Mastodon – Hushed and Grim

Intro: Kostas Barbas

Over the years, this incredible company from Atlanta has clearly cemented its place in the pantheon of metal, but also that of heavy sound in general. The stage of their maturation from Crack the Skye onwards, resulted in probably their best moments so far. While growing up they did not lose the slightest of their creativity, passion and momentum, while managing to evolve their sound. Thus, four years after the release of the awesome Emperor of Sand and the slightly more experimental EP Cold Dark Place, a lot has changed in their lives, but also on the planet in general. In 2018, their longtime manager and friend, Nick John, lost the battle with cancer. One year later, the band released a very special cover of Stairway to Heaven dedicated to his memory. Hushed and Grim is their complete artistic reaction to this tragic event. It was created in quarantine isolation and eventually grew large enough to be released as a 15 track double album with a gray cover, not at all familiar with the bright colors they usually chose. Loss has been one of Mastodon’s main themes in the past. Skye and Hunter left their mark on the two respective albums, but still did not get full exclusivity in their themes. In this sense, Hushed and Grim is the first complete descent of these four musicians into a state of absolute mourning.

The stages of grief (the progressive metal version)

Mastodon have several moody moments throughout their recording career, as well as complete songs (e.g. The Sparrow), with a strong emotional charge, which, however, have always been part of a palette of many different moods. In Hushed and Grim the palette is once again rich, but the main color is gray. Within these 86 minutes, the band attempts to make the listener a shareholder of the stages of mourning, as they themselves experienced it through the loss of their friend. The music with which they dress their project could only reflect the lyrical themes, not just by emphasizing them, but also elevating them to a higher level of spirituality. The simple but deeply true lyrics are transformed into the most beautiful poetry through the music.

Despite the specific mood in which Hushed and Grim operates, it is the most musically diverse Mastodon album. The long duration gave the band the opportunity to add new elements and compositional structures that they had never tried before. Of course everything has been placed on the already built edifice of their unique sound. Somehow the listener comes across pieces like the country / blues The Beast – written by Brent Hinds – or the absolutely cinematic riff-free Dagger, with Troy Sanders showing how much he has evolved as a singer over the years (“the metal version of Peter Gabriel” as Dailor had mentioned in an interview). In fact, all three singers are in a different level now, and in almost all compositions the vocals are the driving force, the element that gives personality to the whole album. On the contrary, the number of tracks that have one (or more) riffs as the main driving force has decreased. Of course when this happens in Savage Lands for example, the result is impressive to say the least. Finally, the solos are in complete harmony with the compositions and function as additions of emotional maturity, with a Brent Hinds writing history with every note he plays. Note that both the solos of Marcus King and Kim Thayil in The Beast and Had It All (one of the many cornerstones of the album) respectively, are equally perfect.

Examining the track listing we notice that on the first CD there is a larger portion of more dynamic tracks, while on the second CD we hear most of the album’s atmospheric moments. In the end the flow of the album is one of its great advantages, if one takes into account its duration. The production, although initially strange and gray like the whole album, in the end is a pillar of homogeneity. The songwriting ability of Mastodon also plays a key role in this flawless flow. There is no piece that is less than very good. Peace and Tranquility with the wonderful complicated original riff and Brent’s stunning solo is probably the “weakest” song of the album. Locating the highlights is extremely difficult since many pieces reach perfection. In particular, the first seven tracks do not have even a second less than perfect, and until the hopeful catharsis of Gigantium the situation doesn’t change significantly. It is questionable whether there is another record of such duration that stands so high compositionally in the history of rock music.

The idea behind Hushed and Grim and the way it was implemented is something only Mastodon could accomplish in our time. Apart from being top musicians, all four members are great connoisseurs of rock and though they basically play progressive metal in general, they have managed to cover a very wide range of sounds and influences, starting from psychedelic rock and reaching up to sludge metal, with several stops along the way. At the same time, they have the talent and experience to use all this rock alphabet, and create music without limits, which despite being seemingly inaccessible, it can speak to anyone who listens carefully. Hushed and Grim, a masterpiece about human loss, stripped of any suspicion of melodrama, eclectic and at the same time not at all elitist, an instant classic. It’s that gray on its cover, in all its grandeur and shades that this hazy color can have.

Death does come with its scythe, but it also brings peace…

10 / 10

Kostas Barbas

2^nd opinion

The fact that Mastodon is a rare band isn’t new. You can see the band’s growth, its progression throughout the years, and the fact that the band members haven’t changed all that much. Each album feels tighter, like a theater troupe that know each other so well, they manage to create something special every time the go on stage. Something that is unique for Mastodon is that with each release, at least for a period of time, there is always a discussion “is this the best Mastodon record yet?” And we even saw in our poll that all 8 albums were chosen by someone in his top 5. Undoubtedly, the same discussion must happen for Hushed and Grim. Mastodon have not suddenly transformed themselves, meaning that there are no surprises in the sound of the album, but the four musicians are processing their experiences for the past couple of years, and their grief for their longtime friend and manager Nick John in a very dense, inspirational, long and yet dynamic record. Whether it is the psychedelic depths of Dagger, the more straight forward in-your-face The Crux, the wide melodies of the depressing Skeleton of Splendor. The band has definitely packed a lot of music in the 86 minutes of the album. If you know Mastodon, you won’t be too surprised with Hushed and Grimm, and if you have the patience to sit down and give a complete listen to the whole album, there are things that you can discover in each new listen.

9.5 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Κώστας Μπάρμπας

Με το πέρασμα των χρόνων η απίθανη αυτή παρέα από την Ατλάντα έχει ξεκάθαρα πια τσιμεντώσει τη θέση της στο πάνθεον του metal, αλλά και του σκληρού ήχου γενικότερα. Η φάση της ωρίμανσής τους από το Crack the Skye και μετά, έδωσε τις ίσως κορυφαίες τους στιγμές. Μεγαλώνοντας δεν έχασαν ίχνος από την δημιουργικότητα, το πάθος και την ορμή τους, έχοντας παράλληλα καταφέρει να εξελίξουν τον ήχο τους. Τέσσερα χρόνια, λοιπόν, μετά την κυκλοφορία του φοβερού Emperor of Sand και του λίγο πιο πειραματικού EP Cold Dark Place, πολλά έχουν αλλάξει στη ζωή τους, αλλά και στον πλανήτη γενικότερα. To 2018 ο επί χρόνια manager και φίλος τους, Nick John, έχασε τη μάχη με τον καρκίνο. Η μπάντα, ένα χρόνο αργότερα, κυκλοφόρησε εις μνήμην του, μία πολύ ιδιαίτερη διασκευή στο Stairway to Heaven. To Hushed and Grim αποτελεί παρόλα αυτά, την ολοκληρωμένη καλλιτεχνική αντίδραση τους στο τραγικό αυτό γεγονός. Δημιουργήθηκε μέσα στην απομόνωση της καραντίνας και εν τέλει μεγάλωσε αρκετά ώστε να κυκλοφορεί ως διπλός δίσκος 15 κομματιών, πίσω από ένα γκρι εξώφυλλο, καθόλου οικείο με τα έντονα χρώματα που συνήθως επέλεγαν. Η απώλεια έχει υπάρξει και στο παρελθόν μία από τις βασικές θεματικές των Mastodon. Η Skye και ο Hunter άφησαν το στίγμα στους δύο αντίστοιχους δίσκους, αλλά παρόλα αυτά δεν πήραν την πλήρη αποκλειστικότητα στις θεματικές τους. Υπ’ αυτή την έννοια το Hushed and Grim αποτελεί την πρώτη ολοκληρωμένη κατάβαση των τεσσάρων αυτών μουσικών σε πλήρη κατάσταση πένθους.

The stages of grief (the progressive metal version)

Οι Mastodon έχουν καθόλη τη διάρκεια της δισκογραφικής τους πορείας moody στιγμές, όπως και ολόκληρα κομμάτια (π.χ. The Sparrow), με έντονη την συναισθηματική φόρτιση, τα οποία όμως αποτελούσαν πάντα μέρος μιας παλέτας πολλών και διαφορετικών διαθέσεων. Στο Hushed and Grim η παλέτα παραμένει διευρυμένη, αλλά το βασικό χρώμα με το οποίο ζωγραφίζουν είναι το γκρι. Η μπάντα επιχειρεί μέσα στα 86 λεπτά διάρκειας του δίσκου να κάνει τον ακροατή μέτοχο των σταδίων του πένθους, όπως οι ίδιοι τα έζησαν χάνοντας τον φίλο τους. Η μουσική με την οποία ντύνουν το εγχείρημά τους δεν θα μπορούσε παρά να καθρεφτίζει τις στιχουργικές επιλογές τους, όχι απλά υπογραμμίζοντας τες, αλλά εξυψώνοντας τες σε ένα ανώτερο επίπεδο πνευματικότητας. Η απλή αλλά βαθιά αληθινή στιχουργική των τεσσάρων μελών, μεταμορφώνεται στην ωραιότερη ποίηση μέσω της μουσικής επένδυσης.

Παρά το συγκεκριμένο mood στο οποίο λειτουργεί το Hushed and Grim, πρόκειται για τον πιο μουσικά ποικιλόμορφο Mastodon δίσκο. Η μεγάλη διάρκεια τους έδωσε την ευκαιρία να προσθέσουν καινούργια στοιχεία και δομές συνθέσεων που δεν είχαν ξαναδοκιμάσει. Φυσικά τα πάντα έχουν τοποθετηθεί πάνω στο ήδη στημένο οικοδόμημα του προσωπικού τους ήχου. Κάπως έτσι ο ακροατής συναντά κομμάτια όπως το – γραμμένο από τον Brent Hinds – country και blues The Beast ή το τελείως κινηματογραφικό riff-free Dagger,  με τον Troy Sanders να δείχνει το πόσο έχει εξελιχθεί ως τραγουδιστής με την πάροδο των χρόνων (“the metal version of Peter Gabriel” όπως είχε πει σε μια συνέντευξη ο Dailor). Εδώ πρέπει να αναφερθεί το παραπάνω βήμα που έχουν κάνει και οι τρεις στον τομέα των φωνητικών, τα οποία αποτελούν σχεδόν σε όλες τις συνθέσεις την κινητήριο δύναμη και δίνουν προσωπικότητα στο δίσκο. Εν αντιθέσει έχει μειωθεί ο αριθμός των κομματιών που έχουν ως βασική κινητήριο δύναμη ένα (ή παραπάνω) riff. Βέβαια όταν αυτό συμβαίνει στο Savage Lands φερειπείν, το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Τέλος, τα καθαριστικά σόλο σε πλήρη αρμονία με τις συνθέσεις λειτουργούν ως προσθήκες συναισθηματικής μεστότητας, με έναν Brent Hinds να γράφει ιστορία με κάθε νότα που παίζει. Να σημειωθεί πως και τα δύο σόλο των Marcus King και Kim Thayil στα The Beast και Had It All (ένας από τους πολλούς ακρογωνιαίους λίθους του δίσκου) αντίστοιχα, κυμαίνονται στο ίδιο μήκος τελειότητας.

Εξετάζοντας το track listing παρατηρούμε ότι στον πρώτο δίσκο υπάρχει μεγαλύτερη μερίδα πιο δυναμικών κομματιών, ενώ στο δεύτερο CD βρίσκονται οι περισσότερες εκ των ατμοσφαιρικών στιγμών. Αυτό δεν είναι βέβαια απόλυτο και εν τέλει η ροή του δίσκου είναι ένα από τα μεγάλα του πλεονεκτήματα, αν λάβει κανείς υπόψιν και τη διάρκειά του. Η παραγωγή αν και αρχικά ίσως ξενίζει, γκρίζα και αυτή όπως ο δίσκος, εν τέλει αποτελεί βασικό πυλώνα ομοιογένειας. Βασικό ρόλο στη άψογη ροή παίζει φυσικά και η συνθετική ικανότητα των Mastodon. Δεν υπάρχει κομμάτι που να είναι κάτι λιγότερο από πάρα πολύ καλό. Το Peace and Tranquility με το υπέροχο complicated αρχικό riff και τη σολάρα του Brent είναι μάλλον το λιγότερο καλό κομμάτι του δίσκου. Επίσης το να εντοπιστούν οι κορυφαίες στιγμές είναι υπερβολικά δύσκολο αφού πολλά κομμάτια αγγίζουν την τελειότητα. Ειδικότερα τα πρώτα 7 δεν έχουν ούτε μισό σημείο που να πέφτει κάτω από τα σύννεφα, χωρίς βέβαια μέχρι την ελπιδοφόρα κάθαρση του Gigantium η κατάσταση να μεταβάλλεται ιδιαίτερα. Είναι απορίας άξιο αν υπάρχει άλλος τόσο μεγάλος σε διάρκεια δίσκος στην ιστορία της rock που να στέκει τόσο ψηλά συνθετικά.

Η ιδέα πίσω από το Hushed and Grim και ο τρόπος με τον οποίο υλοποιήθηκε, είναι κάτι που μόνο οι Mastodon θα μπορούσαν να φέρουν εις πέρας στην εποχή μας. Είναι και οι τέσσερεις – πέρα από κορυφαίοι μουσικοί – μεγάλοι γνώστες της rock και έχουν καταφέρει ενώ κατά βάση παίζουν progressive metal σε γενικές γραμμές, η μουσική τους να καλύπτει ένα πολύ μεγάλο φάσμα ήχων και επιρροών, που ξεκινά από το ψυχεδελικό rock και φτάνει μέχρι το sludge metal, με πολλούς ενδιάμεσους σταθμούς. Έχουν παράλληλα το ταλέντο και πλέον και την εμπειρία να χρησιμοποιούν όλο το αυτό το αλφαβητάριο της rock, όντας αριστούχοι μαθητές του, για να δημιουργούν χωρίς όρια μουσική, που παρά τον φαινομενικά δυσπρόσιτο χαρακτήρα της, μπορεί να μιλήσει σε οποιονδήποτε σταθεί με προσοχή για να την ακούσει. Το Hushed and Grim, ένα αριστουργηματικό έργο για την ανθρώπινη απώλεια, απογυμνωμένο από οποιαδήποτε υποψία μελοδράματος, εκλεκτικό και συνάμα βαθιά λαϊκό, μοιάζει να βάζει πλώρη για την καλλιτεχνική αιωνιότητα. Είναι το γκρι του εξωφύλλου του, σε όλο το μεγαλείο και τις αποχρώσεις που μπορεί να έχει αυτό το μουντό χρώμα.

Ο θάνατος έρχεται όντως με το δρεπάνι του, αλλά φέρνει μαζί του και την ειρήνη…

10 / 10

Κώστας Μπάρμπας

2^η γνώμη

Οι Mastodon είναι μια σπάνια μπάντα και αυτό δεν είναι νέο. Ο οποιοσδήποτε μπορεί να δει την εξέλιξη την ωρίμανση της μπάντας από δίσκο σε δίσκο. Ακόμα, το γεγονός πως η σύνθεση της μπάντας δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, κάθε δίσκος μοιάζει λίγο πιο συμπαγής, σαν έναν θεατρικό θίασο ο  οποίος είναι τόσο δεμένος που μπορεί να δημιουργήσει κάτι το ξεχωριστό κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή. Κάτι το οποίο είναι μοναδικό με τους Mastodon είναι το γεγονός πως με κάθε νέο δίσκο, υπάρχει μια συζήτηση γύρω από το εάν αυτός είναι ο καλύτερος δίσκος των Mastodon. Και αυτό φάνηκε και από το poll μας στο οποίο και τα 8 άλμπουμ της μπάντας ήταν στο top 5 κάποιου συντάκτη. Αναμφίβολα, η ίδια συζήτηση πρέπει να ξεκινήσει με το Hushed and Grim. Δεν υπάρχει κάποια μεγάλη αλλαγή στον ήχο των Mastodon, το οποίο σημαίνει πως δεν υπάρχουν ιδιαίτερες εκπλήξεις, αλλά η μπάντα επεξεργάζεται τα συναισθήματα της μετά τα τελευταία δυο χρόνια αλλά και μετά τον χαμό του επί σειρά χρόνια φίλου και συνεργάτη Nick John. Το αποτέλεσμα; Ένας πολύ πυκνός, εμπνευσμένος, μακράς διάρκειας αλλά δυναμικός δίσκος. Είτε μιλάμε για τα ψυχεδελικά βάθη του Dagger, το πιο άμεσο και in your face The Crux ή την εξαιρετική μελωδικότητα του καταθλιπτικού Skeleton of Splendor, η μπάντα έχει πακετάρει πολύ μουσική στα 86 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος. Εάν ξέρεις τους Masodon, δεν θα εκπλαγείς με το Hushed and Grim και αν υπάρχει υπομονή για πολλαπλές ακροάσεις τότε σίγουρα θα βρεις νέα αξιοσημείωτα μέρη με κάθε νέα ακρόαση.

9.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας