Fates Warning – Long Day Good Night

Intro: Tasos Poimenidis, Panos Papazoglou

Fates Warning is a legendary band. With a career that has already been marked with awe on the progressive map, their return with each new album is greeted by their fans and always adds something more to their myth. It is an indisputable fact that they are a band synonymous with a high level of artistic expression and the respect they have gained from the vast majority of the audience involved in heavy music is rare and precious. With a course that has already been marked with awe and stomp on the progressive map, their return each time with a new album is greeted by their fans and adds something more to their ongoing legend. Apart from the technical skills they always displayed, their musical personality and the uniqueness that characterizes them as a band, it is the respect and dignity with which they approached difficult aspects and feelings of the human nature that place them so high in everyone’s consciousness. Fates have achieved to be treated as a living and healthy organism that has definitely a lot to say whenever it expresses itself. Long Day Good Night develops further Jim Matheos’ vision with 13 compositions and 72 minutes of music.

[bandcamp width=100% height=120 album=2640978042 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

An unbreakable bond

The fact that we are in 2020 and Fates Warning are here with a new release is in itself a happy occasion, especially since this release has so much quality and is so artistic. Truly, I think that the term artist, which is so abusively used nowadays, is fully justified for this unique band. For anyone who follows the band’s steps, this album could not be anything less than meticulous and of high quality. But in my mind it’s much more than that.

It seems as if there’s a mutual agreement between Fates Warning and those who love their music, an informal contract if you will which has been formed over the years. Fates fans never forget the band, their music always accompanies them. And Fates always reciprocate this love and at the same time rekindle it. This informal contract is fulfilled in Long Day Good Night in many different ways.

If I had to identify the record, the shorter and more metal tracks like Scars would be closer to Theories of Flight, but I’d say that many other parts are sonically and aesthetically closer to Pleasant Shade of Gray and FWX. The listener will spot aggressive riffs (e.g. Scars, Glass Houses), great prog passages (The Way Home), small surprises like the alternative elements and acoustic guitars in Begin Again, but also the electronic parts in When Snow Falls with Gavin Harrison’s participation, and verse-chorus-verse tracks like Scars that only Fates can deliver. Special mention should be made of the extremely adventurous and unique The Longest Shadow of the Day where you can even meet jazz passages such as Vera’s excellent solo on fretless bass, followed by tremendous technical progressive metal parts, with Alder appearing somewhere after the middle of the song to give a very emotional performance.

The sound quality is simply superb, with the production being credited to Matheos, the mixing to Joe Baresi (Kyuss, Alice in Chains, Soundgarden among others) and the mastering to Alan Douches. Far from modern trends and contemporary bands that have a similar sound, characterized by Fates’ example and their previous work, this release has a sound that is modern and at the same time natural. The work of Matheos, Baresi and Douches is the least exemplary and gives a unique character to the album that is rare nowadays.

Aspects of this work in the production part can be found both in the sound of all the instruments and the way they balance in the mix, with Vera’s playing being for the first time so strongly in the forefront in a Fates Warning release, while Jarzombek’s drums sound more natural (and not at all overproduced) than ever. The rhythm guitars are excellent with the characteristic Matheos riffs leading the compositions, while the lead guitars by Matheos and Abdow seem as remarkable and impressive as one would want from a prog band. Special mention should be made of Ray Alder, who vocally overcame the difficulties of the early ‘10s and sounds fresh and dynamic, reminding himself of twenty years ago.

But all the above would not matter if the material was not great. Several songs can be considered as classic Fates Warning tracks from the first listen, from the most adventurous, to the most straightforward and the somewhat more experimental. This album is almost “doomed” to be loved by the band’s fans and gain the respect of everyone once again. The aesthetics are at a high level and if there’s a more general theme on the album, it‘d be repatriation, the return to everyone’s shelter, literally and figuratively, and the cleansing that it brings with The Way Home being a typical example, one of the best tracks on the album.

It is certain that various opinions will be heard about this album, as was the case for the band’s previous records. But I’m sure as these lines are written that we will all agree on one thing. The aesthetics, art and songwriting on this record fulfill the musical requirements and the artistic weight that an album bearing the Fates Warning logo must have a priori and this in itself is a triumph.

Fates Warning are like that old friend whom you may haven’t seen for years, but when the meeting happens not only is there no bitterness, but it always is as if not a day has passed and it will be a matter of some minutes when introspectively you begin to perceive each other’s psyche once again. It’s that unbreakable bond.

9 / 10

Tasos Poimenidis

2^nd opinion

After the amazing Disconnected, the change of Fates’ compositional course was clear, with heavier tracks and a more solid rhythm section. The (excellent) Theories of Flight restored part of that melodic side that has always been the hallmark of their post-Parallels masterpieces. Long Day Good Night is close to the logic of their previous album, with a few tracks that could turn into classic, timeless Fates songs, but also 2-3 other tracks the omission of which would create a better flow of an otherwise superb album. And if the single Scars that preceded the album’s release reminds us of Darkness in a Different Light, compositions like Destination Onward, Now Comes the Rain and The Way Home are reminiscent of the band that invested in the sweetest melodies and lyricism combined with the technical skills that build their compositions. When the Snow Falls, a ballad with a 90’s aura, The Longest Shadow of the Day, the album’s epic, and The Last Song highlight the high level of Fates and their importance as a band – trademark of their sound. The performances of Ray Alder, satisfactory and characteristic of their style, color Matheos’ melodies and narrate with the same colors in the band’s consistent post-FWX course. Fates Warning remain important and influential, with records that have something of their grandeur, but there is an obvious turning point after Disconnected. However, it doesn’t matter so much, since their albums continue to be adorned with compositions like The Longest Shadow of the Day.

8 / 10

Panos Papazoglou

Εισαγωγή: Τάσος Ποιμενίδης, Πάνος Παπάζογλου

Για αρχή, οι Fates Warning αποτελούν ένα συγκρότημα-μύθο. Με μια πορεία, η οποία έχει ήδη χαραχτεί με δέος και στόμφο στον προοδευτικό χάρτη, η επιστροφή τους κάθε φορά με νέο album χαιρετίζεται από τους οπαδούς τους και προσθέτει κάτι ακόμα στον εν εξελίξει μύθο τους. Είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο ότι αποτελούν ένα σχήμα συνώνυμο της υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικής έκφρασης και ο σεβασμός που έχουν κερδίσει από τη συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία του κοινού που ασχολείται με την σκληρή μουσική είναι από μόνος του σπάνιος και πολύτιμος. Πέρα από την εκτελεστική δεινότητα που πάντα επιδείκνυαν αλλά και τη μουσική προσωπικότητα και τη μοναδικότητα που τους χαρακτηρίζει σαν σχήμα, είναι ο σεβασμός και η αξιοπρέπεια με τα οποία προσέγγιζαν δύσκολες πτυχές και συναισθήματα της ανθρώπινης φύσης που τους τοποθετούν τόσο ψηλά στη συνείδηση όλων. Η μπάντα έχει κερδίσει το να αντιμετωπίζεται ως ένας ζωντανός και υγιής οργανισμός που όταν εκφράζεται σίγουρα έχει πολλά πράγματα να πει. Tο Long Day Good Night συνεχίζει να αναπτύσσει το όραμα του Jim Matheos με 13 συνθέσεις και 72 λεπτά.

[bandcamp width=100% height=120 album=2640978042 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Ένας δεσμός άρρηκτος

Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο 2020 και οι Fates Warning είναι εδώ με καινούρια κυκλοφορία αποτελεί από μόνο του ένα ευτυχές γεγονός, πολλώ μάλλον όταν αυτή η κυκλοφορία συνοδεύεται με τόση ποιότητα και καλλιτεχνία. Αλήθεια, ο όρος καλλιτέχνης, που τόσο καταχρηστικά χρησιμοποιείται στις μέρες μας, θεωρώ ότι βρίσκει ενσάρκωση στο μοναδικό αυτό σχήμα. Η εν λόγω δουλειά, για οποιονδήποτε παρακολουθεί το σχήμα, δεν θα μπορούσε να είναι το λιγότερο ποιοτική και προσεγμένη. Στο μυαλό μου όμως φαντάζει πολλά παραπάνω από αυτό.

Μοιάζει σαν να υπάρχει μια αμοιβαία συμφωνία μεταξύ των Fates Warning και όσων έχουν δεθεί με τη μουσική τους, ένα άτυπο συμβόλαιο αν θέλετε, το οποίο έχει σχηματισθεί με την πάροδο των χρόνων. Οι φίλοι του σχήματος δεν ξεχνούν ποτέ το συγκρότημα, τους συντροφεύει πάντοτε η μουσική τους. Και οι Fates πάντοτε ανταποδίδουν την αγάπη αυτή και ταυτόχρονα την αναζωπυρώνουν. Το άτυπο αυτό συμβόλαιο εκπληρώνεται και στο Long Day Good Night με πολλούς και ποικίλους τρόπους.

Αν θα έπρεπε να προσδιορίσω κάπως το δίσκο, τα μικρότερης διάρκειας και πιο metal κομμάτια όπως το Scars θα τα τοποθετούσα κοντά στο Theories of Flight αλλά ηχητικά και αισθητικά πολλά άλλα σημεία θα έλεγα ότι είναι περισσότερο κοντά στο Pleasant Shade of Gray και το FWX. Ο ακροατής θα εντοπίσει aggressive riffs όπως στο Scars και το Glass Houses, εξαιρετικά prog περάσματα όπως στο The Way Home, μικρές ηχητικές εκπλήξεις όπως τα alternative σημεία και οι ακουστικές κιθάρες στο Begin Again, αλλά και τα ηλεκτρονικά σημεία στο When Snow Falls με τη συμμετοχή του σπουδαίου Gavin Harrison και verse-chorus-verse κομμάτια όπως το Scars που μόνο οι Fates μπορούν να δώσουν. Ειδική αναφορά στο εξαιρετικά περιπετειώδες και ιδιαίτερο The Longest Shadow of the Day όπου συναντά κανείς μέχρι και jazz περάσματα όπως το εξαιρετικό σόλο του Vera με το άταστο μπάσο, τρομερά τεχνικά progressive metal σημεία όπου παικτικά γίνεται χαμός, με τον Alder να εμφανίζεται κάπου μετά τη μέση του τραγουδιού όπου οι τόνοι πέφτουν για να χαρίσει μια συναισθηματικότατη ερμηνεία.

Στο ηχητικό κομμάτι έχει γίνει σεμιναριακή δουλειά με την παραγωγή να είναι credited στον Matheos, την μίξη στον Joe Baresi (Kyuss, Alice in Chains, Soundgarden μεταξύ άλλων) και το mastering στον Alan Douches. Πολύ μακριά από τις ηχητικές επιταγές της εποχής και τις μπάντες που έχουν έναν ενιαίο ίδιο ήχο , με χαρακτηριστικό το παράδειγμα των ίδιων των Fates και την προηγούμενη δουλειά τους, η κυκλοφορία αυτή διαθέτει έναν ήχο σύγχρονο και ταυτόχρονα φυσικό με τη δουλειά και των τριών τους να είναι το λιγότερο υποδειγματική και να δίνει μοναδικό χαρακτήρα στο δίσκο που σπανίζει στις μέρες μας.

Πτυχές της δουλειάς αυτής στο κομμάτι της παραγωγής μπορεί να εντοπίσει κανείς τόσο στον ήχο όλων των οργάνων όσο και τον τρόπο που αυτά ισορροπούν στη μίξη, με τη δουλειά του Vera να αναδεικνύεται πρώτη φορά τόσο έντονα σε Fates Warning κυκλοφορία ενώ τα τύμπανα του Jarzombek ακούγονται πρώτη φορά τόσο φυσικά και καθόλου overproduced. Εξαιρετική δουλειά έχει γίνει και στις ρυθμικές κιθάρες με τα χαρακτηριστικά Matheos riffs να οδηγούν τις συνθέσεις, ενώ τρομερά αξιόλογη είναι και η αντίστοιχη δουλειά στις lead κιθάρες με τους Matheos και Abdow να φαντάζουν όσο ουσιώδεις και εντυπωσιακοί θέλει κανείς από μια prog μπάντα. Ειδική μνεία αξίζει και ο Ray Alder, ο οποίος φωνητικά ξεπέρασε τη μεγάλη κάμψη των πρώτων χρόνων της περασμένης δεκαετίας και ακούγεται φρέσκος και δυναμικός θυμίζοντας τον προ εικοσαετίας εαυτό του.

Όλα αυτά όμως δεν θα είχαν καμία σημασία αν το υλικό δεν βρισκόταν σε υψηλό επίπεδο και αυτό πετυχαίνεται σε μεγάλο βαθμό στη δουλειά αυτή, με πολλά κομμάτια να είναι κλασικά Fates Warning από την πρώτη ακρόαση, από τα πιο περιπετειώδη, μέχρι τα πιο straightforward και τα λίγο πιο πειραματικά. Πρόκειται για μια δουλειά καταδικασμένη σχεδόν να αγαπηθεί από τους φίλους της μπάντας αλλά και να κερδίσει για μια ακόμη φορά το σεβασμό όλων. Η αισθητική του δίσκου κυμαίνεται σε υψηλά επίπεδα και αν εντόπιζα μια γενικότερη θεματική στον δίσκο, μοιάζει με αυτήν του επαναπατρισμού, της επιστροφής στο καταφύγιο του καθενός, κυριολεκτικά και μεταφορικά και της κάθαρσης που αυτά επιφέρουν με χαρακτηριστικό δείγμα το The Way Home που αποτελεί και ένα από τα κομμάτια στο δίσκο που θεωρώ ότι θα αγαπηθούν ιδιαιτέρως.

Είναι σίγουρο ότι ποικίλες γνώμες θα ακουστούν για αυτό τον δίσκο, όπως και για πολλούς από τους προηγούμενους τους. Είμαι σίγουρος όμως καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές πως όλοι θα συμφωνήσουμε σε ένα πράγμα. Η αισθητική, η καλλιτεχνία και η τραγουδοποιία της δουλειάς αυτής είναι στη σφαίρα των μουσικών απαιτήσεων και του καλλιτεχνικού βάρους που a priori οφείλει να έχει ένας δίσκος που φέρει το λογότυπο των Fates Warning και αυτό από μόνο του συνιστά θρίαμβο.

Οι Fates Warning μοιάζουν με εκείνο τον παλιό φίλο που όσα χρόνια και αν περάσουν που δεν έχουμε ιδωθεί, όχι μόνο δεν υπάρχει κάποια πικρία ή ψυχρότητα, αλλά όταν η συνάντηση συμβεί και πάλι θα είναι σαν να μην έχει περάσει μια μέρα και θα είναι θέμα μερικών λεπτών η στιγμή που ενδοσκοπικά και στωικά θα αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε και να αφουγκραζόμαστε ο ένας τον ψυχισμό του άλλου για μια ακόμη φορά. Είναι ένας δεσμός άρρηκτος.

9 / 10

Τάσος Ποιμενίδης

2^η γνώμη

Μετά το εκπληκτικό Disconnected, η αλλαγή πλεύσης είναι σαφής στη συνθετική ορμή των Fates, με περισσότερα heavy κομμάτια και συμπαγές rhythm section. Το (εξαιρετικό) προηγηθέν Theories of Flight επανέφερε μέρος εκείνης της μελωδικής τους πλευράς που πάντα ήταν το σήμα κατατεθέν στα αριστουργήματά τους μετά το Parallels. Το Long Day Good Night είναι κοντά στη λογική του προηγούμενου album, με μερικά κομμάτια που θα μπορούσαν να αναδειχθούν σε κλασσικά Fates διαχρονικά τραγούδια, αλλά και 2-3 άλλα των οποίων η παράλειψη θα δημιουργούσε μια περισσότερο συμπαγή ροή σε ένα κατά τ’ άλλα έξοχο album. Και αν το single Scars που προηγήθηκε ως πρόγευση του album, γλυκοκοιτάζει το Darkness in a Different Light, συνθέσεις σαν το Destination Onward, το Now Comes the Rain και το The Way Home υπενθυμίζουν εκείνη την πλευρά του συγκροτήματος που επένδυε στις πιο γλυκές μελωδίες και τον λυρισμό σε συνδυασμό με τις εκτελεστικές δυνατότητες που κτίζουν τις συνθέσεις τους. Η μπαλάντα με μια 90’s αύρα When the Snow Falls, το The Longest Shadow of the Day ως το έπος του δίσκου και το The Last Song αναδεικνύουν το υψηλό επίπεδο των Fates και τη σημασία τους ως ένα συγκρότημα – σήμα κατατεθέν του ήχου. Οι ερμηνείες του Ray Alder ικανοποιητικές και χαρακτηριστικές του ήχου τους, χρωματίζουν τις μελωδίες του Matheos και εξιστορούν με τα ίδια χρώματα στη μετά FWX συνεπή πορεία. Οι Fates Warning παραμένουν σημαντικοί και επιδραστικοί, με δίσκους που κρυφοκοιτούν το μεγαλείο τους, αλλά υπάρχει ένα εμφανές σημείο καμπής μετά το Disconnected. Αλλά δεν έχει και τόση σημασία, μιας και τα albums τους συνεχίζουν να διανθίζονται από συνθέσεις σαν και το The Longest Shadow of the Day.

8 / 10

Πάνος Παπάζογλου