Soen – Imperial

Intro: Giannis Voulgaris

Soen from Sweden is now one of the biggest names in the field of modern progressive metal and are rightfully in this position because they’ve worked hard on their sound to build their own identity, and also toured a lot giving amazing performances (I saw them in Stockholm in 2018 and they were unreal). The band has just released its fifth album titled Imperial and from the first singles they uploaded on youtube, they give the impression that they want to harden their sound. The question, however, is whether they manage to develop their music with their new release or they’ll move on safer paths.

Mixed feelings

Imperial was released two years after the amazing Lotus and the truth is that a two-year span seems too small for a new progressive metal band, especially since one of them was spent on tour and the other was… 2020. Musically, Soen move in their familiar style with their sound becoming a little heavier. From Lykaia (2017) onwards, they found compositional pace by nicely combining Opeth and Tool influences in their style, while with the arrival of Cody Ford on guitar, their sound was adorned with Pink Floyd elements that gave them a new sound dimension. Rhythmically, the drums may be more dominant this time and this may be due to the change of bassist (Oleksii Kobel is the new band member), while the keys are not terrible and not great, that is, a little further back and rather complementary. Once again, Ekelöf’s voice is the heavy artillery of the songs, since with his characteristic tone and range even the mediocre compositions sound much better.

Unfortunately, there are some mediocre moments, although most songs are high level compositions. For example, the first single of the album, Antagonist, it gives me the impression that it’s based on an idea that did not fit in their previous release. Dissident and Deceiver which bring to mind Tellurian (2014), without having the aggressive element of that album. However, Imperial also has some great, original compositions, such as Lumerian, Modesty and Fortune. The first is heavy and riff-based (it sounds as if they were trying to play like Machine Head), while the second is a composition built on a drum pattern where each instrument giving a little extra, while Fortune is doomy in the traditional sense of the term. I really think that it suits them perfectly and they could very well give new life to this classic metal genre. However, the album’s highlight for me is Illusion, a slow, bluesy, melodic song with a very rare guitar solo!

Soen’s fifth album is unequal, including songs that evolve their sound and other that look to the past, with heavy and diverse parts, but also a rather safe melancholic mood. After the first 2-3 spins I skip some songs (not because they are bad, but I’d rather to listen to their previous albums if I want something like that) and some are played on repeat. Good or bad album? It’s complicated.

7 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion

In recent years, Soen has fortunately managed to shake off the label of a Tool rip-off, adding their own touch, balancing between prog metal and prog rock, always sensitive about social issues regarding transgender people, social injustice etc. Therefore their music is very much based on emotion. Listen to Illusion and Fortune and you will realize it immediately. All in all, their new album is not significantly different from their previous records, although perhaps the sound is a bit more direct. Those who love Joel Ekelöf’s impressive voice and the elaborate, elegant melodies, will surely like the album. In addition, the excellent production highlights all the sound details and contributes to the quality of the album. Nevertheless, its predecessor as a whole contained better compositions. Not to be misunderstood, the material is remarkable here as well, but nothing new is heard here, and is sounds more like a capitalization of the success of Lotus (2019). Even though it perfectly accompanies the listener’s thoughts because the Swedes are great at writing memorable choruses and atmospheric melodies, it is doubtful whether it will hold a long-standing prominence in the physical or digital library of their fans.

7 / 10

Meletis Doulgeroglou

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης

Οι Σουηδοί Soen είναι πλέον ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα στο χώρο του σύγχρονου progressive metal και δικαιωματικά βρίσκονται σε αυτή τη θέση διότι εργάστηκαν πολύ πάνω στον ήχο τους ώστε να αποκτήσει ταυτότητα, αλλά και περιόδευσαν αρκετά δίνοντας καταπληκτικές εμφανίσεις (τους είδα στη Στοκχόλμη το 2018 και ήταν απίθανοι). Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η μπάντα φτάνει κυκλοφορεί αισίως τον πέμπτο της δίσκο με την ονομασία Imperial και από τα πρώτα singles που ανέβασαν στο youtube, δίνουν την εντύπωση πως θέλουν να βαρύνουν τον ήχο τους. Το θέμα όμως είναι αν με την νέα τους κυκλοφορία καταφέρνουν να εξελίξουν την μουσική τους ή αν κινούνται σε safe μονοπάτια.

Ανάμεικτα συναισθήματα

Το Imperial κυκλοφορεί δύο χρόνια μετά το καταπληκτικό Lotus και η αλήθεια είναι πως μου φαίνεται πάρα πολύ μικρό το διάστημα για νέο δίσκο progressive metal συγκροτήματος. Ειδικά όταν σκέφτομαι ότι τον ένα από τους δύο τον ξόδεψαν σε περιοδεία και ο άλλος ήταν το 2020. Μουσικά, οι Soen κινούνται στο γνώριμο ύφος τους με τον ήχο τους να έχει γίνει λίγο πιο ογκώδης. Από το Lykaia (2017) και μετά οι Soen συνθετικά βρήκαν βηματισμό συνδυάζοντας ωραία τις Opeth-Tool επιρροές στο ύφος τους, ενώ με την άφιξη του Cody Ford στην κιθάρα ο ήχος τους μπολιάστηκε με Pink Floyd στοιχεία που τους έδωσε μια νέα ηχητική διάσταση. Ρυθμικά τα τύμπανα ίσως είναι πιο κυρίαρχα αυτή τη φορά και αυτό ίσως οφείλεται στην αλλαγή μπασίστα (Oleksii Kobel το νέο μέλος), ενώ τα πλήκτρα είναι τόσο-όσο, δηλαδή λίγο πιο πίσω και συμπληρωματικά. Για ακόμα μια φορά η φωνή του Ekelöf είναι το βαρύ πυροβολικό των τραγουδιών, αφού με την χαρακτηριστική χροιά του και έκταση απογειώνει και τις μέτριες συνθέσεις.

Δυστυχώς, εδώ υπάρχουν και μέτριες στιγμές αν και ο δίσκος γενικά κινείται σε υψηλό επίπεδο. Για παράδειγμα το Antagonist, παρόλο που είναι το πρώτο single του δίσκου μου δίνει την εντύπωση πως είναι κάποια ιδέα που δεν χώρεσε στην προηγούμενή τους κυκλοφορία. Τα Dissident και Deceiver φέρνουν στο μυαλό την Tellurian περίοδο της μπάντας, χωρίς να έχουν το aggressive στοιχείο εκείνου του δίσκου. Βέβαια το Imperial έχει και κάποιες πρωτότυπες συνθέσεις, όπως τα Lumerian, Modesty και Fortune. Το πρώτο είναι heavy και riffάτο (εμένα μου θυμίζει σαν προσπαθούσαν να φέρουν στα μέτρα τους τους Machine Head), ενώ το δεύτερο είναι μια σύνθεση χτισμένη πάνω σε ένα μοτίβο των τυμπάνων όπου κάθε όργανο έρχεται δίνει κάτι και φεύγει, τέλος το τελευταίο είναι doomy με την παραδοσιακή έννοια του όρου που το έχουν φέρει στα μέτρα τους και πραγματικά πιστεύω πως τους πάει πάρα πολύ και θα μπορούσαν κάλλιστα να δώσουν νέα πνοή σε ένα κλασσικό metal genre. Το αποκορύφωμα όμως για εμένα του δίσκου είναι το Illusion που είναι αργό, bluesy, μελωδικό και ένα solo κιθάρας από αυτά που δεν γράφονται πια!

Οι Soen στον πέμπτο τους δίσκο, μας παραδίδουν έναν δίσκο που για μένα είναι άνισος μια και έχει κορυφές και μέτρια σημεία, τραγούδια που εξελίσσουν τον ήχο τους και άλλα που κοιτούν στο παρελθόν. Σημεία ογκώδη και διαφορετικά, αλλά και μια μελαγχολική safe διάθεση. Στο Imperial μετά από τις 2-3 πρώτες ακροάσεις κάποια κομμάτια τα κάνω skip (όχι γιατί είναι κακά, αλλά γιατί προτιμώ να ανατρέξω στην πρότερη δισκογραφία τους αν θέλω κάτι τέτοιο) και κάποια τα έχω στην επανάληψη. Καλός ή κακός δίσκος; Δεν είναι τόσο απλό.

7 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη

Οι Soen ευτυχώς κατάφεραν τα τελευταία χρόνια να αποτινάξουν την ταμπέλα του κλώνου των Tool, προσθέτοντας τη δική τους πινελιά, ακροβατώντας στο prog metal και prog rock, πάντα ανήσυχοι για κοινωνικά θέματα όπως η αντιμετώπιση των διεμφυλικών ατόμων, η επαγρύπνηση στην κοινωνική αδικία κ.ο.κ. Ως εκ τούτου η μουσική τους βασίζεται αρκετά στο συναίσθημα, ακούστε τα Illusion και Fortune και θα το αντιληφθείτε αμέσως. Επί συνόλω, το νέο τους πόνημα δε διαφοροποιείται αισθητά από τα πρότερα διαπιστευτήρια τους παρότι ίσως ο ήχος είναι λίγο πιο άμεσος. Όσοι αγαπάνε την όντως ποιοτική φωνή του Joel Ekelöf και τις περίτεχνα καλαίσθητες μελωδίες, σίγουρα θα εκτιμήσουν δεόντως το album. Επιπροσθέτως, η εξαιρετική παραγωγή αναδεικνύει όλες τις ηχητικές πινελιές και συνδράμει στην ποιότητα του δίσκου. Παρόλα αυτά όμως, ο προκάτοχος του συνολικά περιείχε καλύτερο υλικό συνθετικά και ηχητικά. Για να μην παρεξηγηθώ, το υλικό είναι αξιόλογο κι εδώ αλλά συνθετικά αποφεύχθηκε η οποιαδήποτε τόλμη και μάλλον περισσότερο κεφαλαιοποιείται η επιτυχία του Lotus το 2019 παρά επιχειρείται οποιαδήποτε μετάβαση. Μπορεί να συντροφεύει ιδανικά τις σκέψεις του ακροατή διότι οι Σουηδοί είναι εξαιρετικοί στο να γράφουν αξιομνημόνευτα ρεφραίν και ατμοσφαιρικές μελωδίες, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσον θα κατέχει μακροχρόνια περίοπτη θέση στη φυσική ή ψηφιακή βιβλιοθήκη των οπαδών τους.

7 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου