Lunatic Soul – Through Shaded Woods

Intro: Lefteris Statharas

The ever creative Mr. Mariusz Duda is back with his second release this year. Earlier this year he released Lockdown Spaces, a mainly electronic album inspired by… the worldwide lockdowns. Late in 2020, he now releases the 7th Lunatic Soul album entitled Through Shaded Woods with Mariusz holding the sole credits for all vocals and instruments for the first time in a Lunatic Soul record. Being inspired by the rural landscapes of his home country of Poland, Duda manages to create an earthy feeling to the album with inspirations from Slavic and Scandinavian folk music. To what extend does he manage to create a stellar outcome? That remains to be seen…

Essential journey especially when you go deluxe…

A creative vision is usually something that elevates the level of the artistic piece. When it comes to music, if the artist has a vision about the story they want to tell and the way that they want to present the story it usually makes for at least an interesting listen. When it comes to Lunatic Soul and Mariusz Duda, the result is not only interesting but also evocative. The story of life and death he wants to say in the span of 8 albums makes for a more active listening of the records rather than the passive, “something to play in the background” listening of a record. Even if the albums are composed by mainly atmospheric and sometimes ritualistic elements.

Through Shaded Woods is the 7th album of Lunatic soul in the 8 album story that Duda planned to narrate. Navvie introduces the strong aspects of the album perfectly. The strong interaction of rhythms and the styles of music. Constant rhythms, chanting-like vocals and folk guitars to create a beautiful song. As the album progresses more modern elements of music are introduced. Distortions in instruments, distortions in vocals, and electronic rhythms. What has made the Lunatic Soul albums special to me is the breath for patterns to evolve and the feeling of exploration in the tracks. This is slightly more noticeable in The Passage which can get a bit repetitive after multiple listens as it starts with a similar folk essence as Navvie, but it slowly explores the addition of distortions which make it quite heavy.

The title track made me double check the quality of the connection of my headphones since there are some distortions in the vocals of Duda that make him sound as if he’s underwater. An interesting idea, which however pulls you a bit out of the earthy atmosphere of the album so far. Oblivion brings back the more earthly and folk feeling. A pagan festivity on a calm night with people gathered around the fire.

Summoning Dance has a more of a singer-songwriter feel, starting with a guitar and Duda’s excellent voice. However, it climaxes to a more powerful folk song which is in the more lively “aggressive” side of the album (in Lunatic Soul standards). The simple version of the album ends with The Fountain which closes the circle of the album as a more somber ballad.

In the 39 minutes that the normal version of the album, it is a definitely satisfying album that puts another piece on the puzzle that is the discography of Lunatic Soul. There is a big “but” however. The deluxe edition of the album includes three more songs that add a lot to the release. The intense experimentation that Duda has demonstrated (especially) in the first releases is more prevalent here. While songs like Vyraj and Hylophobia are busier in terms of sounds, they make the overall listen a bit more adventurous.

The big addition however comes with Transition II. In the almost 28 minute opus (70% of the length of the simple version) Duda gives more space to his ideas and manages to combine more elements of electronic, shamanic and ambient music with a great result. It brings back patterns from earlier in the record and the back catalogue of Lunatic Soul. Elements that will remind you a lot of Mike Oldfield, Vangelis, and Tangerine Dream. And what always elevated these compositions by Duda is the effortless flow from one facet to the other. This song by itself could make this release worthy of purchase. The normal version finishes with the feeling of something missing which is then delivered in the deluxe version. Which makes grading a hard task. But not impossible…

9 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

From the first second of Navvie, the style of the album is pretty obvious: atmospheric, intensely folkloric, mystical. After closing your eyes, you feel like you are being transported to a pagan Scandinavian ceremony in the forest. With The Passage starts the narration of the story. Our hero, and us with him, enter the forest, voices and mysterious sounds are heard around us, the atmosphere is tense. The use of electric guitar is minimal. As the album flows, the story unfolds in the forest, where the hero tries to meet Lethe and free himself from Furies. Dancing a Summoning Dance he tries to break the curse. Mariusz’s voice is enchanting but in this song it sounds more fragile and enchanting than ever. In Fountain we move away from the darkness of the forest. It is a sentimental piece, a different kind of ballad, where the hero accepts his loss and the darkness is removed momentarily. The songs that follow (Vyraj, Hylophobia, Transition II) included the second disc of the deluxe version are more intense, more rhythmic than the previous ones. Especially Transition II, the longest on the album, sounds like a summary of all Lunatic Soul releases in a single 28 minute masterpiece.

9 / 10

Eleni Panayiotou

Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας

Ο πάντα δημιουργικός κ. Mariusz Duda επέστρεψε με την δεύτερη κυκλοφορία του για φέτος. Νωρίτερα στη χρονιά κυκλοφόρησε το Lockdown Spaces, ένα κυρίως ηλεκτρονικό άλμπουμ εμπνευσμένο από… τα παγκόσμια lockdowns. Στα τέλη του 2020, κυκλοφορεί τώρα το 7ο άλμπουμ των Lunatic με τίτλο Through Shaded Woods με τον Mariusz να έχει όλα τα credits για τα φωνητικά και τα όργανα για πρώτη φορά σε ένα δίσκο των Lunatic Soul. Εμπνευσμένος από τα τοπία της πατρίδας του, στην Πολωνία, ο Duda καταφέρνει να δημιουργήσει μια γήινη αίσθηση στο άλμπουμ με έμπνευση από τη σλαβική και σκανδιναβική folk. Σε ποιο βαθμό καταφέρνει να δημιουργήσει ένα καλό δίσκο; Αυτό μένει να το δούμε…

Ουσιώδες ταξίδι, ειδικά όταν είναι deluxe…

Το δημιουργικό όραμα είναι συνήθως κάτι που ανυψώνει το επίπεδο του καλλιτεχνικού αποτελέσματος. Όταν πρόκειται για τη μουσική, αν ο καλλιτέχνης έχει ένα όραμα για την ιστορία που θέλει να πει και τον τρόπο που θέλει να παρουσιάσει την ιστορία που θέλει να πει, κάνει τουλάχιστον ενδιαφέρουσα την ακρόαση. Όταν πρόκειται για τους Lunatic Soul και τον Mariusz Duda το αποτέλεσμα δεν είναι μόνο ενδιαφέρον, αλλά και υποβλητικό. Η ιστορία της ζωής και του θανάτου που θέλει να πει στη διάρκεια των 8 άλμπουμ προσκαλεί για μια πιο ενεργητική ακρόαση της μουσικής παρά μιας φάσης «κάτι να παίζει για background». Ακόμα κι αν τα άλμπουμ αποτελούνται από κυρίως ατμοσφαιρικά και μερικές φορές τελετουργικά κομμάτια.

Το Through Shaded Woods είναι το 7ο άλμπουμ των Lunatic soul στην ιστορία των 8 άλμπουμ που σχεδίασε να διηγηθεί ο Duda. Το Navvie παρουσιάζει τέλεια τις δυνατές πλευρές του δίσκου, όπως η ισχυρή αλληλεπίδραση ρυθμών και στυλ της μουσικής. Σταθεροί ρυθμοί, φωνητικά σαν ψαλμωδίες και folk κιθάρες για να δημιουργήσουν ένα όμορφο τραγούδι. Καθώς εξελίσσεται το άλμπουμ, εισάγονται πιο σύγχρονα στοιχεία μουσικής. Παραμορφώσεις στα όργανα, παραμορφώσεις στα φωνητικά και ηλεκτρονικοί ρυθμοί. Αυτό που έκανε τα άλμπουμ Lunatic Soul ξεχωριστά είναι ο χώρος που δίνει ο Duda για να εξελιχθούν τα μοτίβα και το αίσθημα της εξερεύνησης στα κομμάτια. Αυτό είναι ελαφρώς πιο αξιοσημείωτο στο The Passage, το οποίο μπορεί να γίνει λίγο επαναλαμβανόμενο με πολλές ακροάσεις, αλλά καθώς ξεκινά με μια παρόμοια folk αίσθηση όπως με το Navvie, εξερευνά νέους ήχους με την προσθήκη παραμορφώσεων στο μπάσο κάτι που κάνει το κομμάτι αρκετά heavy στο τέλος.

Το ομότιτλο τραγούδι με έκανε να ελέγξω εκ νέου την ποιότητα της σύνδεσης των ακουστικών μου, καθώς υπάρχουν κάποιες παραμορφώσεις στα φωνητικά του Duda που τον κάνουν να ακούγεται σαν να είναι κάτω από το νερό. Μια ενδιαφέρουσα ιδέα, η οποία όμως σας τραβάει λίγο από τη γήινη ατμόσφαιρα του άλμπουμ μέχρι στιγμής. Το Oblivion επαναφέρει τα πιο γήινα και folk στοιχεία. Μια παγανιστική γιορτή με τον κόσμο να βρίσκεται γύρω από μια μεγάλη φωτιά.

Το Summoning Dance έχει περισσότερο αίσθηση singer – songwriter κομματιού που ξεκινά με μια κιθάρα και την εξαιρετική φωνή του Duda. Ωστόσο, κορυφώνεται σε ένα πιο δυναμικό folk τραγούδι που είναι στην πιο ζωντανή «επιθετική» πλευρά του άλμπουμ (στα standard των Lunatic Soul). Η κανονική έκδοση του άλμπουμ τελειώνει με το The Fountain που κλείνει τον κύκλο του άλμπουμ σαν μια μελαγχολική μπαλάντα.

Με την κανονική έκδοση να διαρκεί 39 λεπτά, είναι ένα σίγουρα ικανοποιητικό άλμπουμ που βάζει ένα άλλο κομμάτι στο παζλ που είναι η δισκογραφία των Lunatic Soul. Υπάρχει όμως ένα μεγάλο «αλλά». Η deluxe έκδοση του άλμπουμ έχει τρία ακόμη κομμάτια που έχουν στοιχεία να προσθέσουν στην κυκλοφορία. Ο έντονος πειραματισμός που έχει δείξει ο Duda (ειδικά) στις πρώτες κυκλοφορίες είναι πιο διαδεδομένος εδώ. Ενώ τραγούδια όπως τα Vyraj και Hylophobia είναι πιο φορτωμένα όσον αφορά τους ήχους, κάνουν τη συνολική ακρόαση λίγο πιο τολμηρή.

Ωστόσο, η μεγάλη προσθήκη έρχεται με το Transition II. Στο έπος σχεδόν 28 λεπτών (70% της διάρκειας της κανονικής έκδοσης) ο Duda δίνει στις ιδέες του περισσότερο χώρο και καταφέρνει να συνδυάσει περισσότερα στοιχεία ηλεκτρονικής, σαμανικής και ambient μουσικής με ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα. Επαναφέρει μοτίβα από τον δίσκο και την δισκογραφία των Lunatic Soul. Στοιχεία που θυμίζουν Mike Oldfield, Vangelis και Tangerine Dream. Και αυτό που ανέβαζε πάντα αυτές τις συνθέσεις από τον Duda είναι η αβίαστη ροή από την μια πλευρά του ήχου στην άλλη. Αυτό το τραγούδι από μόνο του θα μπορούσε να κάνει αυτήν την κυκλοφορία άξια αγοράς. Η κανονική έκδοση τελειώνει αφήνοντας την αίσθηση πως λείπει κάτι που ευτυχώς υπάρχει και παρουσιάζεται στην deluxe έκδοση. Αυτό καθιστά τη βαθμολόγηση λίγο δύσκολη. Αλλά όχι αδύνατη…

9 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Από το πρώτο δευτερόλεπτο του Navvie φαίνεται το ύφος του δίσκου: ατμοσφαιρικό, έντονα φολκλορικό, μυστικιστικό. Κλείνοντας τα μάτια νιώθεις να μεταφέρεσαι σε μια παγανιστική Σκανδιναβική τελετή «μέσα στο δάσος». Με το The Passage ξεκινάει και η αφήγηση της ιστορίας. Ο ήρωας μας, μαζί του και εμείς, μπαίνουμε στο δάσος, φωνές και μυστηριώδεις ήχοι ακούγονται γύρω μας η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη και έντονη. Ελάχιστη είναι η παρουσία ηλεκτρικής κιθάρας. Στη συνέχεια του δίσκου η ιστορία ξετυλίγεται μέσα στο δάσος, όπου ο ήρωας προσπαθεί να συναντήσει τη Λήθη και να εξιλεωθεί από τις Ερινύες του. Χορεύοντας έναν Summoning Dance προσπαθεί να σπάσει την κατάρα που τον κυκλώνει. Η φωνή του Mariusz είναι μαγευτική αλλά σε αυτό το κομμάτι μου φάνηκε πιο εύθραυστη και πιο μαγευτική από ποτέ. Στο Fountain απομακρυνόμαστε από το σκοτάδι του δάσους. Πρόκειται για ένα συγκινητικό κομμάτι, μία διαφορετική μπαλάντα, όπου ο ήρωας αποδέχεται την απώλειά του και το σκοτάδι στιγμιαία απομακρύνεται. Τα επόμενα τραγούδια (Vyraj, Hylophobia, Transition II) αποτελούν το δεύτερο δίσκο της deluxe έκδοσης είναι πιο έντονα, πιο ρυθμικά σε σχέση με τα προηγούμενα. Ειδικά το Transition ΙΙ,  το πιο μακροσκελές του δίσκου, ακούγεται σαν μια σύνοψη όλων των Lunatic Soul κυκλοφοριών σε ένα αριστουργηματικό 28-λεπτο κομμάτι.

9 / 10

Ελένη Παναγιώτου