Wobbler – Dwellers of the Deep

Intro: Paris Gravouniotis

Norwegian bands have amazed us with the highest level of their releases in recent years, especially in the field of progressive rock. Wobbler are among the leading bands of this scene, who with this year’s Dwellers of the Deep confirm that they are in great shape after the fantastic From Silence to Somewhere. It was with that album that they proved they can extricate themselves from their influences, and apart from style and technique, to invest in the compositional sector, where they have succeeded with songs such as the title track and Fragmented Hours.

This is the fifth studio release for the Norwegian progsters, who recorded without the any line-up change, once again for Karisma Records.

5/5

From the very first notes of the 13-minute By the Banks an explosion of melodic and technical perfection comes out of the speakers: double guitar perfection, the bass in front, and vintage keys in perfect harmony, while the changes of rhythms and moods are so many that many hearings are required for to fully appreciate such a rich composition. Perhaps the only objection is the obvious Jon Anderson influence on the vocals, which is more than striking. In Five Rooms that follows, the stigma of the huge legacy of Yes in the music of Wobbler is even more apparent. Still, this is a great song, but the personal style of the Norwegians is very much missing here. So far, Wobbler’s new album is quite reminiscent of the band’s third album, Rites at Dawn (2011), in its compositional style. Although the band has evolved and changed level since 2011, their love for British symphonic prog is predominant (although this is not necessarily negative).

Naiad Dreams, with reference to the Naiads – river Nymphs in Greek mythology – is a sweet folk-sounding ballad with the mellotron and the acoustic guitar in the leading role. However, the big asset of Dwellers of the Deep is definitely the almost 20-minute Merry Macabre that closes the album. Here, we can say that symphonic prog reaches a peak that has rarely been approached in recent years. Not far from the style of the opener, By the Banks, but much darker and not easy for the uninitiated, Wobbler touch technical and compositional perfection with this one. Lars Fredrik Frøislie’s gentle piano introduction is interrupted by an excellent combination of keys and guitar, followed by explosive jams and fantastic atmospheric alternations reminiscent of Änglagård’s style, creating images of Scandinavian forests and/or lakes. Undoubtedly, this is one of the best songs of the Norwegians to date, and will certainly be an ideal encore for their future concerts (when possible).

The production is once again impeccable, highlighting the rich and sonically dense style of Wobbler, while the beautiful cover perfectly matches the content of the album. Overall, Dwellers of the Deep is another great album by Wobbler, which could be even better if their influences were not so obvious and if they invested a little more in their personal style. Without catching the standards of their previous release, this is probably the best symphonic prog album of 2020.

8 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

Wobbler have been a synonym of quality in the vintage prog rock scene since they first showed up with their debut. Dwellers of the Deep has been highly anticipated since From Silence to Somewhere was one of the best albums of the last decade and the bar was set extremely highly. The first two songs are highly based upon Yes of Time and a Word up to Close to the Edge era, especially in the keyboards and the bass parts. They are good songs, but they fail to surprise the listener. Naiad Dreams is a dreamy folk song, something they have not tried in the past which works great. The epic Merry Macabre also follows a different path, showing some Van der Graaf Generator and Änglagård influences among others and is a very good song with many changes in feelings and musical parts. We conclude that this is work is far from the superb From Silence to Somewhere in terms of quality, and maybe a lost chance for something spectacular, but definitely a solid and good album with many great moments.

8 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης

Οι Νορβηγικές μπάντες τα τελευταία χρόνια μας έχουν καταπλήξει με το υψηλότατο επίπεδο κυκλοφοριών, ειδικά στον χώρο του progressive rock. Προεξέχουσα μπάντα της εν λόγω σκηνής οι Wobbler, οι οποίοι με το φετινό Dwellers of the Deep έρχονται να μας επιβεβαιώσουν ότι βρίσκονται σε εξαιρετική φόρμα μετά το φανταστικό From Silence to Somewhere.

Αυτό που μας απέδειξαν με την προηγούμενη δουλειά τους είναι ότι μπορούν να απογαλακτιστούν από τις επιρροές τους, και πέραν του ύφους και της τεχνικής να επενδύσουν στον συνθετικό τομέα, όπου τα κατάφεραν περίφημα με κομμάτια όπως το ομώνυμο και το Fragmented Hours.

Πέμπτη studio κυκλοφορία, λοιπόν, για τους Νορβηγούς progsters, οι οποίοι ηχογράφησαν χωρίς την παραμικρή αλλαγή στη σύνθεσή τους και πάλι υπό τη στέγη της Karisma Records.

5/5

Από τις πρώτες κιόλας νότες του 13λεπτου By the Banks μία έκρηξη μελωδικότητας και τεχνικής αρτιότητας βγαίνει με φόρα από τα ηχεία: διπλή κιθαριστική σταυροβελονιά, μπάσο μπροστά και vintage πλήκτρα σε πλήρη αρμονία, ενώ οι εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων είναι τόσο πολλές που απαιτούνται πολλές ακροάσεις για να εκτιμήσεις στον μέγιστο βαθμό μία τόσο πλούσια σύνθεση. Μοναδική ίσως ένσταση η προφανέστατη επιρροή από Jon Anderson στα φωνητικά, αγγίζοντας θα λέγαμε τα όρια της μίμησης. Στο Five Rooms που ακολουθεί είναι ακόμα πιο προφανές το στίγμα της βαριάς κληρονομιάς των Yes στη μουσική των Wobbler. Χωρίς φυσικά να αποτελεί κακή στιγμή, εδώ λείπει πολύ το προσωπικό στίγμα των Νορβηγών. Μέχρι εδώ, το νέο album των Wobbler μας θυμίζει αρκετά το Rites at Dawn (2011) στη συνθετική λογική. Αν και η μπάντα έχει εξελιχθεί και έχει ανέβει φανερά σε επίπεδο, η αγάπη τους για το βρετανικό συμφωνικό prog είναι κυρίαρχη (χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα αρνητικό).

Το Naiad Dreams, με αναφορά στις Ναϊάδες – Νύμφες των ποταμών στην ελληνική μυθολογία – αποτελεί μία γλυκιά folk-ίζουσα μπαλάντα με το mellotron και την ακουστική κιθάρα σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Το μεγάλο ατού του Dwellers of the Deep αποτελεί σίγουρα το σχεδόν 20λεπτο Merry Macabre που ρίχνει και την αυλαία του δίσκου. Εδώ θα λέγαμε ότι το symphonic prog πιάνει κορυφές που τα τελευταία χρόνια σπάνια προσεγγίζει. Όχι μακριά από το ύφος του εναρκτήριου By the Banks, αλλά αρκετά πιο σκοτεινό και “αντιτουριστικό” για τους μη μυημένους, εδώ θα λέγαμε ότι τεχνικά και συνθετικά οι Wobbler πλησιάζουν το απόλυτο. Η ήπια εισαγωγή με το πιάνο του  Lars Fredrik Frøislie διακόπτεται από έναν εξαιρετικό συνδυασμό πλήκτρων και κιθάρας με τη συνέχεια να περιλαμβάνει εκρηξιγενή jam-αρίσματα και φανταστικές εναλλαγές ατμόσφαιρας φέρνοντας στο νου το στυλ των Änglagård και δημιουργώντας εικόνες στον ακροατή εφάμιλλες ενός σκανδιναβικού δάσους ή μίας ομιχλώδους λίμνης. Αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα από τα αρτιότερα κομμάτια των Νορβηγών μέχρι σήμερα και αναμφίβολα θα αποτελέσει ένα ιδανικό encore για μελλοντικές εμφανίσεις τους (όταν αυτό θα είναι εφικτό).

Η παραγωγή είναι για ακόμη μία αφορά άψογη αναδεικνύοντας το τόσο πλούσιο και ηχητικά πυκνό στυλ των Wobbler, ενώ και το όμορφο εξώφυλλο ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο του δίσκου. Συνολικά μία ακόμη εξαιρετική δουλειά, η οποία θα μπορούσε να είναι ακόμα καλύτερη αν δεν ήταν τόσο πασιφανείς οι επιρροές τους και αν επένδυαν λίγο παραπάνω στο προσωπικό τους στίγμα. Χωρίς να πιάνει κατά τη γνώμη μου τα standards της προηγούμενης κυκλοφορίας τους, είναι ίσως ό,τι ποιοτικότερο θα ακούσει κανείς φέτος στον χώρο του symphonic prog.

8 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Οι Wobbler είναι συνώνυμο της ποιότητας στο χώρο του πιο vintage prog rock από την πρώτη στιγμή που κάναν την εμφάνισή τους με το ντεμπούτο τους. To Dwellers of the Deep ήταν ένα από τα πολυαναμενόμενα albums της χρονιάς αφού το προηγούμενο τους From Silence to Somewhere ήταν ένα από τα κορυφαία albums της προηγούμενης δεκαετίας που έβαλε πολύ ψηλά τον πήχη. Τα δύο πρώτα τραγούδια είναι κατά κύριο λόγο βασισμένα στους Yes της περιόδου Time and a Word μέχρι Close to the Edge. Είναι καλά τραγούδια, τα οποία όμως δεν δημιουργούν ιδιαίτερη έκπληξη στον ακροατή. Το ονειρικό Naiad Dreams είναι ένα folk ακουστικό τραγούδι, κάτι που δεν είχαν δοκιμάσει παλιά και λειτουργεί εξαιρετικά. Ο δίσκος κλείνει με το epic Merry Macabre, το όποιο επίσης διαφοροποιείται δείχνοντας μερικές Van der Graaf Generator και Änglagård επιρροές μεταξύ άλλων και είναι ένα πολύ καλό τραγούδι με αρκετές αλλαγές σε συναισθήματα και μουσικά μέρη. Σαν κατακλείδα, το album είναι μακριά ποιοτικά από το εκπληκτικό From Silence to Somewhere και ίσως μια χαμένη ευκαιρία για κάτι πραγματικά σπουδαίο, είναι όμως ένα καλό και ποιοτικό album με αρκετές πολύ καλές στιγμές.

8 / 10

Τάσος Ποιμενίδης