Obscura – Diluvium

Intro: Meletis Doulgeroglou
Translation: Alexandros Mantas
05 / 12 / 2018

The Germans Obscura are a force rising constantly in the firmament of the extreme/progressive/technical metal and one of the most solid names in the music industry the last ten years. Even though the ¾ of their line-up has changed during their latest outings, the level they operate is still too high. Akróasis had plenty of quality compositions and great moments, nevertheless a big proportion of fans and critics alike saw it skeptically. Obscura decided to go back to the sound that established them, but keeping it accessible at the same time. It sounds oxymoron, but let me elaborate.

The price of a much desired acknowledgement

Diluvium (a term in geology for superficial deposits formed by flood-like operations of water by the way) kicks off at full force and the Germans don’t think twice to flaunt and testify to their technical skills, with the duo at the guitars stealing the show. At the same time though, despite that the parts are intricate, the structures are relatively more conventional. As a result the content is etched easier to mind and flows smoother. But don’t get me wrong, the more complicated patterns are still here, as compositions like An Epilogue to Infinity illustrate. Special mention should be made of the solid and technical bass playing which is emphasized even more by the stellar production. In a few words, the playing is magnificent and impressive. In many parts, Obscura pay homage to Cynic via the successful usage of vocoder (consider Ethereal Skies), something they have also used in the past. There is no other way actually since Death and Cynic are the bedrock of Obscura’s music and they are influences that a careful listener will notice. Melodic touches are also present like the sublime solo in The Seventh Aeon and overall the band has meticulously taken care of every detail of the arrangement.

Thematically, Diluvium is the final chapter of the concept introduced in Cosmogenesis and showed us around to cosmic chaos, the catalysis of time and the deafening, but simultaneously silent death of the stars, as well as their birth and all of the above are allegorical, philosophical symbolisms about the four (as many as the albums that constitute the concept) recurring facts, namely birth, growth, realization and death. Not your every day topic for song lyrics but adds points to the experience and the character of Obscura.

Points are detracted though given that Obscura went for a tried-and-safe approach and despite that technical-wise is their most accomplished and extreme album to date, it becomes clear that visibility is clearly in the band’s goals with the inevitable consequences. Is this necessarily negative? Not quite, because music is meant to be heard and promoted to wider potential audiences, yet one can’t help but harbour ambitions that a progressive band will break new ground in the current musical style. Even though the fans called for a return to the pre-Akroasis sound, given that they are such accomplished musicians they could have bridged their past with their growth as a band. Instead they came out with something that is carefully worked out, but surprises are thin on the ground and when they do pop up is largely thanks to their impeccable performance and not an outcome of experimentation or an unexpected shift.

So what could someone conclude for Diluvium? It is a worthy release that will please may fans of the extreme sound and sure enough will consolidate the Germans. The competition is particularly intense since Beyond Creation, Rivers of Nihil and Between the Buried and Me among others have also released new albums. In conclusion, the crowning of the Germans as the leaders in this specific style is yet to come, but sure enough they are highly capable and consistent suitors.

7.5 / 10

Meletis Doulgeroglou

Εισαγωγή: Μελέτης Δουλγκέρογλου
Μετάφραση: Αλέξανδρος Μαντάς
05 / 12 / 2018

Οι Γερμανοί Obscura αποτελούν μια σταθερά ανερχόμενη δύναμη στο χώρο του προοδευτικού τεχνικού ακραίου metal και ένα από τα πιο συμπαγή δισκογραφικά ονόματα τα τελευταία 10 χρόνια. Παρότι η σύνθεση τους έχει αλλάξει κατά τα 3/4 στις τελευταίες δισκογραφικές απόπειρες, το επίπεδο παραμένει υψηλό. Εντούτοις αν και το Akróasis προσέφερε ποιοτικές συνθέσεις και στιγμές, μια μεγάλη μερίδα οπαδών και κριτικών δεν το χαιρέτισε αναλόγως. Οι Obscura αποφάσισαν να δοκιμάσουν μια επιστροφή στον ήχο που τους καθιέρωσε αλλά συνάμα κάνοντας τον πιο προσιτό. Ακούγεται οξύμωρο αλλά φιλοδοξώ οι επόμενες γραμμές να το καταστήσουν πιο σαφές.

Το τίμημα της πολυπόθητης καταξίωσης

Το Diluvium (παρεμπιπτόντως σημαίνει μια μεγάλη ωκεάνια πλημμύρα) ξεκινά ορμητικά και οι Γερμανοί δε διστάζουν να επιδείξουν και να αποδείξουν τις τεχνικές τους ικανότητες, με το κιθαριστικό δίδυμο να κλέβει την παράσταση. Ταυτόχρονα όμως παρότι η εκτέλεση είναι ιδιαιτέρως περίτεχνη, οι δομές είναι σχετικά πιο συμβατικές. Ως αποτέλεσμα, το περιεχόμενο εντυπώνεται περισσότερο στη μνήμη και κυλάει πιο ομαλά. Να μην παρεξηγηθώ όμως, δε λείπουν οι πιο πολύπλοκες φόρμες κάτι που φανερώνεται σε συνθέσεις όπως το An Epilogue to Infinity. Ειδική μνεία στο πολύ στιβαρό και τεχνικό μπάσο το οποίο αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο από την εξαιρετική παραγωγή του δίσκου. Σε γενικές γραμμές η οργανική απόδοση είναι εξαιρετική και εντυπωσιακή. Σε πολλά σημεία οι Obsura αποτείνουν φόρο τιμής στους Cynic μέσω της επιτυχημένα εκτεταμένης χρήσης του vocoder (π.χ. Ethereal Skies), κάτι το οποίο έχουν χρησιμοποιήσει και στο παρελθόν. Δε θα μπορούσαν να πράξουν ειδάλλως καθότι οι Death και οι Cynic αποτελούν ορόσημο για τη μουσική των Obscura, επιρροές που είναι αντιληπτές σε ένα προσεκτικό αυτί. Συμπληρωματικά, οι μελωδικές στιγμές είναι παρούσες όπως το πολύ όμορφο σόλο στο The Seventh Aeon και πραγματικά έχουν επιμεληθεί μέχρι εξονυχιστικής λεπτομέρειας την ενορχήστρωση του δίσκου.

Στιχουργικά, το Diluvium αποτελεί το κλείσιμο του θεματικού περιεχομένου που ξεκίνησε με το Cosmogenesis και μας περιάγει στο κοσμικό χάος, στην κατάλυση του χρόνου και στον εκκωφαντικό μα συνάμα σιωπηλό θάνατο των αστέρων καθώς και στην εκρηκτική δημιουργία τους, με όλα αυτά να αποτελούν αλληγορικούς φιλοσοφικούς συμβολισμούς για τα τέσσερα επαναλαμβανόμενα γεγονότα (όσοι και οι δίσκοι που αποτελούν το concept): τη γέννηση, την εξέλιξη, τη συνειδητοποίηση και το θάνατο. Όχι ο πιο συνήθης στιχουργικός τόπος, αλλά αυτό προσθέτει πόντους στην εμπειρία και στον χαρακτήρα των Obscura.

Πόντοι όμως αφαιρούνται δεδομένου πως οι Obscura βάδισαν ασφαλώς στην πεπατημένη και παρότι τεχνικά ίσως πρόκειται για τον πιο άρτιο ακραίο δίσκο της παρούσας χρονιάς, καταδεικνύει παράλληλα την επιλογή των καλλιτεχνών για μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι απαραίτητα αρνητικό αυτό; Όχι μεν γιατί σκοπός της μουσικής είναι να ακούγεται και να προωθείται σε ένα εν δυνάμει μεγαλύτερο κοινό, αλλά φιλοδοξείς μια προοδευτική μπάντα να σπάει τα στεγανά  του ιδιώματος δε. Παρότι οι οπαδοί ζήτησαν μια επιστροφή στον ήχο προ Akroasis, μια τόσο καταρτισμένη μπάντα μπορεί να βρει τη χρυσή τομή μεταξύ γεφυρώματος του παρελθόντος και εξέλιξης του ήχου της. Αντί αυτού προσφέρουν ένα πολύ δουλεμένο σύνολο που όμως σε λίγα σημεία ξαφνιάζει και όποτε συμβαίνει αυτό είναι λόγω της αψεγάδιαστης τεχνικής απόδοσης και όχι λόγω κάποιου πειραματισμού ή απρόβλεπτης μετάβασης.

Τελικά τι θα μπορούσε να αποφανθεί κανείς για το Diluvium; Είναι μια άξια αναφοράς κυκλοφορία που θα τέρψει μια πολύ μεγάλη μερίδα του ακραίου προοδευτικού ήχου και σίγουρα θα καθιερώσει ακόμα περισσότερο τους Γερμανούς. Ο ανταγωνισμός στο χώρο είναι ιδιαίτερα έντονος με τις κυκλοφορίες των Beyond Creation, Rivers of Nihil και Between the Buried and Me μεταξύ άλλων. Συμπερασματικά, η στέψη των Γερμανών ως των ηγετών αυτού του χώρου θα αργήσει να έρθει, σίγουρα όμως αποτελούν πολύ ικανούς και συνεπείς μνηστήρες.

7.5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου