Shamblemaths – Shamblemaths 2

Intro: Dimitris Kaltsas

The story of Shamblemaths starts in 2004 when Fallen Fowl, a duo of Simen ødnøy Ellingsen (guitars, saxophones, keyboards, vocals and more) and Eirik Mathias Husum, was formed which actually was a side project of TiaC. After an EP, the project went into hiatus for several years, as Ellingsen moved to London to complete his studies (he’s a physicist specializing in fluid mechanics and quantum mechanics, holds a PhD in Physics and another in Political Science, and is currently a professor at the Norwegian University of Science and Technology in Trondheim).

Several years later, the two musicians reunited under the name Shamblemaths and in 2016 their exceptional self-titled debut was released. Today, the release  of Shamblemaths 2 is a fact, with Husum being replaced by drummer Ingvald A. Vassbø at the core of the band, which is accompanied by several guest musicians, most notably Paolo Botta (Ske – keys and co-production), Morten Andreas Nome (Major Parkinson – double bass), Eskild Myrvoll (Kanaan – bass), Eirik Øverland Dischler (keyboards – ex member of Fallen Fowl), Leon Li (bassoon), Marianne Lønstad and Pia Margaret Samset (vocals).

[bandcamp width=100% height=120 album=2238380586 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Progressive rock repository

The duo from Trondheim is a particularly interesting case. In 2016, prog fans duly appreciated the hard work of Ellingsen and  Husum to complete their debut effort, which was rightly described as an exceptional record. The band continues to extend in Shamblemaths 2 in similar aristic fields, only this time hovering at darker and more cerebral levels. The Norwegians have a very appreciation for Univers Zero, with all that entails: chamber aesthetics, symphonic unconventional edges, RIO, and avant-prog. These dominant elements are intertwined with jazz rock, 90s Scandinavian prog, chamber music and gothic darkness, always under the fruitful interference of chaos and paranoia. Female reciting and operatic vocals further contribute to the chaotic escalation by stimulating the brain and spirit. These elements balance each other, offering the prog genre that you have already embraced and assimilated, and want to hear again and again. It is beyond any trivial anachronism, but at the same time it is glowing with the flame of the past. It is prog music that synchronizes with the frequencies of the progressive audience, but at the same time, it addresses its most loyal and ardent supporters.

That said, compositions such as Knucklecog define the coordinates of prog clichés in such a way as to summarize the essence of prog itself. The album is full of extremely well-played saxophones and fuzzy basses and keyboards, creating a cohesive record in its entirety, which is impossible to access through separate songs. There are masterpieces full of Univers Zero influences such as D.S.C.H. (Op. 110 String Quartet No. 8 in C Minor, Mvts. 1 and 2), but also others such as the final epic, This River, a composition that differentiates the band’s sonic sign, a real ornament of chamber music and jazz under the shackles of male and highly sensual female vocals, a song that balances between despair and awe. The voice of underage Anna Gaustad Nistad in Lat Kvar Jordisk Skapning Teia pts 1-4 deserves special mention. The central pillar here is dark Scandinavian prog in relation to jazz and classical music, with the characteristic sound of the xylophone played by Ingvald A. Vassbø standing out. The same goes for Lat Kvar Jordisk Skapning Teia pt. 9, in which six-year-old Eivor Å. Ellingsen sings; a short composition that promotes her charming voice. Lat Kvar Jordisk Skapning Teia pt. 5 richly rewards those who focus. The different kinds of saxophones used are the band’s trademark, and constitute their distinguishing feature.

The music offered to us here has several levels and requires time to be appreciated. It is explosive and dark prog, which clearly proves the value of the deep underground, without amateurism and pointless extra minutes of music, with exemplar production and professional objective. Prog not only boils over, but boasts about these worthy representatives.

8.5 / 10

Thomas Sarakintsis

2^nd opinion

I admit that I was anticipating the release of this album, mainly because Simen Ådnøy Ellingsen’s musical vision is not only interesting but also different from almost anything else today. What encouraged progressive rock fans in the band’s debut, sounds even more exciting here upon first listen. In Shamblemaths 2 the main style is much closer to avant-prog. The flow of the album is excellent, the orchestration is simply exemplary and the meticulous details act as a catalyst for the effectiveness of a very ambitious and peculiar artistic endeavor that is crowned with absolute success. In an mostly dark environment, the high level of technique works narratively, the children’s vocals are an ideal contrast and the general lyricism effortlessly leads to the final uplift. As pointless as it is to single out highlights in such a uniform work, the tribute to Shostakovich in D.S.C.H. (Op. 110 String Quartet No. 8 in C Minor, Mvts. 1 and 2) and the stunning prog epic The River that closes the album are two of the greatest prog achievements of the last (many) years.

9 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Οι Shamblemaths σχηματίστηκαν το 2004 ως ντουέτο των Simen Ådnøy Ellingsen (κιθάρες, σαξόφωνα, πλήκτρα, φωνητικά και αρκετά ακόμα) και Eirik Mathias Husum αρχικά υπό το όνομα Fallen Fowl, ένα side project των TiaC. Μετά από ένα EP, το project σταμάτησε να είναι ενεργό για αρκετά χρόνια, καθώς ο Ellingsen πήγε στο Λονδίνο για να ολοκληρώσει τις σπουδές του (φυσικός με ειδίκευση στη μηχανική ρευστών και την κβαντομηχανική, κάτοχος PhD στην Φυσική και τις Πολιτικές Επιστήμες, σήμερα είναι καθηγητής στο Norwegian University of Science and Technology του Trondheim).

Αρκετά χρόνια μετά ουσιαστικά πρωτοεμφανίστηκαν οι Shamblemaths και το 2016 κυκλοφόρησε το εξαιρετικό ομώνυμο ντεμπούτο τους. Φτάνοντας στο σήμερα, το Shamblemaths 2 είναι γεγονός, με τον Husum να έχει αντικατασταθεί από τον ντράμερ Ingvald A. Vassbø στον πυρήνα του συγκροτήματος, που πλαισιώνεται από μία πλειάδα guest μουσικών, με κυριότερους τους: Paolo Botta (Ske – πλήκτρα και συμπραραγωγή), Morten Andreas Nome (Major Parkinson – κοντραμπάσο), Eskild Myrvoll (Kanaan – μπάσο), Eirik Øverland Dischler (πλήκτρα – ήταν μαζί με τον Ellingsen στους Fallen Fowl), ο Leon Li (bassoon), Marianne Lønstad και Pia Margaret Samset (φωνητικά).

[bandcamp width=100% height=120 album=2238380586 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Αποθετήριο προοδευτικού rock

Αποτελεί ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα περίπτωση το εκ Trondheim ντουέτο. Το 2016 οι prog σκαπανείς εκτίμησαν δεόντως την εργώδη προσπάθεια που κατέβαλε το τότε δίδυμο ώστε να περατώσει το παρθενικό του πόνημα, το οποίο δικαίως χαρακτηρίστηκε ως μία εξαιρετική δουλειά. Το σχήμα συνεχίζει να επεκτείνεται και στο Shamblemaths 2 σε παρόμοια ύδατα και πεδία, μόνο που αυτή τη φορά μετεωρίζονται σε πιο σκοτεινά και εγκεφαλικά επίπεδα. Οι Νορβηγοί έχουν πολύ ψηλά στην εκτίμησή τους τους Univers Zero, με ό,τι αυτό συνεπάγεται: chamber αισθητική, συμφωνικές αντισυμβατικές απολήξεις, RIO, avant-prog, Τα κυριαρχικά αυτά στοιχεία συμπλέκονται μαζί με jazz rock, 90s σκανδιναβικό prog, μουσική δωματίου και γοτθικό έρεβος, πάντα υπό την γόνιμη παρεμβολή του χάους και της παράνοιας. Τα γυναικεία απαγγελτά και οπερετικά φωνητικά συντελούν περαιτέρω στην χαοτική κλιμάκωση διεγείροντας τον εγκέφαλο και το πνεύμα. Τα στοιχεία αυτά ισορροπούν μεταξύ τους, προσφέροντας ειδολογικά το prog που έχεις ήδη ενστερνιστεί και αφομοιώσει, αλλά μετά βεβαιότητας επιθυμείς να ξανακούς συχνά πυκνά και να αφουγκράζεσαι εκ νέου. Είναι πέραν του όποιου τετριμμένου αναχρονισμού, αλλά συγχρόνως πυρακτώνεται από τη φλόγα του παλαιού. Είναι το prog που συγχρονίζεται με τις συχνότητες του προοδευτικού ακροατηρίου, ταυτόχρονα, όμως, απευθύνεται στους πιο πιστούς και ένθερμους υποστηρικτές του.

Τούτων λεχθέντων, συνθέσεις όπως το Knucklecog ορίζουν τις συντεταγμένες των prog clichés, εις τρόπον ώστε να συνοψίζεται η ουσία του progressive καθαυτή. Από το δίσκο ρέουν διαρρήδην ήχοι από εξαιρετικά παιγμένα σαξόφωνα, fuzz-αριστά μπάσα και πλήκτρα, δημιουργώντας έναν συνεκτικό στην ολότητά του δίσκο, που είναι αδύνατον να τον προσεγγίσεις αποσπασματικά. Υπάρχουν αριστουργηματικές συνθέσεις που ζέχνουν Univers Zero όπως το D.S.C.H. (Op. 110 String Quartet No. 8 in C Minor, Mvts. 1 and 2), αλλά και άλλες όπως το επιλογικό This River, σύνθεση που διαφοροποιεί το ηχητικό πρόσημο του σχήματος, ένα πραγματικό στολίδι μουσικής δωματίου και jazz υπό τα δεσμά αντρικών και γυναικείων άκρως αισθησιακών φωνητικών, τραγούδι που ισορροπεί μεταξύ απόγνωσης και δέους. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει η φωνή της ανήλικης Anna Gaustad Nistad στο Lat Kvar Jordisk Skapning Teia pts 1-4. Εδώ κεντρικός πυλώνας είναι το σκοτεινό Σκανδιναβικό prog σε συνάρτηση με την jazz και την κλασική μουσική, με τον χαρακτηριστικό ήχο του ξυλοφώνου να ξεχωρίζει παιγμένο από τον  Ingvald A. Vassbø. Το αυτό ισχύει και για το Lat Kvar Jordisk Skapning Teia pt. 9, όπου τραγουδάει η εξάχρονη Eivor Å. Ellingsen, ολιγόλεπτη σύνθεση που προωθεί την χαριτωμένη φωνή της. Το Lat Kvar Jordisk Skapning Teia pt. 5 ανταμείβει πλουσιοπάροχα όσους εστιάσουν. Οι κατηγορίες των σαξοφώνων που χρησιμοποιούν αποτελούν το σήμα κατατεθέν τους και συνιστούν το ειδοποιό χαρακτηριστικό τους.

Η μουσική που μας προσφέρεται εδώ έχει επίπεδα και απαιτεί χρόνο για να εκτιμηθεί. Πρόκειται περί ενός εκρηξιγενούς και σκοτεινού prog, που αποδεικνύει περίτρανα την αξία του βαθέος underground, άνευ ερασιτεχνισμού και άσκοπων επιπλέον λεπτών μουσικής, με υποδειγματική παραγωγή και επαγγελματική στοχοπροσήλωση. Το prog όχι μόνο κοχλάζει, αλλά καυχάται από αυτούς τους άξιους εκπροσώπους του.

8.5 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης

2^nd opinion

Ομολογώ πως αυτό το album το περίμενα όσο λίγα φέτος, κυρίως γιατί το μουσικό όραμα του Simen Ådnøy Ellingsen δεν είναι απλά ενδιαφέρον αλλά και διαφορετικό από σχεδόν οτιδήποτε άλλο σήμερα. Όσα ενθάρρυναν τους λάτρεις του progressive rock στο ντεμπούτο εδώ ενθουσιάζουν από την πρώτη ακρόαση. Στο Shamblemaths 2 το βασικό πλαίσιο μεταφέρεται ακόμα περισσότερο προς το avant-prog που κυριαρχεί υφολογικά. Η ροή του album είναι αριστουργηματική, η ενορχήστρωση είναι απλά υποδειγματική και οι προσεγμένες λεπτομέρειες λειτουργούν ως καταλύτης για την επιδραστικότητα ενός πολύ φιλόδοξου όσο και παράξενου καλλιτεχνικού εγχειρήματος που στέφεται με απόλυτη επιτυχία. Σε ένα ως επί το πλείστο σκοτεινό περιβάλλον, η υψηλή τεχνική λειτουργεί αφηγηματικά, τα παιδικά φωνητικά εμπίπτουν αντιθετικά άψογα και ο εν γένει λυρισμός οδηγεί αβίαστα στην τελική ανάταση. Όσο ανούσιο κι αν είναι το εγχείρημα να ξεχωρίσει κανείς κορυφαία κομμάτια σε ένα τόσο ενιαίο έργο, ο φόρος τιμής στον Shostakovich με το D.S.C.H. (Op. 110 String Quartet No. 8 in C Minor, Mvts. 1 and 2) και το συγκλονιστικό prog epic The River που κλείνει τον δίσκο είναι δύο από τα σημαντικότερα prog επιτεύγματα των τελευταίων (πολλών) ετών.

9 / 10

Δημήτρης Καλτσάς