Magic Bus – The Earth Years

Intro: Paris Gravouniotis

It’s amazing how a scene from the 70s like that in Canterbury with bands like Soft Machine, Caravan and Egg still influences new bands today, both stylistically and aesthetically. One of the most typical examples is the British band Magic Bus, which debuted in 2010 and managed to evolve from each album to the next, until the excellent Phillip the Egg was released in 2017 (our reviews here).

This year, Magic Bus returns with The Earth Years, to prove to us that this is another step forward for the band.

[bandcamp width=100% height=120 album=322815593 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

A small setback

Anyone who has listened to the previous albums of Magic Bus has identified their great love for the prog sound of Canterbury and the 60s West Coast psychedelia as presented by legendary bands such as Jefferson Airplane and Grateful Dead. It seems here, in their fourth studio album, they focus much more on the latter by passing on in their own way a more hippie communal character to the listener. The line-up remains the same, with Paul Evans on vocals and guitar, Terence Waldstadt on guitars, Jay Darlington on keyboards, Wihil Mellorz on bass, Connor Spring on drums, and Vivien Goodwin-Darke on percussion, backing vocals, but unfortunately not on flute, which is why The Earth Years is less melodic compared to their previous album, Phillip the Egg.

From the very beginning with Easy Om and Inca Trail, a more relaxed and gentle psychedelic style is perceived with the instrumentation being much simpler compared to their recent past, the guitars are softer than ever following almost country rock trails, and the keys don’t contribute much to the atmosphere. Things do not change in the least in Setting Sun and The Road to Laz Mezquita that follow, completing an almost monotonous first side. Unfortunately, the expectation to hear something richer and more adventurous is not fulfilled on the second side, with New Day and We Are One continuing at the same level of mediocrity, and essentially Barleycorn and Squirrel save the day, and for the first time we hear scattered progressive ideas, reminiscent of the Canterbury heritage.

The worst feeling that The Earth Years creates is that it is difficult for you to return to it as a listener, although it is by no means bad or unpleasant. However, it is definitely a setback for the discography of Magic Bus, which, as mentioned in the intro, had made several steps forward till this day. In conclusion, we keep 2-3 very good moments and the beautiful artwork, and hope that Magic Bus will return to familiar prog paths.

6 / 10

Paris Gravouniotis

2^nd opinion

With The Earth Years, Magic Bus leaves Canaa and lands on Earth. The absence of Vivian-Goodwin Darke’s flute and the noticeably weak trippy atmosphere are the main disadvantages. Instead, the role of guitarist Terence Waldstädt was strengthened. Several compositions (Setting Sun, The Road to La Mezquita, We are One, Inca Trail) are embellished by very optimistic Californian aesthetic combined with the Canterbury element, which is not as obvious as in the past, but is still distinct. The style balances between West Coast rock, with the band’s hippie communal character, and Canterbury sound. At the same time, oriental mystical elements are found here and there, as well as 60s psychedelia, characteristics which had always been part of the band’s style. It’s a pretty good record, and tracks like Barleycorn and Squirrel are some of the best the band has ever written. Note that these are the pure prog songs of the album. It’s just that compared to Phillip the Egg and the first two albums, The Earth Years is compositionally weaker.

7 / 10

Thomas Sarakintsis

Εισαγωγή: Πάρης Γραβουνιώτης

Είναι εντυπωσιακό πώς μια σκηνή όπως αυτή του Canterbury με σχήματα όπως οι Soft Machine, Caravan και Egg επηρεάζει ακόμα και ως τις μέρες μας νέες μπάντες τόσο υφολογικά όσο και αισθητικά. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι Βρετανοί Magic Bus, οι οποίοι ντεμπούταραν το 2010 και κατάφεραν από κυκλοφορία σε κυκλοφορία να εξελίσσονται με αποκορύφωμα το εξαιρετικό Phillip The Egg του 2017 (οι κριτικές μας εδώ).

Φέτος, λοιπόν, με το The Earth Years έρχονται να μας αποδείξουν αν αυτή η συνεχόμενη ποιοτικά ανοδική πορεία θα έχει συνέχεια.

[bandcamp width=100% height=120 album=322815593 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Μια μικρή οπισθοχώρηση

Όποιος έχει ασχοληθεί με τις προηγούμενες δουλειές των Magic Bus μπορεί να διαπιστώσει τη μεγάλη τους αγάπη για τον prog ήχου του Canterbury και την 60s West Coast ψυχεδέλεια όπως μας την παρουσίασαν ιστορικά σχήματα σαν τους Jefferson Airplane και Grateful Dead. Φαίνεται ότι εδώ, στην τέταρτη studio δουλειά τους, εστιάζουν πολύ περισσότερο σε αυτό το στυλ περνώντας με τον τρόπο τους έναν πιο hippie κοινοβιακό χαρακτήρα στον ακροατή. Η σύνθεση βέβαια παραμένει ίδια και απαράλλαχτη, με τον Paul Evans σε φωνή και κιθάρα, τον Terence Waldstadt στις κιθάρες και τον Jay Darlington στα πλήκτρα, σε μπάσο και drums αντίστοιχα τους Wihil Mellorz και Connor Spring, και την Vivien Goodwin-Darke σε κρουστά, δεύτερα φωνητικά και δυστυχώς όχι στο φλάουτο. Αυτό κάνει το The Earth Years να συτερεί σε μελωδία, δυστυχώς, σε σχέση με το προηγηθέν Phillip The Egg.

Από το ξεκίνημα κιόλας των Easy Om και Inca Trail είναι αντιληπτό ένα πιο χαλαρό και ήπιο ψυχεδελικό ύφος με τις ενορχηστρώσεις να είναι πολύ πιο απλές εν συγκρίσει με το πρόσφατο παρελθόν τους, οι κιθάρες λιγότερο heavy από ποτέ ακολουθώντας σχεδόν country rock μονοπάτια, και τα πλήκτρα να προσδίδουν ελάχιστα σε ατμόσφαιρα. Τα πράγματα δεν αλλάζουν στο ελάχιστο στα Setting Sun και The Road to Laz Mezquita που ακολουθούν, ολοκληρώνοντας μια σχεδόν μονότονη και άοσμη πρώτη πλευρά. Δυστυχώς οι προσδοκίες να ακούσουμε κάτι ηχητικά πιο πλούσιο και περιπετειώδες δεν εκπληρώνονται ούτε στη δεύτερη πλευρά με τα New Day και We Are One να συνεχίζουν στα ίδια επίπεδα μετριότητας και ουσιαστικά τα Barleycorn και Squirrel να σώζουν όλη την παρτίδα όπου για πρώτη φορά ακούμε διάσπαρτες μεν, progressive δε ιδέες που θυμίζουν κάτι από την Canterbury κληρονομιά.

Το χειρότερο συναίσθημα που σου δημιουργεί το The Earth Years είναι ότι δύσκολα σου δημιουργεί την επιθυμία να επιστρέψεις σε αυτό ως ακροατής, ενώ αν το καλοσκεφτείς δεν είναι ούτε κακό ούτε δυσάρεστο ως άκουσμα. Σίγουρα όμως είναι πισωγύρισμα για τη δισκογραφία των Magic Bus, οι οποίοι, όπως αναφέρθηκε και στον πρόλογο, έκαναν συνεχόμενα βήματα προς τα εμπρός. Εν κατακλείδι, κρατάμε 2-3 στιγμές, το πανέμορφο εξώφυλλο, και ευελπιστούμε να ξαναεπιστρέψουν στα πιο γνώριμα prog μονοπάτια για τα οποία τους αγαπήσαμε.

6 / 10

Πάρης Γραβουνιώτης

2^η γνώμη

Με το The Earth Years οι Magic Bus εγκαταλείπουν την Canaa και αποβιβάζονται στη Γη. Η απουσία της Vivian-Goodwin Darke και του φλάουτού της, όπως και η αισθητά αδύναμη ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα είναι τα σημαντικότερα μειονεκτήματα. Αντ’ αυτού, ενισχύθηκε ο ρόλος του κιθαρίστα Terence Waldstädt. Αρκετές συνθέσεις (Setting Sun, The Road to La Mezquita, We are One, Inca Trail) εμφορούνται από μία πέρα ως πέρα οπτιμιστική Καλιφορνέζικη αισθητική σε συνάρτηση με το Canterbury στοιχείο, το οποίο παρόλο που δεν είναι το ίδιο έκδηλο σε σχέση με το παρελθόν, είναι ακόμη διακριτό. Γενικότερα, το ύφος ακροβατεί μεταξύ West Coast rock, υπό του χίπικου κοινοβιακού χαρακτήρα της μπάντας και Canterbury ήχου. Παράλληλα, ανατολίτικα μυστικιστικά στοιχεία συναντώνται εδώ κι εκεί, όπως και 60s ψυχεδέλεια, χαρακτηριστικά τα οποία ανέκαθεν δεν ήταν ξένα με το ύφος του σχήματος. Πρόκειται περί ενός αρκετά καλού δίσκου, και κομμάτια όπως τα Barleycorn και Squirrel είναι από τα καλύτερα που έχει συνθέσει η μπάντα. Να σημειωθεί ότι τα εν λόγω αποτελούν τα αμιγώς prog κομμάτια του άλμπουμ. Απλά, εν συγκρίσει με το Phillip the Egg και τις δύο πρώτες δουλειές, το The Earth Years υπολείπεται συνθετικά.

7 / 10

Θωμάς Σαρακίντσης