ProgRocks.gr: the best albums of 20182018: οι επιλογές των συντακτών του ProgRocks.gr

In a few days 2018 will be over and the time has come to present the albums that made the cut for each and every one of us and of course the list of the 20 top albums of 2018 according to ProgRocks.gr, a moment that we ourselves have been waiting for impatiently.

Just like 2017, 2016, 2015 and 2014, our preferences differed to a high degree. As a matter of fact, each one of us included, on average, nearly 3.5 unique albums, verifying once more the diversity of our tastes. Apart from the value of the lists (whichever it may be) and the sorting of albums from most to least favourite, their importance, for all it’s worth, lies in the numerous different albums chosen, regardless of their ranking. Here you can find 108 listening suggestions, which are not limited to prog, but come largely from the undreground music scene of various genres.

As it’s been commonly stated, 2018 wasn’t the best year of this decade rearding album releases. However, as you can see below, there were many relatively unknown recordings that stood well above average than most people would expect. In our top-20 list there are -as every year- some surprises and the top position belongs to a band that probably bridges all differnet tastes within the rock music field and rightfully stands at the top of the modern electric sound.

Let the countdown begin…

20. Astral Blue – Out of the Astral Blue

Astral Blue draw on European and US school, namely heavy / prog και U.S. psych / prog. To elaborate, the Texans sound like a dismantled version of Sweet Smoke, minus the usage of wind instruments, had they joined forces with Message and Orange Peel, with fumes from the Germans Epitaph and Iron Butterfly and all of the above through the prism of a lurking 60s American West Coast feeling and not sonic slant.

The music of Astral Blue is vivd, pictorial, improvisational but above all honest, without a sign of ripping off and reheating bygone styles and aesthetic. Out of the Astral Blue is an enticing proposition from musicians who seem to create and compose with abundant love, reviving the legacy on the one hand, updating it on the other to the delight of the seasoned listeners.

– Thomas Sarakintsis

19. Riverside – Wasteland

The overall sound of the album is nicely balanced between mid-tempo songs and ballads. The songs are simple at times, indeed, but also very much heartfelt and emotional. The electronic elememts are less present than on the latest records but this is not a return to their basic prog metal sound as it was expected among the most fans of the band.

Wasteland isn’t a masterpiece but it’s truly an enjoyable journey. Despite horrible grief the album also radiates hope again and again. If anything they are giving the world a touching lesson on the importance of not giving up. After all, Riverside is alive and well and I hope they will continue to be one of the most remarkable modern progressive bands.

– Goran Petrić

18. The Pineapple Thief – Dissolution

By happenstance, this year’s release finds the band at the crest of its career. Their ongoing popularity combined with the directly proportional interest of the audience for the musical style they serve renders the album as a unique chance to gain exposure in a wider audience.

Dissolution is a magnificent melancholic album which I would liken to a picture of an urban rainy landscape in the nighttime; therefore, I think it would work better in the small hours. I pronounce myself, unexpectedly I might add, impressed.

– Petros Papadogiannis

17. Gaute Storsve Trio – Attention: This is Not A Toy | For Adult Collectors Only

The overall undertone is that of the mix between two different schools: the latin exuberance and the nordic simplicity. Combined they turn into a vivid piece of art which I hope is the first of many for this creative bunch. I would certainly welcome a more “dangerous” approach (in terms of experimentation perhaps) but that’s my own fixation. Hasta luego!

– Vangelis Christodoulou

Storsve’s mild proggy jazz is absolutely successful mainly due to the high compositional level, the priceless, exact phrases and what takes off the result is that unique coolness element which can be heard everywhere in the album. His charismatic touch, the essential and absolutely sensual play, the narrative melodies, the expressive ease and his artistic clarity and purity are rare, especially today.

– Dimitris Kaltsas

16. Sacral Rage – Beyond Celestial Echoes

Second in a row great full-length album by the Greek tech metallers Sacral Rage that now, instead of merely a great hope for this genre, they must be considered as a great band. Excellent choice of influences (Annihilator, Exodus, King Diamond / Mercyful Fate among too many), awesome technical skills, interesting themes and a characteristic love / hate voice are an explosive mix. An LP filled with thrash energy (Eternal Soltice, Vaguely Decoded), but also some interesting extreme metal and prog touches that will keep the interest of the listener for a long long time.

– Tasos Poimenidis

15. Between the Buried and Me – Automata II

The songs in Automata II are more worked than in the first part, showing that compositionally the band is at its peak. Taking also into consideration their bold sound experimentation, I can say these songs are the top of their career and certainly escape the limits of extreme sound. The four tracks of the album are mainly melodious and in many points they sound as if Between the Buried and Me are trying to play the progressive rock of The Dear Hunter.

Automata II is much better than its predecessor. Between the Buried and Me put the icing on the cake of their releases, as Automata II is their best album so far, their magnum opus. An album that gives the feeling that the best is yet to come. A record that will please both band fans and those who are passionate about the progressive sound in general. One of the best albums of the year!

– Giannis Voulgaris

14. Kamasi Washington – Heaven and Earth

Kamasi Washington’s music vision is our absolute access to it without preconditions. And in order to maintain the purity of his music, parallel to his quality without using the easy pop tricks, he has tried to achieve the impossible in Heaven and Earth. That is, to create a three-hour journey that can stand as one solid release. And not only does he succeed. He manages to surpasses The Epic, which was a sacred totem of all music lovers. This album sets the contemporary jazz to start anew and a new era of “apocalyptic music” begins. An era that goes beyond all attitude boundaries and predeterminations that exist in what jazz stands for in the year 2018.

– Alexandros Topintzis

13. Judas Priest – Firepower

Firepower is the fourth album of Priest after Rob Halford’s return to the band and it ay be considered as the best that has been released since the return of their legendary frontman. The 18th album in Priest’s career is -after a long time- very close to their classic sound and at the same time has the freshness offered by the presence of a young guitarist like Richie Faulkner. Judas Priest finally created an album that leaves its mark on modern metal. Firepower honors the past and the roots of the band and on the other hand it stands in the present where it manages to present the way this music should sound. Songs with great riffs, great solos and a voice -despite the advanced age of Halford- that can transform them into a set that is hard to be compared to anything else this year.

– Christos Minos

12. Haken – Vector

The vector is an oriented straight segment, i.e. one point is declared as the beginning of the section and the other is the end. In this case orientation is the key word. This is exactly the case with Haken. The album is focused, it is very heavy, less adventurous than the previous two, more compact but also inspired and shows a band in its peak. There is an artistic vision from a group of over-talented musicians and performers where no one lags behind. Haken is one of the best progressive metal bands out there. The record stands worthy of the two previous ones, although their magnum opus, The Mountain, might be impossible to repeat. Vector points to the direction of all of us. Do not ignore it.

– Tasos Poimenidis

11. A Perfect Circle – Eat the Elephant

The return of A Perfect Circle was received with mixed feelings by the friends of Maynard and his band. Eat the Elephant is neither Mer de Noms nor Thirtheenth Step and it would be wrong for them to try and repeat themselves. What they give us in the year 2018 is a dozen songs, ranging from decent to amazing, always alternative rock, with the piano making its appearance, many electronic elements, strong guitars leads and a post-rock or even shoegaze feel in the depth of the sound frame with the lyrics having a remarkable political and social depth. More than enough dose of Maynard, shortly before entering the studio with Tool … Ha!

– Kostas Barbas

10. Methexis – Topos

When you want to get the listener through a diverse musical journey, obviously you have to equip him with a guiding compass. In this record, the role of this compass is played by the amazing connection between the different themes and moods. This unparalleled flow is also the greatest asset of this magnificent musical proposal. Both compositions have a clear path and goal, which at the end manage to fulfill it, leaving a sense of accomplishment. Emotions alternate effortlessly and the peaks are convincing. The way Kissonas handles the symphonic element is quite unique, personal and subtle.

– Kostas Barbas

09. Koenji Hyakkei – Dhorimviskha

The fact that all eight intriguing songs are compositions exclusively written by the leader and visionary Tatsuya Yoshida gives even greater prestige to a living legend of avant-prog. A single glance at Koenji Hyakkei’s history leads to inevitable conclusions. As great as the first four albums may be, Dhorimviskhais obviously the band’s best album in every respect and of course it’s not only that. This is one of the top zeuhl samples in general and one of the best progressive albums released after 2000. The only misfortune here is that the extreme, uncompromising and perfectionistic character of Dhorimviskhamay sound repulsive to many. Such a pity…

– Dimitris Kaltsas

08. Voivod – The Wake

In spite of the difficult first steps since excluding Dennis “Piggy” D’Amour the remaining three members were of limited musical capacity, they pulled off to evolve into one of the most intelligent and interesting bands in the metal scene, ever. The Wake released in September is an addition to their long catalogue and it seems it will keep us engaged for a long time.

What we’ve got here is a band that flourishes and a great album that keeps the core style of the band intact. Voivod even up to this day deliver gratifying music which won’t be absorbed easily, will intrigue and after multiple listens –necessary even for a seasoned listener – will reveal its unique moments to those who will invest the time to let it grow in their mind; a true prog (in every sense of the word) gem and one of the best albums in the last few years.

– Tasos Poimenidis

07. Mother Turtle – Zea Mice

One would say how the neo-prog / symphonic style of their debut has almost disappeared, while the jazz-rock / Canterbury elements of II have been adorned by psych / prog touches that bring to mind the best moments of the 90s era of Ozric Tentacles and Porcupine Tree. The giant step that we waited for has been made and it is called Zea Mice, an album that will certainly be included in any serious 2018 prog list.

– Paris Gravouniotis

This is their most mature and targeted album to date. The jazz-fusion and Canterbury elements of their previous album really take off here. The six-member line-up is definitely tighter this time. With their third album, the Turtles seem to come out of the ‘shell’ of a prog fan and create a personal musical proposition.

– Kostas Barbas

06. Amgala Temple – Invisible Airships

No matter how well prepared someone can be by being aware of the background, the past and present of the three musicians, listening to the debut of Amgala Temple causes a mixture of surprise and impressiveness, which is consolidated into an absolutely positive mark. This partnership led to a result very much alive, fresh, dynamic, flowing, but also dark, untamed, mysterious, heavy, psychedelic, endoscopic. It is an ideal instrumental setting to combine the music of the past with that of the present. This is instantly perceived when someone gives in and lets the album play repeatedly, discovering new unexplored corners upon each consecutive hearing. I don’t know how the band would perform in a somewhat stricter compositional context or how smoother their sound would be if the saxophone and clarinet by Horntveth were included, but that is something that we might enjoy in the future, because Amgala Temple are here to stay.

– Dimitris Kaltsas

05. Mildlife – Phase

Within the 40 minutes of the duration of Phase, the quartet of young musicians puts their own musical proposal and yes, indeed, these guys are not afraid to experiment and they are particularly interesting. Two things are achieved through controlled improvisations. On the one hand the groove is kept in high levels and on the other hand the album rolls evenly and pleasantly. It does not sound the least tiring, while the clear production and the whole analogue sound contribute to highlighting each instrument, and thus the great technical skills of the musicians.

The cosmic journey in Phase is one of the most enjoyable of the year. Four well-trained musicians who enthralled different influences and sounds in their kaleidoscope. A modern band that sounds as if it came straight from the 70s without a trace of anachronism and pretence.

– Petros Papadogiannis

04. VAK – Budo

The absolute zeuhl character of VAK emerges from the beginning of the self-titled song that covers almost half the length of the album, satisfying to the highest degree even the highest demands anyone would have from a top-level band. Yes, VAK really fall into this category, as unexpected as it may sound for such a new band.

Based on this album as a whole, it is very difficult to imagine what VAK can do in the future. And it probably does not matter at all. Even if they had disbanded after Budo, what they’ve already given artistically is enormous and, most importantly, unique. Fortunately, everything shows that the band from Paris has just begun its course in top class prog rock. This is one of the top zeuhl records of all time and one of the best prog albums of the last decades.

– Dimitris Kaltsas

03. All Traps on Earth – A Drop of Light

A Drop of Light burst like thunder in the midst of the rather mediocre 2018 regarding prog releases, reminding all friends of the progressive sound what the real DNA of our favourite rock subgenre is. Perfect technique, melodies, rhythmic changes, gripping atmosphere and experimental mood blend and uniquely combine to achieve an excellent result that sounds dreamlike and nightmarish at the same time.

I do not know if this album will have a follow-up, or if this was just a parenthesis in the careers of the participants. However, I personally would not mind at all if All Traps on Earth would be the dark side of Änglagård and Johan Brand’s experimental field of action, much less if they continue to record such great albums as this year’s A Drop of Light. Those who prefer the uncompromising and groundbreaking side of prog rock, they most likely have the best album of the year in front of them.

– Paris Gravouniotis

02. Soft Machine – Hidden Details

All these elements that Soft Machine had brought to music and pop culture as a whole are present, filtered through the maturity of the band members. Here is an album where no composition is sub-standard and jazz flirts constantly with psychedelia under a veil of progressive British acuity and exciting experimentation in a time no less when the big spirits of the past are of one mind during the entire venture.

Today, on the threshold of Brexit and AI, with the odometer of music industry back to zero and the days of flowers and hallucinations seeming as distant and faded memories, the sound of Soft Machine is not just up-to-date; it is glorious, and no two ways about that. Without a trace of exaggeration Hidden Detailsis just as good as the 70s masterpieces and it is a good reason to relapse into smoking habits, be it for an hour which is the duration of the album. Rothmans blue, strictly.

– Ilias Goumagias

01. Alice in Chains – Rainier Fog

If Black Gives Way to Blue was one of the biggest comebacks of modern rock music history, if The Devil Put Dinosaurs Here stamped their new identity, then Rainier Fog is a unique record of a band in its second peak of artistic creation. In this album all the elements that characterize Alice in Chains are here, from the melancholic double vocals, the sickness, the vulnerability, the passion and the dependence that, as invisible forces, influence human psyche, the ethereal vocals and the huge guitar sound but with a difference. An evolution. It is their only record in which redemption takes place, the only album that is permeated with a sense of optimism and not an endless prolonged dead end. There is no first or second phase of the band. There is only the monolith called Alice in Chains and this is their most emphatic statement.

– Dimitris Anastasiadis

Dimitris Anastasiadis

01. Alice in Chains – Rainier Fog
02. Kamasi Washington – Heaven and Earth
03. Soft Machine – Hidden Details
04. Mildlife – Phase
05. Stone Temple Pilots – Stone Temple Pilots
06. Ry Cooder – Prodigal Son
07. Sonar with David Torn – Vortex
08. Mother Turtle – Zea Mice
09. Judas Priest – Firepower
10. Joe Satriani – What Happens Next

Kostas Barbas

01. Soft Machine – Hidden Details
02. Alice In Chains – Rainier Fog
03. VAK – Budo
04. Koenji Hyakkei – Dhorimviskha
05. Mother Turtle – Zea Mice
06. Mildlife – Phase
07. Methexis – Topos
08. Amgala Temple – Invisible Airships
09. Gösta Berlings Saga – Et Ex
10. Sons Of Kemet – Your Queen is a Reptile

Meletis Doulgeroglou

01. Haken – Vector
02. Between the Buried and Me – Automata II
03. Mildlife – Phase
04. Rivers of Nihil – Where Owls Know My Name
05. Obscura – Diluvium
06. Tribulation – Down Below
07. Ihsahn – Amr
08. Judas Priest – Firepower
09. Beyond Creation – Algorythm
10. Redemption – Long Night’s Journey Into Light

Nikos Filippaios

01. Bato Bato – Bato Bato
02. RÅÅ ‎- Skånes Järnvägar
03. Dungen, Woods – Myths 003
04. Cayetano – Melanie
05. A.A.L. – 2012-2017
06. Les Cyclades – Les Cyclades
07. Mr. Fingers – Cerebral Hemispheres
08. Mildlife – Phase
09. Robohands – Green
10. Shakarchi & Stranéus – Steal Chickens From Men and the Future From God

Ilias Goumagias

01. A Perfect Circle – Eat the Elephant
02. Alice In Chains – Rainier Fog
03. VAK – Budo
04. Soft Machine – Hidden Details
05. Mildlife – Phase
06. Amgala Temple – Invisible Airships
07. Judas Priest – Firepower
08. Gösta Berlings Saga – Et Ex
09. Mother Turtle – Zea Mice
10. Kamasi Washington – Heaven and Earth

Paris Gravouniotis

01. All Traps on Earth – A Drop of Light
02. Koenji Hyakkei – Dhorismvishka
03. Alice In Chains – Rainier Fog
04. VAK – Budo
05. Soft Machine – Hidden Details
06. Mother Turtle – Zea Mice
07. Amgala Temple – Invisible Airships
08. Methexis – Topos
09. Judas Priest – Firepower
10. Mythic Sunship – Another Shape Of Psychedelic Music

Dimitris Kaltsas

01. VAK – Budo
02. Koenji Hyakkei – Dhorimviskha
03. Soft Machine – Hidden Details
04. Alice In Chains – Rainier Fog
05. Amgala Temple – Invisible Airships
06. All Traps on Earth – A Drop of Light
07. Methexis – Topos
08. Mildlife – Phase
09. Mythic Sunship – Another Shape Of Psychedelic Music
10. Mother Turtle – Zea Mice

Vasilis Korolis

01. Alice In Chains – Rainier Fog
02. At The Gates – To Drink From the Night Itself
03. Funeral Mist – Hekatomb
04. Zeal & Ardor – Stranger Fruit
05. Ghost BC – Prequelle
06. A Perfect Circle – Eat the Elephant
07. Cultes Des Ghoules – Sinister
08. Architects – Holy Hell
09. Voivod – The Wake
10. Rivers of Nihil – Where Owls Know My Name

Alexandros Mantas

01. Methexis – Topos
02. Empty Frame – Who Wants to Ride the Horse
03. Arena – Double Vision
04. Pymlico – Nightscape
05. Riversea – The Tide
06. Mother Turtle – Zea Mice
07. Damanek – In Flight
08. The Windmill – Tribus
09. Evership – Evership II
10. Magnum – Lost on the Road to Eternity

Christos Minos

01. Judas Priest – Firepower
02. Voivod – The Wake
03. Alice In Chains – Rainier Fog
04. All Traps on Earth – A Drop of Light
05. Sacral Rage – Beyond Celestial Echoes
06. Sleep – The Sciences
07. Jason Becker – Triumphant Hearts
08. Horrendous – Idol
09. Deafheaven – Ordinary Corrupt Human Love
10. Heir Apparent – The View From Below

Eleni Panayiotou

01. The Pineapple Thief – Dissolution
02. Riverside – Wasteland
03. Gazpacho – Soyuz
04. Bend Sinister – Foolish Games
05. The Sea Within – The Sea Within
06. Son Lux – Brighter Wounds
07. Slash – Living the Dream
08. Coheed and Cambria – Vaxis – Act I: The Unheavenly Creatures
09. Atrium – The Equation of Beauty
10. The Tangent – Proxy

Petros Papadogiannis

01. Anna Von Hausswolff – Dead Magic
02. A Perfect Circle – Eat the Elephant
03. Alice In Chains – Rainier Fog
04. VAK – Budo
05. Astral Blue – Out of the Astral Blue
06. Mildlife – Phase
07. Ghost BC – Prequlle
08. Weedpecker – III
09. Voivod – The Wake
10. Soft Machine – Hidden Details

Goran Petrić

01. Voivod – The Wake
02. All Traps On Earth – A Drop of Light
03. Haken – Vector
04. Alice in Chains – Rainier Fog
05. Soft Machine – Hidden Details
06. Judas Priest – Firepower
07. Riverside – Wasteland
08. Mother Turtle – Zea Mice
09. Sisare – Leaving the Land
10. Sleep – The Sciences

Tasos Poimenidis

01. Voivod – The Wake
02. Sacral Rage – Beyond Celestial Echoes
03. The Ocean – Phaneroic I: Palaezoic
04. Haken – Vector
05. Weedpecker – III
06. All Traps on Earth – A Drop of Light
07. The Winstons – Pictures at an Exhibition
08. Koenji Hyakkei – Dhorimviskha
09. Michael Romeo – War of the Worlds Pt. 1
10. VAK – Budo

Kostas Rokas

01. All Traps on Earth – A Drop of Light
02. The Bevis Frond – We’re Your Friends, Man
03. Mythic Sunship – Another Shape Of Psychedelic Music
04. Amgala Temple – Invisible Airships
05. Seven That Spells – The Death and Resurrection of Krautrock: OMEGA
06. Haken – Vector
07. Träden (Träd Gräs och Stenar) – Träden
08. Methexis – Topos
09. Sons Of Kemet – Your Queen is a Reptile
10. Koenji Hyakkei – Dhorimviskha

Thomas Sarakintsis

01. All Traps on Earth – A Drop of Light
02. Blå Lotus – Tube Alloys
03. Soft Machine – Hidden Details
04. Astral Blue – Out of the Astral Blue
05. Malady – Toinen Toista
06. Amgala Temple – Invisible Airships
07. Sammal – Suuliekki
08. Mildlife – Phase
09. Second Sun – Eländes Elände
10. Tusmørke – Fjernsyn I Farver

Lefteris Statharas

01. Alice in Chains – Rainier Fog
02. Mother Turtle – Zea Mice
03. A Perfect Circle – Eat the Elephant
04. Soft Machine – Hidden Details
05. Gaute Storsve Trio – Attention: This is Not A Toy | For Adult Collectors Only
06. Amgala Temple – Invisible Airships
07. Methexis – Topos
08. The Pineapple Thief – Dissolution
09. Between the Buried and Me – Automata II
10. Dead Letter Circus – Dead Letter Circus

Panagiotis Stathopoulos

01. Gogo Penguin – A Humdrum Star
02. Nils Frahm – All Melody
03. Nanook Of The North – Nanook Of The North
04. Gösta Berlings Saga – Et Ex
05. Methexis – Topos
06. Emanative – Earth
07. Sonar With David Torn – Vortex
08. Tropical Fuck Storm – A Laughing Death In Meatspace
09. The Steams – Wild Ferment
10. Mother Turtle – Zea Mice

Alexandros Topintzis

01. Alice In Chains – Rainier Fog
02. Kamasi Washington – Heaven and Earth
03. Chapel of Disease – …And as We Have Seen the Storm, We Have Embraced the Eye
04. Low – Double Negative
05. Mother Turtle – Zea Mice
06. Ambrose Akinmusire – Origami Harvest
07. Tomb Mold – Manor of Infinite Forms
08. Amgala Temple – Invisible Airships
09. Träden (Träd Gräs och Stenar) – Träden
10. Black Crucifixion – Lightless Violent Chaos

Giannis Voulgaris

01. Soft Machine – Hidden Details
02. Between the Buried and Me – Automata II
03. VAK – Budo
04. Vola – Applause of a Distant Crowd
05. TesseracT – Sonder
06. Mildlife – Phase
07. Alice in Chains – Rainier Fog
08. Mother Turtle – Zea Mice
09. Mestis – Eikasia
10. Weedpecker – III

Giannis Zavradinos

01. Voivod – The Wake
02. Amgala Temple – Invisible Airships
03. Gaute Storsve Trio – Attention: This is Not A Toy | For Adult Collectors Only
04. Peggy Lee – Echo Painting
05. All Traps on Earth – A Drop of Light
06. Koenji Hyakkei – Dhorimviskha
07. Soft Machine – Hidden Details
08. Malady – Toinen Toista
09. Mildlife – Phase
10. Far Corner – Risk

Giorgos Zoukas

01. Idris Ackamoor & The Pyramids – An Angel Fell
02. Calibro 35 – Decade
03. Loop Vertigo – Neocortex
04. The Lewis Express – The Lewis Express
05. Mr. Fingers – Cerebral Hemispheres
06. Kamasi Washington – Heaven and Earth
07. Camp Cope – How to Socialize & Make Friends
08. Kadhja Bonet – Childqueen
09. Cosmic Analog Ensemble – Une Vie Cent Detours
10. Shawn Lee And The Soul Surfers – Shawn Lee and The Soul Surfers

Το 2018 σε λίγες ημέρες θα είναι παρελθόν και ήρθε η ώρα να παρουσιάσουμε τα albums που ξεχωρίσαμε ο καθένας από εμάς χωριστά και φυσικά τη συνολική λίστα των 20 κορυφαίων albums του 2018 για το ProgRocks.gr, κάτι που κι εμείς περιμένουμε ανυπόμονα κάθε χρόνο.

Όπως το 2017, το 2016, το 2015 και το 2014, το ποσοστό διαφορετικότητας μεταξύ των προτιμήσεών μας ήταν μεγάλο. Για την ακρίβεια, κάθε ένας από εμάς συμπεριέλαβε κατά μέσο όρο σχεδόν 3.5 μοναδικά albums, επιβεβαιώνοντας για άλλη μία φορά την πολυμορφία των ακουσμάτων μας. Πέρα από την όποια σημασία των λιστών και της ιεραρχική ταξινόμησης των δίσκων, η αξία αυτής της σύνοψης βρίσκεται και στα πολλά και διαφορετικά albums που επιλέχτηκαν, ανεξάρτητα της θέσης τους. Εδώ μπορεί κανείς να βρει 108 αξιόλογες προτάσεις για ακρόαση, που εκτείνονται και αρκετά εκτός prog βεβαίως και έχουν ως κοινό παρονομαστή ότι προέρχονται σε μεγάλο ποσοστό από τον underground χώρο.

Κατά κοινή ομολογία το 2018 δεν ήταν η καλύτερη χρονιά στη μουσική κατά την τρέχουσα δεκαετία. Ωστόσο, υπήρξαν πολλές σχετικά άγνωστες κυκλοφορίες που εντυπωσίασαν από όσες θα ανέμενε κανείς σε μία τόσο “κακή” χρονιά. Στους 20 δίσκους της συνολικής μας λίστας βρίσκονται -όπως κάθε χρόνο- κάποιες εκπλήξεις και η κορυφή ανήκει στην μπάντα που πιθανότατα γεφυρώνει όλα τα γούστα εντός rock πεδίου και δικαιωματικά στέκεται στην κορυφή της σύγχρονου ηλεκτρικού ήχου.

Ας αρχίσει λοιπόν η αντίστροφη μέτρηση…

20. Astral Blue – Out of the Astral Blue

Οι Astral Blue αρύονται ύφος από την ευρωπαϊκή και την αμερικάνικη σχολή, ήτοι heavy / prog και U.S. psych / prog. Σε αδρές γραμμές, οι Τεξανοί ηχούν σαν μία αποδομημένη εκδοχή των Sweet Smoke, χωρίς τη χρήση πνευστών, αν αυτοί επιδίδονταν σε studio συνεργασίες με τους Message και τους Orange Peel, με αναθυμιάσεις από τους Γερμανούς Epitaph και τους Iron Butterfly και όλα αυτά υπό το πρίσμα μίας υφέρπουσας ’60s αμερικάνικης West Coast αισθαντικότητας και όχι ηχητικής κλίσης.

Η μουσική των Astral Blue είναι ζώσα και δρώσα, εικονογραφική, αυτοσχεδιαστική, αλλά πρωτίστως τίμια, δίχως σημάδια vintage καπήλευσης και φτηνών αναμασημάτων ύφους και αισθητικής. Το Out of the Astral Blue αποτελεί μία άκρως ελκυστική πρόταση από μουσικούς που φαίνεται ότι δημιουργούν και συνθέτουν με περισσή αγάπη, αναβιώνοντας το παλαιό μεν αλλά επικαιροποιώντας το προς τέρψιν του εμβριθούς κοινού.

– Θωμάς Σαρακίντσης

19. Riverside – Wasteland

O συνολικός ήχος του άλμπουμ είναι ισορροπημένος ανάμεσα σε mid-tempo τραγούδια και μπαλάντες. Τα κομμάτια είναι γενικά απλά, πράγματι, αλλά και πολύ εγκάρδια και συναισθηματικά. Τα ηλεκτρονικά στοιχεία είναι λιγότερο παρόντα από ό,τι στα πιο πρόσφατα άλμπουμ, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρόκειται για μια επιστροφή στον βασικό τους prog metal χαρακτήρα, όπως αναμενόταν μεταξύ των περισσότερων οπαδών της μπάντας.

Το Wasteland δεν είναι αριστούργημα, αλλά είναι ένα πραγματικά απολαυστικό ταξίδι. Παρά την τρομερή θλίψη, το άλμπουμ ακτινοβολεί ελπίδα ξανά και ξανά. Αν μη τι άλλο, δίνουν στον κόσμο ένα συγκινητικό μάθημα σχετικά με τη σημασία της μη εγκατάλειψης. Σε τελική ανάλυση, οι Riverside είναι ζωντανοί και ελπίζω ότι θα συνεχίσουν να είναι ένα από τα πιο αξιόλογα σύγχρονα προοδευτικά συγκροτήματα.

– Goran Petrić

18. The Pineapple Thief – Dissolution

Η φετινή κυκλοφορία των Pineapple Thief τους βρίσκει, ως συγκυρία, ίσως στο καλύτερο φεγγάρι της καριέρας τους. Η ολοένα αυξανόμενη δημοφιλία τους σε συνδυασμό με το ευθέως ανάλογο ενδιαφέρον του κοινού για το μουσικό ύφος που υπηρετούν καθιστά το άλμπουμ ως μία μεγάλη ευκαιρία να ακουστούν σε ένα μεγαλύτερο κοινό.

Το Dissolution είναι ένα εξαιρετικό μελαγχολικό άλμπουμ που θα το παρομοίαζα σαν μία εικόνα αστικού βροχερού τοπίου κατά τη διάρκεια της νύχτας, οπότε θεωρώ ότι λειτουργεί ιδανικά ως ακρόαση στις μικρές ώρες της ημέρας. Δηλώνω -ανέλπιστα οφείλω να πω- εντυπωσιασμένος.

– Πέτρος Παπαδογιάννης

17. Gaute Storsve Trio – Attention: This is Not A Toy | For Adult Collectors Only

Το γενικότερο μήνυμα του άλμπουμ καθορίζεται από τη σύζευξη δύο πραγμάτων: του κουβανέζικου ενθουσιασμού και της σκανδιναβικής απλότητας. Συνδυασμένα αυτά τα δύο δίνουν ένα ζωντανό κομμάτι τέχνης το οποίο ελπίζω πως θα είναι το πρώτο από πολλά για αυτό το δημιουργικό σύνολο.

– Βαγγέλης Χριστοδούλου

Η ήπια proggy jazz του Storsve είναι απόλυτα επιτυχής και έχει ως βασικό πλεονέκτημα το υψηλό συνθετικό επίπεδο, τις «ακριβές» και ακριβείς φράσεις και αυτό που απογειώνει το αποτέλεσμα είναι ένα cool στοιχείο που αιωρείται παντού. Το χαρισματικό touch, το ουσιώδες και απόλυτα αισθαντικό παίξιμο, η αφηγηματικότητα, ο εκφραστικός πλούτος και η καλλιτεχνική σαφήνεια και ευστοχία του σπανίζουν, ειδικά σήμερα.

– Δημήτρης Καλτσάς

16. Sacral Rage – Beyond Celestial Echoes

Δεύτερο εξαιρετικό στη σειρά full-length για τους Έλληνες tech metallers Sacral Rage που πλέον αντί για απλώς μεγάλη ελπίδα για τον χώρο, πρέπει να λογίζονται ως σπουδαία μπάντα. Εξαιρετικό κράμα επιρροών (Annihilator, Exodus, King Diamond / Mercyful Fate μεταξύ πολλών – πάρα πολλών – άλλων), τρομερή τεχνική κατάρτιση, ενδιαφέροντα θέματα και μια χαρακτηριστική love/hate φωνή συνιστούν ένα εκρηκτικό μείγμα. Ένα LP γεμάτο τεχνική thrash ενέργεια (Eternal Soltice, Vaguely Decoded) αλλά και κάποιες ενδιαφέρουσες ακραίες metal και prog πινελιές που θα κρατήσει κολλημένο τον ακροατή για πολύ καιρό.

– Τάσος Ποιμενίδης

15. Between the Buried and Me – Automata II

Τα τραγούδια στο Automata IΙ είναι περισσότερο δουλεμένα δείχνοντας ότι συνθετικά η μπάντα είναι στο απόγειό της, και σε συνδυασμό με την τόλμη που δείχνουν στο να πειραματίζονται με τον ήχο τους, θα έλεγα ότι είναι τα κορυφαία τις καριέρας τους και ξεφεύγουν από τα όρια του extreme ήχου. Τα τέσσερα κομμάτια του δίσκου είναι κυρίως μελωδικά και σε πολλά σημεία εμένα μου θύμισαν σαν οι Between the Buried and Me να προσπαθήσουν να παίξουν το progressive rock των The Dear Hunter. Και το τρελό είναι ότι τα καταφέρνουν χωρίς το αποτέλεσμα να προκαλεί γέλιο. Εντυπωσιακό!

Tο Automata II είναι κατά την άποψή μου αρκετά καλύτερο του προκατόχου του. Οι Between the Buried and Me βάζoυν το κερασάκι στην τούρτα των κυκλοφοριών τους, μιας και το Automata II αποτελεί τον καλύτερό τους δίσκο. Το magnum opus τους. Ένας δίσκος που δίνει την αίσθηση ότι τα καλύτερα έπονται. Ένας δίσκος που θα ικανοποιήσει τόσο τους λάτρεις της μπάντας όσο και αυτούς που έχουν πάθος για τον progressive ήχο εν γένει. Ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς!

– Γιάννης Βούλγαρης

14. Kamasi Washington – Heaven and Earth

Το όραμα του Kamasi Washington για την μουσική είναι η απόλυτη πρόσβαση του καθενός μας σε αυτή, χωρίς προαπαιτούμενα. Και για να καταφέρει να διατηρήσει την αγνότητα της μουσικής του, παράλληλη με την ποιότητα της χωρίς να πέσει στις εύκολες πρακτικές της pop, έχει προσπαθήσει στο Heaven and Earth να πετύχει το ακατόρθωτο. Να δημιουργήσει ένα τρίωρο ταξίδι που θα μπορεί να στέκει ως μια ολοκληρωμένη κυκλοφορία. Και όχι μόνο το πετυχαίνει. Και όχι μόνο ξεπερνά το The Epic που αποτελούσε ιερό τοτέμ των απανταχού μουσικόφιλων. Για μένα μηδενίζει την “φάση” contemporary jazz και ξεκινά μια νέα πορεία «αποκαλυπτικής μουσικής» που ξεπερνά ό,τι στεγανό, όριο ή προκαθορισμένο attitude υπάρχει για το τι είναι η jazz εν έτη 2018.

– Αλέξανρος Τοπιντζής

13. Judas Priest – Firepower

Tο Firepower είναι τέταρτος δίσκος των Priest μετά την επάνοδο του Rob Halford στην μπάντα και μπορεί να θεωρηθεί ο καλύτερος που έχουν κυκλοφορήσει από την επιστροφή του θρυλικού τους τραγουδιστή. Ο 18ος δίσκος στην συνολική καριέρα των Priest ακούγεται -μετά από καιρό- πολύ κοντά στον κλασσικό τους ήχο και ταυτόχρονα έχει τη φρεσκάδα που της προσφέρει η παρουσία ενός κιθαρίστα όπως Richie Faulkner. Οι Judas Priest δημιουργούν επιτέλους ένα δίσκο που αφήνει το στίγμα του στο σύγχρονο metal. Το Firepower πατάει από τη μια στο παρελθόν και στις ρίζες της μπάντας και από την άλλη στέκεται στο παρόν στο οποίο καταφέρνει να ενσταλάξει το τρόπο που πρέπει να ακούγεται αυτή η μουσική. Τραγούδια με σπουδαία riff, ωραία σόλο και μια φωνή -που παρά το προχωρημένο της ηλικίας- μπορεί να τα απογειώσει σε ένα σύνολο που δύσκολα μπορεί να συγκριθεί με κάτι άλλο φέτος.

– Χρήστος Μήνος

12. Haken – Vector

Το διάνυσμα είναι ένα προσανατολισμένο ευθύγραμμο τμήμα, δηλαδή το ένα σημείο δηλώνεται ως η αρχή του τμήματος και το άλλο σημείο το τέλος. Σε αυτή την περίπτωση ο προσανατολισμός είναι η λέξη κλειδί. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με τους Haken. Ο δίσκος είναι προσανατολισμένος, είναι πολύ heavy, λιγότερο περιπετειώδης από τους δύο προηγούμενους, πιο συμπαγής αλλά ταυτόχρονα εμπνευσμένος και δείχνει μια μπάντα σε ξεκάθαρη καλλιτεχνική ακμή. Υπάρχει καλλιτεχνικό όραμα από μια ομάδα υπερ-ταλαντούχων μουσικών και performers όπου κανείς δεν υστερεί. Μιας από τις καλύτερες progressive metal μπάντες εκεί έξω. Ο δίσκος στέκεται άξια κοντά στα δύο προηγούμενα, αν και το magnum opus του The Mountain ίσως να είναι αδύνατον να επαναληφθεί. Το Διάνυσμα δείχνει προς την κατεύθυνση όλων μας. Μην το αγνοήσετε.

– Τάσος Ποιμενίδης

11. A Perfect Circle – Eat the Elephant

Η δισκογραφική επιστροφή των A Perfect Circle έγινε δεκτή με ανάμεικτα συναισθήματα από τους φίλους του Maynard και της παρέας του. Το Eat the Elephant δεν είναι ούτε Mer de Noms, ούτε Thirtheenth Step είναι και θα ήταν λάθος εκ μέρους τους να προσπαθήσουν να επαναληφθούν. Αυτό που μας δίνουν εν έτει 2018 είναι μια δωδεκάδα κομματιών, που κυμαίνονται από αξιοπρεπή ως εξαιρετικά, πάντα alternative rock, με το πιάνο να κάνει έντονη την εμφάνιση του, αρκετά ηλεκτρονικά στοιχεία, καίριες lead κιθάρες και μια post-rock ή ακόμα και shoegaze αίσθηση στο βάθος του ηχητικού πλαισίου με τους στίχους να έχουν αξιοσημείωτο πολιτικοκοινωνικό βάθος. Μια παραπάνω από επαρκής πρέζα από Maynard, λίγο πριν μπει στο studio με τους Tool… Χα!

– Κώστας Μπάρμπας

10. Methexis – Topos

Όταν θέλεις να περάσεις τον ακροατή από ένα πολυποίκιλο μουσικό ταξίδι, προφανώς οφείλεις να τον εξοπλίσεις με μια πυξίδα για να τον καθοδηγήσει. Στο παρών έργο το ρόλο αυτής της πυξίδας παίζει η εκπληκτική σύνδεση μεταξύ των διαφορετικών θεμάτων και διαθέσεων. Η απαράμιλλη αυτή ροή αποτελεί και το μεγαλύτερο πλεονέκτημα μιας ούτως ή άλλως φοβερής μουσικής πρότασης. Και οι δύο συνθέσεις έχουν ξεκάθαρη πορεία και στόχο, που με το πέρας τους καταφέρουν να τον υλοποιήσουν, αφήνοντας μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Τα συναισθήματα εναλλάσσονται αβίαστα και οι κορυφώσεις είναι πειστικότατες. Ο τρόπος που ο Κίσσονας χειρίζεται το συμφωνικό στοιχείο είναι πολύ ιδιαίτερος, προσωπικός και λεπτεπίλεπτος και αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση στη σύγχρονη progressive rock σκηνή.

– Κώστας Μπάρμπας

09. Koenji Hyakkei – Dhorimviskha

Το γεγονός ότι και τα οκτώ ασύλληπτα κομμάτια αποτελούν συνθέσεις αποκλειστικά του αρχηγού και οραματιστή Tatsuya Yoshida προσδίδει ακόμα μεγαλύτερο κύρος σε έναν ζωντανό θρύλο του avant-prog. Ρίχνοντας μία και μόνο ματιά στην ιστορία του ίδιου όσο και των Koenji Hyakkei, τα συμπεράσματα είναι αναπόδραστα. Όσο εξαιρετικά κι αν είναι τα τέσσερα πρώτα, το Dhorimviskha είναι πασιφανώς το κορυφαίο άλμπουμ της μπάντας από κάθε άποψη και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό. Πρόκειται για ένα από τα κορυφαία δείγματα zeuhl γενικά κι έναν από τα καλύτερους progressive δίσκους μετά το 2000. Το μόνο δυστυχές στην όλη υπόθεση είναι ότι ο ακραίος, ασυμβίβαστος και περφεξιονιστικός χαρακτήρας της μουσικής που περιέχεται εδώ λειτουργεί απωθητικά για πολλούς. Πολύ κρίμα για αυτούς.

– Δημήτρης Καλτσάς

08. Voivod – The Wake

Παρά το δύσκολό τους ξεκίνημα, αφού πλην του αδικοχαμένου Dennis «Piggy» D’Amour οι άλλοι τρεις ήταν περιορισμένων μουσικών δυνατοτήτων στις απαρχές τους, μπόρεσαν να εξελιχθούν σε μια από τις πιο έξυπνες και πιο ενδιαφέρουσες μπάντες που εμφανίστηκαν ποτέ στη metal σκηνή. Το φετινό The Wake έρχεται να προστεθεί στον μακρύ δισκογραφικό κατάλογό τους και φαντάζει ως ένα album που θα μας απασχολεί για καιρό.

Έχουμε να κάνουμε με μια μπάντα σε ακμή και μια σπουδαία δουλειά που κρατάει αναλλοίωτο το χαρακτήρα της. Οι Voivod ακόμα και σήμερα γράφουν μουσική που θα δυσκολέψει, θα ιντριγκάρει και μετά από τις αρκετές ακροάσεις -που θα χρειαστούν ακόμη και για έναν έμπειρο οπαδό τους- θα χαρίζει με τον καιρό μοναδικές μουσικές στιγμές στον ακροατή που θα του αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο ώστε να ωριμάσει στο μυαλό του. Ένα prog (με όλες τις έννοιες της λέξης) διαμάντι και ένας από τους καλύτερους δίσκους των τελευταίων χρόνων.

– Τάσος Ποιμενίδης

07. Mother Turtle – Zea Mice

Tο neo-prog/symphonic στυλ του ντεμπούτου τους έχει σχεδόν εξαφανιστεί, ενώ τα jazz rock / Canterbury στοιχεία του II έχουν διανθιστεί από psych / prog πινελιές που φέρνουν στον νου τις καλύτερες στιγμές της 90s περιόδου των Ozric Tentacles και Porcupine Tree. Το βήμα παραπάνω που βλέπαμε να έρχεται από δίσκο σε δίσκο πραγματοποιήθηκε και λέγεται Zea Mice, ένα album που θα φιγουράρει με άνεση σε όλες τις σοβαρές φετινές prog λίστες.

– Πάρης Γραβουνιώτης

Πρόκειται για την πιο ώριμη και στοχευμένη δουλειά τους μέχρι σήμερα. Τα ήδη υπάρχοντα jazz-fusion και Canterbury στοιχεία του προηγούμενού τους δίσκου, εδώ απογειώνονται. Η εξαμελής σύνθεση είναι σαφέστατα πιο σφιχτοδεμένη αυτή τη φορά. Οι χελώνες μοιάζουν στην τρίτη τους δουλειά να βγαίνουν από το καβούκι του progressive rock οπαδισμού και να φιλοτεχνούν μια αυτόφωτη μουσική πρόταση.

– Κώστας Μπάρμπας

06. Amgala Temple – Invisible Airships

Όσο προετοιμασμένος κι αν είναι κανείς γνωρίζοντας το υπόβαθρο, το παρελθόν και το παρόν των τριών μουσικών, ακούγοντας το ντεμπούτο των Amgala Temple κυριαρχεί ένα μείγμα έκπληξης και εντυπωσιασμού, το οποίο παγιώνεται σε ένα απόλυτα θετικό πρόσημο. Αυτή η σύμπραξη οδήγησε σε ένα αποτέλεσμα ζωντανό, φρέσκο, δυναμικό, ρέον, αλλά και σκοτεινό, αδάμαστο, μυστηριώδες, σκληρό, ψυχεδελικό, ενδοσκοπικό. Πρόκειται για ένα ιδανικό ορχηστρικό περιβάλλον σύμπλευσης του παρελθόντος με το παρόν. Αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό όταν κανείς παρασυρθεί και αφήσει τον δίσκο να παίξει κατ’ επανάληψη, ανακαλύπτοντας νέες ανεξερεύνητες γωνιές. Δεν ξέρω πώς θα απέδιδε η μπάντα σε ελαφρώς πιο αυστηρά συνθετικά πλαίσια ή πόσο πιο smooth θα ακουγόταν η μουσική τους αν απολαμβάναμε το σαξόφωνο και το κλαρινέτο τον Horntveth, αλλά αυτό είναι κάτι που ίσως το απολαύσουμε μελλοντικά, γιατί όλα δείχνουν ότι οι Amgala Temple ήρθαν για να μείνουν.

– Δημήτρης Καλτσάς

05. Mildlife – Phase

Μέσα στα 40 λεπτά που διαρκεί το Phase, το κουαρτέτο των νεαρών ηλικιακά μουσικών καταθέτει τη δική του μουσική πρόταση και ναι, πραγματικά, τούτοι εδώ οι πιτσιρικάδες που δεν φοβούνται να πειραματιστούν, έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μέσα από τους ελεγχόμενους αυτοσχεδιασμούς επιτυγχάνονται δύο πράγματα. Αφενός το groove διατηρείται σε υψηλά επίπεδα και αφετέρου το άλμπουμ κυλάει ομοιόμορφα και ευχάριστα. Δεν ηχεί στο ελάχιστο κουραστικό, ενώ η διαυγής παραγωγή και ο όλος αναλογικός ήχος συντελεί στην ανάδειξη κάθε οργάνου, οπότε και στην ανάδειξη των σπουδαίων τεχνικών χαρακτηριστικών των μουσικών.

Το κοσμικό ταξίδι του Phase είναι ένα από τα ομορφότερα της χρονιάς. Τέσσερις καταρτισμένοι μουσικοί που μπλέκουν ευφάνταστα στο καλειδοσκόπιό τους διαφορετικές επιρροές και ήχους. Μία σύγχρονη μπάντα που ακούγεται σαν να έρχεται απευθείας από τη δεκαετία του ‘70 χωρίς ίχνος άτσαλου αναχρονισμού και επιτήδευσης.

– Πέτρος Παπαδογιάννης

04. VAK – Budo

Ο απόλυτος zeuhl χαρακτήρας των VAK αναδύεται από το ξεκίνημα του ομώνυμου κομματιού που καλύπτει σχεδόν τη μισή διάρκεια του δίσκου, ικανοποιώντας σε απόλυτο βαθμό ακόμα και τις πιο υψηλές απαιτήσεις από μία μπάντα κορυφαίου επιπέδου. Γιατί όντως οι VAK εμπίπτουν πλήρως σε αυτή την κατηγορία, όσο απροσδόκητο κι αν είναι κάτι τέτοιο για ένα τόσο νέο συγκρότημα.

Με βάση το album αυτό συνολικά, είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κανείς τι μπορούν να δώσουν οι VAK στο μέλλον. Και μάλλον δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Ακόμα κι αν έπαυαν να υπάρχουν μετά το Budo, η προσφορά τους καλλιτεχνικά είναι ήδη τεράστια και -το σημαντικότερο- μοναδική. Ευτυχώς, όλα δείχνουν ότι η μπάντα από το Παρίσι μόλις ξεκίνησε την πορεία της στο υψηλότερο επίπεδο, δίνοντάς μας έναν από τα κορυφαίους zeuhl δίσκους όλων των εποχών και ένα από τα ποιοτικότερα prog albums των τελευταίων δεκαετιών.

– Δημήτρης Καλτσάς

03. All Traps on Earth – A Drop of Light

Το A Drop of Light έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία στα μέτρια κατά τη γνώμη μου prog δρώμενα του τρέχοντος έτους, θυμίζοντας σε όλους τους φίλους του προοδευτικού ήχου ποιο είναι το πραγματικό DNA του αγαπημένου μας rock παρακλαδιού. Το απόλυτο παίξιμο, οι μελωδίες, οι εναλλαγές ρυθμών και διαθέσεων, η καθηλωτική ατμόσφαιρα και η πειραματική διάθεση ενώνονται και συνδυάζονται μοναδικά πετυχαίνοντας ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα που ηχεί ονειρικό και εφιαλτικό ταυτόχρονα.

Δεν γνωρίζω αν το εν λόγω project θα έχει συνέχεια, ή απλά αποτέλεσε μια παρένθεση. Ωστόσο εμένα προσωπικά δεν θα με ενοχλούσε καθόλου οι All Traps οn Earth να είναι η σκοτεινή πλευρά των Änglagård και το πειραματικό πεδίο δράσης του Johan Brand, πόσο μάλλον αν συνεχίσουν να ηχογραφούν τόσο εξαιρετικά albums όσο το φετινό A Drop οf Light. Όσοι προτιμούν την ασυμβίβαστη και ρηξικέλευθη πλευρά του prog rock πιθανόν να έχουν μπροστά τους τον δίσκο της χρονιάς.

– Πάρης Γραβουνιώτης

02. Soft Machine – Hidden Details

Όλα τα στοιχεία που οι Soft Machine έχουν προσφέρει στη μουσική και στην pop κουλτούρα εν γένει, είναι εδώ, φιλτραρισμένα μέσα απ’την ωριμότητα των μελών της μπάντας. Σε ένα δίσκο όπου καμία απολύτως σύνθεση δεν υπολείπεται ποιοτικά των υπολοίπων, η jazz ερωτοτροπεί συνεχώς με την ψυχεδέλεια μέσα σε ένα πέπλο προοδευτικής βρετανικής οξύτητας και συναρπαστικού πειραματισμού, την ώρα μάλιστα που τα μεγάλα πνεύματα του παρελθόντος συμπνέουν απόλυτα κατά τη διάρκεια του εγχειρήματος.

Σήμερα λοιπόν, στο κατώφλι του Brexit και της τεχνητής νοημοσύνης, με το κοντέρ της μουσικής βιομηχανίας να έχει μηδενίσει και τις μέρες των λουλουδιών και των παραισθήσεων να είναι πλέον μια ξεθωριασμένη ανάμνηση, ο ήχος των Soft Machine δεν είναι απλώς επίκαιρος. Είναι, χωρίς αμφιβολία, μεγαλειώδης. Το Hidden Details στέκει χωρίς υπερβολή δίπλα στα αριστουργήματα των 70s και αποτελεί αιτία για να ξαναρχίσει κάποιος το κάπνισμα, για εκείνη τη μία ώρα που διαρκεί ο δίσκος. Rothmans μπλε, αυστηρά.

– Ηλίας Γουμάγιας

01. Alice in Chains – Rainier Fog

Αν το Black Gives Way to Blue ήταν ένα από τα μεγαλύτερα comeback της σύγχρονης ιστορίας της rock μουσικής, αν το The Devil Put Dinosaurs Here επισφράγισε τη νέα ταυτότητα τους, τότε το Rainier Fog είναι ένας μοναδικός δίσκος μιας μπάντας που βρίσκεται στο δεύτερο απόγειο της καλλιτεχνικής δημιουργίας της. Σε αυτόν τον δίσκο υπάρχουν όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Alice in Chains, από τις μελαγχολικές διφωνίες, την αρρώστια, την ευαλωτότητα, τα πάθη και την εξάρτηση που ως αόρατες δυνάμεις επιδρούν ανηλεώς στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση, τα αιθέρια φωνητικά και ο απέραντος κιθαριστικός ήχος με μια όμως διαφορά. Μια εξέλιξη. Είναι ο μόνος δίσκος στον οποίο επέρχεται η λύτρωση, ο μόνος ίσως δίσκος τους που τον διαπερνά μια αδιόρατη αίσθηση αισιοδοξίας και όχι ένα ατελείωτο παρατεταμένο αδιέξοδο. Δεν υπάρχει πρώτη ή δεύτερη φάση του συγκροτήματος. Υπάρχει μόνο ο ογκόλιθος που λέγεται Alice in Chains και αυτή εδώ είναι η πιο εμφατική του δήλωση.

– Δημήτρης Αναστασιάδης

Δημήτρης Αναστασιάδης

Γιάννης Βούλγαρης

Ηλίας Γουμάγιας

Πάρης Γραβουνιώτης

Μελέτης Δουλγκέρογλου

Γιάννης Ζαβραδινός

Γιώργος Ζούκας

Δημήτρης Καλτσάς

Βασίλης Κορολής

Αλέξανδρος Μαντάς

Χρήστος Μήνος

Κώστας Μπάρμπας

Ελένη Παναγιώτου

Πέτρος Παπαδογιάννης

Τάσος Ποιμενίδης

Κώστας Ρόκας

Θωμάς Σαρακίντσης

Λευτέρης Σταθάρας

Παναγιώτης Σταθόπουλος

Αλέξανδρος Τοπιντζής

Νίκος Φιλιππαίος

Goran Petrić

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης Ακύρωση απάντησης

Related Articles

The Pineapple Thief release video for fourth and final single from new albumΟι The Pineapple Thief κυκλοφόρησαν video για το τέταρτο και τελευταίο single από το νέο album τους

Riverside – Wasteland

Mildlife – Automatic

Κάντε το πρώτο σχόλιο

Υποβολή απάντησης Ακύρωση απάντησης