Lacrimae – Contradiction

Intro: Lefteris Statharas

The growth and evolution of the progressive music scene in Greece is continuing and it’s taking different shapes in order to find new niches. Lacrimae is a three piece band and they released their first full length album entitled Contradiction this February. In 2017 they had released a first EP called Entropia which had left fans and critics with saying positive things about the future of the band. The band is comprised of Anna Anaplioti (Vocals and synths) Giannis Arvanitis (Drums) and Dinos Birbilis (guitars) with their first album exploring the different facets of the human psyche.

[bandcamp width=100% height=120 album=4089932005 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Steady growth and brighter future

When our editor in chief sent me the album to review I had forgotten about the existence of the Greek group and I thought the Mexican black metal band had released a new record (we all have a weird past). Thankfully, upon clicking the link I realized that we were talking about the very hopeful Greek band with their very atmospheric and melodic progressive metal sound.

The album starts with the very intriguing The Zone might showcase the more straightforward aspects of the band’s sound. Choppy riffs and changes between fast paced and melodic with the beautiful voice of Anna Anaplioti leading the way in both the aspects of their sound.

As the songs of the album pass one things is very clear. Lacrimae show great emphasis in the setup of the atmosphere in their songs and then combine that atmosphere with technical and heavy riffs. Confession is another great example of that with the lyrics only coming in the second half of the song with the rhythm section creating a beautiful melancholy with the vocals.

While most of the songs are built in that interplay of atmosphere, melancholy and high energy, there is enough compositional variety. Hidden East Shore is an instrumental piece that exudes a middle eastern vibe. But it also exudes an appetite to explore and experiment with different elements and move beyond the comfort zone.

The musicians are obviously very well versed in their instruments, and they don’t shy away from showcasing their technical abilities in each of the songs. But thankfully this doesn’t come at the expense of the compositions as the solos come and go at appropriate moments.

A great example of the above comes in The Architect that is a very classic progressive metal song reminiscent of Haken, or Dream Theater. A great guitar solo that leaves you wanting a bit more (as guitar solos should), combined with the sturdy rhythm section and the aerie vocals.

Something worth noting are the bands that come to mind that might have influenced Lacrimae in their compositions. “Newer” bands in the progressive metal and rock space come to mind  like Haken, Leprous but also our own Mother of Millions and Universe 217. Speaking of Leprous, cellist Raphael Weinroth is featured in the excellent album closer Ulysses.

Lacrimae show signs of growth and curiosity and don’t shy away from experimentation. Contradiction is a great introduction to them, and one of the better debut albums a band can dream of. Hopefully, with the future being more open, the band can tour, work in their craft even more and manage to create stronger compositions that will make them stand out and strengthen the scene even further.

8 / 10

Lefteris Statharas

2^nd opinion

Lacrimae’s first full-length album finds the Greek prog metallers more focused than in their 2017 EP and their choices at the level of collaborators in mixing, production and guest musicians revealing the seriousness of the band’s approach.

Lacrimae have that alternative element that comes from Tool, although more it stems from the prog metal bands that have been influenced by Tool, such as Soen and Pain Of Salvation among others, but have also influences from the Greek prog scene such as Need. We also come across a plethora of djent influences.

In a genre where there is a relatively large volume of releases, differentiation and level of composition play a key role in the end result. On the one hand, Anna Anaplioti’s vocals have an intense theatricality, power, passion and range, but in some places it seems to me that the vocals are at the same volume as the other instruments. This is just an observation and not necessarily as a bad thing. The compositional level reaches exceptional levels, such as the first single, Trail of Cleanse, the heartbreaking Place Called Human Nature and the catchy The Architect.

The musicians are great and even though there’s not a single weak composition, there seems to be a certain height on the level of songwriting. Contradiction is a very good effort, but in their next step they will have to dare even more and enrich their sound with other elements or just perfect their compositions.

7 / 10

Petros Papadogiannis

Εισαγωγή: Λευτέρης Σταθάρας

H ανάπτυξη και η εξέλιξη της ελληνικής σκηνής συνεχίζεται και παίρνει διαφορετικές μορφές έτσι ώστε να εξερευνάει νέες πτυχές της μουσικής. Οι Lacrimae, είναι μια τριμελής μπάντα που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο της με τον τίτλο Contradiction τον περασμένο Φεβρουάριο. Το 2017 είχαν κυκλοφορήσει ένα EP εν ονόματι Entropia το οποίο είχε αφήσει κοινό και κριτικούς ευχαριστημένους. Η μπά0ντα αποτελείται από την Άννα Αναπλιώτη (φωνητικά, synths), τον Γιάννη Αρβανίτη (τύμπανα) και τον Ντίνο Μπιρμπιλή (κιθάρα) και ο πρώτος τους δίσκος έχει να κάνει με τις αντιφάσεις της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας.

[bandcamp width=100% height=120 album=4089932005 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Σταθερή ανάπτυξη με λαμπρό μέλλον

Όταν ο αρχισυντάκτης μας, μου έστειλε τον δίσκο για κριτική, είχα ξεχάσει την ύπαρξη του ελληνικού γκρουπ, και νόμιζα πως το black metal group από το Μεξικό κυκλοφόρησε καινούριο δίσκο (όλοι έχουμε ένα περίεργο παρελθόν). Ευτυχώς, αφού ακολούθησα το link, κατάλαβα πως μιλάμε για την φέρελπιν ελληνική μπάντα με τον πολύ ατμοσφαιρικό και μελωδικό progressive metal ήχο της.

Ο δίσκος ξεκινάει με το ενδιαφέρον The Zone το οποίο δείχνει τα πιο άμεσα στοιχεία της μπάντας. Κοφτά riffs, και εναλλαγές μεταξύ γρήγορου και μελωδικού ήχου με τα πανέμορφα φωνητικά της Αννας Αναπλιώτη να οδηγούν και στις δύο εκφάνσεις του ήχου.

Καθώς τα κομμάτια του δίσκου περνάνε, ένα πράγμα είναι ξεκάθαρο. Οι Lacrimae δίνουν μεγάλη έμφαση στην καθίδρυση της ατμόσφαιρας των κομματιών και εν συνεχεία συνδυάζουν την ατμόσφαιρα με τα πιο τεχνικά και heavy riff. Το Confession είναι ένα τρανό παράδειγμα αυτού, με τα φωνητικά να κάνουν την εμφάνιση τους στο δεύτερο μισό του κομματιού με το rhythm section να δημιουργεί μια όμορφη μελαγχολία μαζί με τα φωνητικά.

Αν και τα περισσότερα κομμάτια είναι χτισμένα πάνω σε αυτό το μοτίβο της ατμόσφαιρας, μελαγχολίας και υψηλής ενέργειας, υπάρχει αρκετή συνθετική ποικιλία. Το Hidden East Shore είναι ένα instrumental κομμάτι που εκπέμπει ανατολίτικη ενέργεια. Αλλά ταυτόχρονα εκπέμπει και την όρεξη που έχει η μπάντα να εξερευνήσει και να πειραματιστεί με διαφορετικά στοιχεία στον ήχο της, πέρα από την πεπατημένη.

Οι μουσικοί είναι προφανώς περίτεχνοι και δεν χάνουν ευκαιρία να το δείξουν στα κομμάτια. Ευτυχώς όμως αυτό δεν έρχεται σε σύγκρουση με τις συνθέσεις και τα σόλο έρχονται στις κατάλληλες στιγμές.

Εξαιρετικό παράδειγμα του παραπάνω είναι το The Architect, το οποίο είναι ένα πολύ κλασσικό progressive metal κομμάτι στα χνάρια των Haken και των Dream Theater.  Το κομμάτι περιέχει ένα εξαιρετικό σόλο κιθάρας που σε αφήνει να θέλεις παραπάνω (όπως θα έπρεπε) και συνδυάζεται με στιβαρό rhythm section και αιθέρια φωνητικά.

Άξιο αναφοράς είναι πως οι μπάντες που έρχονται στο μυαλό ακούγοντας το Contradiction που ίσως επηρέασαν τους μουσικούς. Οι μπάντες που έρχονται στο μυαλό είναι πιο “νέες” από την progressive metal και rock σκηνή όπως οι Haken, οι Leprous αλλά ακόμα και οι δικοί μας Mother of Millions και Universe 217. Μιλώντας για τους Leprous ο τσελίστας Raphael Weinroth συμμετέχει στο εξαιρετικό κλείσιμο του δίσκου Ulysses.

Οι Lacrimae δείχνουν σημάδια ωρίμανσης και περιέργειας και δεν φοβούνται να δοκιμάσουν πράγματα. Το Contradiction είναι εξαιρετική εισαγωγή και ένα από τα καλά ντεμπούτα που θα μπορούσε να έχει μια μπάντα. Ας ελπίσουμε, με το μέλλον να είναι λίγο πιο ανοιχτό, η μπάντα να μπορέσει να κάνει live, να ζυμώσει την μουσική της και στο μέλλον να κυκλοφορήσει ακόμα πιο σφιχτό υλικό. Κάτι που θα τους βοηθήσει να ξεχωρίσουν και να δυναμώσουν την ελληνική σκηνή.

8 / 10

Λευτέρης Σταθάρας

2^η γνώμη

Η πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά βρίσκει του Έλληνες prog metallers περισσότερο εστιασμένους σε σχέση με το EP του 2017, με τις επιλογές σε επίπεδο συνεργατών σε μίξη, παραγωγή και των guest μουσικών να φανερώνουν τη σοβαρότητα προσέγγισης του γκρουπ.

Οι Lacrimae από τη μία έχουν το alternative στοιχείο που προέρχεται από τους Tool, αν και  περισσότερο αυτό πηγάζει από τις prog metal μπάντες που έχουν επηρεαστεί από Tool όπως οι Soen, Pain Of Salvation μεταξύ άλλων αλλά και επιρροές από την ελληνική prog σκηνή όπως οι Need. Συναντάμε επίσης πληθώρα djent αναφορών.

Σε ένα είδος όπου παρατηρείται σχετικά μεγάλη προσφορά κυκλοφοριών, η διαφοροποίηση και το επίπεδο συνθέσεων παίζει καίριο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Από τη μία τα φωνητικά της Άννας Αναπλιώτη έχουν μία έντονη θεατρικότητα, δύναμη, πάθος και εύρος, αλλά σε σημεία μου φαίνεται ότι το ογκώδες του ήχου των Lacrimae αλλά και η μίξη του άλμπουμ την τοποθετούν στην ίδια ένταση με τα υπόλοιπα όργανα. Αυτό ως παρατήρηση και μόνο και όχι ως απαραίτητα κάτι κακό. Το επίπεδο των συνθέσεων φτάνει σε εξαιρετικά επίπεδα σε συνθέσεις όπως το πρώτο single Trail of Cleanse, το σπαραχτικό Place Called Human Nature και στο πιασάρικο The Architect.

Οι μουσικοί είναι εξαιρετικοί και χωρίς να υπάρχει κάποια κακή σύνθεση φαίνεται ότι υπάρχει ένα ταβάνι στο επίπεδο των συνθέσεών τους. Το Contradiction αποτελεί μία πολλή καλή προσπάθεια, αλλά θα πρέπει στο επόμενο βήμα τους να τολμήσουν ακόμα περισσότερο και να εμπλουτίσουν τον ήχο τους με άλλα στοιχεία ή απλά να τελειοποιήσουν τις συνθέσεις τους, ώστε να αλλάξουν επίπεδο.

7 / 10

Πέτρος Παπαδογιάννης