Leprous – Aphelion

Intro: Lefteris Statharas

Leprous have ended up being one of the most consistent bands of the last decade with albums every two years or so, and they always manage to create a sense of anticipation for the fans. This sense of anticipation is a testament to their talent but also to the excitement they manage to create after every release, since they always add a little something new to their sound. Usually that something new was a little step away from their early heavy sound but their sense of melody and the extremely talented line-up of musicians always left a positive aftertaste to their records. Aphelion comes after the great Pitfalls of 2019 that was an extremely esoteric and introspective record. It’s safe to say that since Pitfalls the band had a lot of time in their hands to be even more introverted. Is there something in Aphelion to surprise us?

Should a winning recipe change?

Einar Solberg described the recording of Aphelion as much more chaotic than any of the previous albums. They wrote each song separately and they recorded them in three different studios. It is to no surprise that this album feels slightly more disconnected than its predecessors. At the same time the structure feels very familiar to Pitfalls. That could be a conscious decision to follow a recipe of an album that was widely popular, however it gives a sense of familiarity with repeat listens of the album.

When it comes to the sound of the album, Leprous have further stripped away the metal elements allowing them to peak out only now and again. The keyboards and strings are the main movers of the songs, with Raphael Weinroth-Browne and Chris Baum making their presence felt with the cello and violin respectively. And while both of them had appeared in the previous records, they are virtually everywhere in this record making their presence felt in every song. However, when the guitars make their presence the difference is striking which makes their sound more impactful.

The opener Running Low is a safe way to start the album, very reminiscent of Pitfalls with nice melodic hooks. The Shadow Side later in the album is very similar in structure and it emphasizes the more melodic pop aesthetic the band has adopted in the later years

Out of Here focuses on the great vocals of Solberg that are once again top notch. The melodic lines are very reminiscent of the previous records which is to say not bad, it gives the sense of repeatability in their records. This might be the biggest critique of the band, the sense of self-referentiality they show in this album.

This sense of self-referentiality becomes more prominent in tracks like The Silent Revelation and Nighttime Disguise that maybe 10-15 years down the road we won’t be sure if they were part of Malina, Pitfalls or Aphelion. The first has a nice djenty feeling and a beautiful vocal melody and Nighttime Disguise feels like it serves the same purpose as The Sky is Red did in the previous album but not as exciting. It was recorded in an online session with the fans voting for the direction the song can go. Unsurprisingly it steers towards the heavier side of the album.

In Silhouette and Have You Ever? Baard Kolstad makes his presence felt with great drumming, and the more electronic experimentation the band is doing is more prominent. Very nice rhythmic changes and nice interplay with the voice of Soldberg and the electronic elements.

Aphelion is a very pleasant album to listen to. With multiple listens you can find different elements in the songs that confirm that Leprous is one of the most exciting bands in the prog rock area. Is it a bit disappointing that we didn’t hear something as unique and surprising as the previous records? Sure, but a good Leprous album is still exciting and better than many of the new releases out there.

8 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

With their previous, excellent alum Pitfalls, the Norwegian stars of today’s sound made a serious statement. A statement that doubted every ambition that other people had for Leprous’ sound direction and change. And this happened decisively with new ideas for instrumentation, that clearly talk with the more “light” side of their music. They call it pop, but Leprous have it since their first releases. Their path, with its continuous explorations and impressive changes has completely stood out, and sometimes caused raved reviews. And here comes Aphelion, their new release, after an unbelievable series of great and equal records (something that is outstanding by itself), and it is for the first time that the band makes steps forward but squinting back at their two previous releases (Malina, Pitfalls), presenting a not so negative stagnation. Is this an element that makes the album less good? No, definitely not. The instrumentation in the 10 songs that embellish Aphelion shows their great evolution with their multilayered plays and timbres, but also the participation of strings and wind instruments (other than their permanent cellist in the last few years). And the variety, from ballads, to old prog, to cinematic passages, to more minimalist Pitfalls-like moments that are present. Maybe, the psychoanalytical attitude  and deepening of Pitfalls from this compact logic of creating something that is more than just a collection of tracks that showcase their talent in different facets. But again, Aphelion is an album that presents Leprous close knit and able to play a stadium with them laying down the rules. Have  You Ever?, The Silent Revelation, Nighttime Disguise are some of the tracks that always excel with ease after every listen.

7.5 / 10

Panos Papazoglou

Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας

Οι Leprous είναι μια από της πιο συνεπείς μπάντες της τελευταίας δεκαετίας, με άλμπουμ κάθε δύο χρόνια και υπάρχει πάντα μια αύρα προσμονής και ανυπομονησίας κάθε φορά που βγάζουν καινούριο δίσκο. Αυτή η αίσθηση είναι απόδειξη του πόσο ταλαντούχοι είναι, αλλά ταυτόχρονα και του πόσο μεγάλο ενθουσιασμό δημιουργούν μετά από κάθε κυκλοφορία τους αφού πάντα προσθέτουν κάτι καινούριο και μοναδικό στον ήχο τους. Αυτό το «κάτι» συνήθως είναι ένα περεταίρω βήμα πιο μακριά από το heavy παρελθόν τους, αλλά το ταλέντο που έχουν ως μουσικοί για την μελωδία αφήνει πάντα μια θετική γεύση μετά από κάθε κυκλοφορία. Το Aphelion έρχεται μετά το εξαιρετικό και πολύ εσωστρεφές Pitfalls του 2019. Νομίζω είναι κατανοητό πως οι Leprous είχαν πολύ χρόνο στα χέρια τους τα τελευταία δύο χρόνια. Υπάρχει κάτι καινούριο αυτή τη φορά στο Aphelion για να μας εκπλήξει;

Συνταγή που κερδίζει…

Ο Einar Solberg περιέγραψε την ηχογράφηση του Aphelion ως πιο χαοτική συγκριτικά με οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ. Η σύνθεση και η ηχογράφηση των κομματιών έγινε ξεχωριστά και μάλιστα σε τρία διαφορετικά στούντιο. Με γνώμονα αυτό δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός πως τα κομμάτια σε αυτό τον δίσκο δεν ρέουν όσο καλά όσο στα προηγούμενα άλμπουμ. Ταυτόχρονα η δομή του Aphelion είναι πολύ κοντά σε αυτή του Pitfalls. Αυτή η επιλογή μπορεί να είναι λίγο επιτηδευμένη, αλλά δίνει την αίσθηση του γνώριμου όσο κυλάει ο δίσκος.

Ηχητικά, οι Leprous έχουν αφαιρέσει περαιτέρω τα heavy στοιχεία τα οποία όμως κάνουν την εμφάνιση τους. Τα πλήκτρα και τα κλασσικά έγχορδα οδηγούν τα κομμάτια, με τους Raphael Weinroth-Browne και Chris Baum να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με το τσέλο και το βιολί αντίστοιχα. Και ενώ και οι δύο έχουν ξαναεμφανιστεί σε προηγούμενα άλμπουμ, σε αυτόν το δίσκο ακούγονται σχεδόν παντού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως οι κιθάρες είναι απούσες. Εμφανίζονται λιγότερο μεν, αλλά η διαφορά είναι πιο αισθητή όταν του δίνεται ο χώρος.

Το εναρκτήριο Running Low είναι μια ασφαλής αρχή στον δίσκο. Ένα κομμάτι που θυμίζει αρκετά το Pitfalls με ωραίες μελωδικές γραμμές. Το The Shadow Side αργότερα είναι πολύ παρόμοιο σε δομή και τονίζει την πιο μελωδική pop αισθητική που έχει υιοθετήσει η μπάντα τα τελευταία χρόνια.

Το Out of Here έχει τα φωνητικά του Solberg ως κινητήριο μοχλό τα οποία για μια ακόμη φορά είναι εξαιρετικά. Οι μελωδικές γραμμές που χρησιμοποιεί θυμίζουν πολύ παλαιότερες ερμηνείες του το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, απλά κάνει τα πράγματα λίγο επαναλαμβανόμενα. Και αυτή ίσως είναι η μεγαλύτερη κριτική που μπορεί να κάνει κάποιος στους Leprous, η αυτοαναφορικότητα που δείχνουν σε αυτό το δίσκο.

Η αίσθηση της αυτοαναφορικότητας είναι πιο εμφανής σε κομμάτια όπως το The Silent Revelation και Nighttime Disguise που ίσως σε 10-15 χρόνια δεν θα θυμόμαστε αν βρισκόντουσαν στο Malina, στο Pitfalls ή το Aphelion. Το πρώτο έχει μια ωραία ελαφρά djent αίσθηση και ωραία φωνητικά, ενώ το Nighttime Disguise φαίνεται σαν να προσπαθεί να «γεμίσει τα παπούτσια» του The Sky Is Red αλλά χωρίς να είναι το ίδιο καλό. Ηχογραφήθηκε σε ένα online session της μπάντας όπου το κοινό μπορούσε να ψηφίσει για την κατεύθυνση του κομματιού. Δεν αποτελεί έκπληξη που το συγκεκριμένο κομμάτι είναι από τα πιο heavy του δίσκου.

Στα In Silhouette και Have you ever? o Baard Kolstad κάνει μια δυναμική την παρουσία του με φανταστικά τύμπανα, και οι ηλεκτρονικοί πειραματισμοί είναι πιο επιφανής. Πολύ ωραίες ρυθμικές αλλαγές και αξιομνημόνευτες εναλλαγές με τα φωνητικά του Soldberg.

Το Aphelion είναι ένας πολύ ευχάριστος δίσκος. Με πολλαπλές ακροάσεις βρίσκεις καινούρια στοιχεία στα κομμάτια, κάτι που επιβεβαιώνει πως οι Leprous είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες και συναρπαστικές μπάντες του progressive χώρου. Είναι απογοητευτικό που δεν υπάρχει κάτι μοναδικό και καινούριο όπως στους προηγούμενους δίσκους; Σίγουρα, αλλά ένας καλός δίσκος Leprous είναι πάντα δελεαστικός και σίγουρα πιο ενδιαφέρον από κάμποσες κυκλοφορίες εκεί έξω.

8 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Με το προηγηθέν, εξαιρετικότατο άλμπουμ τους, Pitfalls, οι Νορβηγοί πρωταγωνιστές του σημερινού ήχου, έκαναν μια σοβαρή δήλωση. Μια δήλωση που έθετε υπό αμφισβήτηση κάθε προσδοκία και κάθε φιλοδοξία τρίτων απέναντι στη μουσική τους κατεύθυνση και στροφή. Και αυτό έγινε με στόμφο και με νέες προτάσεις ενορχήστρωσης, οι οποίες συνομιλούν ξεκάθαρα με μια πιο «ελαφριά» όψη της μουσικής τους. Pop λένε, αλλά οι Leprous έχουν αυτή την πλευρά ενσωματωμένη από τις πρώτες τους προσπάθειες.  Η πορεία τους εξάλλου, με συνεχείς εξερευνήσεις και εντυπωσιακές ηχητικές στροφές έχει αναδειχτεί πλήρως και αναλυθεί με διθυράμβους ενίοτε. Και φτάνουμε στο φρέσκο Aphelion, τη νέα τους δισκογραφική πρόταση, μετά από ένα ασύλληπτο σερί εξαιρετικών, ισάξιων δίσκων (γεγονός εντυπωσιακό από μόνο του), και ενδεχομένως ίσως για πρώτη φορά οι Leprous δείχνουν να προχωρούν με ελάχιστα βηματάκια μπροστά, λοξοκοιτώντας κυρίως προς τις δύο τελευταίες δουλειές τους (Malina, Pitffalls), παρουσιάζοντας μια όχι και τόσο αρνητική στασιμότητα. Είναι αυτό ένα στοιχείο που δεν κάνει το άλμπουμ εξίσου καλό; Όχι, σε καμία περίπτωση. Η ενορχήστρωση στις  10 συνθέσεις που διανθίζουν το Aphelion αναδεικνύουν την εκπληκτική τους εξέλιξη τα προηγούμενα χρόνια, με τα πολυεπίπεδα παιξίματα και τα ηχοχρώματα, αλλά και συμμετοχή εγχόρδων και πνευστών (εκτός του μόνιμου τσελίστα τα τελευταία χρόνια). Και η ποικιλία, από μπαλάντες, σε prog από τα παλιά και από κινηματογραφικά περάσματα, σε πιο μινιμαλιστικές αλά Pitfalls στιγμές, είναι παρούσα. Ίσως η ψυχαναλυτική διάθεση και εμβάθυνση του πρόσφατου Pitfalls να το απαλλάσσει από εκείνη την απαιτητική συμπαγή λογική να δημιουργήσουν κάτι που να είναι κάτι παραπάνω από μια εξαιρετική συλλογή κομματιών στα οποία ξεδιπλώνουν το ταλέντο τους στις διαφορετικές οπτικές. Αλλά και πάλι, το Aphelion είναι ένας δίσκος που παρουσιάζει τους Leprous δεμένους και ικανούς να παίξουν μόνοι τους σε ένα γήπεδο που αυτοί δείχνουν να ορίζουν τους κανόνες. Have You Ever?, The Silent Revelation, Nighttime Disguise είναι μερικές συνθέσεις μεταξύ άλλων που σε κάθε τους προσπάθεια θα πρωταγωνιστούσαν με την ίδια ευκολία.

7.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου