Agusa – Agusa

Intro: Paris Gravouniotis
Translation: Alexandros Mantas
31 / 10 / 2017

First it was their gorgeous debut (Högtid) that revived with a good dose of inspiration the early 70s prog / psych rock, then came two sublime gigs in Athens (one of them is documented in Katarsis, a live album that came out last year – our reviews here). These are but two reasons why the Swedish retro progsters swept us off our feet. Now the time has come for the follow-up of their second album Tvä, which was very good, but failed to exceed our expectations, so Agusa come back with their self-titled third album intending to charm us once more with their warm instrumental and progressive sound that always marked them.

[bandcamp width=650 height=120 album=4201635145 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

An unfinished journey

Two years intervened since the last outing of Agusa and within this time a line-up change took place, namely keysman Jonas Berge was replaced by Jeppe Juul. Aside that, the flute of Jenny Puertas has an upgraded role compared to their past albums, while the duo that consists of Mikael Ödesjö and Tobias Pettersson on the guitar and bass respectively (the only original members) still leads the way.

After repeated listens and putting their influences under the microscope, it is deduced that the folk element that they introduced to the musical equation of Tvä is as strong as ever, while at the same time the improvisations have taken a back seat. In Landet Längesen that kicks off the album, the haunted melody of the intro plunges us straight away into the fairy-tale surroundings of the Swedish. What comes next is equally impressive; the composition stretches out, it breathes, relaxes and then pounces again through a series of inspired melodies and superb jamming moments courtesy of the guitar, the keyboards and the flute. Sorgenfri that comes next is the shortest number in the album and it picks up on the initial theme, but falls short of raising enthusiasm. Along the same lines is the almost nine-minute Den Förtrollade Skogen where the opening theme of the flute betokens a fiery continuation which never comes, mainly because of their safe-enough approach.

The second half of Sagor Från Saaris with the ambient pause and the proggy eruption at the end brought to mind the dynamic disposition of their debut album and it would make us happy to experience more often this feeling in their latest releases. The fact that the adventurous prog style is where they are at home is verified in the astonishing Bortom Hemom, an enthralling composition complete with rhythm changes, riveting melodies and mature solos.

On the downside, I would also include the drumming of Tim Wallander, even though I can’t tell if it is because of his limited technical skills or his limited role. Nevertheless, their option to diminish the more complex progressive moments for the sake of a more melodious approach strips something away from their musical DNA and, in my opinion, here is where heart of the problem lies. In tunes like Landet Längesen and Bortom Hemom they proved that they can get the best of both worlds; all it takes is to come up with an album that displays their full potential!

7 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

On their third studio album, the Swedish return to the durations of their –already legendary– first album, but style-wise they keep walking the prog-folk path of their second one. The music is now based mainly on folk melodies performed by the flute, while the outbreaks of the guitar haven’t gone missing. What is missing, to a great extent, is the hooks. The music of Agusa is now smoother and follows beaten tracks. Most notably their rhythms they choose are not adventurous even for a single moment. Of course this doesn’t mean that the listening is wearing. Quite the contrary, the record flaws without a hitch and the beauty of the melodies, performed so sweetly by the musicians leave no other choice to the listener but revisiting the album again and again. Agusa have pulled off with their two latest releases to reach a respectable level. Unfortunately, it seems that this level has not only a lower, but also an upper limit.

7.5 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
31 / 10 / 2017

Από τη μία το καταπληκτικό τους ντεμπούτο (Högtid) που αναβίωσε με έμπνευση το prog / psych rock των early 70s, από την άλλη τα δύο εξαιρετικά live που έδωσαν εις τας Αθήνας (το πρώτο μάλιστα κυκλοφόρησε πέρυσι ως live album με τίτλο Katarsis – οι κριτικές μας εδώ) είναι μερικοί εκ των λόγων που μας έχουν κάνει να αγαπήσουμε τους Σουηδούς retro progsters. Μετά από έναν αρκετά καλό δίσκο (Tvä – οι κριτικές μας εδώ) που δεν κατάφερε όμως να ξεπεράσει τις προσδοκίες που δημιούργησε το ντεμπούτο τους, οι Agusa επιστρέφουν φέτος με το ομώνυμο τρίτο τους album έχοντας ως σκοπό να μας μαγέψουν για ακόμη μια φορά με τον ζεστό instrumental προοδευτικό ήχο που τόσο τους χαρακτηρίζει.

[bandcamp width=650 height=120 album=4201635145 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ένα ημιτελές ταξίδι

Στα δύο χρόνια που έχουν μεσολαβήσει από την τελευταία δισκογραφική παρουσία των Agusa πραγματοποιήθηκε μία αλλαγή στο line up της μπάντας, καθώς τη θέση του Jonas Berge πίσω από τα πλήκτρα την ανέλαβε ο Jeppe Juul. Κατά τα άλλα η Jenny Puertas με το φλάουτό της έχει ενισχυμένο ρόλο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν, ενώ η δυάδα των Mikael Ödesjö και Tobias Pettersson σε κιθάρα και μπάσο αντίστοιχα συνεχίζει να έχει τα ηνία όντας τα μοναδικά μέλη πλέον από την αρχική σύνθεση.

Μετά από επανειλημμένες ακροάσεις και κάνοντας μια λεπτομερέστερη ανάλυση των επιρροών τους, παρατηρείται πως το folk στοιχείο που εισήγαγαν στη μουσική τους εξίσωση στο Tvä παραμένει έντονο ενώ παράλληλα οι ψυχεδελικοί αυτοσχεδιασμοί έχουν υποχωρήσει αισθητά. Στο εναρκτήριο Landet Längesen η στοιχειωμένη εισαγωγική μελωδία μας βάζει κατευθείαν στο παραμυθένιο περιβάλλον των Σουηδών με τη συνέχεια να είναι εξίσου εντυπωσιακή. Η σύνθεση απλώνεται, αναπνέει, ηρεμεί και ξαναξεσπά μέσα από μία αλληλουχία εμπνευσμένων μελωδιών και εξαιρετικών jamming στιγμών από το τρίπτυχο κιθάρας – πλήκτρων – φλάουτου. Το Sorgenfri που ακολουθεί όντας και η πιο μικρή σε διάρκεια στιγμή του δίσκου ακολουθεί ευλαβικά το αρχικό θέμα χωρίς να καταφέρνει να ενθουσιάσει. Στην ίδια φιλοσοφία κινείται και το σχεδόν εννιάλεπτο Den Förtrollade Skogen, με το εναρκτήριο θέμα του φλάουτου να προμηνύει μία εκρηκτική συνέχεια χωρίς όμως να επιβεβαιώνεται στην πράξη, εξαιτίας της αρκετά safe προσέγγισής τους.

Το δεύτερο μισό του Sagor Från Saaris με την ατμοσφαιρική παύση και το proggy ξέσπασμα στο φινάλε μας έφερε στο νου τον δυναμικό χαρακτήρα του ντεμπούτου τους, κάτι που θα θέλαμε να το συναντούμε πιο συχνά στις τελευταίες δουλειές τους. Το πόσο τους ταιριάζει το πιο περιπετειώδες prog στυλ επιβεβαιώνεται στο εξαιρετικότατο Bortom Hemom, μία συναρπαστική σύνθεση με αλλαγές ρυθμών, καθηλωτικές μελωδίες και μεστά solos.

Στα μείον σίγουρα θα προσέθετα το χλιαρό drumming του Tim Wallander, χωρίς να γνωρίζω αν πρόκειται περί περιορισμένων δυνατοτήτων ή περιορισμένου ρόλου. Ωστόσο, η επιλογή τους να μειώσουν τις πιο πολύπλοκες προοδευτικές στιγμές προς χάριν μίας μελωδικότερης προσέγγισης αφαιρεί κάτι από το μουσικό τους DNA, και εδώ θεωρώ πως εντοπίζεται το σημαντικότερο πρόβλημα. Σε κομμάτια όπως τα Landet Längesen και Bortom Hemom απέδειξαν πως και οι δύο τους πλευρές μπορούν να συνδυαστούν με ιδιαίτερη επιτυχία, αρκεί να μας παρουσιάσουν ξανά έναν δίσκο 100% αντάξιο των δυνατοτήτων τους!

7 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Στην τρίτη τους studio προσπάθεια οι Σουηδοί επιστρέφουν στις διάρκειες του πρώτου -ήδη μυθικού- τους δίσκου, αλλά υφολογικά συνεχίζουν στο prog-folk στυλ του δεύτερου πονήματός τους. Η μουσική τους πλέον βασίζεται περισσότερο στις ως επί το πλείστον folk μελωδίες, παιγμένες από το φλάουτο και τα πλήκτρα, ενώ και τα κιθαριστικά ξεσπάσματα δεν λείπουν φυσικά. Αυτό που λείπει, σε μεγάλο βαθμό πλέον, είναι τα hooks. Η μουσική των Agusa είναι πλέον πιο στρωτή και ακολουθεί ασφαλείς οδούς. Ειδικά οι ρυθμικές τους επιλογές δεν φλερτάρουν με την «περιπέτεια» ούτε στιγμή. Αυτό δεν καθιστά βέβαια την ακρόαση κουραστική. Τουναντίον, ο δίσκος ρέει σαν νεράκι και η ομορφιά των μελωδιών, σε συνδυασμό με την γλυκιά εκφορά τους από τους μουσικούς, υποχρεώνει τον ακροατή σε πολλαπλές ακροάσεις. Οι Agusa έχουν καταφέρει με τους δύο τελευταίους δίσκους τους να σταθεροποιηθούν σε ένα πολύ καλό επίπεδο καλλιτεχνίας. Δυστυχώς αυτό το επίπεδο δείχνει να έχει εκτός από κάτω και πάνω όριο.

7.5 / 10

Κώστας Μπάρμπας