[Self-released, 2020]
Intro: Dimitris Kaltsas
George Constantine Kratsas belongs to the new generation of djent / prog metal shredder guitarists, having his own style that combines very heavy riffs, unique melodies and fast solos, in complex structures and constant rhythm changes. His solo career began in 2014 with Abducted Cosmos and last year he released Overture Omega.
This year’s The First Alchemist is undoubtedly the most ambitious step in the career of the 8-string guitarist to date, which was also released in an orchestral version under the title Alchemical Symphony.
[bandcamp width=100% height=120 album=535111629 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
When alchemies give birth to nuggets of gold
Writing reviews on instrumental albums is certainly very difficult but also more exciting as the lyrics are absent, because music is the only vehicle to excite the imagination. The question is whether George Konstantinos Kratsas can captivate us with his music.
So let me tell you the story I imagined after listening to Mr. Kratsas’ music. The alchemist in our story wanders in a sandy landscape driven by the power of the will to reveal the secrets of the wise which are kept in a secret archive. The oriental sounds of folk tradition accompanied by the oud blow like winds of quest and the enigmatic curiosity of the alchemist translates into occasional double bass drumming by Nikitas Mandolas, as well as atmospheric orchestrations. The alchemist, however, fascinated by the search for truth and the awe of the potential discovery of ancient secrets, tries to achieve his goal in any way, even with his dark means. The 8-string guitar with its orgiastic distorted sound and the djent elements that dominate the contemporary metal scene, describes the agitation of the materials and the flame in the eyes of the alchemist. However, his search knows no boundaries and he dares to defy the Supreme Council by awakening the relentless giant of time, who is sworn and doomed to protect the secrets. The sounds of the keys resonate like the hands of a clock and the agony is expressed through the voice of Mora (Dimlight), in the sole vocal point of the record, before we are led to a cataclysmic event. How else could a deluge be captured, if not by a storm of solos and unparalleled technique driven by high speeds and frequent mood swings? A compositional pandemonium that is perhaps the pinnacle of the story. Only an ark could save the protagonist from the flood, and thus he embarks on it amidst riffs and drumbeats, continuing his adventure and giving us two impressive and inextricably linked compositions (Cataclysm and The Ark of the Covenant); a guitar delirium that will be remembered. The album has a certain traditional aura, and many oriental melodies are wrapped around each other like threads, the yarn that will lead the alchemist out of the cataclysmic events, to the coveted hidden archives. Reading them unfolds the knowledge, a grand event imprinted in playful and yet epic rhythms, assisted by the orchestra and somewhere there this short journey ends. I would personally like to hear more and learn the consequences of revealing those lost scripts. The album lasts less than half an hour, and the stylistic signature of Mr. Kratsas leaves us wondering what different end this album could have: a compositionally and executively flawless album, which does not peak as we’d expect.
If you did not like my story, my imagination is probably stagnant, but Mr. Kratsas’ musical imagination is inexhaustible. Do not ignore such a fresh and lively progressive record, a product of a guitar alchemist.
8 / 10
Meletis Doulgeroglou
2nd opinion
George Constantine Kratsas was an absolutely new name for me in the world of metal guitar before hearing The First Alchemist. I always have prejudices about the instrumental guitar albums made by the new players, and it’s not easy to connect myself with them. After hearing the album for the first time I was impressed with his technical abilities, his shredding style, and George’s composing talent to make heavy and proggy songs with symphonic / orchestral background, but they are more progressive and avant-garde than most of the music I’ve heard in recent times. His ability for creating interesting pieces with an unusual blend of djent riffing and orchestral sound amazed me. The parade of influences on the riffs (there is no trace of copying), multi-layered structures, and successive alternations of rhythms with perfect flow and clarity makes him somehow unique among the new players. In many ways, this is the most futuristic album I’ve heard this year so far. I hope George will receive the support he deserves.
8 / 10
Goran Petrić
[Self-released, 2020]
Ειαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
Ο Γιώργος Κωνσταντίνος Κράτσας ανήκει στη νέα γενιά των djent / prog metal shredder κιθαριστών, έχοντας το δικό του ύφος που συνδυάζει πολύ βαριά riffs, ιδιαίτερες μελωδίες και γρήγορα solos, σε προκλητικά δύσκολους εναλλασσόμενους ρυθμούς. Η προσωπική του καριέρα ξεκίνησε το 2014 με το Abducted Cosmos και πέρυσι κυκλοφόρησε το Overture Omega.
Το φετινό The First Alchemist είναι αναμφισβήτητα το πιο φιλόδοξο βήμα στην καριέρα του 8χορδου κιθαρίστα μέχρι σήμερα, το οποίο κυκλοφόρησε και σε ορχηστρική έκδοση υπό τον τίτλο Alchemical Symphony.
[bandcamp width=100% height=120 album=535111629 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]
Όταν οι αλχημείες γεννούν ψήγματα χρυσού
Το να γράφεις κριτική για ορχηστρικούς δίσκους είναι σαφώς πιο δύσκολο αλλά και πιο συναρπαστικό καθώς απουσιάζουν οι στίχοι, οπότε η μουσική είναι το αποκλειστικό όχημα για την έξαψη της φαντασίας. Το ερώτημα είναι κατά πόσον ο Γιώργος Κωνσταντίνος Κράτσας μπορεί να μας συνεπάρει με τη μουσική του.
Επιτρέψτε μου λοιπόν να σας περιγράψω την ιστορία που εγώ φαντάζομαι ακούγοντας τη μουσική του κυρίου Κράτσα. Ο αλχημιστής της ιστορίας μας περιφέρεται σε κάποιο αμμώδες τοπίο οδηγούμενος με τη δύναμη της θέλησης για την αποκάλυψη των μυστικών των σοφών τα οποία είναι φυλαγμένα στο μυστικό αρχείο. Οι ανατολίτικοι ήχοι της λαϊκής μας παράδοσης συνοδευόμενοι από το ούτι φυσούν ως άνεμοι αναζήτησης και η αινιγματική περιέργεια του αλχημιστή μεταφράζεται σε περιστασιακή δίκαση από τον drummer Νικήτα Μάντολα, αλλά και ατμοσφαιρικές ενορχηστρώσεις. Ο αλχημιστής, όμως, συνεπαρμένος από την αναζήτηση της αλήθειας και του δέους της δυνητικής ανακάλυψης των αρχαίων μυστικών, προσπαθεί να πετύχει το σκοπό του με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και με τα σκοτεινά υλικά του. Η 8χορδη κιθάρα με τον οργίλα παραμορφωμένο ήχο της και τις djent παρακαταθήκες που δεσπόζουν στη σημερινή μεταλλική σκηνή, διηγείται την ανάδευση των υλικών και τη φλόγα στα μάτια του αλχημιστή. Παρόλα αυτά, η αναζήτησή του δε γνωρίζει εμπόδια και τολμάει να αψηφήσει το Ανώτατο Συμβούλιο αφυπνίζοντας τον αμείλικτο γίγαντα του χρόνου, ο οποίος είναι ορκισμένος και καταδικασμένος να φυλάει τα μυστικά. Οι ήχοι των πλήκτρων αντηχούν σαν τους δείκτες του ρολογιού και η αγωνία εκφράζεται με τη γυναικεία φωνή της Mora (Dimlight), στο μοναδικό φωνητικό σημείο του δίσκου, προτού οδηγηθούμε σε ένα κατακλυσμιαίο γεγονός. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να αποτυπωθεί ένας κατακλυσμός, αν όχι από έναν καταιγισμό σόλο και απαράμιλλη τεχνική υποκινούμενη από υψηλές ταχύτητες αλλά και συχνή εναλλαγή διάθεσης; Ένα συνθετικό πανδαιμόνιο που αποτελεί ίσως την κορυφή της εξιστόρησης. Επειδή όμως μόνο μια κιβωτός θα μπορούσε να σώσει τον πρωταγωνιστή από τον κατακλυσμό, εκείνος επιβιβάζεται εν μέσω ομοβροντίας riffs και τυμπανοκρουσιών, συνεχίζοντας την περιπέτεια του και χαρίζοντας μας ένα εντυπωσιακό δίδυμο άρρηκτα συνδεδεμένων συνθέσεων (Cataclysm και The Ark of the Covenant), ένα κιθαριστικό ντελίριο που θα μνημονεύεται. Βέβαια, μην ξεχνώντας την παραδοσιακή αύρα του δίσκου αυτού, πολλές ανατολίτικες μελωδίες τυλίγονται μεταξύ τους ως άλλες κλωστές, ο μίτος που θα οδηγήσει τον αλχημιστή εκτός των κατακλυσμιαίων γεγονότων, στα πολυπόθητα κρυφά αρχεία. Η ανάγνωσή τους ξετυλίγει τη γνώση, ένα μεγαλεπήβολο γεγονός αποτυπωμένο σε παιχνιδιάριακους ρυθμούς μα συνάμα επικούς, υποβοηθούμενος από την ορχήστρα και κάπου εκεί τελειώνει το σύντομο οδοιπορικό. Προσωπικά θα ήθελα να ακούσω παραπάνω και να μάθω τις συνέπειες της αποκάλυψης των χαμένων αρχείων. Με διάρκεια λιγότερη όμως από μισή ώρα, η στυλιστική υπογραφή του κ. Κράτσα μας αφήνει να σκεφτούμε τι άλλο τέλος θα μπορούσε να έχει ένα πόνημα που συνθετικά και εκτελεστικά είναι άψογο, αλλά δεν κορυφώνεται όπως προσδοκούμε.
Αν η δικιά μου ιστορία δεν σας άρεσε, πιθανώς η φαντασία μου να τελματώνει, όμως επειδή η μουσική φαντασία του κ. Κράτσα είναι αστείρευτη, μην αγνοήσετε έναν φρέσκο και ζωογόνο δίσκο της προοδευτικής μουσικής σκηνής, ένα προϊόν ενός αλχημιστή της κιθάρας.
8 / 10
Μελέτης Δουλγκέρογλου
2η γνώμη
Ο Γιώργος Κωνσταντίνος Κράτσας ήταν ένα απολύτως άγνωστο όνομα για μένα στο σύμπαν του κιθαριστικού metal πριν ακούσω το The First Alchemist. Ομολογώ πως έχω προκαταλήψεις σχετικά με τα ορχηστρικά κιθαριστικά albums νέων καλλιτεχνών, γιατί γενικά δυσκολεύομαι να συνδεθώ με τη μουσική τους. Από την πρώτη ακρόαση του δίσκου εντυπωσιάστηκα από τις τεχνικές του ικανότητες, το shredding στυλ του και το συνθετικό ταλέντο του Γιώργου στο γράψιμο heavy και proggy κομματιών με συμφωνικό / ορχηστρικό υπόβαθρο, αλλά η μουσική εδώ είναι πιο progressive και πιο avant-garde από οτιδήποτε άλλο έχω ακούσει πρόσφατα. Η ικανότητά του να δημιουργεί ενδιαφέροντα κομμάτια με ένα ασυνήθιστο μείγμα djent riffing και ορχηστρικού ήχου με κατέπληξε. Η πλειάδα επιρροών στα riffs (δεν υπάρχει ίχνος αντιγραφής), οι πολυεπίπεδες δομές και οι διαδοχικές εναλλαγές ρυθμών με τέλεια ροή και σαφήνεια τον κάνουν κάπως μοναδικό μεταξύ των νέων παικτών. Για πολλούς λόγους, αυτό είναι το πιο φουτουριστικό album που έχω ακούσει φέτος μέχρι στιγμής. Ελπίζω ο Γιώργος να λάβει την υποστήριξη που του αξίζει.
8 / 10
Goran Petrić
