Wilderun – Epigone

Intro: Christos Minos

American band Wilderun is getting more and more flattering comments about their music after each album. Formed in 2008 by Evan Berry, although the band was formed in its entirety in 2012, the group has kept folk traditions and integrated them into a metal context. In the process, their sound leaned towards more progressive pursuits without altering their metal character. The Veil of imagination (2019) was their passport to a wider audience and this year’s Epigone is called to meet the expectations of those who want to declare them as one of the best modern bands in the field of symphonic progressive metal.

One step before recognition (?)

Wilderun’s new album has created a buzz in various music websites that stress on the dazzling beauty of Epigone. The contact with those reviews preceded listening to the content and this added an unexpected burden on my final evaluation.

Epigone is the meeting point of progressive rock with extreme metal with the instrumental parts being their common background, giving depth to their compositions. In the realm of these beautiful combinations of the album I tried to find and touch a special magic but I do not think – although I really wanted to – I achieved it to such an extent that I can agree with these enthusiastic reviews. If we are looking for a breakthrough work, what we can call radical, we are not going to find it here. However, if we are looking for progressive music that leverages the teachings of the genre’s past or can incorporate their virtues and integrate them into its own universe, Epigone is extremely satisfying.

The album’s music is characterized by contrasts between calm and melancholic parts waiting to erupt through brutal vocals (Evan Berry’s voice is clearly more in tune with the latter than with the former) and orchestral melodies. Epigone‘s logic strongly recalls the style of Opeth (musically and vocally) which it enriches with elements of late Septic Flesh. Along with the above there are familiar hints from the modern progressive scene, namely Porcupine Tree, Riverside and Pineapple Thief, and they reach symphonic black metal in the Distraction trilogy. We could say that it is a summary of the last twenty years of progressive sound and it manages to place the various tiles that make it up in a clever way.

Blessed with an almost flawless production, the album contains compositions that take their time to reveal their beauty and the study that has been dedicated to their cohesion. On the other hand, the best moments bring back something we did not hear for the first time in Epigone. The mastery of the compositions cannot hide that their influences ultimately exceed Wilderun’s own personal contributions to modern progressive metal.

My opinion is that we are clearly talking about a very remarkable release from a band that is not afraid to evolve and walk beyond its own familiar paths, but maybe there is still a way to go to the top.

7 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

Boston based prog metallers Wilderun released their fourth full length entitled Epigone. The new release followed the same pattern as the previous album, The Veil of Imagination. They use various genres to create their own musical narrative and the same goes for instruments, from acoustic to electric and electronic. There is so much cohesion between all the elements of the record. This is evident in the compositions because the emphasis falls on the structure, where and how it will go from one segment to another. I must give special mention to the first three tracks that are perfect, with amazing orchestration, gorgeous folk passages and challenging melodies, and are a sample of what this band can do at its highest peak not only creatively but also executionaly. The band obviously improved in songwriting and finally found the right balance between clean and brutal vocals. Passenger and Distarction suite are the highlights. Wilderun did a great job at creating an almost cinematic atmosphere in these songs. The Radiohead cover is also worth mentioning. I am sure some will be disappointed that Wilderun is no longer just a folky and very Opeth influenced band, but Epigone is a sophisticated and colorful work of prog metal that deserves to be heard.

8 / 10

Goran Petrić

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος

Οι Αμερικάνοι Wilderun από δίσκο σε δίσκο αποσπούν όλο και περισσότερα κολακευτικά σχόλια για τη μουσική τους. Έχοντας ιδρυθεί το 2008 από τον Evan Berry, αν και η μπάντα συστήθηκε στην ολότητα της το 2012,  το σύνολο προσπάθησε να αφουγκραστεί τις folk παραδόσεις και να τις εντάξει σε ένα metal πλαίσιο. Στην πορεία, η μουσική τους έδωσε τη σκυτάλη σε πιο προοδευτικές αναζητήσεις χωρίς όμως να αλλοιωθεί ο metal χαρακτήρα τους. Το Veil of imagination του 2019 ήταν το διαβατήριο τους για ένα ευρύτερο κοινό και σήμερα το Epigone καλείται να απαντήσει στις προσδοκίες όσων θέλουν να τους αναγορεύουν ως μια από τις καλύτερες σύγχρονες μπάντες στο χώρο του συμφωνικού προοδευτικού metal.

Ένα βήμα πριν την καταξίωση (;)

Ο νέος δίσκος των Wilderun έχει δημιουργήσει, τηρουμένων των αναλογιών του είδους στο οποίο εντάσσονται, έναν μικρό πάταγο σε διάφορες μουσικές ιστοσελίδες οι οποίες συγκλίνουν στην εκθαμβωτική ομορφιά του Epigone. Η επαφή με τις κριτικές του Epigone προηγήθηκε της ακρόασης του περιεχομένου και αυτό άσκησε στον γράφοντα ένα απρόσμενο βάρος στην τελική αξιολόγηση του.

To Εpigone συνιστά το σημείο συνάντησης του προοδευτικού rock με το ακραίο metal με τα ορχηστρικά σημεία να αποτελούν το κοινό τους υπόβαθρο προσδίδοντας βάθος στις συνθέσεις και στις διακυμάνσεις τους. Στην επικράτεια των όμορφων συγκερασμών του δίσκου προσπάθησα να βρω και να αγγίξω μια ξεχωριστή μαγεία αλλά δεν νομίζω – αν και πραγματικά το ήθελα – να το κατάφερα σε τέτοιο βαθμό ώστε να μπορώ να συμπλεύσω με τα διθυραμβικά του παράσημα. Αν αναζητούμε ένα έργο τομής, αυτό που μπορούμε να αποκαλέσουμε ριζοσπαστικό, δεν πρόκειται να το ανακαλύψουμε εδώ. Παρόλα αυτά, αν αναζητούμε προοδευτική μουσική που αξιοποιεί τις διδαχές του παρελθόντος  των μεγάλων  του ιδιώματος  η οποία μπορεί να προσεταιριστεί τις αρετές τους και να τις εντάξει στο δικό της σύμπαν, το Epigone είναι εξαιρετικά ικανοποιητικό.

Η μουσική του δίσκου χαρακτηρίζεται από τις αντιθέσεις ανάμεσα σε ήρεμα και μελαγχολικά σημεία που περιμένουν να ξεσπάσουν σε brutal φωνητικά (η φωνή του Evan Berry είναι σαφώς πιο ταιριαστή με τα τελευταία παρά με τα πρώτα) και ορχηστρικές μελωδίες. H λογική του Epigone ανακαλεί έντονα την τεχνοτροπία των Opeth (μουσικά και φωνητικά) την οποία εμπλουτίζει με τους ύστερους Septic Flesh. Μαζί με τους προαναφερθέντες υπάρχουν οικείες νύξεις στη σύγχρονη προοδευτική σκηνή από τους Porcupine Tree, τους Riverside και τους Pineapple Thief και φθάνουν στην τριλογία του Distraction μέχρι το συμφωνικό black metal. Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι μια σύνοψη της τελευταίας εικοσαετίας του προοδευτικού ήχου και καταφέρνει να τοποθετήσει τις διάφορες ψηφίδες που το συναποτελούν με έξυπνο τρόπο.

Ευλογημένο με μια σχεδόν αψεγάδιαστη παραγωγή, περιέχει συνθέσεις που θέλουν το χρόνο τους να αποκαλύψουν την ομορφιά τους και τη σπουδή που έχει αφιερωθεί για τη συνοχή τους. Από την άλλη όμως, οι καλύτερες στιγμές ανακαλούν κάτι που δεν ακούσαμε πρώτη φορά στο Epigone. Η μαεστρία των συνθέσεων δεν μπορεί να αποκρύψει πως οι επιρροές τους, τις οποίες κλήθηκαν να ανταγωνιστούν στα ίσα, εν τέλει υπερτερούν των δικών τους προσωπικών τους συμβολών στο σύγχρονο γίγνεσθαι του προοδευτικού metal.

H άποψη μου είναι πως μιλάμε σαφώς για μια πολύ αξιόλογη κυκλοφορία από μια μπάντα που δεν φοβάται να εξελιχθεί και περπατήσει πέρα από της δικά της γνωστά και οικεία αλλά ίσως ακόμα υπάρχει δρόμος να διανυθεί για τη κορυφή.

7 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Οι prog metallers Wilderun από την Βοστώνη κυκλοφόρησαν το τέταρτο full-length τους με τίτλο Epigone. Η νέα κυκλοφορία ακολούθησε το ίδιο μοτίβο με το προηγούμενο άλμπουμ, The Veil of Imagination. Χρησιμοποιούν διάφορα είδη για να δημιουργήσουν τη δική τους μουσική αφήγηση και το ίδιο ισχύει και για τα όργανα, από ακουστικά μέχρι ηλεκτρικά και ηλεκτρονικά. Υπάρχει μεγάλη συνοχή μεταξύ όλων των στοιχείων του δίσκου. Αυτό είναι εμφανές στις συνθέσεις γιατί η έμφαση πέφτει στη δομή, πού και πώς θα γίνει η μετάβαση από το ένα τμήμα στο άλλο. Άξια αναφοράς είναι τα τρία πρώτα κομμάτια που είναι τέλεια, με καταπληκτική ενορχήστρωση, υπέροχα folk περάσματα και μελωδίες και αποτελούν δείγμα του τι μπορεί να κάνει αυτό το συγκρότημα στο υψηλότερο απόγειό του, όχι μόνο δημιουργικά αλλά και εκτελεστικά. Το συγκρότημα προφανώς βελτιώθηκε στη σύνθεση και τελικά βρήκε τη σωστή ισορροπία μεταξύ καθαρών και brutal φωνητικών. Τα Passenger και Distarction είναι τα κορυφαία σημεία. Οι Wilderun έκαναν εξαιρετική δουλειά δημιουργώντας μια σχεδόν κινηματογραφική ατμόσφαιρα σε αυτά τα τραγούδια. Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι θα απογοητευτούν επειδή οι Wilderun δεν είναι πλέον απλώς μια folky μπάντα επηρεασμένη από τους Opeth, αλλά το Epigone είναι ένα εκλεπτυσμένο και πολύχρωμο prog metal album που αξίζει να ακουστεί.

8 / 10

Goran Petrić