Conception – State of Deception

Intro: Christos Minos
Translation: Lefteris Statharas

It has been more than 20 years since Conception’s last full-length album. These years have not been as flourishing for progressive metal as those when records like Flow were released. Regarding at least the traditional version of the genre, the stagnation and the inability to create such milestones was characteristic. The return of Conception is part of the circle of legendary bands (such as Psychotic Waltz) that seek a new opportunity in an environment that eagerly awaiting something special from the aura of the greats.

The 2018 EP Dark Symphony paved the way for the coveted comeback of the Norwegians, and this year’s State of Deception completes their return.

Not just another album in Conception’s discography, but a new statement

The general rule is that you cannot teach new tricks to an old dog and that you kill horses when they get old, but sometimes the will to live on and the appetite for evolution may offer some exceptions to the aforementioned general rules. The new album of Conception is such an an exception since the selfsame people produce something that sounds modern while using the same means, 20+ years after their previous full-length album was released.

State of Deception is the band’s fifth album and it includes all the main elements that made Conception what they are, yet it is not probably what you expect to get from them. Indeed, Tore Østby’s oriental melodies and wonderful solos are here, but they are shorter and with a somewhat complementary role. The same goes for Arve Heimdal’s tribal drums, only that they are interspersed with a more jazzy playing, while Ingar Amlien’s bass is a little more aggressive, but remains melodic and its role is prominent (due to the fact there is only one guitar). What has somewhat changed is Roy Khan’s vocals, whose voice carries a melancholy timbre, unlike anything he sounded like on the band’s previous albums.

All of the above can be heard right from the beginning of the album. Of Raven and Pigs brings out an anger reminiscent of Pink Floyd’s The Wall and introduces us to the new Conception. As the album progresses, the first heavy guitars appear in Waywardly Broken, a mix of Conception and Pain of Salvation, which I personally find wonderful because it showcases the evolution of the band members as musicians. The same goes for the more gruesome By the Blues and No Rewind, which could had been included in Flow if they weren’t so bulky. Of course, the album has its relaxing moments (Feather Moves and The Mansion), two solid compositions with Queensrÿche influences on which Khan unfolds his singing abilities while they retain the band‘s character. Special mention should be made of the best, in my opinion, track on the album, She Dragoon, which is also the proggiest. Here, Østby’s personality and his tenure at ARK are strongly evident in composition and structure alike. It is a high-tempo, guitar-driven song with great technical drumming that follows the guitar riff and the bass a bit pushed back back in the mix. It could well had been included in Burn the Sun.

So, how good is the record overall? It’s very good, not among the band’s best three, but it’s very close. And that’s a badge of honor for a band, 23 years after the previous full-length album with such great back catalogue under its belt. Of course, an even greater accomplishment is that Conception did not make a 90s record with a contemporary production, but a modern album influenced by the evolution of music and the standards they had set in the 90s.

8.5 / 10

Giannis Voulgaris

2nd opinion

The prior experience of Tore Østby and Roy Khan is reflected in the sound of the new album of Conception. Kamelot’s orchestral influences (as well as their somewhat plastic production) are implanted in the band’s classic sound, Østby’s guitar is reminiscent of ARK, and there are some new elements that add something quite fresh to their identity.

Sure, the record does not have the aura of their radical 90s releases, but this is par for the course. However, it maintains the band’s ability to exude a distinct sense of melody combined with heavy riffs and transubstantiate it into tracks like Feather Moves, By the Blues and She Dragoon. There are spots that exude something groovy and it’s a novelty in their sound, as the female vocals in The Mansion are. All of the tracks are well-crafted and accessible to any listener who prefers beautiful songs without insisting on their progressive strand. The return of Conception is not as astonishing as Flow, they play a bit safe but it is a successful comeback nonetheless.

It is, after all, a wonderful feeling to hear Roy Khan singing the band’s material which functions as a canvas coloured with his voice. It’s pure delight that after all these years the music of Conception remains at such a remarkable level.

7.5 / 10

Christos Minos

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος
Μετάφραση: Λευτέρης Σταθάρας

Έχουν μεσολαβήσει παραπάνω από είκοσι χρόνια από το τελευταία κυκλοφορία των Conception. Αυτά τα χρόνια δεν υπήρξαν για το προοδευτικό metal τόσο χαρμόσυνα όσο αναγγέλθηκαν από δίσκους όπως το Flow. Για τη παραδοσιακή τουλάχιστον εκδοχή, η στασιμότητα και η αδυναμία για δημιουργία αντίστοιχων οροσήμων ήταν χαρακτηριστική. Η επιστροφή των Conception στο χώρο εντάσσεται στον κύκλο των θρυλικών συγκροτημάτων (όπως οι Psychotic Waltz) που αναζητούν μια νέα ευκαιρία σε ένα περιβάλλον που αναζητά το ξεχωριστό από την αύρα των μεγάλων του παρελθόντος.

To EP Dark Symphony του 2018 προλείανε το έδαφος της πολυπόθητης επιστροφής των Νορβηγών και φέτος το State of Deception ολοκληρώνει την επάνοδό τους στα μουσικά πράγματα.

Όχι ακόμα ένας δίσκος στη δισκογραφία των Conception, αλλά μια νέα μουσική πρόταση

Ο γενικός κανόνας είναι πως δεν μπορείς να διδάξεις νέα κόλπα σε ένα γέρικο σκυλί και πως τα σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν, όμως μερικές φορές η θέληση για ζωή και η όρεξη για εξέλιξη μπορεί να εμφανίσουν κάποιες εξαιρέσεις στους παραπάνω κανόνες. Οι Conception με τον νέο τους δίσκο είναι μια τέτοια εξαίρεση, μιας και 20+ χρόνια μετά οι ίδιοι άνθρωποι, χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα παράγουν κάτι που ακούγεται σύγχρονο.

Το State of Deception, όντας το πέμπτο πόνημα της μπάντας έχει όλα τα κύρια στοιχεία που έκαναν τους Conception αυτούς που είναι, αλλά δεν έχει αυτό που περιμένεις να ακούσεις από αυτούς. Ναι, πράγματι οι ανατολίτικες μελωδίες και υπέροχα solos του Tore Østby είναι εδώ, αλλά λιγότερα και με κάπως συμπληρωματικό ρόλο, το ίδιο και τα tribal τύμπανα του Arve Heimdal, μόνο που τώρα διανθίζονται από ένα πιο jazzy παίξιμο, ενώ το μπάσο του Ingar Amlien είναι λίγο πιο aggressive, αλλά παραμένει μελωδικό και πρωταγωνιστικό (λόγω της μιας κιθάρας). Αυτό που έχει διαφοροποιηθεί κάπως είναι η φωνή του Roy Khan, αφού πλέον κινείται σε mid-range επίπεδο έχοντας μια μελαγχολική χροιά, αφήνοντας πίσω τις ερμηνείες στους προηγούμενους δίσκους.

Όλα τα παραπάνω ακούγονται από το ξεκίνημα με το Of Raven and Pigs που βγάζει έναν θυμό παρόμοιο με το The Wall των Pink Floyd και μας συστήνει τους νέους Conception, ενώ καθώς προχωράει ο δίσκος στο Waywardly Broken εμφανίζονται οι πρώτες «βαριές» κιθάρες, με το τραγούδι να μοιάζει με μια μίξη Conception και Pain of Salvation, κάτι που προσωπικά θεωρώ υπέροχο μιας και δείχνει την εξέλιξη των μελών της μπάντας ως μουσικούς. Το ίδιο ισχύει και για τα πιο γκρουβάτα By the Blues και No Rewind, τα οποία θα μπορούσαν να είναι στο Flow, αν δεν ήταν τόσο ογκώδη. Βέβαια, ο δίσκος έχει και τις πιο ήρεμες στιγμές του με τα Feather Moves και The Mansion, που όμως δεν είναι απλώς χαλιά για να παρουσιάσει ο Khan την ερμηνευτική δεινότητά του, αλλά ολοκληρωμένες συνθέσεις στις οποίες ακούς ψήγματα από Queensrÿche, διατηρώντας όμως τον χαρακτήρα της μπάντας. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο κορυφαίο κατά την άποψή μου κομμάτι του δίσκου, το She Dragoοn, που είναι και το πιο prog. Εδώ φαίνεται πολύ έντονα ο χαρακτήρας του Østby και η θητεία του στους ARK, αφού τους θυμίζει πολύ σε σύνθεση και δομή. Κιθαριστικά κατευθυνόμενο, με τεχνικά τύμπανα που ακολουθούν το riff της κιθάρας, σχετικά high tempo και το μπάσο λίγο πιο πίσω. Θα μπορούσε κάλλιστα να βρίσκεται στο Burn the Sun.

Πόσο καλός είναι λοιπόν ο δίσκος συνολικά; Είναι καλός, όχι στην πρώτη τριάδα των κορυφών της μπάντας, αλλά την αγγίζει. Και αυτό είναι παράσημο για μία μπάντα, σχεδόν 25 χρόνια μετά, με τέτοια δισκογραφία στην πλάτη. Βέβαια, αυτό που είναι ακόμα μεγαλύτερο παράσημο είναι ότι οι Conception δεν έβγαλαν δίσκο των 90s παιγμένο με τον ήχο του σήμερα, αλλά δίσκο σημερινό επηρεασμένο από την εξέλιξη της μουσικής στηριζόμενο στις βάσεις που έβαλαν στα 90s.

8 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη

Η προγενέστερη εμπειρία των Tore Østby και Roy Khan αποτυπώνεται στον ήχο του νέου δίσκου. Οι ορχηστρικές επιρροές των Kamelot (αλλά ταυτοχρόνως και η κάπως πλαστική παραγωγή τους) εμφυτεύονται στον κλασικό ήχο της μπάντας, η κιθάρα του Østby θυμίζει Αrk, ενώ υπάρχουν και κάποια νέα στοιχεία που προσδίδουν κάτι το αρκετά φρέσκο στη ταυτότητά τους.

Σίγουρα, ο δίσκος δεν διαπνέεται από τον ριζοσπαστικό αέρα των 90s κυκλοφοριών τους και αυτό ήταν και το αναμενόμενο. Διαθέτει όμως την ικανότητα να αποπνέει την ξεχωριστή αίσθηση της μελωδίας σε συνδυασμό με βαριά riffs που έχει η μπάντα και μετουσιώνεται σε κομμάτια όπως τα Feather Moves, By the Blues και She Dragoon. Υπάρχουν σημεία που αποπνέουν κάτι το groovy και είναι μια καινοτομία στον ήχο όπως και τα γυναικεία φωνητικά στο The Mansion. To σύνολο των κομματιών είναι πολύ προσεγμένο, προσβάσιμο στον ακροατή που αναζητά όμορφα τραγούδια χωρίς να επιμένει στο προοδευτικό τους σκέλος. Η επιστροφή των Conception δεν προξενεί κατάπληξη όπως ο τελευταίος τους δίσκος Flow, κινείται σχετικά εκ τους ασφαλούς, αλλά με αρκετή επιτυχία.

Είναι άλλωστε θαυμάσιο συναίσθημα να ακούς ξανά τον Roy Khan στο υλικό της μπάντας που λειτουργεί σαν καμβάς για να το χρωματίσει με την υπέροχη φωνή του. Να ακούς τους Conception, μετά από τόσα χρόνια, να βρίσκονται σε αξιολογότατο επίπεδο.

7.5 / 10

Χρήστος Μήνος