John Petrucci – Terminal Velocity

Intro: Dimitris Kaltsas

The announcement of the release of John Petrucci’s Terminal Velocity, 15 whole years after Suspended Animation, the great guitarist’s first solo album, aroused the interest of the prog community internationally, mainly due to the participation of Mike Portnoy, who collaborates again with his old friend after a decade.

The rumors of Portnoy’s possible return to Dream Theater were logical to some extent, but they distracted the audience from the content of Terminal Velocity, while it is an album that Petrucci really needed to release and his ideas prove it, as does the work of Portnoy on drums and Dave LaRue on bass.

More than just a very good guitar album

Dream Theater guitarist John Petrucci just released Terminal Velocity, his first solo album in 15 years. Petrucci’s priority has always been his band, that’s clear, but in 2005 he surprised his fans and the music world with his excellent solo debut Suspended Animation which was in many ways very different from everything he did with Theater, where he was able to express his ideas and emotions without any pressure. Many things have changed since then, but he is still one of the best guitarists of this generation, with a very personal and peculiar style, where technique and speed are combined with passion, and great melodies are his trademark. This new album is the perfect proof of that.

There’s a lot of variety in this album. There are some songs which are very much in the style of Dream Theater, especially because of the riffs. There are many parts where the guitar melody seems to tell you a story, and some songs have a strong nostalgic 80s and early 90s vibe. For example The Way Things Fall could had been placed in every Rush album from that era. Out of the Blue would be ideal to start an encore in a concert with the participation of the public after the corona madness. It’s a slow and wonderful blues composition, a very atypical cut in John’s material and therefore it is tremendously attractive. It is clear that this album was eagerly anticipated also due to the participation of Mike Portnoy. The drums are completely composed by John, but Portnoy has evidently done what he wanted, leaving a brilliant result in the end. It’s nice to hear these guys collaborate again, they still have a fantastic synergy. John Petrucci has often been accused of being technically superb but lacking soul in his music, but the songs on Terminal Velocity really have a deep feeling and an inner beauty that enchants the soul. The production is crystal clear, and Andy Sneap did an amazing job with the mixing and mastering. The only small minus on the album is the absence of keyboards, especially because the Petrucci / Rudess duels and their harmonizing were the things I like the most on the latest Dream Theater albums.

Overall, I felt this album is incredibly enjoyable, since every song is an excellent display of guitar virtuosity without falling into boringness. What I like most about it is that each time I listen to it, I discover new musical tricks and I have the same satisfaction that I had the first time. If I had to choose my favorite song it would probably be Gemini, because of its highly progressive content, with many variations and half a minute of flamenco metal that makes it even greater.

In Terminal Velocity you can enjoy a fantastic guitar album, an album that maintains a high level at all times, and probably the most important thing is that this album has very positive attitude, shining like a lighthouse especially in these dark and troubled times, when all we need is something powerful, comforting, and healing.

8.5 / 10

Goran Petrić

2^nd opinion

When I heard the news about John Petrucci’s upcoming solo album my expectations were really low, concerning Dream Theater’s latest studio efforts which were rather mediocre.

I was caught by surprise when I came in touch with the material. Although technique for the sake of it can be found here and there, the vast majority of the material is very song-oriented given the fact we have to do with a instrumental guitar driven album. One can notice that Petrucci tries a bit to play outside of his comfort zone.

Except the obvious comparisons with Dream Theater and Liquid Tension Experiment, I find some similarities with Kiko Loureiro’s first solo albums and some Govan / Johnston moments in Out of the Blue are more than welcome to my ears. Although it is not a game changer and there are not many songs to blow you away, it is a very solid release with great playing and a lot of freshness.

8 / 10

Tasos Poimenidis

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς

Η ανακοίνωση της κυκλοφορίας του Terminal Velocity, 15 ολόκληρα χρόνια μετά το Suspended Animation, το πρώτο solo album του σπουδαίου κιθαρίστα, κέντρισε το ενδιαφέρον σύσσωμης της prog κοινότητας διεθνώς, κυρίως λόγω της συμμετοχής του Mike Portnoy, ο οποίος συνεργάζεται με τον παλιό του φίλο μετά από μία δεκαετία.

Τα σενάρια και οι φήμες περί πιθανής επιστροφής του Portnoy στους Dream Τheater ήταν μεν λογικά μέχρι ενός σημείου, αλλά αποπροσανατόλισαν το κοινό από το περιεχόμενο του Terminal Velocity, ενώ πρόκειται για έναν δίσκο που ο Petrucci είχε πραγματικά ανάγκη να κυκλοφορήσει και οι ιδέες του το αποδεικνύουν, όπως και η δουλειά του Portnoy στα ντραμς και του Dave LaRue στο μπάσο.

Περισσότερο από ένα πολύ καλό κιθαριστικό album

Ο κιθαρίστας των Dream Theater, John Petrucci, μόλις κυκλοφόρησε το Terminal Velocity, το πρώτο σόλο άλμπουμ του μετά από 15 χρόνια. Η προτεραιότητα του Petrucci ήταν πάντα το συγκρότημά του – αυτό είναι ξεκάθαρο – αλλά το 2005 εξέπληξε τους θαυμαστές του με το εξαιρετικό σόλο ντεμπούτο του Suspended Animation, που ήταν από πολλές απόψεις πολύ διαφορετικό από ό,τι έκανε με τους Theater και όπου μπορούσε να εκφράσει τις ιδέες του και τα συναισθήματά του χωρίς καμία πίεση. Πολλά πράγματα έχουν αλλάξει από τότε, αλλά εξακολουθεί να είναι ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες της γενιάς του, με πολύ προσωπικό και ιδιαίτερο στυλ, όπου η τεχνική και η ταχύτητα συνδυάζονται με πάθος και οι υπέροχες μελωδίες είναι το σήμα κατατεθέν του. Αυτό το νέο άλμπουμ είναι το τέλειο παράδειγμα αυτού.

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία σε αυτό το άλμπουμ. Υπάρχουν μερικά τραγούδια που μοιάζουν πολύ με το στυλ των Dream Theater, ειδικά λόγω των riffs. Υπάρχουν πολλά μέρη όπου η μελωδία της κιθάρας φαίνεται να μας αφηγείται μια ιστορία και μερικά τραγούδια έχουν έντονα νοσταλγικά στοιχεία από τα 80s και τις αρχές της δεκαετίας του ’90. Για παράδειγμα το Way Things Fall θα μπορούσε να είχε τοποθετηθεί σε κάθε άλμπουμ των Rush εκείνης της εποχής. Το Out of the Blue θα ήταν ιδανικό να ξεκινήσει ένα encore σε μια συναυλία με τη συμμετοχή του κοινού μετά την παράνοια της πανδημίας. Είναι μια αργή και υπέροχη blues σύνθεση, όχι τυπική του υλικού του John και επομένως είναι εξαιρετικά ελκυστική. Είναι σαφές ότι αυτό το άλμπουμ αναμενόταν ανυπόμονα και λόγω της συμμετοχής του Mike Portnoy. Τα ντραμς γράφτηκαν εξολοκλήρου από τον John, αλλά ο Portnoy έχει προφανώς κάνει ό,τι ήθελε, αφήνοντας τελικά ένα λαμπρό αποτέλεσμα. Είναι ωραίο να ακούς αυτούς τους μουσικούς να συνεργάζονται ξανά, έχουν ακόμα μια φανταστική χημεία. Ο John Petrucci έχει συχνά κατηγορηθεί ότι είναι τεχνικά υπέροχος αλλά δεν έχει ψυχή στη μουσική του, αλλά τα τραγούδια στο Terminal Velocity έχουν πραγματικά ένα βαθύ συναίσθημα και μια εσωτερική ομορφιά που μαγεύει την ψυχή. Η παραγωγή είναι επίσης πεντακάθαρη και ο Andy Sneap έκανε μια καταπληκτική δουλειά με το mixing και το mastering. Το μόνο μικρό μείον στο άλμπουμ είναι η απουσία πλήκτρων, ειδικά επειδή οι «μονομαχίες» Petrucci / Rudess και οι αρμονίες τους ήταν από τα στοιχεία που μου αρέσουν περισσότερο στα τελευταία άλμπουμ των Dream Theater.

Συνολικά, ένιωσα ότι αυτός ο δίσκος είναι απίστευτα ευχάριστος, καθώς κάθε τραγούδι είναι μια εξαιρετική επίδειξη κιθαριστικής δεξιοτεχνίας χωρίς να γίνεται πουθενά βαρετό. Αυτό που μου αρέσει περισσότερο είναι ότι κάθε φορά που το ακούω ανακαλύπτω νέα στοιχεία και έχω την ίδια ικανοποίηση που είχα την πρώτη φορά. Αν έπρεπε να επιλέξω το αγαπημένο μου τραγούδι, θα ήταν μάλλον το Gemini, λόγω του πολύ προοδευτικού περιεχομένου του, με πολλές παραλλαγές και μισό λεπτό από flamenco metal που το κάνει ακόμα απολαυστικότερο.

Στο Terminal Velocity μπορείτε να απολαύσετε ένα φανταστικό κιθαριστικό άλμπουμ, ένα άλμπουμ που διατηρεί υψηλό επίπεδο σε όλη του τη διάρκεια και ίσως το πιο σημαντικό είναι ότι αυτό το άλμπουμ έχει πολλή θετικότητα και λάμπει σαν φάρος, ειδικά σε αυτές τις σκοτεινές και ταραγμένες ημερες που ζούμε, όταν αυτό που χρειαζόμαστε είναι κάτι ισχυρό, παρηγορητικό και θεραπευτικό.

8.5 / 10

Goran Petrić

2^η γνώμη

Όταν πληροφορήθηκα για την επικείμενη κυκλοφορία ενός νέου solo album από τον John Petrucci δεν διατηρούσα ιδιαίτερες προσδοκίες, ειδικά με το μάλλον χαμηλό επίπεδο των τελευταίων Dream Theater κυκλοφοριών.

Με εξέπληξε ευχάριστα η επαφή μου με το υλικό του δίσκου. Παρότι μπορεί κανείς να διακρίνει τεχνικά σημεία με σκοπό την επίδειξη, το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου είναι αρκετά μελωδικό και προσανατολισμενο στη σύνθεση, αν υπολογίσει κάνεις ότι μιλάμε για κιθαριστικο άλμπουμ.

Εκτός από τους προφανείς Dream Theater και Liquid Tension Experiment παραλληλισμούς, το υλικό μου θύμισε και τις πρώτες προσωπικές δουλειές του Kiko Loureiro ενώ οι Govan / Johnston επιρροές στο Out Of the Blue ήταν παραπάνω από καλοδεχούμενες. Παρόλο που δεν μιλάμε για έναν δίσκο που θα αλλάξει το τοπίο στον κόσμο της κιθάρας και δεν έχει τα τεράστια κομμάτια που θα εκπλήξουν, πρόκειται για ένα εμπνευσμένο άλμπουμ με φρέσκο υλικό.

8 / 10

Τάσος Ποιμενίδης