Soen – Lykaia

Intro: Giannis Voulgaris
Translation: Niki Nikolakaki

Most of the times, the third album in the discography of a band is the milestone for their future course. Normally, the sound has already acquired an identity, the band has shaped their character and the songs are almost entirely new compositions, while after the third project it is evident if a band will make a commercial success or not. Certainly, there are cases that do not belong to this informal rule, but they are rather exceptions to it. Hopefully, Soen released their third album, who after Cognitive (2012) and Tellurian (2014) have come up with Lykaia this year, which could not be left unremarked by Progrocks.gr, since the band of Martin lopez (ex-Opeth) and Joel Ekelöf has made its presence felt in the progressive metal field.

A moment of stagnation instead of progress

Soen released their third album and at the point where I expected them to build on the very good Tellurian, I would say that they rather left me wonder. Lykaia finds them with two changes in the composition, where on the one hand the guitarist and producer of the previous two albums (Joakim Platbarzdis) give his place to Marcus Jidell, and on the other hand the keyboardist Lars Åhlund is added. The change of the guitarist results in an album with some interesting solos, but the riffs do not have the volume and prog nature of the past. Well, do not think that it is a different band since the influences by Tool and Opeth are spread out in the album; fortunately the similarity with Tool has been limited considerably, and some moments are reminiscent of Riverside of Anno Domini: High Definition mainly because of the keys that give a more 70’s rock feeling.

Technically the band stands on a very high level, as in every new release, and the production is at least formidable, because everything sounds loud and clear, with the vocals being probably a little ahead, but this is justified because Joel Ekelöf has a great voice with a characteristic timbre. A key difference from the previous albums is that here one can find songs like Lucidity and Paragon which are calm, simple to play and drift your soul away, but are somewhat monotonous, not adding something extra to the record. On the other hand, there are the most aggressive and groovy ones, like Sectarian and Sister, which remind of Tool and bring to mind Cognitive, and as a result almost half of the songs do not evolve the band. Of course, the album has some very good moments like the guitar solo at the end of Orison or the oriental melody of Jinn or the whole of God’s Acre that closes the album, but in my opinion they are not enough.

I believe that in their third album Soen rather than developing the sound they began to build in Tellurian, they chose to capitalize on its success by writing “easy” songs, relatively commercial and less prog ones. Maybe it has to do with the change in the composition, but with bands of that level excuses of this kind don’t have a place. Surely this album will appeal to several prog metallers who do not share prog as their favorite genre, but the rest of us here at Progrocks.gr not belong in this category.

6.5 / 10

Giannis Voulgaris

2^nd opinion 

Soen in their third step are still loyal to the path they mapped out with their two first projects. Excellent production, technically faultless musicians, exemplary production in an album that honours the best way their influences. A Perfect Circle of the extraordinary Mer De Noms, Tool, Opeth of their middle period in the calmer parts and the recent Katatonia are found all over in Lykaia. The vocals (always clean) without exacerbations, arranged in the “catatonic” frequencies the genre “requires”. The album flows pleasantly, but the lack of minimum originality is unjust to the musicians themselves and makes them more as a tribute band of this particular sound. While they are doing it the best way possible, they do not excite the listener. Fans of this sound may have found one of the best albums of the year. As far as I’m concerned I will listen again to Lucidity the little Gilmour-al  gem and hope in something more original in the future.

6.5 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Γιάννης Βούλγαρης
Μετάφραση: Νίκη Νικολακάκη

Τις περισσότερες φορές ο τρίτος δίσκος στη δισκογραφία ενός συγκροτήματος είναι ο δίσκος ορόσημο για την πορεία του. Ο ήχος έχει αποκτήσει την ταυτότητα του, το συγκρότημα έχει διαμορφώσει το χαρακτήρα του και τα τραγούδια είναι σχεδόν αποκλειστικά νέες συνθέσεις, ενώ από το τρίτο πόνημα και μετά φαίνεται αν μια μπάντα θα κάνει εμπορική επιτυχία ή όχι. Σίγουρα υπάρχουν και περιπτώσεις που δεν εντάσσονται σε αυτόν τον άτυπο κανόνα, αλλά μάλλον αποτελούν εξαιρέσεις. Στον τρίτο δίσκο αισίως έφτασαν και οι Soen, οι οποίοι μετά το Cognitive (2012) και το Tellurian (2014) μας παρουσιάζουν φέτος το Lykaia, το οποίο δε θα μπορούσε να μείνει ασχολίαστο από το Progrocks.gr, μιας και πλέον η μπάντα των Martin Lopez (ex-Opeth) και Joel Ekelöf έχει κάνει αισθητή την παρουσία της στον χώρου progressive metal.

Μια στιγμή στασιμότητας όταν όλα πρέπει να πηγαίνουν μπροστά

Τον τρίτο τους δίσκο κυκλοφόρησαν και οι Soen λοιπόν και εκεί που περίμενα να χτίσουν πάνω στο πολύ καλό Tellurian (οι κριτικές μας εδώ), θα έλεγα ότι μάλλον με άφησαν μετέωρο. Το Lykaia τους βρίσκει με δύο αλλαγές στη σύνθεση, όπου από τη μία ο κιθαρίστας και παραγωγός των δύο προηγούμενων δίσκων (Joakim Platbarzdis) δίνει τη θέση του στον Marcus Jidell και από την άλλη προστίθεται ο πληκτράς Lars Åhlund. Η αλλαγή του κιθαρίστα έχει ως αποτέλεσμα ο δίσκος να έχει ορισμένα ενδιαφέροντα solos, όμως τα riffs δεν έχουν αυτόν τον όγκο και τον prog χαρακτήρα του παρελθόντος. Καλά, μη φανταστείτε ότι πρόκειται για διαφορετική μπάντα μιας και οι επιρροές από Tool και Opeth είναι διάχυτες, ευτυχώς η ομοιότητα με τους Tool έχει περιοριστεί αρκετά, ενώ ορισμένες στιγμές φέρνουν στο μυαλό τους Riverside του Anno Domini: High Definition κυρίως λόγω των πλήκτρων που δίνουν ένα πιο 70’s rock feeling.

Τεχνικά η μπάντα στέκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο, όπως σε κάθε της κυκλοφορία, και η παραγωγή είναι τουλάχιστον φοβερή, αφού όλα ακούγονται δυνατά και καθαρά με τη φωνή να είναι ίσως λίγο μπροστά, αλλά δικαιολογείται γιατί ο Joel Ekelöf είναι φωνάρα με χρακτηριστική χρειά. Μια βασική διαφορά από τους προηγούμενους δίσκους είναι ότι εδώ υπάχουν τραγούδια όπως το Lucidity και το Paragon τα οποία είναι ήρεμα, απλά στο παίξιμο και ταξιδιάρικα, αλλά και κάπως μονότονα που δεν έχουν να δώσουν κάτι έξτρα στο δίσκο. Από την άλλη, υπάρχουν τα πιο επιθετικά και groovy, όπως τα Sectarian και Sister, που παραθυμίζουν Tool και φέρνουν στο μυαλό το Cognitive, με αποτέλεσμα τα μισά σχεδόν τραγούδια να μην εξελίσσουν τη μπάντα. Βέβαια ο δίσκος έχει και πολύ καλές στιγμές όπως το solo κιθάρας στο τέλος του Orison ή η ανατολίτικη μελωδία του Jinn ή ολόκληρο το God’s Acre που κλείνει το δίσκο, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν είναι αρκετά.

Στον τρίτο τους δίσκο οι Soen πιστεύω ότι αντί να εξελίξουν τον ήχο που άρχισαν να χτίζουν στο Tellurian προτίμησαν να κεφαλαιοποιήσουν την επιτυχία του, γράφοντας εύκολα τραγούδια, σχετικώς εμπορικά και λιγότερο prog. Ίσως έχει να κάνει και με την αλλαγή της σύνθεσης, όμως στις μπάντες αυτού του επιπέδου και δεν χωρούν δικαιολογίες αυτού του είδους. Σίγουρα αυτός ο δίσκος θα αρέσει σε αρκετούς metallers που το prog δεν είναι το αγαπημένο τους ιδίωμα, αλλά εμείς εδώ στο Progrocks.gr δεν ανήκουμε σε αυτή την κατηγορία.

6.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης

2^η γνώμη

Οι Soen στο τρίτο τους βήμα συνεχίζουν πιστοί στην πορεία που χάραξαν οι δύο πρώτες τους δουλειές. Εξαιρετική παραγωγή, άψογοι τεχνικά μουσικοί, υποδειγματική παραγωγή σε ένα άλμπουμ που τιμά με τον καλύτερο τρόπο τις επιρροές του. A Perfect Circle του εκπληκτικού Mer De Noms οπότε και Tool, Opeth της μεσαίας περιόδου στα πιο ήρεμα σημεία τους και οι πρόσφατοι Katatonia μπερδεύονται στο Lykaia. Τα φωνητικά (πάντα καθαρά) χωρίς εξάρσεις, τοποθετημένα στις «κατατονικές» συχνότητες που «απαιτεί» το ιδίωμα. Η ακρόαση του άλμπουμ κυλάει ευχάριστα, ωστόσο η έλλειψη της ελάχιστης πρωτοτυπίας αδικεί τους ίδιους τους μουσικούς και τους καθιστά περισσότερο ως tribute band του εν λόγω ήχου. Ναι μεν το κάνουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αλλά πάλι δεν ενθουσιάζουν. Οι λάτρεις του συγκεκριμένου ήχου ίσως έχουν βρει ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Εγώ θα ξανακούσω το μικρό Gilmour-ικό διαμαντάκι Lucidity και θα ευελπιστώ σε κάτι πιο πρωτότυπο στο μέλλον.

6.5 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης