The Pineapple Thief – Dissolution

Intro: Petros Papadogiannis
Translation: Alexandros Mantas
14 / 12 / 2018

The release of Dissolution from The Pineapple Thief is their first one since they came of age. It’s been more than nineteen years since their birth and it’s their twelfth album and counting as a result of the persistence and faith of Bruce Noord, their natural leader.

The awesome black-and-white, of cinematic texture cover that depicts the face of a woman with an ice-cold stare, predisposes positively without even listening to a single note. It was taken care of the Stylorouge team which is well-known for its work with household names like Pink Floyd and David Bowie.

At their creative peak

By happenstance, this year’s release finds the band at the crest of its career. Their ongoing popularity combined with the directly proportional interest of the audience for the musical style they serve renders the album as a unique chance to gain exposure in a wider audience.

Lyrical-wise, Dissolution delves into matters like alienation, loneliness and virtual happiness or sadness that stem from the digital communication via social media. When it comes to describing their musical style, the words ‘Kscope band!’  could nicely sum it up, only that they would be an oversimplification.

It’s no secret that the modern prog rock of The Pineapple Thief draws heavily on Porcupine Tree and the projects of their leader Steven Wilson and nods to the style of their label-mates. Overcoming a mire they had fallen into during their latest releases, Dissolution is so impeccably set up that the direct references to their compatriots far but irritate the listener; quite the contrary, they are approved.

The album contains brief atmospheric interludes based on the piano and acoustic guitars dotted among longer tunes. The latter bristle with technical outbreaks, but also beautiful themes contributed by all the musicians involved. The electric guitars sound more aggressive than they did in the past, accompanied most of the times by acoustic ones. The keyboards do their bit and embellish the compositions spawning a multitude of feelings and they are one of the reasons that take the overall level of enjoyment to a higher step. The vocals, as always, traipse from melancholic to catatonic scales, in a rather limited range but the passion and expressiveness they ooze makes it impossible to believe that they will displease any given listener. The Pineapple Thief’s knack is to write songs with melodies and vocal lines that stick to the mind. The only long cut is the 11-minute White Mist which encapsulates the magnificence of the album.

Special mention should be made of the eulogy (is there any other way to put this?) of Gavin Harisson’s (Porcupine Tree, King Crimson) participation for the second in the row in a The Pineapple Thief album who truly shines and along with the bass they cement together a sublime rhythm section.

Dissolution is a magnificent melancholic album which I would liken to a picture of an urban rainy landscape in the nighttime; therefore, I think it would work better in the small hours. I pronounce myself, unexpectedly I might add, impressed.

8 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Πέτρος Παπαδογιάννης
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
14 / 12 / 2018

Η κυκλοφορία του Dissolution από πλευράς των The Pineapple Thief, αποτελεί και την πρώτη έπειτα από την ημερολογιακή τους ενηλικίωση. 19 χρόνια πλέον συμπληρώνονται από τη γέννησή τους και αισίως φτάσανε στο δωδέκατό τους πόνημα, ως αποτέλεσμα της προσωπικής επιμονής και πίστης του φυσικού ηγέτη τους Bruce Noord.

Το εξαιρετικό ασπρόμαυρο -κινηματογραφικής υφής- εξώφυλλο που απεικονίζει ένα γυναικείο πρόσωπο με παγερό βλέμμα, προδιαθέτει θετικά πριν από το άκουσμα οποιασδήποτε νότας. Η επιμέλειά του ανήκει στην ομάδα Stylorouge, γνωστή για τις συνεργασίες της με μεγάλα ονόματα όπως οι Pink Floyd και ο David Bowie.

Στην δημιουργική τους κορυφή

Η φετινή κυκλοφορία των Pineapple Thief τους βρίσκει, ως συγκυρία, ίσως στο καλύτερο φεγγάρι της καριέρας τους. Η ολοένα αυξανόμενη δημοφιλία τους σε συνδυασμό με το ευθέως ανάλογο ενδιαφέρον του κοινού για το μουσικό ύφος που υπηρετούν καθιστά το άλμπουμ ως μία μεγάλη ευκαιρία να ακουστούν σε ένα μεγαλύτερο κοινό.

Στιχουργικά, το Dissolution πραγματεύεται θέματα αποξένωσης, μοναξιάς και εικονικής χαράς ή λύπης που απορρέουν μέσα από την ψηφιακή επικοινωνία των social media. Όσον αφορά την περιγραφή του μουσικού του ύφους του κάποιος θα μπορούσε να γράψει ‘Kscope band’!  και να ξεμπερδεύει με αυτό, κάτι το οποίο θα αποτελούσε από τη μία ενδεικτικό του ύφους τους μεν, θα ήταν μία υπεραπλούστευση δε.

Δεν είναι μυστικό ότι το σύγχρονο ατμοσφαιρικό prog rock των The Pineapple Thief είναι τα μέγιστα επηρεασμένο και σμιλευμένο από τους συμπατριώτες τους Porcupine Tree και τα προσωπικά σχήματα του Steven Wilson και παραπέμπει ηχητικά στο ύφος που υπηρετούν κάποιες ομογάλακτες μπάντες της εταιρείας Kscope. Μετά από ένα τέλμα που φαινόταν να παρουσιάζουν στις τελευταίες τους δουλειές, το Dissolution είναι τόσο άρτια στημένo που οι άμεσες ηχητικές αναφορές στους συμπατριώτες τους κάθε άλλο παρά ενοχλούν. Τουναντίον φαντάζουν ως θεμιτές από τον ακροατή.

Το άλμπουμ περιλαμβάνει μικρά ατμοσφαιρικά πρελούδια με χρήση πιάνου και ακουστικής κιθάρας ανάμεσα σε μεγαλύτερης διάρκειας τραγούδια, με τα τελευταία να βρίθουν σε μικρά τεχνικά ξεσπάσματα αλλά και από τα υπέροχα θέματα όλων των μουσικών. Οι κιθάρες ηχούν περισσότερο επιθετικές απ’ ότι στο παρελθόν, συνοδευόμενες στα περισσότερα σημεία και από ακουστικές. Τα πλήκτρα από τη μεριά τους χρωματίζουν τις συνθέσεις δημιουργώντας πλήθος συναισθημάτων και αποτελούν ένα από τα στοιχεία που ανεβάζουν το συνολικό επίπεδο απόλαυσης της ακρόασης. Τα φωνητικά όπως πάντα είναι τοποθετημένα σε μελαγχολικές έως κατατονικές κλίμακες, χωρίς εξάρσεις εύρους, το πάθος τους όμως και η εκφραστικότητά τους είναι τόσο πειστικά που δε νομίζω να δυσαρεστήσουν κάποιον. Η ικανότητα των The Pineapple Thief είναι να γράφουν τραγούδια, με μελωδίες και φωνητικές γραμμές που καταφέρνουν να καρφωθούν στη μνήμη. Μοναδικό μεγάλο σε διάρκεια κομμάτι είναι το εντεκάλεπτο White Mist, που συμπυκνώνει το όλο σπουδαίο του άλμπουμ.

Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στην ευλογία -πώς αλλιώς να χαρακτηριστεί;- της συμμετοχής του drummer Gavin Harisson (Porcupine Tree, King Crimson) για δεύτερο συνεχόμενο άλμπουμ τους, που είναι πραγματικά απολαυστικός και σε συνεργασία με το μπάσο  συνθέτουν ένα εκπληκτικό rhythm section.

Το Dissolution είναι ένα εξαιρετικό μελαγχολικό άλμπουμ που θα το παρομοίαζα σαν μία εικόνα αστικού βροχερού τοπίου κατά τη διάρκεια της νύχτας, οπότε θεωρώ ότι λειτουργεί ιδανικά ως ακρόαση στις μικρές ώρες της ημέρας. Δηλώνω -ανέλπιστα οφείλω να πω- εντυπωσιασμένος.

8 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης