[Harmonic Heresy, 2020]
Intro: Kostas Barbas
Chemical Reactions is definitely one of the most anticipated collaborations of the year. On the one hand we have the Canadian bassist Antoine Fafard, with a very important 20-year career in the field of jazz-fusion, with Spaced Out in his first steps and later as a solo artist. For those who are not familiar with his discography, 2016’s Sphère seems like a good start. On the other hand, Gavin Harrison does not need any recommendations, as he is rightly considered one of the best drummers of his generation. After Porcupine Tree went on hiatus, he’s been very active. He participates in many projects and bands, among which of course his participation in the new line-up of King Crimson.
In Chemical Reactions, they mainly choose the bass-drums dipole (plus vibraphone by Harrison), and a string quartet. In the first five tracks, Maria Grig plays the violin and the viola, while Jonathan Gerstner plays the cello. The sixth track, entitled Singular Quartz, features Jerry Goodman (violin), Avigail Arad (cello), and Reinaldo Ocando (maribba and vibraphone), while the last two tracks feature Janáček Philharmonic Orchestra conducted by Anthony Armore.
[bandcamp width=100% height=120 album=2955605200 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Chemical reaction of a perfect duo
If we have to describe Chemical Reactions in one word, then the word fusion is suitable. It is clear that its two main pillars aimed to create a symphonic jazz-rock record or in other words: jazz-prog chamber music that in the last two tracks is transferred to a larger hall.
Fafard and Harrison create the impression of the perfect rhythm section. At first glance, it is clear that they have achieved the first and most important goal for an album that bears these names on its cover: they sound more than tight, and create a rhythmic base that makes these 50 minutes flow wonderfully. Although complex, the rhythmic paths they choose are not at all tiring and clearly lead the compositions.
The string quartet that accompanies the two musicians works on this pattern and brings to the sound a strong narrative soundtrack character. Of course, Fafard also contributes a lot with his solos, and Garisson’s very well thought-out use of the vibraphone, adding points to the overall instrumentation. We should mention that the production and the overall sound, as well as the orchestration, give a crystal clear sound sensation to a rather complex album.
Chemical Reactions includes eight compositions with a clear plan and small parts of improvisation. Some great themes develop during the tracks, while at times there is an intense flirtation with avant-garde. The intensity peaks and the way the musicians lead the listener to the compositional outbursts, sound just perfect. The symphonic character is strong and certainly becomes more intense in the last two pieces with the participation of Janáček Philharmonic Orchestra.
What Harrison and Fafard managed to plan and ultimately create is definitely very special and most importantly, very interesting. Of course, the same formula that makes Chemical Reactions a very successful release, is probably the reason why the album is not a masterpiece, but still remains an perfect example of a meeting between different musical worlds.
8 / 10
Kostas Barbas
2nd opinion
Antoine fafard and Gavin Harrison join forces and balance the fusion / progressive dynamics with a chamber music aesthetic and its exquisite harmonious extensions. By abolishing the strict definition of the rhythm section, they function more as soloists, not at the expense of the strings that accompany them, but as their compensation. In a perfectly symmetrical partnership, Harrison’s almost melodic and polyrhythmic drumming enhances every aspect, giving space to Fafard, who makes his mark with his basslines. The compositions have a picturesque, almost cinematic and adventurous style with the artistic ability to evoke emotions. Fafard’s ingenuity in writing and orchestrating music in a uniquely modern way has been emphasized in the past, while Harrison proves to be the perfect match with his precision and impeccable technique. It is worth mentioning that the duo is assisted by Jerry Goodman (The Flock, Mahavishnu Orchestra) in Singular Quartz and Janacek Philharmonic Orchestra in Holding Back the Clock and Chemical Reactions, giving triumphant dimensions to this successful record. Undoubtedly, this is the collaboration of the year!
9 / 10
Giannis Zavradinos
[Harmonic Heresy, 2020]
Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας
Το Chemical Reactions αποτελεί σίγουρα μία από τις πιο αναμενόμενες συνεργασίες της χρονιάς. Από τη μία έχουμε τον Καναδό μπασίστα Antoine Fafard, με μια πολύ σημαντική 20ετή πορεία στον χώρο του jazz-fusion, είτε με τους Spaced Out στα πρώτα του βήματα, είτε στη συνέχεια ως σόλο καλλιτέχνης. Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με τη δισκογραφία του, το Sphère του 2016 φαντάζει ως μία καλή αρχή. Από την άλλη, ο Gavin Harrison δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, αφού θεωρείται δικαιολογημένα ως ένας από τους καλύτερους drummers της γενιάς του. Μετά το πάγωμα των Porcupine Tree συνεχίζει να είναι κάτι παραπάνω από ενεργός. Συμμετέχει σε πάρα πολλά project και μπάντες, με αιχμή του δόρατος φυσικά τη συμμετοχή του στο νέο line-up των King Crimson.
Στο Chemical Reactions επιλέγουν κυρίως το δίπολο μπάσο-ντραμς (και βιμπράφωνο από τον Harrison) από τη μία και κουαρτέτο εγχόρδων από την άλλη. Στα πρώτα πέντε κομμάτια η Maria Grig παίζει τα βιολιά και τη βιόλα, ενώ ο Jonathan Gerstner το τσέλο. Στο έκτο κομμάτι με τίτλο Singular Quartz συμμετέχουν οι Jerry Goodman (βιολί), Avigail Arad (τσέλο) και Reinaldo Ocando (μαρίμπα και βιμπράφωνο), ενώ στα δύο τελευταία κομμάτια χρησιμοποιούν την φιλαρμονική ορχήστρα Janáček υπό την διεύθυνση του Anthony Armore.
[bandcamp width=100% height=120 album=2955605200 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Χημική αντίδραση ενός άψογου διδύμου
Αν πρέπει να περιγράψουμε μονολεκτικά το Chemical Reactions, τότε η λέξη fusion μας βοηθάει πολύ σε αυτό. Είναι ξεκάθαρο ότι οι δύο βασικοί πυλώνες του έβαλαν ως στόχο να δημιουργήσουν ένα συμφωνικό jazz-rock δίσκο ή για να το θέσουμε διαφορετικά: jazz-prog μουσική δωματίου που στα τελευταία δύο κομμάτια μεταφέρεται σε μεγαλύτερη αίθουσα.
Μόνο το άκουσμα των δύο ονομάτων δημιουργεί την εντύπωση του τέλειου rhythm section. Με την πρώτη ακρόαση γίνεται αντιληπτό πως ο Fafard και ο Harrison καταφέρνουν το πρώτο και σημαντικότερο ζητούμενο για ένα δίσκο που φέρει αυτά τα ονόματα στο εξώφυλλό του: ακούγονται κάτι παραπάνω από δεμένοι στο παίξιμό τους και δημιουργούν μία ρυθμική βάση που κάνει τα 50 λεπτά της διάρκειας να κυλούν υπέροχα. Οι ρυθμικές οδοί που επιλέγουν, αν και πολύπλοκες, δεν είναι καθόλου κουραστικές και οδηγούν ξεκάθαρα τις συνθέσεις.
Το κουαρτέτο εγχόρδων που ως επί το πλείστον συνοδεύει τους δύο μουσικούς λειτουργεί πάνω σ’ αυτόν τον σκελετό και φέρει στο άκουσμα έναν soundtrack-ικό χαρακτήρα και μία έντονη αφηγηματικότητα. Στην αφήγηση βέβαια συμβάλει και ο Fafard όταν σε επιλεγμένα σημεία σολάρει με καίριο τρόπο. Επίσης, έναν ιδιαίτερο αέρα δίνει και η πολύ σωστά μελετημένη χρήση του βιμπραφώνου, προσθέτοντας βαθμούς στη συνολική ενορχηστρωτική προσπάθεια. Κάπου εδώ πρέπει να αναφερθεί πως και η παραγωγή και ο συνολικός ήχος, αλλά και η ενορχήστρωση, προσδίδουν μια πεντακάθαρη ηχητική αίσθηση στο άκουσμα ενός δίσκου αρκετά πολύπλοκου.
Το Chemical Reactions περιέχει οκτώ ολοκληρωμένες συνθέσεις με ξεκάθαρο πλάνο στη σύνθεση τους και με ελάχιστες στιγμές αυτοσχεδιασμού. Μερικά υπέροχα θέματα αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια των κομματιών, ενώ σε στιγμές υπάρχει ένα έντονο φλερτ με πιο avant-garde δρόμους. Το παίξιμό με τις εντάσεις και ο τρόπος που οι μουσικοί οδηγούν τον ακροατή στα συνθετικά ξεσπάσματα, μοιάζει τέλειος. Ο συμφωνικός χαρακτήρας είναι έντονος και σίγουρα γίνεται εντονότερος στα δύο τελευταία κομμάτια όπου συμμετέχει η φιλαρμονική ορχήστρα Janáček.
Αυτό που κατάφεραν να σχεδιάσουν και εν τέλει δημιουργήσουν οι Harrison και Fafard είναι σίγουρα πολύ ιδιαίτερο και το κυριότερο, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Βέβαια, η ίδια φόρμα που κάνει το Chemical Reactions μια πολύ πετυχημένη κυκλοφορία, είναι πιθανότατα και ο λόγος που ο δίσκος δεν εκτοξεύεται στην σφαίρα του αριστουργήματος, αλλά παραμένει παρόλα αυτά ένα υποδειγματικό παράδειγμα συνάντησης διαφορετικών μουσικών κόσμων.
8 / 10
Κώστας Μπάρμπας
2η γνώμη
Antoine fafard και Gavin Harrison ενώνουν τις δυνάμεις τους και εξισορροπούν τις fusion/progressive δυναμικές με μια chamber music αισθητική και τις εξαίσιες αρμονικές προεκτάσεις της. Καταλύοντας τον αυστηρό προσδιορισμό του rhythm section λειτουργούν περισσότερο ως σολίστες, όχι εις βάρος των εγχόρδων που τους πλαισιώνουν, αλλά ως αντιστάθμιση τους. Σε μια απόλυτα συμμετρική σύμπραξη, το σχεδόν μελωδικό και πολυρυθμικό drumming του Harrison ενισχύει κάθε πτυχή απελευθερώνοντας τον Fafard που δίνει στίγμα με τις μπασογραμμές του. Οι συνθέσεις συνιστούν ένα ύφος εικαστικό, σχεδόν κινηματογραφικό και περιπετειώδες με την καλλιτεχνική ικανότητα να προκαλούν συναισθήματα στον ακροατή. Έχει τονιστεί στο παρελθόν η ευστροφία του Fafard στο να γράφει και να ενορχηστρώνει μουσική με μοναδικά μοντέρνο τρόπο ενώ ο Harrison αποδεικνύεται το απόλυτο ταίρι με την ακρίβεια και την άψογη τεχνική κατάρτισή του. Αξίζει να αναφερθεί οτι το ντουέτο συνεπικουρείται από τον Jerry Goodman (The Flock, Mahavishnu Orchestra) στο Singular Quartz και την Janacek Philharmonic Orchestra στα Holding Back the Clock, Chemical Reactions, δίνοντας διαστάσεις θριάμβου σε αυτή την δισκογραφική επιτυχία. Αναμφισβήτητα, συνεργασία της χρονιάς!
9 / 10
Γιάννης Ζαβραδινός
