God Is An Astronaut – Ghost Tapes #10

Intro: Panagiotis Stathopoulos

The Irish God Is An Astronaut is one of the second-third generation bands of the genre that was ambiguously and obscurely named post-rock. What sets them apart from other post-rock bands is their ability to set up such small melodic textures, almost vignettes of guitar and keyboard – almost electronic – patterns, but also epic, long compositions, which are successful through the intelligible, catchy and “shiny” form and development. The highlight of their cinematic, mostly organic, instrumental recipe, is their first three LPs, The End of the Beginning, All is Violent All is Bright and Far from Refuge. The subsequent albums took them to some rather weak and less adventurous paths, until 2018’s Epitaph, which renewed our interest in them, with a flexible and balanced management of its expansions and lyrically gentle music. Entering the new decade, the quartet has released Ghost Tapes # 10 through Napalm Records.

Iconoplastic severity

With nearly two decades of creativity as a whole and given what they have released to date, God Is An Astronaut seems to have two choices to follow to successfully direct their new endeavor. On the one hand, they could visit the inspirational days of their first three records and recreate, embellish the moments that defined them with a fresh look and ingredients that would create new lures. On the other hand, with the prospect of a new beginning, they could lay the foundations for the formation of an identity that would not be strongly and predominantly reminiscent of their past, but would put it at the service of their new music.

Between these two roads, the band from the west Irish coast of Glen of Downs seems to follow a… third one. Many of the advantages of their melodicity, which were based on both the guitar “stretches” with delay and reverb as well as the minor key reflections in spacious orchestrations, do not dominate here. However, they do not disappear, but become one with the compact and rugged material of white noise discharges. Τhe clean pedal sonic layers have receded, almost vanished, in favor the severity and the burr of thick, heavy guitars. The rock component is preceded by the characterization heavy and in some cases the post prefix can be followed by the term metal. Adrift and Burial arrays represent this turn in the sound of God Is An Astronaut.

Among other things, a cosmic breath is located between the supernova outbursts, and finds its place either with electronic bridges and melodic clearings (Fade, Barren Trees and In Flux) or within the prominent guitar delirium (Adrift, Burial, Specters). This breath is also present in Luminous Waves, the simplest, and one of the most sensuous tracks of the album, in which we enjoy delicate cello sound.

Listening once again to Ghost Tapes # 10, I would say that I mainly miss a more guiding or – why not – prominent presence of the bass, but also the feeling that despite its many and apparent beauties and peculiarities here there, overall the album does not reveal something shockingly unique.

7 / 10

Panagiotis Stathopoulos

2^nd opinion

Since the explosion of the post-rock movement in the early 00’s, God Is An Astronaut has been one of the most promising bands of the genre, as their talent, inspiration and expressive range have always impressed and made them stand out in an annoyingly indistinguishable set of bands. 19 whole years after their debut, their new full-length album continues on the heavy road of Epitaph, but clearly investing more in significantly heavier, proggy guitar playing and odd time signatures that give a sense of adventure, which sounds necessary in their instrumental music characterized by style and mood stability, a trademark of the Irish through all these years. Ghost Tapes # 10 is enjoyable, the class and the lively feel of the band guarantee this and overall it is probably their best album after their first four albums. However, as long as they remain within the limits of post-rock, the predictable post-rock recipe will continue to be a limiting factor with those patiently building climaxes and not-so-spontaneous outbursts.

6.5 / 10

Dimitris Kaltsas

Εισαγωγή: Παναγιώτης Σταθόπουλος

Οι Ιρλανδοί God Is An Astronaut συγκαταλέγονται στα δεύτερης-τρίτης γενιάς σχήματα του ιδιώματος που με μπόλικη ασάφεια και απροσδιοριστία ονομάστηκε post-rock. Εκείνο που τους διαχωρίζει από αρκετούς ομοϊδεάτες τους είναι η ευχέρειά τους να στήνουν τόσο μικρά μελωδικά σχήματα, σχεδόν βινιέτες κιθαριστικών και πληκτροφόρων -προς το ηλεκτρονικό- μοτίβων, αλλά και επικές, μακρόσυρτες συνθέσεις, που βρίσκουν στόχο μέσα από την εύληπτη, ευκολομνημόνευτη και σχετικώς καλογυαλισμένη μορφή και ανάπτυξή τους. Αποκορύφωμα της εικονοπλαστικής τους, ως επί το πλείστον, οργανικής και ελλείψει στίχων οδού στέκονται τα τρία πρώτα τους LP, The End of the Beginning, All is Violent All is Bright και Far from Refuge. Η μετέπειτα ηχητική διαδρομή, τους έβγαλε και σε ορισμένα άνευρα και τυποποιημένα για το τερέν που δημιουργούν σημεία, μέχρι και το προ τριετίας Epitaph, που ανανέωσε το ενδιαφέρον μας για δαύτους, με μια ευέλικτη και ισορροπημένη διαχείριση των εκτονώσεων και των λυρικά ήπιων εκτάσεών του. Με την είσοδο στη νέα δεκαετία, το κουαρτέτο ετοίμασε το Ghost Tapes #10, για να το παραδώσει φέτος.

Εικονοπλαστική σφοδρότητα

Με δύο περίπου δεκαετίες δημιουργικής ζωής ως σύνολο και δεδομένου των όσων κατέθεσαν μέχρι και σήμερα, οι God Is An Astronaut μοιάζει να είχαν δύο επιλογές να ακολουθήσουν για να κατευθύνουν επιτυχώς το νέο τους πόνημα. Αφενός, θα μπορούσαν να επισκεφτούν τις ημέρες έμπνευσης της πρώτης τριάδας δίσκων τους και να αναπλάσουν, διανθίσουν τις στιγμές που τις καθόριζαν με μια φρέσκια οπτική και με συστατικά που θα προσέθεταν θέλγητρα. Αφετέρου, με την προοπτική μιας καινούργιας αρχής θα τοποθετούσαν τις βάσεις για τη διαμόρφωση μιας ταυτότητας που δεν θα θύμιζε εντόνως και κυρίαρχα το παρελθόν τους, αλλά θα το έθεταν στην υπηρεσία της νεοφερμένης μουσικής τους.

Μεταξύ αυτών των δύο δρόμων, το συγκρότημα από τη δυτική ιρλανδική ακτή του Glen of Downs φαίνεται να οδηγείται σε έναν… τρίτο. Πολλά από τα προτερήματα της μελωδικότητάς τους που βασιζόταν τόσο στις «απλωτές» των κιθάρων με delay και reverb όσο και στις μινόρε αντανακλάσεις των πλήκτρων σε ευρύχωρες ενορχηστρώσεις, δεν κυριαρχούν εδώ. Παρόλα αυτά, δεν εκλείπουν, αλλά γίνονται ένα με το συμπαγές και κακοτράχαλο υλικό των εκκενώσεων λευκού θορύβου. Πλέον οι καθαρές παραμορφώσεις των πεταλιών έχουν υποχωρήσει, σχεδόν αφανιστεί, στη «θέα» και την πυγμή που επιφέρει η σφοδρότητα και το γρέζι της ογκώδους σκληρότητας των κιθάρων. Τη rock συνιστώσα την προϋπαντεί ο χαρακτηρισμός heavy και ανά περιστάσεις το post πρόθεμα μπορεί να ακολουθήσει ο metal όρος. Η συστοιχία Adrift και Burial παρουσιάζουν γόνιμα αυτή τη στροφή των God Is An Astronaut.

Εκτός των άλλων, μια κοσμική ανάσα εντοπίζεται ανάμεσα στις σουπερνόβα εξάρσεις κι έρχεται να βρει τη θέση της είτε με ηλεκτρονικά υποστηρίγματα και μελωδικά ξέφωτα (Fade, Barren Trees και In Flux), είτε εισχωρώντας στο εξέχον κιθαριστικό παραλήρημα (των δύο πρώτων κομματιών και του Spectres). Αυτή η ανάσα τρυπώνει και στην επωδό του Luminous Waves, την πιο λιτή κι από τις πλέον αισθαντικές σεκάνς του άλμπουμ, στην οποία σμίγουμε και με τις συνεσταλμένες πομπές του τσέλου.

Τριγυρνώντας για μια ακόμη φορά στις γωνιές του Ghost Tapes #10, θα έλεγα ότι μου λείπει κυρίως μια πιο καθοδηγητική και γιατί όχι προεξέχουσα παρουσία του μπάσου, αλλά και η αίσθηση ότι το συνολικό κάδρο παρά τις πολλές κι εμφανείς ομορφιές και τις ιδιαιτερότητές του εδώ κι εκεί, δεν φανερώνει μια συγκλονιστική μοναδικότητα.

7 / 10

Παναγιώτης Σταθόπουλος

2^η γνώμη

Από την έκρηξη του post-rock κινήματος στις αρχές των 00’s, οι God Is An Astronaut αποτέλεσαν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα σχήματα του χώρου, καθώς τα ταλέντο, η έμπνευση και το εκφραστικό εύρος τους πάντα εντυπωσίαζαν και τους έκαναν να ξεχωρίζουν σε ένα ενοχλητικά δυσδιάκριτο σύνολο σχημάτων. 19 ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο τους, το νέο ολοκληρωμένο album τους συνεχίζει στον heavy δρόμο του Epitaph, επενδύοντας όμως σαφώς περισσότερο σε αρκετά σκληρά και proggy κιθαριστικά παιξίματα και αλλαγές μέτρων που δίνουν μία αίσθηση περιπέτειας, ούτως ή άλλως απαραίτητη στο instrumental ύφος τους που έχει ως χαρακτηριστικό τη σταθερότητα ύφους και διάθεσης, σήμα κατατεθέν των Ιρλανδών όλα αυτά τα χρόνια. Το Ghost Tapes #10 είναι απολαυστικό, η κλάση και η ζωντανή αίσθηση της μπάντας εγγυώνται για αυτό και συνολικά πρόκειται πιθανότατα για τον καλύτερο δίσκο τους μετά τα τέσσερα πρώτα album τους. Ωστόσο, όσο παραμένουν στα περιοριστικά όρια του post-rock, η εδώ και καιρό προβλέψιμη post-rock συνταγή θα εξακολουθεί να αποτελεί περιοριστικό παράγοντα με τα υπομονετικά χτισίματα και τις όχι και τόσο αυθόρμητες πλέον εκρήξεις.

6.5 / 10

Δημήτρης Καλτσάς