Protest the Hero – Palimpsest

Intro: Panos Papazoglou

Protest the Hero are very well known, especially since they released Fortress a long time ago, and opened a new chapter for the modern (let’s call it) progressive metal scene. The success of this album partly followed their next two records as it was a measure of comparison (along with their debut album Kezia of course). In any case, the path that Protest the Hero followed was an honest one with steady steps towards another album that will bring them back in the limelight. And Palimpsest is just such an album.

Identity and authenticity: two elements that Protest the Hero continue to hold in their consistent contribution to 21st century prog metal

The truth is that when you see a band coming from Canada, creating music under the umbrella of the progressive sound, then it automatically wins a small bonus of sympathy (for reasons that are unnecessary to mention)! So, 12 years after Fortress put them very dynamically on the world map of prog – in an essentially progressive sense rather than any genre categorization -, and four years after their latest release, the superb EP Pacific Myth, the Canadians are back with a concept album and exploit their undoubted talent to engage with the United States and its diverse socio-political and cultural manifestations. And that is where is the term “palimpsest” is based, which describes American history and its aspects as they have been written and rewritten, one on top of the other and so on, based on the two different manifestations of the contribution of USA, positive, but also negative.

As for the music itself, the two tracks that preceded it as singles of the album, namely The Canary and From the Sky, give a clear first picture of the, once again, diverse direction Protest the Hero follow and build based on different sound references. This is something that has always characterized the Canadians’ amalgam of progressive, metalcore and mathcore. Once more, in Palimpsest the band combines melodic lines based on the vocal performances of Walker (who also had problems with his voice, which delayed the recordings of the album), complex parts that remind of Dillinger Escape Plan a bit, but also a classicish groove among others. In general, Protest the Hero manage to write compositions that sound fresh and thoroughly worked, clicking on their own performing skills and delivering an album that follows their very own way, but also carries what they’ve already acquired as far as possible.

A concept album, a sound that evolves and changes rhythms and moods, but also a classic touch that Protest the Hero leave in each of their albums. There are plenty of prog alternations, extremely virtuosic guitar playing and adventurous orchestrations in all compositions, as well as intense vocals, piano interludes and instrumental parts that restore a more classical prog metal logic.

8.5 / 10

Panos Papazoglou

2^nd opinion

After the great Scurrilous (2011) and Volition (2013), two of the records that stood out in progressive metal of the last decade, we somewhat lost track of Protest the Hero. Their return this year with the remarkable Palimpsest was a pleasant surprise for the fans of the well-played, modern progressive metal with metalcore and djent elements, but unfortunately, overall it was not a release that excited me. The absence of outstanding compositions (I may be a little unfair to All Hands and The Fireside, which include the most characteristic melodies of the album) and the fact that Rody Walker’s vocals are so loud in the mix in combination with that storm of lyrics, create a rather monotonous feeling in all the songs. The few instrumental parts, which are found mainly at the beginning of the compositions, are considered inadequate and fatally many of the great ideas on the guitars are buried behind Walker’s voice. Someone could say that this was always the approach of the Canadians, but it should be noted that in the previous albums the composition structures were significantly more labyrinthical and the only song that reminded me of this “modern complexity” pattern was the remarkable Gardenias. Protest the Hero are reactivated and seem to maintain their high potential. We wish for a little more risk and successful identification of the real value elements (not the singer).

6 / 10

Alexandros Topintzis

Εισαγωγή: Πάνος Παπάζογλου

Με τους Protest the Hero τα πράγματα είναι γνωστά ή τέλος πάντων όταν έσκασαν πριν καιρό με το Fortress, άνοιξαν ένα νέο κεφάλαιο στη σύγχρονη (ας πούμε για την περίπτωσή τους) προοδευτική metal σκηνή. Και αν η επιτυχία του εν λόγω άλμπουμ εν μέρει  ακολούθησε τις επόμενες δύο δουλειές τους καθώς έμπαινε ως μέτρο σύγκρισης (μαζί και με το ντεμπούτο τους Kezia βέβαια), η πορεία που ακολούθησαν ήταν μια πορεία ειλικρινής και με σταθερά βήματα προς ένα ακόμα album που θα τους επανέφερε με στόμφο στην επικαιρότητα. Και το Palimpsest είναι ακριβώς ένα τέτοιο album.

Ταυτότητα και αυθεντικότητα: δύο στοιχεία που οι Protest the Hero συνεχίζουν να κατέχουν στη σταθερή τους συνεισφορά στο prog metal του 21ου αιώνα

H αλήθεια είναι ότι όταν βλέπει κανείς ένα συγκρότημα να προέρχεται από τον Καναδά και να δημιουργεί κάτω από την ομπρέλα του προοδευτικού ήχου, τότε αυτομάτως κερδίζει ένα μικρό bonus συμπάθειας (για λόγους που είναι περιττό να αναφερθούν)! Επομένως, 12 χρόνια μετά το Fortress που τους έμπασε πολύ δυναμικά στον παγκόσμιο χάρτη του προοδευτικά εννοούμενου προοδευτικού χώρου και όχι της κατ’ ανάγκη κατηγοριοποίησης, αλλά και τέσσερα χρόνια μετά την τελευταία τους κυκλοφορία, το εξαιρετικότατο EP Pacific Myth, οι Καναδοί επιστρέφουν με ένα δίσκο θεματολογικό και εκμεταλλεύονται το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους για να ασχοληθούν με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τις διαφορετικές κοινωνικο-πολιτικο-πολιτιστικές εκφάνσεις της. Και εκεί βασίζεται ο όρος «παλίμψηστο», με τον οποίο περιγράφουν την αμερικανική ιστορία και πτυχές της όπως γράφονται και ξαναγράφονται, η μία πάνω από την άλλη και ούτω καθεξής, με αφορμή τις δύο διαφορετικές εκφάνσεις της προσφοράς της μεγάλης δύναμης στα θετικά, αλλά και τα αρνητικά.

Όσον αφορά το καθαυτό μουσικό κομμάτι, τα δύο κομμάτια που προηγήθηκαν ως singles του album, δηλαδή το The Canary και το From the Sky, δίνουν μια καθαρή πρώτη εικόνα της ποικιλόμορφης, για ακόμα μια φορά, κατεύθυνσης που ακολουθούν και χτίζουν με βάση διαφορετικές ηχητικές παραπομπές. Κάτι που εξάλλου ανέκαθεν χαρακτήριζε αυτό το αμάλγαμα από προοδευτικές, metalcore και mathcore επιρροές ηχητικό πλαίσιο των Καναδών. Και στο Palimpsest το συγκρότημα συνδυάζει μελωδικές γραμμές που στηρίζονται και στις ερμηνείες του Walker (ο οποίος αντιμετώπισε και προβλήματα με τη φωνή του, κάτι που καθυστέρησε και τη δημιουργία του album), πολύπλοκα σημεία που φέρνουν λίγο σε Dillinger Escape Plan, αλλά και κλασικότροπο groove-άρισμα μεταξύ άλλων. Γενικά, οι Protest the Hero στο νέο τους album καταφέρνουν να γράψουν συνθέσεις που ακούγονται φρέσκες και καλοδουλεμένες, πατώντας πάνω στη δική τους εκτελεστική δεινότητα και παραδίδουν ένα σύνολο που ακολουθεί την «πεπατημένη» τους, αλλά μεταφέρει τα ήδη κεκτημένα τους όσο γίνεται πιο μακριά.

Concept album, ένας ήχος που εξελίσσεται και αλλάζει ρυθμούς και εντάσεις, αλλά και ένα κλασικό άγγιγμα που αφήνουν οι Protest the Hero σε κάθε τους δουλειά. Prog εναλλαγές, εξαιρετικά βιρτουόζικες κιθάρες και ενορχηστρώσεις που παίζουν στα άκρα και αγγίζουν το περιπετειώδες στο σύνολο το συνθέσεων. Φωνητικά που πρωταγωνιστούν με ένταση, ιντερλούδια με πιάνο και ορχηστρικά σημεία που επαναφέρουν μια πιο κλασικότροπη prog metal λογική στο όλο εγχείρημα.

8.5 / 10

Πάνος Παπάζογλου

2^η γνώμη

Μετά τα περίφημα Scurrilous (2011) και Volition (2013), δύο από τους δίσκους που ξεχώρισαν στο progressive metal της προηγούμενης δεκαετίας και της απέναντι ηπείρου, οι Protest the Hero δεν είχαν την αντίστοιχη εξέλιξη και κάπου χάσαμε τα ίχνη τους. Η φετινή επιστροφή τους με το αξιόλογο Palimpsest ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για τους φίλους του καλοπαιγμένου σύγχρονου progressive metal που λοξοκοιτά στο metalcore και το djent, όμως δυστυχώς συνολικά δεν ήταν μια κυκλοφορία που με ενθουσίασε. Η απουσία συνθέσεων που ξεχωρίζουν (ίσως να αδικώ λίγο τα All Hands και The Fireside, τα οποία περιλαμβάνουν και τις πιο χαρακτηριστικές μελωδίες του δίσκου) και το γεγονός ότι τα φωνητικά του Rody Walker είναι τόσο μπροστά στην μίξη σε συνδυασμό με τον στιχουργικό καταιγισμό, δημιουργεί μια ενιαία αίσθηση σε όλα τα τραγούδια. Τα ελάχιστα instrumental ξέφωτα, τα οποία εντοπίζονται κυρίως στις ενάρξεις των συνθέσεων, κρίνονται ανεπαρκή και μοιραία πολλές από τις εξαιρετικές ιδέες στις κιθάρες θάβονται πίσω από την φωνή του Walker. Στο αντεπιχείρημα του ότι η προσέγγιση των Καναδών ήταν πάντα αυτή, θα πρέπει να σημειωθεί ότι στα προηγούμενα albums οι δομές των συνθέσεων ήταν σημαντικά πιο δαιδαλώδεις και το μόνο τραγούδι που μου θύμισε αυτή την προσπάθεια «μοντέρνας πολυπλοκότητας» ήταν το επίσης αξιόλογο Gardenias. Κρατάμε το θετικό της επαναδραστηριοποίησης ενός συγκροτήματος που φαίνεται να διατηρεί ακμαίες τις υψηλές δυνατότητές τους και ευχόμαστε για λίγο παραπάνω ρίσκο και επιτυχή εντοπισμό των πραγματικών value elements (δεν είναι ο τραγουδιστής).

6 / 10

Αλέξανδρος Τοπιντζής