Airbag – A Day at the Βeach

Intro: Giorgos Zoukas

Listening to lots of music over the years, we often come across unexpected productions that pleasantly surprise us. Especially when they combine the sweet nostalgia of the initial contact that developed into passion, then we’ve hit bull’s-eye.

A recent case is that of Airbag from Norway. Their journey began in 2004, between five classmates with similar music tastes and since then they keep our interest with inspired prog rock releases.

The bands that have inspired Airbag since their debut are easily traced. So, one can easily see the narrative mentality of Pink Floyd behind Tostrup’s compositions, while there’s a distant Archive influence here and there.

This year’s A Day at the Βeach, their fifth album, is the collaboration between the remaining three members (Asle Tostrup, Bjørn Riis, Henrik Fossum, Anders Hovdan) after the departure of two of the band’s founding members.

[bandcamp width=100% height=120 album=1723395433 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

An original mix in a tested recipe

In A Day at the Beach Airbag keep all the elements that made them one of the most important prog bands in their country, while taking the risk to use synthesizers, and attempt a renewal of their sound adopting more elements from electronic music (definitely more than ever before), especially from ’80s bands (specifically new wave). Although it sounds a bit anachronistic as an idea, the result justifies them, pleasantly renewing both genres.

On a lyrical level, Airbag explores the areas of alienation, power, and the influence it exerts on the weak, giving voice to those who see their future being at least uncertain. Thoughts, words, images that seem even more relevant due to this year’s global epidemic.

Machines and Men opens the album and takes us back to 1975, with a direct reference to the masterpiece Welcome to the Μachine. While respecting their roots, Airbag build and expand historic legacy using the same materials.

A Day at the Beach (Part 1) moves at a slower pace, with the first rays of dawn finding us on a beach, thinking about our journey so far. Airbag invest on atmosphere once more in Into the Unknown, with Tostrup wonderfully singing Riis’ lyrics, until the middle of the song which then turns into a nostalgic Gilmour-ish ballad with Riss’ 3-minute guitar solo.

Τhe fourth song, Sunsets, breaks the series of calm songs by raising the speed a bit and opens the second side of the album ideally. This song is equally rock, alternative ballad and atmospheric, one of the best moments of the album.

It’s time for A Day at the Beach (Part 2), which continues from where the first part jhad left off. The atmosphere is built for three minutes then welcoming Riss’ weeping guitar, until it fades out as calmly as it started.

The album closes with Megalomaniac. This ballad brings together all the elements that have made their appearance on the album so far and expresses them through the pulsating bass of the guest Kristian Karl Hultgren (member of Wobbler), the slow but at times ecstatic drumming by Fossum, Riss’ atmospheric  guitar and Torstrup’s expressive vocals.

The ability to be inspired by your daily life, process it, shape it and then deliver such soulful artistic result, is one of the most important processes. The ambiguous concepts in their lyrics are interesting to say the least, having a non-emphatic political character. But what I enjoyed most was the narration of their music.

7.5 / 10

Giorgos Zoukas

2^nd opinion

The albums of Airbag have now become a tradition for all of us who are thirsty for quality doses of Floyd magic. Such doses, which manage to hardly bother the listener at all although they’re quite obvious. Specifically in A Day at the Beach, Airbag have partially renewed their approach. Their gaze on Floyd’s sound always passed through alternative lenses. Bands such as Porcupine Tree and Archive should be mentioned as a compass for those who have not come in contact with the Norwegian band. This time they dare to add new wave sounds from 80s to the mix, achieving the biggest sound update so far in their career. The direct references to new wave blend beautifully with their style, proving that apart from Pink Floyd, they have delved deep into history and the evolutionary course of alternative rock. A Day at the Beach sounds atmospheric and at the same time essential, while it fully justifies its title and can certainly be proposed to a wide range of listeners, as the soundtrack of this summer.

8 / 10

Kostas Barbas

Εισαγωγή: Γιώργος Ζούκας

Στο αδιάκοπο συνεχές της μουσικής ακρόασης μέσα στα χρόνια, πολλές φορές συναντάμε απροσδόκητες παραγωγές που με εκπλήσσουν ευχάριστα. Όταν, δε συνδυάζουν και την γλυκιά νοσταλγία της πρώτης επαφής με αυτό που εξελίχθηκε σε πάθος, τότε έχουμε πετύχει διάνα.

Μια πρόσφατη περίπτωση είναι αυτή των Νορβηγών Airbag. Η πορεία τους εκκινεί το 2004, μεταξύ πέντε συμμαθητών με παρόμοιο γούστο στη μουσική κι έκτοτε φροντίζουν να τροφοδοτούν το ενδιαφέρον μας με εμπνευσμένες κυκλοφορίες που κινούνται γύρω από τη ροκ φόρμα και πιο συγκεκριμένα, στο προοδευτικό φάσμα αυτού του ήχου.

Κατά την διάρκεια της ανάπτυξης των συνθέσεων τους από τον πρώτο δίσκο μέχρι και σήμερα, είναι αμφίβολη η δυσκολία στον προσδιορισμό των σχημάτων που ενέπνευσαν -και συνεχίζουν να εμπνέουν – τη διαδικασία σύνθεσης του Tostrup. Έτσι λοιπόν, μπορεί κανείς να διακρίνει εύκολα την αφηγηματική νοοτροπία των Pink Floyd να ξεπροβάλλει πίσω από την μουσική ανάπτυξη των Airbag, ενώ σε αρκετά σημεία μου έφεραν μια μακρινή ανάμνηση από τους Archive.

Ο φετινός δίσκος, πέμπτος κατά σειρά, είναι αποτέλεσμα συνεργασίας των εναπομείναντων τριών (Asle Tostrup , Bjørn Riis, Henrik Fossum, Anders Hovdan) μετά την αποχώρηση δύο εκ των ιδρυτικών μελών.

[bandcamp width=100% height=120 album=1723395433 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Μία πρωτότυπη μίξη σε μία δοκιμασμένη συνταγή

Στο A Day at the Beach, οι Airbag κρατούν όλα τα γνώριμα υλικά που τους κατέστησαν ένα από τα σημαντικότερα prog σχήματα της χώρας τους, ενώ παίρνουν το ρίσκο, επιστρατεύοντας συνθεσάιζερ, με σκοπό να επιχειρήσουν μια ανανέωση στον ήχο τους μέσω σαφέστερου ηχητικού ανοίγματος (οπωσδήποτε εκτενέστερου σε σχέση με το παρελθόν) προς την ηλεκτρονική μουσική, με την έννοια που της είχαν δώσει τα πρώτα σχήματα της δεκαετίας του ‘80 (βλέπε και new wave). Παρότι ακούγεται κάπως αναχρονιστικό σαν ιδέα, το αποτέλεσμα τους δικαιώνει, ανανεώνοντας ευχάριστα αμφότερα τα είδη.

Σε στιχουργικό επίπεδο οι Airbag εξερευνούν τα πεδία της αποξένωσης, της εξουσίας και της επιρροής που ασκεί στους αδύναμους, δίνοντας φωνή σε όσους βλέπουν το μέλλον τους να διαγράφεται τουλάχιστον αβέβαιο. Σκέψεις, λέξεις, εικόνες, που φαντάζουν το δίχως άλλο πιο επίκαιρες λόγω της φετινής παγκόσμιας επιδημίας.

Το Machines and Men ανοίγει τον δίσκο και από το σήμερα μας μεταφέρει μονομιάς στο 1975, με ευθεία αναφορά  στο αριστουργηματικό Welcome to the Machine. Σεβόμενοι τις ρίζες τους χτίζουν και επεκτείνουν την ιστορική παρακαταθήκη με τα ίδια υλικά.

Σε ηπιότερους ρυθμούς κινείται το A Day at the Beach (Part 1), με τις πρώτες αχτίδες της χαραυγής να μας βρίσκουν σε μια παραλία να συλλογιζόμαστε την μέχρι τώρα πορεία μας. Οι Airbag επιμένουν ατμοσφαιρικά – όπως μας έχουν συνηθίσει άλλωστε – στο Into the Unknown, με τον Tostrup να ερμηνεύει υπέροχα τους στίχους του Riis. Όλα αυτά ως τη μέση του τραγουδιού, καθώς από εκεί και πέρα μετατρέπεται σε νοσταλγική Gilmour-ική μπαλάντα και είναι ο ίδιος ο Riss υπεύθυνος και για τούτο το 3-λεπτο κεντητό στην κιθάρα.

Στο τέταρτο τραγούδι, με τίτλο Sunsets, σπάει το σερί της ηρεμίας ανεβάζοντας λίγο στροφές και είναι η ιδανική ισορροπία για το άνοιγμα της δεύτερης πλευράς του δίσκου. Στο ζύγι μπαίνουν ισόποσα η rock, η alternative μπαλάντα και η ατμόσφαιρα και βγαίνουμε εμείς κερδισμένοι.

Ήρθε η ώρα για A Day at the Beach (Part 2), που συνεχίζει από εκεί που έμεινε το πρώτο. Χτίζεται η ατμόσφαιρα για 3 λεπτά ώστε να υποδεχθεί τις οιμωγές της κιθάρας του Riss, μέχρι να σβήσει πάλι έτσι ήσυχα όπως ξεκίνησε.

Ο δίσκος κλείνει με το Megalomaniac. Η μπαλάντα αυτή συγκεντρώνει όλα τα στοιχεία που έκαναν την εμφάνιση τους μέχρι τώρα στο δίσκο και τα εκφράζει με το παλλόμενο μπάσο του φιλοξενούμενου Kristian Karl Hultgren (των Wobbler), τα αργόσυρτα αλλά σε φάσεις εκστατικά drums του Fossum, την ατμόσφαιρα και τις κιθάρες του Riss και την ευγλωττία – όταν χρειάζεται – του Torstrup.

Η δυνατότητα ν’ αφουγκράζεσαι την καθημερινότητα σου, να την επεξεργάζεσαι, να την πλάθεις κι έπειτα να παραδίδεις το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα με το απόσταγμα της ψυχής σου, είναι μία από τις σπουδαιότερες διαδικασίες. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι διφορούμενες έννοιες στη στιχουργική τους, υιοθετώντας μια θέση στο παγκόσμιο πολιτικό γίγνεσθαι, ακόμα κι αν δεν γίνεται με στεντόρειο τρόπο, αλλά μέσω υπονοούμενων. Αυτό που απόλαυσα όμως περισσότερο, είναι η εξιστόρηση της μουσικής τους.

7.5 / 10

Γιώργος Ζούκας

2^η γνώμη

Οι δίσκοι των Airbag έχουν πλέον γίνει θεσμός για όλους εμάς τους διψασμένους για ποιοτικές δόσεις Floyd-ίλας. Τέτοιες δόσεις, που καταφέρνουν – παρά το ξεκάθαρο της επιρροής – να μην ενοχλούν σχεδόν καθόλου τον ακροατή. Εν προκειμένω, στο A Day at the Beach ανανεώνουν εν μέρει την προσέγγισή τους, κρατώντας για μία ακόμα φορά το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα. Η ματιά τους στον ήχο των Floyd περνούσε πάντα μέσα από alternative φακούς. Μπάντες όπως οι Porcupine Tree και οι Archive θα πρέπει να αναφερθούν ως μπούσουλας σε όσους δεν έχουν έρθει σε επαφή με το έργο των Νορβηγών. Αυτή τη φορά αποτολμούν να προσθέσουν στο μείγμα και ήχους προερχόμενους από το new wave των 80s, καταφέρνοντας την μεγαλύτερη ηχητική ανανέωση μέχρι στιγμής στην καριέρα τους. Οι ευθείες αναφορές στο new wave των 80s, μπλέκουν υπέροχα στο υπάρχον από τις προηγούμενες δουλειές ύφος τους, αποδεικνύοντας πως πέρα από την ουσία των Pink Floyd, έχουν εντρυφήσει εις βάθος και στην ιστορία και εξελικτική πορεία του alternative rock. Το A Day at the Beach ακούγεται απλωμένο και ταυτόχρονο ουσιώδες, ενώ δικαιολογεί πλήρως τον τίτλο του και σίγουρα μπορεί να προταθεί σε μια μεγάλη γκάμα ακροατών, ως ο δίσκος-παρέα του φετινού καλοκαιριού.

8 / 10

Κώστας Μπάρμπας