TesseracT – Sonder

Intro: Dimitris Kaltsas
19 / 11 / 2018

It’s been several years since TesseracT were considered by many as the next big thing in prog metal. Four EP’s, three studio albums and one live album after that, this year’s Sonder is the first consecutive release of the Brits with the same vocalist (that’s Daniel Tompkins who also sang their debut, One, released in 2011).

The question regarding the fourth full-length album of the band is whether they justify the expectations of all those who had invested on them and also if the characteristic freshness of their sound is still here, 11 years after their first recording.

Modern progressive metal at its best

Two years after the very good Errai EP, TesseracT return with a new album and this time they seem to be in very good shape. Their latest album (Polaris) was full of rather typical djent with rather thin sound; thus it did not stand out and sounded a bit “little” for the band. The sound experimentation that began with their previous EP continues in Sonder and now TesseracT have developed their songs better and made better use of ambient sounds in their music.

TesseracT have long abandonded extreme vocals and the heavy Meshuggah-style djent of their first two albums. Today they’re a progressive metal band that builds its songs around a melody and not a technically difficult rhythm or some catchy syncopated riff. Besides, in Sonder they use a choir for the first time in some of their songs and this gives a new dimension to their sound, which in any case had the vocals in leading position. Musically it seems closer to the sound of their EPs, especially Perspective, i.e. a mix of progressive metal with djent, including elements from math-rock and ambient music, all perfectly played with seminar production, bulky and clean, as it should be. The album does not have any ups and downs and is quite uniform in style (maybe Luminary is very pop, but it still is a nice song) and this makes it easier to listen to, but there are tracks such as King, the most extreme in the album, Mirror Image (the most dreamy and my favorite) and Juno (the hit in the album) that stand out.

With their fourth full-length studio album, TesseracT justify the whole “fuss” that had started when they first appeared. Today the band seems to have decided on the way they compose music. Some may be displeased by the short duration of Sonder, but I believe that this type of music tires the listener when it becomes rather lengthy. Overall, Sonder is a melodic, atmospheric, modern progressive metal album, faithful to the character of the band. A record that I will certainly include in my top10 list of the year.

8.5 / 10

Giannis Voulgaris

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
19 / 11 / 2018

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που οι TesseracT θεωρούνταν από πολλούς ως το next big thing του prog metal. Τέσσερα EP, τρία studio albums και ένα live album μετά το ξεκίνημά τους, το φετινό Sonder είναι η πρώτη κυκλοφορία των Βρετανών με τον ίδιο τραγουδιστή με την προηγούμενη (τον Daniel Tompkins που είχε τραγουδήσει και στο ντεμπούτο τους, One, το 2011).

Το ερώτημα πλέον για τον τέταρτο full-length δίσκο της μπάντας είναι κατά πόσο δικαιώνουν τις προσδοκίες όλων όσων είχαν επενδύσει πάνω τους, αλλά και αν η χαρακτηριστική φρεσκάδα του ήχου τους διατηρείται 11 χρόνια μετά την πρώτη δισκογραφική τους απόπειρα.

Μοντέρνο progressive metal στα καλύτερά του

Δύο χρόνια μετά το πολύ καλό Errai EP, οι TesseracT επιστρέφουν με νέο δίσκο και αυτή τη φόρα δείχνουν να είναι σε καλή φόρμα. Για την ιστορία, ο τελευταίος τους δίσκος (Polaris) αναμασούσε παλιές djent ιδέες χωρίς τον όγκο του παρελθόντος όμως, κάνοντάς τον να μην ξεχωρίζει και το κυριότερο να φαίνεται «λίγος». Ο πειραματισμός στον ήχο τους που ξεκίνησε με το προηγούμενο ΕΡ τους, συνεχίζεται στο Sonder και τώρα έχουν το χώρο να αναπτύξουν καλύτερα τα τραγούδια και να αξιοποιήσουν καλύτερα τους ambient ήχους στη μουσική τους.

Οι TesseracT έχουν προ πολλού αφήσει τα ακραία φωνητικά στα τραγούδια τους αλλά και το βαρύ Meshuggah-style djent των δύο πρώτων δίσκων. Πλέον είναι μια progressive metal μπάντα που χτίζει τα κομμάτια της γύρω από κάποια μελωδία και όχι γύρω από κάποιο τεχνικά δύσκολα ρυθμό ή κάποιο catchy syncopated riff. Επίσης στο Sonder για πρώτη φορά χρησιμοποιούν χορωδία σε κάποια τραγούδια τους και αυτό δίνει μια νέα διάσταση στον ήχο τους, που ούτως ή άλλως είχε τα φωνητικά σε περίοπτη θέση. Μουσικά μου φαίνονται πιο κοντά στον ήχο των ΕΡ’s τους, ειδικά του Perspective, δηλαδή μια μίξη progressive metal με djent, αλλά και στοιχεία από math και ambient μουσική. Όλα αυτά τέλεια παιγμένα και με σεμιναριακή παραγωγή. Ογκώδης και καθαρή. Όπως πρέπει δηλαδή. Ο δίσκος ποιοτικά δεν έχει σκαμπανευάσματα (ίσως το Luminary να είναι πολύ pop, αλλά παραμένει ωραίο τραγούδι) και αυτό τον κάνει πολύ συμπαγή στην ακρόαση του, όμως υπάρχουν κομμάτια όπως τα, King (το πιο ακραίο του δίσκου), Mirror Image (το πιο ταξιδιάρικο του δίσκου και αγαπημένο μου) και Juno (το hit του δίσκου) που ξεχωρίζουν.

Με το τέταρτο κατά σειρά πόνημά τους, οι TesseracT δικαιολογούν την όλη «φασαρία» που είχε γίνει με αυτούς όταν είχαν πρωτοεμφανιστεί και φαίνεται να έχουν κατασταλλάξει στον τρόπο που συνθέτουν μουσική. Η μικρή του διάρκεια μπορεί να ξενίσει κάποιους, αλλά προσωπικά πιστεύω ότι το συγκεκριμένο είδος μουσικής όταν γίνεται μακροσκελές, κουράζει τον ακροατή. Με λίγα λόγια, το Sonder είναι ένας ποιοτικός, μελωδικός, ατμοσφαιρικός, σύγχρονος progressive metal δίσκος και συνάμα πιστός στο χαρακτήρα της μπάντας. Ένας δίσκος που προσωπικά θα τον έχω στην τελική δεκάδα της χρονιάς.

8.5 / 10

Γιάννης Βούλγαρης