The Pineapple Thief – Versions of the Truth

Intro: Eleni Panayiotou

Several Pineapple Thief songs are included in my playlists when I read, when I drive, when I am alone and just listen to music. I always find a connection point in a verse, in a riff, in a melody. They have this perfect balance of melancholy and hope.

Following the release of Magnolia, Dan Osborne left the band and was replaced by Gavin Harrison, a beloved artist with an amazing drumming style, who fitted in directly. The style of the albums that followed changed, the band acquired a different dynamism, and in my opinion Your Wilderness (2016) and Dissolution (2018) are two of their best releases. This year they released their 13th album and the third in a row with Gavin Harrison, entitled Versions of the Truth.

A soundtrack for this strange year

This year is really difficult, stormy, and a little more melancholic than what was “normal” for all of us. I guess the limitation and isolation, and the fear of these unprecedented situations affected each one of us and our psychology. This feeling was also created by Pineapple Thief’s own “versions of the truth”. A veil of mystery that covers reality, everyone interprets it in their own way, everyone has their own point of view, their own version. There is a pervasive bitterness, misinformation, violence, cries for help, remnants of broken relationships and principles. Everyone is anxiously searching for truth and hope. This is what this album describes.

Starting with the title track, the album seems to describe a dialogue, a lively confrontation between two people over the true version of the truth. It begins as a mystery movie, fog and sounds that resonate in the dark. Harrison’s drums and the traditional marimba determine the intensity and rhythm of the song. Slowly the tension and rhythm increase. The electric guitar screams or acquires a melodic repentant tone, as happens in discussions that end in a fight. It’s not how I remember it: the heroes quarrel. At the end of the track the keys are now exhausted and they desperately repeat the same melody. Is that how you remember it?

I don’t know what to say to you, the next song answers. There’s a more rock mood and dynamic rhythm from the beginning of Break it All. The electric guitar is the protagonist, and most of the song is a solo monologue, a delirium that is intensified by the effects in the background. Cause I got demons, he then confesses. The rhythm becomes funky, and this is one of the band’s catchiest songs to date. The guitars on this track, both acoustic and electric, reminded me of a mix between The Tea Party (Alhambra) and Pink Floyd (Marooned). The calm after the storm comes with Driving like Maniacs, a song more typical of their style. Melancholic keys and drums dominate in the foreground. The rhythm is calmer and the sound is more melodic. I gave you up, leave me be, states the next song. The western melody in Driving like Maniacs here is gradually transformed into sounds from an 80’s action movie. The highlight is a unique creepy guitar solo that gives way to a dynamic chase scene. I am coming to get you…

Too Many Voices is a simple piece of music and the shortest track on the album, where the melodic vocals dominate. The intensity returns with Our Mire, the most complex and progressive track on the album. The drums are breathtaking throughout the track, the sound on the guitars is clear and intense, dynamics go up and down throughout the song. The hero is once again in despair, his world is falling apart and he is being challenged – I didn’t want to wake up – but he still hopes – we have the key to survive. Out of Line is strongly reminiscent of the band’s first records, with melancholic melodies and fragile vocals. The same atmosphere, the same melancholy is evident in the wonderful Stop Making Sense. The melody follows a sad tune, but the marimba and the vocals give an almost happy tone.

And there was me and you all along. The Game, the last track, opens with Bruce’s sad voice. The anger and tension that existed in the previous tracks turn into sadness and bitterness, and the album ends as it began: melancholic and sad. The end of the story is left to everyone to interpret. At the end… it’s not a game anymore.

The production is excellent, as is in all of Pineapple Thief’s releases. Although their two previous releases may be a little better melodic and technical compared to this, Versions of the Truth is a great album. Many songs stick to mind, and several songs from this album will definitely be added to playlists. The band’s trademark melancholic style is everywhere. This is an album that will be of special importance to many, because it is like a soundtrack for these strange times.

9 / 10

Eleni Panayiotou

2^nd opinion

This is the 13^th record of The Pineapple Thief’s 20+ year career. That is enough time to start calling them an established name. However, they always have the aura of the young and that their next album is going to be a masterpiece. Dissolution was a great record and has many similarities with Versions of the Truth. Philosophical and social worries are presented through a more personal view that helps to make the melancholic atmosphere of the album more relatable. Balancing between pop-rock and prog rock, the 45 minutes of the album flow fast. So fast, you might actually need to listen to it 3 or 4 times before some ingenious instrumentation aspects stand out. Bruce Soord feels comfortable in the mid vocal range fitting perfectly the mood of the album. Gavin Harrison’s handprints are all over the instrumentation and it is nice to hear him again in a recording setting with a recording band (even though people who get to see him perform live with King Crimson are probably luckier). The longest track, Our Mire, with its more bouncy and complex structure and the Queen-like Stop Making Sense are two of the stand out tracks of the album. Is this the masterpiece that we expected? Probably not ,but maybe the next one…

7.5 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Ελένη Παναγιώτου

Τραγούδια των Pineapple Thief υπάρχουν διάσπαρτα στις λίστες που έχω όταν διαβάζω, όταν οδηγώ, όταν ηρεμώ, όταν απλά ακούω μουσική. Πάντα βρίσκω κάποιο σημείο σύνδεσης σε κάποιον στίχο, σε ένα riff, σε κάποια μελωδία. Έχουν αυτήν την τέλεια ισορροπία μελαγχολίας και ελπίδας.

Μετά την κυκλοφορία του Magnolia, ο ντράμερ τους, Dan Osborne, αποχώρησε από το συγκρότημα και στη θέση του ανακοίνωσαν τον Gavin Harrison. Υπεραγαπημένος καλλιτέχνης, με εκπληκτικό στυλ, έδεσε κατευθείαν με το συγκρότημα. Το ύφος των επόμενων άλμπουμ άλλαξε, το συγκρότημα απέκτησε έναν διαφορετικό δυναμισμό και κατά τη γνώμη μου τα Your Wilderness (2016) και Dissolution (2018) είναι δύο από τις καλύτερες κυκλοφορίες τους. Φέτος κυκλοφόρησαν τον 13^ο δίσκο τους και τον τρίτο σε σειρά με τον Gavin Harrison, με τίτλο Versions of the Truth.

Ένα soundtrack αυτής της περίεργης χρονιάς

Αυτός ο χρόνος είναι αλήθεια δύσκολος, θυελλώδης και λίγο περισσότερο μελαγχολικός σε σχέση με την «κανονικότητα» για όλους μας. Υποθέτω ο περιορισμός και η απομόνωση αλλά και ο φόβος για αυτές τις πρωτόγνωρες καταστάσεις επηρέασαν τον καθένα μας και την ψυχολογία μας. Αυτή την αίσθηση μου δημιούργησαν και οι «Εκδοχές της Αλήθειας» των Pineapple Thief. Ένα πέπλο μυστηρίου που καλύπτει την πραγματικότητα, ο καθένας την ερμηνεύει με τον τρόπο του, ο καθένας έχει τη δική του άποψη, τη δική του εκδοχή. Υπάρχει μια διάχυτη πικρία, παραπληροφόρηση, βία, κραυγές βοήθειας, κατάλοιπα σχέσεων και αρχών που καταρρέουν. Όλοι ψάχνουν αγωνιωδώς για ψήγματα αλήθειας και ελπίδας. Αυτό περιγράφει για εμένα ο δίσκος αυτός.

Ξεκινώντας με το ομώνυμο κομμάτι, ο δίσκος φαίνεται να περιγράφει ένα διάλογο, μια ζωντανή αντιπαράθεση μεταξύ δύο ανθρώπων για την πραγματική εκδοχή της αλήθειας. Ξεκινάει σαν ταινία μυστηρίου, ομίχλη και ήχοι που αντηχούν στο σκοτάδι. Τα ντραμς του Gavin, αλλά και η παραδοσιακή μαρίμπα, καθορίζουν την ένταση και το ρυθμό του τραγουδιού. Σιγά-σιγά η ένταση αυξάνεται, το ίδιο και ο ρυθμός. Η ηλεκτρική κιθάρα σε κάποια σημεία ουρλιάζει, σε κάποια άλλα αποκτά μελωδική μετανιωμένη χροιά όπως γίνεται και στις συζητήσεις που καταλήγουν σε καυγά. It’s not how I remember it: οι ήρωες φιλονικούν. Στο τέλος του κομματιού τα πλήκτρα είναι πλέον εξουθενωμένα και επαναλαμβάνουν την ίδια μελωδία απεγνωσμένα. Is that how you remember it?

I don’t know what to say to you, απαντάει το επόμενο τραγούδι. Break it All, με πιο rock διαθέσεις και δυναμικό ρυθμό από την αρχή του κομματιού. Πρωταρχικό ρόλο σε αυτό έχει η ηλεκτρική κιθάρα, το μεγαλύτερο μέρος του κομματιού είναι ένας σόλο μονόλογος, ένα παραλήρημα που εντείνεται με τα εφέ που ακούγονται στο βάθος. Cause I got demons, ομολογεί στη συνέχεια. Οι τόνοι πέφτουν, ο ρυθμός γίνεται funky. Ένα από τα πιο πιο πιασάρικα τραγούδια τους μέχρι στιγμής. Η κιθάρα σε αυτό το κομμάτι, τόσο η ακουστική όσο και η ηλεκτρική, μου θύμισαν μια μίξη ανάμεσα σε The Tea Party (Alhambra) και Pink Floyd (Marooned). Μετά την καταιγίδα επανέρχεται κατά κάποιο τρόπο η ηρεμία με ένα κομμάτι πιο χαρακτηριστικό του ύφους τους, το Driving Like Maniacs. Κυριαρχούν τα μελαγχολικά πλήκτρα και τα ντραμς σε πρώτο πλάνο. Ο ρυθμός είναι πιο ήρεμος και ο ήχος πιο μελωδικός. I gave you up, leave me be, δηλώνει το επόμενο τραγούδι. Ήδη από το Driving Like Maniacs παρουσιάστηκε μια western μελωδία που εδώ μεταλλάσσεται σταδιακά σε ήχους από ταινία δράσης των 80’s. Το αποκορύφωμα ένα μοναδικό ανατριχιαστικό κιθαριστικό σόλο που δίνει τη θέση του σε μια δυναμική σκηνή καταδίωξης. I am coming to get you…

Στη συνέχεια οι τόνοι χαμηλώνουν. To Too Many Voices είναι ένα απλό μουσικά κομμάτι και το μικρότερο σε διάρκεια στο δίσκο, όπου κυριαρχούν τα μελωδικά φωνητικά. Η ένταση επανέρχεται με το Our Mire, το πιο πολύπλοκο και progressive κομμάτι του δίσκου. Τα ντραμς είναι καθηλωτικά σε όλο το κομμάτι, ο ήχος στις κιθάρες είναι καθαρός και έντονο, η δυναμική ανεβοκατεβαίνει καθόλη τη διάρκεια. Ο ήρωας είναι για άλλη μια φορά σε απόγνωση, ο κόσμος του καταρρέει και αμφισβητείται – I didn’t’t want to wake up – αλλά εξακολουθεί να ελπίζει – we have the key to survive. Tο Out of Line θυμίζει έντονα τους πρώτους δίσκους της μπάντας, με μελαγχολικές μελωδίες και εύθραυστα φωνητικά. Η ίδια ατμόσφαιρα, η ίδια μελαγχολία υπάρχει και στο υπέροχο Stop Making Sense. Η μελωδία ακολουθεί έναν λυπημένο σκοπό, αλλά η μαρίμπα και τα φωνητικά προσδίδουν ένα σχεδόν χαρούμενο τόνο.

And there was me and you all along. Το The Game, το τελευταίο κομμάτι, ανοίγει με τη θλιμμένη φωνή του Bruce. Τα πλήκτρα και η μαρίμπα ακολουθούν. Ο θυμός και η ένταση που υπήρχαν στα προηγούμενα κομμάτια μετατρέπονται σε θλίψη και πικρία και ο δίσκος τελειώνει όπως άρχισε: μελαγχολικά και λυπημένα. Το πώς τελειώνει η ιστορία αφήνεται στη διάθεση του καθενός για να την ερμηνεύσει. Τελικά… it’s not a game anymore.

Η παραγωγή είναι άριστη, όπως βέβαια και σε όλες οι κυκλοφορίες των Pineapple Thief, ο ήχος είναι καθαρός και όλα τα όργανα σε όλα τα επίπεδα είναι ξεκάθαρα και ευδιάκριτα. Αν και πιστεύω ότι οι δύο προηγούμενες κυκλοφορίες τους μελωδικά και τεχνικά ήταν λίγο καλύτερες, ο δίσκος είναι υπέροχος. Πολλά κομμάτια σε κάνουν να τα σκέφτεσαι και σίγουρα τραγούδια από εδώ που θα προστεθούν σε πολλές λίστες. Το μελαγχολικό τους ύφος και σήμα κατατεθέν τους είναι παντού. Είναι ένας δίσκος που θα έχει ιδιαίτερη σημασία για πολλούς, γιατί είναι σαν soundtrack αυτής της περίεργης εποχής.

9 / 10

Ελένη Παναγιώτου

2^η γνώμη

Αυτός είναι ο 13ος δίσκος στην 20+ετη καριέρα των Pineapple Thief. Είναι πλέον αρκετός χρόνος για να τους αποκαλούμε household name. Ωστόσο, έχουν πάντα την αύρα του νέου, και πως ο επόμενος τους δίσκος θα είναι το αριστούργημα. Το Dissolution είναι ένας καταπληκτικός δίσκος και το Versions of the Truth έχει πολλές ομοιότητες. Οι φιλοσοφικές και κοινωνικές ανησυχίες αντιμετωπίζονται μέσω μιας προσωπικής χροιάς που κάνει την μελαγχολική ατμόσφαιρα του δίσκο που άμεση. Ισορροπώντας μεταξύ pop rock και prog rock τα 45 λεπτά του άλμπουμ περνάνε γρήγορα. Τόσο γρήγορα που πρέπει να ακούσεις τον δίσκο 3-4 φορές πριν εμφανιστούν κάποια φανταστικά μέρη στην ενορχήστρωση. Ο Bruce Soord είναι πολύ άνετος στο μεσαίο εύρος των φωνητικών του ικανοτήτων που ταιριάζουν στα κομμάτια του δίσκου. Τα αποτυπώματα του Gavin Harisson βρίσκονται παντού στην ενορχήστρωση και είναι πολύ καλά νέα που ακούμε τον Harisson ξανά σε μια στουντιακή μπάντα (αν και όποιοι τον έχουν δει live με τους King Crimson είναι ακόμα πιο τυχεροί). Το μεγαλύτερο κομμάτι Our Mire σαν πιο ενεργητική και περίπλοκη σύνθεση και το Stop Making Sense που σε σημεία θυμίζει Queen, είναι τα δύο κομμάτια που ξεχωρίζουν στο άλμπουμ. Είναι αυτό το αριστούργημα που περιμέναμε; Πιθανότατα όχι, αλλά ίσως το επόμενο…

7.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας