Intercepting Pattern – The Encounter

Intro: Christos Minos

Intercepting Pattern is a newly formed band of experienced musicians. Cerebric Turmoil members Clemens Maik and Marte “McFly” Auer, and Lille Gruber (Defeated Sanity) decided to set up a project that would be based on their common brutal death metal roots, in an attempt to extend them towards jazz in an overall result that would exude something innovative. The Encounter is their debut album, and it is deserves a lot of attention for the complex music, and the bravery to attempt something so ambitious.

[bandcamp width=100% height=120 album=1973967876 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

And now for something completely different…

Just a few days ago, a news item that quickly became viral world-famous spoke of the latest discovery in space research and the possibility of extraterrestrial life on planet Venus. Although such discoveries are usually far from what we perceive through pop culture about what aliens would look like, this one quickly managed to ignite the imagination and the hopes that we are not alone in this vast universe.

By a strange coincidence, I learned about the release of the first album of Intercepting Pattern around the same time. It was a coincidence, because The Encounter, the title of their debut, describes the encounter with another life form far from our planet. The album consists of a single track which is divided into 10 parts and during its 30-minute duration it aims to keep the listener stuck in its unique rhythms.

Extragalactic Radio begins with a dialogue in sample form about the first contact with something beyond human knowledge: the presence of an alien life form. Within seconds, the heavy and cold riffs appear to clearly recall the music of the early Meshuggah (Nothing era) and the solo work of their guitarist Fredrik Thordendal. Towards the end, the first suspicions of jazz influences appear which in the course of the album will become proofs of a brilliant fusion project.

In Signal-to-Noise, the vocals that give more intensity to their music make their appearance, while the rhythm becomes more and more experimental without losing their metal heaviness. At the same time, something mysterious continues to move on the sidelines and this sense of the unknown intensifies in Interlude I. An eerie aura of electronic music is the prelude to another powerful piece, which as it progresses is strongly reminiscent of Cynic, and the characteristic way that heavy parts intertwine with jazz rhythms.

Hypnagogia that follows is also one of the best parts of the first half of the album which is mostly instrumental. A riveting introduction with sampled conversations leading to wonderful guitar solos.

Interlude II is what seems to informally separate the album with its instrumental melodies that sound like a soundtrack and presages the heaviest parts with the vocals now permanently present.

The three parts that follows have more or less the same structure. Powerful introductions that build the pieces somewhere between Meshuggah and perhaps the genius of Allan Holdsworth which evolve into a springboard for outbursts in which the guitar and keyboards lead the way in inspired improvisations.

Epilogue leaves you with unanswered questions as its electronic melodies intensify the mystery by completing an album that on the one hand is based on old materials, but on the other hand has something new that is born from their combination (and fits perfectly in its lyrical theme). The Encounter is a surprise that can seduce friends of progressive music, but also those who want something different in heavy music, something out of the ordinary. If we take into account that this is their first album, the expectations are multiplied.

8 / 10

Christos Minos

2^nd opinion

The truth is that the extreme progressive sound often gives the kiss of life to the breathless progressive metal through very interesting debuts. One of them is The Encounter by Intercepting Signal. The Germans offer a paranoid alloy of jazz, prog death metal, djent sprinkling, and space references. Imagine The Dillinger Escape Plan jamming with Blotted science, Meshuggah tuning the guitars, and jazz scores. The whole effort lasts for just 30 minute,s and as the band itself suggests, it should sound like a single composition. In fact it has so much musical information that it requires multiple hearings. The musical depth is unprecedented, and this is definitely one of the most impressive extreme metal debuts. The production is certainly not ideal, the vocals are almost annoying, and the sound on the drums is quite dry, but the compositional and technical ability of the Germans is of the highest level. If the above seem appealing to you, then check them out on YouTube and Bandcamp and support them, because they certainly have a future and more space soundscapes to offer.

8 / 10

Meletis Doulgeroglou

Εισαγωγή: Χρήστος Μήνος

Οι Intercepting Pattern είναι μια νεοσύστατη μπάντα που αποτελείται όμως από έμπειρους μουσικούς. Oι Clemens Maik και Marte “McFly” Auer των Cerebric Turmoil αρχικά και Lille Gruber των Defeated Sanity στη συνέχεια αποφάσισαν να στήσουν ένα εγχείρημα, που, ενώ θα πατούσε στις κοινές τους τεχνικές brutal death metal ρίζες, θα προσπαθούσε να τις επεκτείνει προς την jazz και σε ένα συνολικό αποτέλεσμα που θα απέπνεε κάτι το καινοτόμο. Το The Εncounter είναι πρώτη τους προσπάθεια και έχει τα εχέγγυα να στρέψει πολλά βλέμματα προς αυτό για τη μουσική που περιέχει και την «αποκοτιά» να τη δημιουργήσουν.

[bandcamp width=100% height=120 album=1973967876 size=large bgcol=ffffff linkcol=0687f5 tracklist=false artwork=small]

Κάτι εντελώς διαφορετικό στο ακραίο τεχνικό metal

Μόλις πριν λίγες ημέρες μια είδηση, που γρήγορα έγινε παγκοσμίως γνωστή, έκανε λόγο για την έσχατη ανακάλυψη των διαστημικών ερευνών και αφορούσε το ενδεχόμενο ύπαρξης εξωγήινης ζωής στο πλανήτη Αφροδίτη. Αν και συνήθως τέτοιες ανακαλύψεις πόρρω απέχουν από τις προσλαμβάνουσες που έχουμε από την pop κουλτούρα για το πώς θα είναι τελικά οι εξωγήινοι, η συγκεκριμένη κατάφερε γρήγορα να πυροδοτήσει τη φαντασία αλλά και τις ελπίδες πως δεν είμαστε μόνοι σε τούτο το απέραντο σύμπαν.

Κατά μια περίεργη σύμπτωση η κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Intercepting Pattern μου έγινε γνωστή περίπου την ίδια περίοδο. Σύμπτωση, γιατί το The Encounter, ο τίτλος του ντεμπούτου τους περιγράφει τη συνάντηση με μια άλλη μορφή ζωής που κείται μακράν από τον πλανήτη μας, την εδώ και αιώνες ενδεδυμένη με διάφορες προσδοκίες πρώτη συνάντηση των ανθρώπων με πλάσματα που δεν κατοικούν στη μικρή μας Γη.

To The Encounter συνίσταται από ένα μόνο κομμάτι το οποίο διαιρείται σε 10 μέρη και στη μισή ώρα που διαρκεί φιλοδοξεί να κρατήσει τον ακροατή καθηλωμένο στους ξεχωριστούς ρυθμούς του.

Το Extragalactic Radio αρχίζει με ένα διάλογο σε sample μορφή που κάνει λόγο για την πρώτη επαφή με κάτι που ξεπερνάει τα ανθρώπινα μέτρα και γνώση: την παρουσία μιας εξωγήινης μορφής ζωής. Εντός δευτερολέπτων τα βαριά και ψυχρά riffs εμφανίζονται για να ανακαλέσουν ξεκάθαρα τη μουσική των πρώιμων Meshuggah (εποχές Nothing) και τις προσωπικές δουλειές του κιθαρίστα τους Fredrik Thordendal. Προς το κλείσιμο εμφανίζονται οι υποψίες των jazz επιρροών που στη πορεία του δίσκου θα γίνουν αποδείξεις ενός πανέξυπνου fusion εγχειρήματος.

Στο Signal–to–Noise κάνουν τη εμφάνισή τους και τα φωνητικά του που προσδίδουν μεγαλύτερη ένταση στη μουσική τους, ενώ οι ρυθμοί της μουσικής συνεχίζουν να γίνονται όλο και πιο πειραματικοί χωρίς να χάνουν σε metal βαρύτητα. Ταυτόχρονα, κάτι το μυστηριώδες συνεχίζει να κινείται στο περιθώριο και αυτή η αίσθηση του αγνώστου εντείνεται στο Interlude I. Μια απόκοσμη αύρα φτιαγμένη με ηλεκτρονική μουσική είναι το προοίμιο για άλλο δυνατό κομμάτι το, το οποίο όσο προχωράει θυμίζει έντονα εποχές των κλασσικών Cynic και τoν χαρακτηριστικό τρόπο που συνυφαίνονται τα σκληρά μέρη με jazz ρυθμούς.

Το Hypnagogia που ακολουθεί είναι και ένα από τα καλύτερα μέρη του πρώτου μισού του δίσκου που είναι ως επί το πλείστον instrumental. Mία καθηλωτική εισαγωγή με σαμπλαρισμένες ομιλίες που οδηγούν σε υπέροχα κιθαριστικά solo.

To Interlude II είναι αυτό που φαίνεται να χωρίζει άτυπα το δίσκο με τις ορχηστρικές του μελωδίες που παραπέμπουν σε soundtrack και προαναγγέλλει τα πιο σκληρά του κομμάτια με τα φωνητικά πλέον μονίμως παρόντα.

Η τριάδα κομματιών που ακολουθεί έχει περίπου την ίδια δομή. Δυνατές εισαγωγές που χτίζουν τα κομμάτια ανάμεσα σε Meshuggah και ίσως την ιδιοφυΐα του Allan Holdsworth που εξελίσσονται σε εφαλτήριο για εξάρσεις στις οποίες η κιθάρα και τα πλήκτρα πρωτοστατούν σε αυτοσχεδιασμούς γεμάτους φαντασία.

Ο επίλογος σε αφήνει με αναπάντητα ερωτήματα καθώς οι ηλεκτρονικές του μελωδίες επιτείνουν το μυστήριο ολοκληρώνοντας ένα δίσκο που αφενός στηρίζεται σε παλιά υλικά αλλά αφετέρου διαθέτει και κάτι καινούργιο που γεννιέται από το συνδυασμό τους (και ταιριάζει απόλυτα στη στιχουργική του θεματολογία). Τo Τhe Encounter συνιστά μια έκπληξη που μπορεί να σαγηνεύσει φίλους της προοδευτικής μουσικής αλλά και όσους θέλουν κάτι το διαφορετικό στη σκληρή μουσική, πέρα από τα συνηθισμένα. Αν συνυπολογίσουμε πως εδώ μιλάμε μόλις για το πρώτο τους δίσκο, οι προσδοκίες πολλαπλασιάζονται.

8 / 10

Χρήστος Μήνος

2^η γνώμη

Η αλήθεια είναι πως ο ακραίος προοδευτικός ήχος συχνά δίνει το φιλί της ζωής στο ασθμαίνον προοδευτικό metal και μας χαρίζει πολύ ενδιαφέροντα ντεμπούτα. Ένα από αυτά είναι το The Encounter από τους Intercepting Signal. Οι Γερμανοί μας παραδίδουν ένα παρανοϊκό κράμα jazz, prog death metal, djent πασπάλισμα με διαστημικές αναφορές. Φανταστείτε οι The Dillinger Escape Plan να τζαμάρουν με τους Blotted science, οι Meshuggah να κουρδίζουν τις κιθάρες και οι παρτιτούρες να είναι jazz. Το όλο πόνημα διαρκεί μόλις 30 λεπτά και όπως η ίδια η μπάντα προτείνει, πρέπει να ακουστεί ως μία ενιαία σύνθεση. Η οποία βέβαια έχει τόση πολλή μουσική πληροφορία που απαιτεί πολλαπλές ακροάσεις. Το μουσικό βάθος είναι πρωτοφανές και αποτελεί σίγουρα ένα από τα πιο εντυπωσιακά ντεμπούτα που μπορεί να ακούσει κανείς στον ακραίο metal χώρο. Η παραγωγή δεν είναι βέβαια ιδανική (πιθανώς λόγω διαθέσιμου κεφαλαίου ή άποψης), τα φωνητικά είναι σχεδόν ενοχλητικά και ο ήχος στα ταμπούρα αρκετά ξερός, αλλά όλα αυτά δεν αρκούν  για να μειώσουν τη συνθετική και εκτελεστική δεινότητα των Γερμανών. Αν τα όσα περιγράφονται σας φαίνονται ελκυστικά, τότε ανατρέξτε στο YouTube και το Bandcamp και στηρίξτε τους, γιατί έχουν μέλλον και διαστημικά ηχοτοπία να μας προσφέρουν.

8 / 10

Meletis Doulgeroglou