Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
by Tasos Poimenidis
The show began around 21:30 when the atmospheric and psychedelic sludge duo of Insect Ark from New York went on stage. Their music has little to do with the headliner band, but it was convincing and interesting enough to keep us focused, especially on the uninitiated like myself. Focusing on long instrumental compositions in an almost hypnotic and very heavy (despite the absence of distorted guitars) way I think was an interesting artistic proposition and they gained a part of the audience, which was growing in number by the minute. Lap steel guitar, bass, keys and lots of loops by Ms. Dana Schechter, drums by Mr. Andy Patterson facing each other and rarely the audience (drums were set across the stage and opposite Dana’s set up) led us on a Tangerine Dream-ish space sludgey trip. Not bad for a start.
The change of scenery was, of course, enormous when this unique band called Ved Buens Ende appeared on stage. The opening notes of You, That May Weather opened the gates of Hell, and for the next hour we all shared a unique experience. Being close to the stage, I was able to experience as much as possible the fantastic performance of these four outstanding musicians. Standing to the right of the stage was Vicotnik (guitar), such a deeply rooted Norwegian persona of the black metal scene, ecstatic at the hypnotic mid tempo and slow-paced black metal outbursts, emotionally summing up the Ved Buens Ende musical contradiction. Left to the stage, Skoll (bass), a complete rhythmic pillar, bridged the guitars with Øyvind Myrvoll’s drums. The latter stole the show by delivering extremely well and with a great sound the most demanding and peculiar themes Czral has written in Written in Waters. All in all, a charismatic and multidimensional player.
And if the reactions of Vicotnik’s figure reflected the emotional charge of the enchanted, big audience, Czral, with the kinetic problems left by the fall from the fourth-floor apartment block, with the guitar now in his hands and his spooky and gloomy clear voice was the embodiment of artistic experience seeing live performances of the claustrophobic material of this very special album (as well as material from their demo) that the then almost teenagers Ved Buens Ende delivered.
Apart from the flawless performance, perhaps the most striking part of his concert was the fact that the voice was there as if it hadn’t been a day since the album was released. Czral’s artistry and performance brought Knecth to mind, Hesse’s rainmaker shaman. He was there to tell us – not behind the drums anymore but in front of us playing the guitar – that the gloomy and dark days of drought are coming. Vicotnik’s voice was the existential darkness and drought that finally hit our souls. The rain could not have been more convincing on stage than Czral. The audience was ecstatic and disillusioned, wondering if what they were experiencing could really be true. The theatricality and musicality of Written in Waters was presented almost in front of our eyes in its entirety. The sound was an ally in general; not perfect, but satisfying.
The dark, claustrophobic and stressful ritual of Ved Buens Ende was performed perfectly on stage. I imagine their most optimistic fan was thinking of this while imagining an ideal live show. A unique case of a band that while its body is immersed in black metal, its soul and mind are clearly looking towards prog rock and its very existence is not easily encapsulated by specific musical trends. A music emerging from the most nightmarish existential horror that Robert Fripp and Universe Zero could ever experience if they tried to denigrate it through the Norwegian scene of the ’90s. Ved Buens Ende were not only pioneers and innovators, but were also able to mix seemingly unrelated music schools by creating something self-evident and with a very distinctive personality. All this combined with this amazing performance made for a great live show. After the concert, words were heard about a new album. Let’s cross our fingers and hope to relive this unique live experience soon.
Photos: Jane Fotou
Από τον Τάσο Ποιμενίδη
Η βραδιά ξεκίνησε γύρω στις 21:30 όταν επί σκηνής βρέθηκε το ατμοσφαιρικό και ψυχεδελικό sludge ντουέτο των Insect Ark από τη Νέα Υόρκη. Η μουσική τους λίγη σχέση έχει με αυτή του headliner σχήματος, όμως ήταν αρκετά πειστική και ενδιαφέρουσα για να μας κρατήσει την προσοχή, ειδικά σε αμύητους όπως τον γράφοντα. Εστιάζοντας σε μακροσκελείς συνθέσεις χωρίς φωνητικά με έναν σχεδόν υπνωτικό και πολύ heavy τρόπο (παρά την απουσία distorted κιθάρας) νομίζω ότι ήταν μια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική πρόταση και κέρδισαν μέρος του κοινού, το οποίο φυσιολογικά δεν ήταν ίδιο σε αριθμό κατά την εμφάνιση τους και αυτής του επόμενου συγκροτήματος. Lap steel guitar, μπάσο, πλήκτρα και πάμπολλες loop-ες από την κυρία Dana Schechter, τύμπανα από τον κύριο Andy Patterson αντικρίζοντας ο ένας τον άλλον και σπάνια το κοινό (τα τύμπανα ήταν στημένα κατά πλάτος της σκηνής και απέναντι τους το set up της Dana) μας οδήγησαν σε ένα Tangerine Dream-ικό space sludgey ταξίδι. Καθόλου άσχημα για αρχή.
Η αλλαγή σκηνικού βέβαια ήταν τεράστια όταν στο σανίδι πάτησε το πόδι τους αυτό το αλλόκοτο σινάφι που λέγεται Ved Buens Ende. Οι εναρκτήριες νότες του You, That May Weather άνοιξαν τις πύλες της Κολάσεως και για την επόμενη ώρα ζήσαμε μια μοναδική εμπειρία. Όντας κοντά στη σκηνή μπόρεσα να βιώσω όσο το δυνατόν πιο απόλυτα την φανταστική απόδοση των τεσσάρων αυτών μοναδικών μουσικών. Στα δεξιά της σκηνής στεκόταν ο Vicotnik (κιθάρα) αυτή η τόσο ρηξικέλευθη persona της Νορβηγικής black metal σκηνής, εκστασιασμένος στα υπνωτικά mid tempo και αργά μέρη και αλαφιασμένος στα black metal ξεσπάσματα, συνόψιζε συναισθηματικά τη μουσική αντίφαση των Ved Buens Ende. Αριστερά στη σκηνή, ο Skoll (μπάσο), απόλυτος ρυθμικός στυλοβάτης γεφύρωνε τις κιθάρες με τα τύμπανα του Øyvind Myrvoll. Ο τελευταίος έκλεβε την παράσταση αποδίδοντας εξαιρετικά και με τρομερό ήχο τα απαιτητικότατα και εντελώς ιδιαίτερα θέματα που έχει γράψει ο Czral στο Written in Waters. Το δίχως άλλο, ένας χαρισματικός και πολυσύνθετος παίχτης.
Και αν οι αντιδράσεις της φιγούρα του Vicotnik αποτύπωναν την συναισθηματική φόρτιση του μαγεμένου και αρκετού σε πλήθους κοινού από την μουσική των Ved Buens Ende, είναι η ίδια η φιγούρα του Czral, με τα κινητικά προβήματα που του άφησε η πτώση από τον τέταρτο όροφο πολυκατοικίας με την κιθάρα ανά χείρας πλέον και την απόκοσμη και ζοφερή καθαρή φωνή του, η ενσάρκωση της καλλιτεχνικής εμπειρίας του να βλέπει κανείς να αποδίδεται ζωντανά το κλειστοφοβικό υλικό αυτού του πολύ ιδιαίτερου δίσκου (αλλά και υλικού από το μοναδικό τους demo) που οι σχεδόν έφηβοι τo 1995 Ved Buens Ende παρέδιδαν στην ανθρωπότητα.
Ίσως το πιο εντυπωσιακό κομμάτι του live πέρα από την αψεγάδιαστη απόδοση των οργάνων να ήταν το γεγονός ότι η φωνή ήταν εκεί σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που κυκλοφόρησε ο δίσκος. Η καλλιτεχνική υπόσταση και απόδοση του Czral έφερε στο νου μου συνειρμικά τον βροχοποιό σαμάνο Knecth του Hesse. Ήταν εκεί για να μας πει -όχι πίσω πια από τα τύμπανα αλλά μπροστά μας παίζοντας και κιθάρα- ότι έρχονται οι ζοφερές και σκοτεινές ημέρες ξηρασίας που θα φέρουν διχόνοια και διχασμό. Η φωνή του Vicotnik ήταν η υπαρξιακή σκοτεινιά και ξηρασία που τελικά χτύπησε τις ψυχές μας. Ο βροχοποιός δεν θα μπορούσε να ήταν πειστικότερος επί σκηνής από τον Czral. Ο κόσμος έμεινε εκστασιασμένος και αποσβολωμένος να σκέφτεται αν αυτό που βιώνει μπορεί πράγματι να είναι αληθινό. Η θεατρικότητα και μουσικότητα του Written in Waters με σάρκα και οστά μπροστά στα μάτια μας παρουσιαζόμενο σχεδόν στο σύνολο του. Ο ήχος ήταν σύμμαχος σε γενικές γραμμές, όχι τέλειος, αλλά ικανοποιητικός.
Η σκοτεινή, κλειστοφοβική και αγχωτική τελετουργία των Ved Buens Ende αποδόθηκε τέλεια επί σκηνής. Φαντάζομαι ο πιο αισιόδοξος fan τους σκεφτόταν κάτι τέτοιο όταν φαντασιωνόταν ένα ιδανικό live στο μυαλό του. Μια μοναδική περίπτωση μπάντας που ενώ το σώμα της είναι βουτηγμένο στο black metal, η ψυχή της, το μυαλό της, η νοοτροπία της κοιτάζουν ξεκάθαρα στο prog rock και η ύπαρξη της η ίδια δεν περιχαρακώνεται εύκολα πίσω από συγκεκριμένες μουσικές τάσεις. Μια μουσική βγαλμένη από τον πιο εφιαλτικό υπαρξιακό τρόμο που θα μπορούσε ποτέ να βιώσει ο Robert Fripp και οι Univers Zero, αν προσπαθούσαν να την μετουσιώσουν μέσω της νορβηγικής σκηνής που κόχλαζε τη δεκαετία του ‘90. Οι Ved Buens Ende δεν υπήρξαν μόνο πρωτοπόροι και καινοτόμοι αλλά πάντρεψαν με αλλόκοτο τρόπο μουσικές σχολές φαινομενικά αταίριαστες δημιουργώντας κάτι αυτόφωτο και με προσωπικότητα εντελώς χαρακτηριστική. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την καταπληκτική απόδοση αποτέλεσαν ένα εκπληκτικό live. Στα πηγαδάκια μετά τη συναυλία ακούγονταν λέξεις για καινούριο δίσκο. Ας σταυρώσουμε δάχτυλα. Και να ελπίζουμε να ξαναβιώσουμε σύντομα την μοναδική αυτή live εμπειρία.
Φωτογραφίες: Γιαννούλα Φώτου
Be the first to comment