Sorry, this entry is only available in Ελληνικά.
by Dimitris Kaltsas
Translation: Alexandros Mantas
The end of the year is the favourite time of every music critic: they brush up on the albums they judged as best, the making of their list while checking out lists of others, endless conversations about the albums included, their rank and so on. Aside these activities, another personal favourite pastime of mine at this time of year is to choose underrated albums, absent from almost every list (mine included). There is a wide range of possible reasons for that. One is that some of them came out early in the year or towards its end and either were clean forgotten or not quite absorbed, others were way too underground or extreme in their own way, others for unknown reasons. These albums are the topic of this article. The venture began last year (click) and probably will go on in the future mostly because it is such a sheer delight to write about criminally underrated bands and albums that the existence of a purpose makes it a much easier procedure.
In 2016 I picked ten albums. This year they are 7.5 but, trust me, they are enough.
Orchestre Celesti – The Big Carrot (and misuse of it)
[Self-released – January 22]
When I was done listening to the EP of Orchestre Celesti at the beginning of the year, the (pleasant) surprise was quite intense. This was because it is the musical content of The Big Carrot (and misuse of it) that shocks rather than its title. Federico Fantacone (the sole man behind the monicker Orchestre Celesti) did more than good here. Half an hour was enough to outdo the six full-length albums he has done so far with these five tunes, and he did it rather easily. With the keyboards as the single guide and the contribution of sampled wind instruments (trumpets and saxophones) and digital percussions, the final outcome sounds like a bridge between the 70s British prog with RPI, the electronic and of course the jazz element which provide the palette of the experimentation which is pervasive but also –strangely perhaps- digestible and charming. The arrangements could be richer at parts, but maybe this strange simplicity could be the secret right from the start. The best proof of this is probably The Big Carrot that closes majestically the EP sporting Fantacone’s rich ideas.
By the way, that was the half of the seven-and-a-half-albums.
[bandcamp width=100% height=120 album=4166641433 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Gevende – Kirinardi
[Baykuş Müzik – February 2]
Gevende is a band from Istanbul which is around since 2000 and deserves more recognition outside the borders of Turkey. Kirinardi is their fourth album (including the soundtrack of the adventure video game Monochroma) and it is one more testimony to the talent of the quintet (you should check out also the magnificent Sen Balık Değilsin ki of 2011). Once again, they came up with a different sound taking a jazzier turn whereas the folk elements were diminished and a smoother, more alternative and melodic smooth groove dominates the subtle ambience that characterized them until recently. Once again the wonderful arrangements do their bit and taking care of the tiniest detail is obviously the favourite sport of the five musicians. The trumpet, the flugelhorn and the viola are enjoyable as well as the hectic drumming while the production is stellar, the vocals drip with emotion and the lyrics sang in Turkish language far but alienate. The album climaxes as it reaches its end with increased tempos, psychedelic and heavy passages that intensify the interest. Regardless of the above, what impresses most is that such a diverse whole remains experimental and adventurous within the context of short in duration songs.
Bubblemath – Edit Peptide
[Cuneiform Records – May 26]
The second record of the Americans was released 15 solid years after their debut album Such Fine Particles of the Universe and it is no figure of speech to say that it was worth the anticipation. As expected, their sound is different here, quite updated but with their personal identity intense plus an overwhelming level of technique. The thing is that all of the songs, but also literally every part of them is characterized by such a multitude of themes and styles, as if they crammed into 64 minutes all of their ideas that remained unheard for 15 years. Especially on the epics of the album (Routine Maintenance and A Void that I Can Depart To) there are tens of changes, completely unpredictable no less. The sonic amalgam of Bubblemath is an original alloy of 70s prog rock, modern prog metal and avant-prog, something like a mixture of King Crimson, Gentle Giant, Utopia, Haken, 5uu’s, miRthkon and 3rdegree. The release of Edit Peptide was one of the trump cards of Cuneiform for 2017 and one single listen justifies this (but also those that follow the initial shock). The pluralism and the extremism of Bubblemath’s prog are such that it could be the ultimate love/hate test about progressive rock for every listener…oh yes, no grey area here!
Favourite track: Making Light of Traffic
[bandcamp width=100% height=120 album=4262861211 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Five-Storey Ensemble – Night en Face
[AltrOck – June 27]
Five-Storey Ensemble is not just the best band ever that hails from Belarus, but also one of the most interesting contemporary chamber music / avant-prog groups as a whole. The anticipation for this very record was more than worth since four years after the release of their impressive debut album (Not This City) they pulled off to come back with a release that lives up to the expectations and the standards they have set. Their modern classical approach in a totally avant-garde environment is characterized by “simplicity” itself with the nightmarish piano providing the rhythm and the background for the bassoon phrases. Uncannily, the discontinuity of the songs is a plus here, like stapled thoughts that come abruptly to an end, like a favourite black and white film where the poor editing is part of its charm. Music itself urges you to invest it with the appropriate images. No, the music in Night en Face is not cinematic but rather introspective and the absence of the electricity makes it darker all the more as the fingers, the screeching of the bows and the blows contribute significantly to the experience. Strictly for solitary listens in dimmed places. Those who stand this dark beauty will be naturally bound with it.
[bandcamp width=100% height=120 album=2506251814 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Kotebel – Cosmology
[Musea – July 6]
The last few years, Kotebel from Madrid achieved to reach a somewhat wider prog audience, even though they still have a long way to go to reach the vanguard of this particular sound, perhaps intentionally. Cosmology is the seventh album of the Venezuelan keyboardist Carlos Plaza five years after the breakthrough-like album Concerto for Piano and Electric Ensemble with the flutist Omar Acosta back to fold. The gradual progress of the band was evident the previous decade, but I confess that Cosmology is, in my view, the best work they have recorded so far. Dark, symphonic prog with neo-prog, jazz, latin and heavy prog elements which nevertheless never strays from the strictly compositional nature which excludes easy hooks, saccharine melodies and every hint of lyrics or vocals. The performing flow is admirable, the technique impeccable and the whole experience exceeds every expectation. The 32-minute Cosmology Suite is in every way one of the highlights of Kotebel and perhaps the only drawback in this release is its 62-minute duration, but it is a certainty that it will be appreciated by those that the album aims for when they listen to it.
[bandcamp width=100% height=120 album=2917382533 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Glutton – Outliers
[Apollon Records – November 17]
The label that deserves to be awarded as the top one in 2017, based on the quality of its releases, is Apollon Records which stole our heart with the albums of Wesebergland, Pixie Ninja, Suburban Savages, Arabs in Aspic and Trojka. The second album of Glutton fell between the cracks, very unfortunately indeed, just like anything that is related to the modern progressive sound in Norway. Outliers is truly a good record, but mostly it is original and unpretentious with plenty of impressive moments, although the secret here lies in the recipe. The melodic, dark and occasionally psychedelic-like Scandinavian prog rock is filtered by the modern and alternative post-rock sound from the 90s to this day, with lyrics both in English and Norwegian that interchange successfully and the superb compositions are driven by the inspired vocal melodies. The fourteen independent and of equal quality songs recycle themselves with every new, equally enjoyable listen which inevitably leads to appreciate Outliers all the more. After that, the debut album Parts of Animals is but a distant memory and I hope the future has the visibility that Glutton deserve in stock.
Cleric – Retrocausal
[Web Of Mimicry – December 8]
When Regressions was released in 2010, the debut album of Cleric was deemed by many as a big step forwards for the extreme technical metal. The return of the band from Philadelphia, PA became a fact at the end of 2017 and their fans who were on tenterhooks probably got what they expected to listen, excluding maybe the duration. The 78 minutes of unstoppable experimental extremity are convincing about the level and the form the band is in. Of course we had got a whiff from the not so few recent achievements of Matt Hollenberg who cooperated, among others, with Nick Shellenberger on his own band Shardik who has a leading role here and really shines from start to finish on this album. The avant noisecore extremity of Cleric bridges the uncompromising prog metal with mathcore and psychedelia within the context of a noisy and necessarily bizarre experimental environment to which every truly prog metal listener and every follower of the jazzy perversity of John Zorn (who participates in the album of course) impulsively bows. Seldom sounds the chaotic playing so precise and harnessed with expressive fluctuations and deprived of any easy parts. It is as if Cleric are playing pool on a rotating table, and they do it successfully.
[bandcamp width=100% height=120 album=2407030794 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Hamadryad – The Black Hole
[Self-released December 15]
This is about one of the most important and unfortunately less hyped come-backs in the prog scene in 2017. Seven years after Intrusion, Hamadryad from Montréal put out their fourth album just a few days before the year was over. This was the only unfortunate circumstance about The Black Hole which was not included in the annual prog lists because it is a flawless jewel which will take by surprise even the most suspicious about the level of Hamadryad. The old-timers Denis Jalbert and Jean-Francois Desilets aided by the younger Sebastien Cloutier and Nicolas Turcotte managed to outdo with apparent ease their two previous albums. It is no exaggeration to say that The Black Hole is on a par with their excellent first album Conservation Of Mass (2000) and this says it all. On the question which is the ideal progressive rock performance (and heavy prog with prog metal elements to be precise), this very album is a totally satisfactory answer. Not only is there not a weak track, but also numerous moments of magic are spotted in the six new tracks which can do the trick and move everyone concerned, like the remake of the eternal Amora Demonis.
από τον Δημήτρη Καλτσά
Το τέλος κάθε έτους είναι η αγαπημένη περίοδος κάθε μουσικοκριτικού: φρεσκάρισμα των δίσκων που ξεχώρισε, κατάρτιση προσωπικής λίστας, τσεκάρισμα των λιστών άλλων, συζητήσεις επί συζητήσεων για τις επιλογές, την κατάταξη κ.ο.κ. Εκτός όλων αυτών, μία προσωπική αγαπημένη ασχολία κατά την περίοδο αυτή είναι η επιλογή των δίσκων που έχουν αδικηθεί περισσότερο και απουσίαζαν από σχεδόν όλες τις άλλες λίστες (και τη δική μου). Οι πιθανοί λόγοι είναι πολλοί. Κάποιες κυκλοφορίες αδικήθηκαν γιατί κυκλοφόρησαν στην αρχή του χρόνου ή στο τέλος του και ξεχάστηκαν ή δεν αφομοιώθηκαν, άλλοι γιατί παραήταν underground ή ακραίοι με τον τρόπο τους, άλλοι για άγνωστους λόγους. Αυτοί οι δίσκοι θα μας απασχολήσουν εδώ. Το εγχείρημα ξεκίνησε πέρυσι (κλικ) και πιθανότατα θα συνεχιστεί και στο μέλλον, κυρίως γιατί είναι τόσο απολαυστικό να γράφεις για μπάντες και δίσκους που αδικούνται καταφανώς, που τελικά η ύπαρξη ενός σκοπού το κάνει και πολύ πιο εύκολο ως διαδικασία.
Πέρυσι τα albums ήταν 10. Φέτος επέλεξα 7.5, αλλά -πιστέψτε με- είναι αρκετά.
Orchestre Celesti – The Big Carrot (and misuse of it)
[Self-released – January 22]
Μετά το πέρας της πρώτης ακρόασης του EP των Orchestre Celesti στις αρχές της χρονιάς, η (ευχάριστη) έκπληξη ήταν αρκετά έντονη. Κι αυτό, γιατί το The Big Carrot (and misuse of it) σοκάρει πολύ περισσότερο με το μουσικό του περιεχόμενο απ’ ό,τι με τον τίτλο. Εδώ ο Federico Fantacone (ο μοναδικός άνθρωπος πίσω από το όνομα Orchestre Celesti) τα κατάφερε και με το παραπάνω. Σε μισή ώρα ξεπέρασε τα έξι full-length albums του με αυτά τα πέντε κομμάτια και το έκανε μάλλον με ευκολία. Με τα πλήκτρα ως μόνο οδηγό και τη συμβολή σαμπλαρισμένων πνευστών (τρομπέτες και σαξόφωνα) και ψηφιακών κρουστών, το αποτέλεσμα αποτελεί μία γέφυρα μεταξύ του 70s βρετανικού prog με το RPI, το ηλεκτρονικό στοιχείο και φυσικά το jazz στοιχείο που αποτελεί την παλέτα πειραματισμού, ο οποίος είναι διάχυτος, αλλά επίσης –περιέργως ίσως- είναι και εύληπτος και τελικά γοητευτικός. Η αν μη τι άλλο περιορισμένη ενορχήστρωση θα μπορούσε να ήταν πλουσιότερη σε σημεία, αλλά αυτή η ασυνήθιστη απλότητα ίσως ήταν εξαρχής το μυστικό. Καλύτερη απόδειξη αυτού είναι μάλλον το The Big Carrot που κλείνει το EP μεγαλόπρεπα με την πυκνή θεματολογία του Fantacone.
Α ναι, αυτό ήταν το μισό από τα 7.5 albums.
[bandcamp width=100% height=120 album=4166641433 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Gevende – Kirinardi
[Baykuş Müzik – February 2]
Οι Gevende είναι μία μπάντα από την Κωσταντινούπολη που υπάρχει από το 2000 και αξίζει να την γνωρίζουν πολλοί περισσότεροι εκτός Τουρκίας. Το Kirinardi είναι το τέταρτο album τους (συμπεριλαμβάνεται και το soundtrack στο adventure video game Monochroma) και αποτελεί μία ακόμα απόδειξη του ταλέντου του κουιντέτου (τσεκάρετε επίσης το εξαιρετικό Sen Balık Değilsin ki του 2011). Εδώ ο ήχος τους διαφοροποιήθηκε για άλλη μία φορά, κάνοντας μια πιο έντονη jazz στροφή, ενώ τα folk στοιχεία μειώθηκαν και ένα πιο εναλλακτικό, μελωδικό smooth groove κυριαρχεί της χαμηλών τόνων ατμοσφαιρικότητας που τους χαρακτήριζε μέχρι πρότινος. Η υπέροχη ενορχήστρωση βοηθά και πάλι και η προσήλωση στις λεπτομέρειες είναι εμφανώς αγαπημένο σπορ των πέντε μουσικών. Η τρομπέτα, το flugelhorn και η βιόλα είναι απολαυστικά, όπως και το ενεργοβόρο drumming, ενώ η παραγωγή είναι άψογη, τα φωνητικά αισθαντικά και οι στίχοι στην τουρκική γλώσσα κάθε άλλο παρά ξενίζουν. Ο δίσκος κλιμακώνεται προς το τέλος σε ανεβασμένες ταχύτητες, ψυχεδελικά και πιο heavy θέματα εντείνοντας το ενδιαφέρον. Εκτός όλων αυτών όμως, αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι ένα τόσο ποικίλο σύνολο παραμένει πειραματικό και περιπετειώδες στα πλαίσια μικρών σε διάρκεια συνθέσεων.
Bubblemath – Edit Peptide
[Cuneiform Records – May 26]
Ο δεύτερος δίσκος των Αμερικανών ήρθε 15 ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους Such Fine Particles of the Universe και δεν είναι σχήμα λόγου αν έλεγε κανείς πως άξιζε η αναμονή. Όπως ήταν αναμενόμενο ο ήχος τους εδώ έχει αλλάξει, είναι αρκετά updated αλλά με έντονο προσωπικό στίγμα και επίπεδο τεχνικής που ζαλίζει. Το θέμα είναι πως όλα τα κομμάτια και κάθε (μα κάθε) στιγμή αυτών χαρακτηρίζεται από υψηλή πυκνότητα θεμάτων και παιξιμάτων, λες και σε 64 λεπτά χώρεσαν όλες οι ιδέες των 15 ετών απουσίας. Ειδικά στα epics του album (Routine Maintenance και A Void that I Can Depart To) οι αλλαγές είναι αρκετές δεκάδες και άκρως απρόβλεπτες. Το ηχητικό αμάλγαμα των Bubblemath είναι ένα πρωτότυπο κράμα 70s prog rock, σύγχρονου prog metal και avant-prog, κάτι σαν ένα μείγμα King Crimson, Gentle Giant, Utopia, Haken, 5uu’s, miRthkon και 3rdegree. Η κυκλοφορία του Edit Peptide ήταν ένα από τα βασικά χαρτιά της Cuneiform το 2017 και μία ακρόαση το δικαιολογεί απόλυτα (αλλά κυρίως αυτές που έπονται του αρχικού σοκ). Είναι τέτοιος ο πλουραλισμός και η ακρότητα του prog των Bubblemath που θα αποτελούσε το ιδανικό τεστ λατρείας / απέχθειας κάθε ακροατή προς το progressive rock… ναι, δεν υπάρχει μέση λύση εδώ.
Αγαπημένο κομμάτι: Making Light of Traffic
[bandcamp width=100% height=120 album=4262861211 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Five-Storey Ensemble – Night en Face
[AltrOck – June 27]
Οι Five-Storey Ensemble δεν είναι απλώς η καλύτερη μπάντα που βγήκε ποτέ από την Λευκορωσία, αλλά και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σύγχρονα chamber music / avant-prog σχήματα γενικά. Το συγκεκριμένο album άξιζε την αναμονή και με το παραπάνω, καθώς τέσσερα χρόνια μετά το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους (Not This City) κατάφεραν να μας δώσουν μία κυκλοφορία αντάξια των προσδοκιών που οι ίδιοι δημιούργησαν. Η μοντέρνα κλασική τους προσέγγιση σε απόλυτα avant-garde περιβάλλον χαρακτηρίζεται από την ίδια «απλότητα» με το εφιαλτικό πιάνο που λειτουργεί ρυθμικά να αποτελεί το υπόβαθρο για τις φράσεις του bassoon. Παραδόξως, η ασυνέχεια των κομματιών λειτουργεί θετικά εδώ, σαν συραμμένες σκέψεις που διακόπτονται απότομα, σαν μια αγαπημένη ασπρόμαυρη ταινία με το κακό μοντάζ να αποτελεί κομμάτι της μαγείας. Η ίδια η μουσική σε ωθεί να την ντύσεις με τις κατάλληλες εικόνες. Όχι, στο Night en Face η μουσική δεν είναι κινηματογραφική, αλλά μάλλον ενδοσκοπική και η απουσία ηλεκτρικού στοιχείου κάνει το όλον πιο σκοτεινό και πιο ζωντανό, καθώς τα δάκτυλα, τα συρσίματα των δοξαριών και τα φυσήματα συμβάλλουν σημαντικά στην εμπειρία. Προορίζεται αποκλειστικά για μοναχικές ακροάσεις σε υποφωτισμένο χώρο. Όσοι αντέχουν αυτή τη σκοτεινή ομορφιά θα δεθούν αβίαστα μαζί της.
[bandcamp width=100% height=120 album=2506251814 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Kotebel – Cosmology
[Musea – July 6]
Τα τελευταία χρόνια η μαδριλένικη μπάντα των Kotebel κατάφερε να φτάσει στα αυτιά αρκετών prog ακροατών, αν και απέχει ακόμα αρκετά από την πρώτη γραμμή του ήχου αυτού, ίσως έμμεσα ηθελημένα. Το Cosmology είναι το έβδομο album της μπάντας του Βενεζουελάνου κημπορντίστα Carlos Plaza, πέντε χρόνια μετά το κάτι σαν breakthrough album τους Concerto For Piano And Electric Ensemble και με τον φλαουτίστα Omar Acosta να επιστρέφει. Η σταδιακή άνοδος του συγκροτήματος δισκογραφικά είναι ολοφάνερη την τελευταία δεκαετία, αλλά ομολογώ ότι το Cosmology είναι κατ’ εμέ ό,τι καλύτερο μας έχουν δώσει μέχρι σήμερα. Σκοτεινό συμφωνικό prog με neo-prog, jazz, latin και heavy prog στοιχεία που όμως δεν ξεφεύγει πουθενά από τον αυστηρό συνθετικό χαρακτήρα ο οποίος δεν επιτρέπει εύκολα hooks, γλυκερές μελωδίες, ούτε βέβαια υποψία στίχων και φωνητικών. Η εκτελεστική ροή είναι αξιοθαύμαστη, η απόδοση τεχνικής άψογη και η όλη εμπειρία ξεπερνά κάθε προσδοκία. Το 32λεπτο Cosmology Suite είναι μία από τις καλύτερες στιγμές των Kotebel σε όλα τα επίπεδα και ίσως το μόνο μειονέκτημα στον δίσκο είναι τα συνολικά 62 λεπτα διάρκειας, αλλά είναι βέβαιο πως αυτοί στους οποίους προορίζεται θα εκτιμήσουν το Cosmology δεόντως όταν το ακούσουν.
[bandcamp width=100% height=120 album=2917382533 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Glutton – Outliers
[Apollon Records – November 17]
Η δισκογραφική εταιρεία που αξίζει τον τίτλο της κορυφαίας βάσει ποιότητας κυκλοφοριών μέσα στο 2017 είναι νομίζω η Apollon Records που με τις κυκλοφορίες των Wesebergland, Pixie Ninja, Suburban Savages, Arabs in Aspic και Trojka μας έκλεψε την καρδιά. Το δεύτερο album των Glutton πέρασε στα ψιλά, ατυχέστατα βέβαια, όπως και για σχεδόν οτιδήποτε σχετίζεται με τον προοδευτικό ήχο σήμερα στην Νορβηγία. Το Outliers είναι όντως πολύ καλό album, αλλά κυρίως είναι πρωτότυπο και συνάμα ανεπιτήδευτο με αρκετές εντυπωσιακές στιγμές, αν και το μυστικό εδώ βρίσκεται περισσότερο στη συνταγή. Το μελωδικό, σκοτεινό και ενίοτε ψυχεδελίζον σκανδιναβικό prog rock φιλτράρεται με τον σύγχρονο εναλλακτικό και post-rock ήχο από τα 90s και εντεύθεν, με στίχους που εναλλάσσονται απόλυτα εύστοχα μεταξύ νορβηγικών και αγγλικών και με κατευθυντήρια δύναμη των εξαιρετικών συνθέσεων τις εμπνευσμένες φωνητικές μελωδίες. Τα 14 ανεξάρτητα και ισάξια κομμάτια ανακυκλώνονται σε κάθε νέα, ισόποσα χορταστική ακρόαση με τρόπο που οδηγεί στην ολοένα μεγαλύτερη εκτίμηση του Outliers. Μετά από αυτό, το ντεμπούτο τους Parts of Animals είναι πλέον πολύ μακρινή ανάμνηση και το μέλλον ελπίζω να φέρει τους Glutton στο προσκήνιο όπως τους αξίζει.
Cleric – Retrocausal
[Web Of Mimicry – December 8]
Όταν το 2010 είχε κυκλοφορήσει το Regressions, το ντεμπούτο των Cleric είχε θεωρηθεί από πολλούς ένα μεγάλο βήμα προς τα μπρος για το ακραίο τεχνικό metal. Η επιστροφή της μπάντας από την Philadelphia, PA έγινε στα τέλη του 2017 και μουσικά είναι πιθανότατα αυτό που περίμεναν όλοι όσοι ανέμεναν αυτή την επιστροφή εναγωνίως, εκτός ίσως από την διάρκεια. Τα 78 λεπτά ασταμάτητης πειραματικής ακρότητας είναι πειστικά του επιπέδου και της φόρμας της μπάντας. Είχαμε πάρει ιδέα φυσικά από τα κάμποσα πρόσφατα κατορθώματα του Matt Hollenberg, που μεταξύ άλλων στους δικούς του Shardik συνεργάστηκε και με τον Nick Shellenberger, ο οποίος εδώ έχει ηγετικό ρόλο και λάμπει από την αρχή μέχρι το τέλος του album. Η avant noisecore ακρότητα των Cleric γεφυρώνει το ασυμβίβαστο prog metal με το mathcore και την ψυχεδελικότητα υπό ένα θορυβώδες και απαραίτητα στρυφνό πειραματικό περιβάλλον, στο οποίο κάθε πραγματικά προοδευτικός metal ακροατής και κάθε ακόλουθος τη jazz διαστροφικότητας του John Zorn (που φυσικά και συμμετέχει στον δίσκο) υποκλίνεται αυθόρμητα. Σπάνια το χαοτικό παίξιμο είναι τόσο ακριβές και ελεγχόμενο με εκφραστικές διακυμάνσεις χωρίς καμία ευκολία. Οι Cleric εδώ φαντάζουν σαν να παίζουν μπιλιάρδο σε περιστρεφόμενο τραπέζι και το κάνουν με επιτυχία.
[bandcamp width=100% height=120 album=2407030794 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Hamadryad – The Black Hole
[Self-released December 15]
Πρόκειται για μία από τις σημαντικότερες και δυστυχώς λιγότερο ηχηρές επιστροφές στον prog χώρο το 2017. Επτά χρόνια μετά το Intrusion, οι Hamadryad από το Montréal κυκλοφόρησαν τον τέταρτο δισκογραφικό σταθμό της καριέρας τους λίγες μόλις ημέρες πριν εκπνεύσει η χρονιά. Αυτή ήταν η μόνη ατυχής συγκυρία σχετική με το The Black Hole που δεν συμπεριλήφθηκε στις ετήσιες prog λίστες, γιατί κατά τα άλλα πρόκειται για ένα αψεγάδιαστο διαμάντι που θα εκπλήξει ακόμα και τους πιο υποψιασμένους σχετικά με το επίπεδο των Hamadryad. Οι «παλιοσειρές» Denis Jalbert και Jean-Francois Desilets συνεπικουρούμενοι από τους νεότερους Sebastien Cloutier και Nicolas Turcotte κατάφεραν να ξεπεράσουν με ευκολία τoυς δύο προηγούμενoυς δίσκους της μπάντας. Χωρίς καμία απολύτως υπερβολή, το The Black Hole είναι άμεσα συγκρίσιμο ποιοτικά με το εξαιρετικό ντεμπούτο τους, Conservation Of Mass (2000) και αυτό και μόνο λέει πολλά. Στην ερώτηση ποια είναι η ιδανική απόδοση progressive rock (και heavy prog με prog metal στοιχεία για την ακρίβεια) το συγκεκριμένο album είναι μία άκρως ικανοποιητική πρόταση. Όχι απλά δεν υπάρχει αδύναμο κομμάτι εδώ, αλλά εντός των έξι νέων κομματιών εντοπίζονται αρκετές στιγμές μαγείας ικανές να συγκινήσουν κάθε λάτρη του ήχου, όπως φυσικά η επανεκτέλεση του αιώνιου Amora Demonis.
Και του χρόνου!
Be the first to comment