο αξιοσημείωτο και αξιοθαύμαστο είναι πώς ο κατά κύριο λόγο αυτοσχεδιαστικός χαρακτήρας της εν λόγω σκηνής δεν επηρεάζει την δημοτικότητά της, αντίθετα την ενισχύει ενθαρρύνοντας μάλιστα παράλληλα σχήματα και συνδυασμούς των μουσικών που την αποτελούν. Ένα τέτοιο σχήμα λοιπόν είναι κι οι Gaute Storsve Trio κι ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε την δεύτερη δουλειά τους, τέσσερα χρόνια μετά το εξαιρετικό Attention: This Is Not A Toy, For Adult Collectors Only.

[bandcamp width=100% height=120 album=4183258985 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Σκανδιναβικό latin jazz jusion groove

Τον Gaute Storsve τον πρωτογνωρίσαμε στους Weserbergland δίπλα στον αεικίνητο Ketil Vestrum Einarsen, όπου και ξεχώρισε μέσα από μια πλειάδα καλλιτεχνών που συμμετείχαν. Οι jazz ευαισθησίες του δεν άργησαν να  εκδηλωθούν δημιουργώντας δικό του τρίο. Το εξαιρετικό ντεμπούτο Attention: This Is Not A Toy, For Adult Collectors Only (2018) κέρδισε τις εντυπώσεις και αποτέλεσε υπόσχεση για καλύτερη συνέχεια. Φέτος την τήρησε με το El Gran Gotzilla, μια δουλειά με το latin άρωμα του να έχει τον πρώτο λόγο μέσα από ενδιαφέρουσες συμμετοχές αξιόλογων καλλιτεχνών, με πρώτη και κύρια αυτή του Angel Terry Domech, όνομα του κοσμεί αρκετές κυκλοφορίες των Buena Vista Social Club.

Το El Gran Gotzilla ξεκινάει με το μελαγχολικό Las dos Fridas εμπνευσμένο από τον ομώνυμο πίνακα της Frida Kahlo, ένα κομμάτι με γλαφυρές κιθαριστικές φράσεις του Storsve να αποδίδει καθαρό και στρογγυλό τόνο κάτι που θα συναντήσουμε σε όλη την διάρκεια του έργου. Η ενορχήστρωση στο ¿Nada? ¡Nunca! επεκτείνεται με σαξόφωνο και βιολί με γλυκές  μεταξύ τους διαδράσεις, όπου το δεύτερο να θυμίζει Stephane Grappelli, latin με swing απολήξεις με μπρίο και συναίσθημα. Πέρα από τα ατμοσφαιρικά Εinar και Beta Batá Beat με χαλαρή ρυθμική δομή όπου τα κρουστά λειτουργούν ενισχυτικά ακόμα στην μελωδική ανάπτυξη τους, υπάρχουν και οι έντονες jazz-rock στιγμές με ηλεκτρισμό και τις δυναμικές που προσφέρει απλόχερα ο σαξοφωνίστας Jørgen Mathisen – γνώριμός μας κυρίως από τους θαυμάσιους Krokofant – και το ρυθμικό δίδυμο Petter Barg στο μπάσο να κρατάει το όλο σύνολο σε συνοχή και να πατάει γερά στην Γη, όσο ο Henning Carlsen εκτροχιάζεται στα τύμπανα με τεχνική αλλά και ταμπεραμέντο. Αίσθηση προκαλεί το πώς ο Storsve καταφέρνει να προσαρμόζει το παιξιμό του ανάλογα τις ανάγκες κάθε κομματιού, από την αισθαντικότητα, τον λυρισμό, στην εκρηκτικότητα και την τραχύτητα. Μέσα σε όλα αυτά δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε την πιστότητα στον ήχο και την υποδειγματική παραγωγή, τυπικό γνώρισμα μιας νορβηγικής κυκλοφορίας.

Το El Gran Gotzilla τηρεί χρυσή τομή μεταξύ latin ιδιοσυγκρασίας και σκανδιναβικής πειθαρχίας. Ακόμα κι όταν αλλάζουν οι δυναμικές κι οι ισορροπίες είτε προς την μία είτε προς την άλλη πλευρά, γίνεται ελεγχόμενα με αποτέλεσμα να ακούγεται προσβάσιμο σε σημεία χωρίς να απουσιάζει η αυτοσχεδιαστική διάθεση. Η ουσία έχει τον πρώτο λόγο, αλλά πάντα υπάρχει περιθώριο για το «αλλιώτικο», το εξωτικό. Το όλο έργο σφύζει από εσωτερικότητα, αλλά δεν παύει να εντυπωσιάζει μέσα από την αλληλεπίδραση αξιόλογων μουσικών που δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό για τον κοινό σκοπό. Δύσκολο να ξεχωρίσεις κάποιο κομμάτι μιας και το καθένα φανερώνει την δική του προσωπικότητα και αυτονομία μέσα από την ομοιογένεια, μουσικά και ενορχηστρωτικά. Δεν απαιτούνται λοιπόν πολλές ακροάσεις για να συμπεράνουμε πως είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προτάσεις της χρονιά.

8 / 10

Γιάννης Ζαβραδινός

2^η γνώμη

Ο Gaute Storsve συνεπικουρούμενος από τον μπασίστα Petter Barg και τον drummer Henning Carlsen, κυκλοφορεί το δεύτερό του album, ως Gaute Storsve Trio και συνεχίζει από εκεί ακριβώς που σταμάτησε στο πολύ αξιόλογο ντεμπούτο. Στην ηχογράφηση, βέβαια, συμμετέχουν και επιπλέον καλεσμένοι μουσικοί, οι πινελιές των οποίων καθίστανται απαραίτητες. Όσοι παρακολουθούν τον ταλαντούχο κιθαρίστα και συνθέτη γνωρίζουν τι δε θα πρέπει να περιμένουν: η experimental φύση και φάση των Weserbergland δεν αποτελεί το αισθητικό πρόσημο του Trio. Η επί τη βάσει προτεραιότητα στο El Gran Gotzilla δίνεται στην παραγωγή λατινοπρεπούς jazz, εκτελεσμένης και παραδιδομένης όπως της πρέπει. Έτσι έχουμε για μία ακόμη φορά τραγούδια, το συνθετικό κάλλος των οποίων στέκει απερίσπαστο δίχως την ανάγκη στιχουργικής εκχώρησης, τραγούδια στα οποία ενοποιούνται πτυχές του μουσικού γίγνεσθαι της αμερικανικής ηπείρου, από την Afro- Cuban jazz του 19^ου αιώνα μέχρι τη νεωτερική jazz. Οι συνθέσεις εμφορούνται από το κουβανέζικο καλλιτεχνικό πνεύμα, απότοκο της χρόνιας παραμονής του Storsve στην Κούβα. Τεχνικά και εκτελεστικά τα πάντα είναι άρτια δοσμένα, ενώ συνθετικά το πρόσημο παραείναι θετικό, τόσο που πρέπει να επικαλεστείς καλά κρυμμένες λεπτομέρειες για να προσάψεις κάτι. Από τα γκρουβάτα εύρυθμα jazz άσματα The Lucha Libre Lullaby και El Gran Gotzilla έως το μελαγχολικό αριστούργημα Einar και από τη θεατράλε αισθητική του ¿Nada? ¡Nunca! μέχρι το δυτικοαφρικανικό tempo του Beta Batá Beat και το Las dos Fridas, ο δίσκος ρέει υποδειγματικά.

8 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης