Evergrey – Escape of the Phoenix

Intro: Meletis Doulgeroglou

Evergrey is one of the most consistent bands with 12 albums since 1998 (The Dark Discography), although they almost disbanded after the release of the rather mediocre Glorious Collision (2011) when two key members had left the band (Henrik Danhage on guitars and Jonas Ekdahl on drums).

The combination of dark metal with progressive elements and the interesting social and introvert lyrics of the charismatic singer, guitarist and composer Tom Englund, made them especially beloved by the Greek audience mainly due to their “golden era” (2001-2004) when they released the best and their more progressive releases, In Search of Truth, Recreation Day and The Inner Circle.

After the return of Danhage and Ekdahl, their music changed course towards a more direct approach and despite the enthusiastic and melancholic Hymns For the Broken (2014), what followed was not as good. The question is whether they continue with the same recipe or try something different.

Trapped in self-made limitations

The dawn of 2021 finds Evergrey undaunted and productive. Besides, they had to continue after the trilogy concept that started with Hymns For the Broken (2014), continued with The Storm Within (2016) and ended with The Atlantic (2019). Apart from the excellent Hymns For the Broken, the whole project did not convince me, mainly due to the repeated pattern in the next two albums. Escape of the Phoenix is ​​clearly inspired by these albums. The progressive unpredictability and the intensely dark environment has given way to a dynamic musical content with a little less black tones. Is this bad? It wouldn’t be if it was a springboard for different creativity or a refreshing breath in the sound of Evergrey, which btw is one of my favorite bands.

But the truth is that the Swedes, having signed with a mainstream record label such as AFM Records, are addressing a wider audience at the expense of compositional depth. Of course their performance is as effective as possible and I have to admit that Tom Englund is like the good old wine, his voice dominates and raises the level of what he sings. With such a characteristic voice and executional skill, he’d even make a shopping list sound interesting. But that’s the problem, can this be enough? Of course we hear some very strong riffs and nice solos (for example in Eternal Nocturnal) from the underrated Henrik Danhage, while the other composer, Jonas Ekdahl, delivers technical drumming. Richard Zander’s keys enrich the sound, everything is mixed and produced professionaly as always, and Tom Englund’s lyrics are once again personal but always effective. Overall, the material is tighter and sounds smoother than the previous album, an important element in which the Swedes worked harder while the ballads are really enjoyable, especially Stories. Besides, given the directness of the album, Forever Outsider and A Dandelion Cipher will be ideal hits on stage, whenever live performances are allowed again. Perhaps the most experimental element of Escape of the Phoenix is ​​Englund’s duet with James LaBrie in The Beholder, with Englund’s voice clearly dominating while LaBrie sounds rather weak.

However, there are no bold and epic compositions or emotionally honest and charged melancholic elegies. The melodies are still catchy as well as several choruses, but if we accept that Evergrey’s best is the safe path they’ve consciously chosen or filler tracks like Run then we are talking about another band and not the one that has composed songs like Mark of the Triangle, The Great Deceiver, A Touch of Blessing, and The Grand Collapse among others.

But because I refuse to lower the bar, I can only say that although the phoenix escaped (by the way, Giannis Nakos’ cover artwork is wonderful), Evergrey themselves refuse to leave the easy path. Therefore, although the album is audio accessible and entertaining, their previous discography is recommended for anyone who wants to understand what the name Evergrey means.

6.5 / 10

Meletis Doulgeroglou

2^nd opinion

It’s been quite a few albums already but especially after the return of guitarist Henrik Danhage and drummer Jonas Ekdahl, Evergrey have put out quite consistent sounding albums. Too consistent if I may say so. Mid paced, double bass, heavy riffs and keyboards adding some layers here and there. This was the sound in the The Storm Within same in The Atlantic and the same recipe is followed this year with Escape of the Phoenix. While this sound might work for a full on heavy power metal release, there are some elements missing from the earlier days of the band. Tom Englund is impeccable as ever with his melodies however there are only a few moments where the guitar or the keys lead a melody (not a memorable melody but any melody). Most of the 58 minutes of the album is full speed ahead with some necessary breaks for ballads. By all means this is a well-played and performed album only lacking some elements that will make the fans of Evergrey feel they are living through a second youth of the band.

6.5 / 10

Lefteris Statharas

Εισαγωγή: Μελέτης Δουλγκέρογλου

Οι Σουηδοί Evergrey αποτελούν μία από τις πιο συνεπείς μπάντες με 12 albums στο ενεργητικό τους από το 1998 (The Dark Discography) έως και σήμερα, αν και λίγο έλειψε να διαλυθούν μετά την κυκλοφορία του μετριότατου Glorious Collision (2011) στο οποίο δύο βασικά μέλη είχαν αποχωρήσει (Henrik Danhage στις κιθάρες και Jonas Ekdahl στα drums).

Ο συνδυασμός του σκοτεινού metal με τα προοδευτικά στοιχεία και τους ενδιαφέροντες κοινωνικούς και εσωτερικούς στίχους του χαρισματικού τραγουδιστή και συνθέτη τους Tom Englund, τους κατέστησε ιδιαίτερα αγαπητούς στο ελληνικό κοινό κυρίως λόγω της «χρυσής περιόδου» τους (2001-2004) όπου κυκλοφόρησαν τις αρτιότερες και πιο προοδευτικές κυκλοφορίες τους, In Search of Truth, Recreation Day και The Inner Circle.

Ύστερα από την επάνοδο των αποχωρησάντων, η μουσική τους άλλαξε γραμμή πλεύσης σε μια πιο άμεση προσέγγιση και παρά το ενθουσιώδες και συνάμα μελαγχολικό Hymns For the Broken (2014), η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη. Το ερώτημα είναι αν στο παρόν πόνημα συνεχίζουν την ίδια συνταγή ή δοκιμάζουν κάτι διαφορετικό.

Εγκλωβισμένοι στα αυτοδημιούργητα στεγανά

Η αυγή του 2021 βρίσκει τους Evergrey απτόητους και παραγωγικούς. Εξάλλου όφειλαν να συνεχίσουν μετά τη θεματική τριλογία που ξεκίνησε με τα Hymns For the Broken (2014), The Storm Within (2016) και περατώθηκε με το The Atlantic (2019). Προσωπικά, πέραν του εξαιρετικού Hymns of the Broken δεν με έπεισε το όλο εγχείρημα, κυρίως λόγω της επαναληψιμότητας και της μουσικής στασιμότητας στα δύο επόμενα album. Να τονίσουμε και να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν πως το Escape of the Phoenix ξεκάθαρα εμπνέεται και συνασπίζεται με τους άμεσους προπομπούς του. Το προοδευτικό απρόβλεπτο και το εντόνως σκοτεινό περιβάλλον έχει δώσει τη θέση του σε ένα στακάτο, δυναμικό μουσικό περιεχόμενο με λίγο λιγότερες μαύρες αποχρώσεις. Θα αναρωτηθεί κανείς αν είναι κακό αυτό απαραίτητα. Κατακριτέο δε θα ήταν αν αποτελούσε εφαλτήριο διαφορετικής δημιουργικότητας ή μια αναζωογονητική πνοή στον ήχο των Evergrey, που σημειωτέον παραδοσιακά αποτελούν μια από τις αγαπημένες μπάντες μου ειδικά στις μελαγχολικές συναισθηματικές μου αναζητήσεις.

Η αλήθεια όμως είναι πως οι Σουηδοί όντας μέλος μιας mainstream δισκογραφικής όπως η AFM records, απευθύνονται σε ένα πιο διευρυμένο ακροατήριο εις βάρος της μουσικής σύνθεσης. Φυσικά η απόδοση τους είναι όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερη και οφείλω να αναγνωρίσω πως ο Tom Englund είναι σαν το παλιό καλό κρασί, η φωνή του δεσπόζει και ανεβάζει επίπεδο σε ό,τι τραγουδάει. Με μια τόσο χαρακτηριστική χροιά και ερμηνευτική δεινότητα ακόμα και κατάλογο super market να του δώσεις θα τον κάνει να ακουστεί ενδιαφέρων. Όμως εκεί έγκειται η μεγαλύτερη διαφωνία μου: αρκεί ένας κούκος για να φέρει την άνοιξη; Ασφαλώς ακούμε πολύ δυνατά riff και ωραία σόλο (για παράδειγμα στο Eternal Nocturnal) από τον αδίκως υποτιμημένο Henrik Danhage ενώ ο έτερος συνθέτης Jonas Ekdahl παραδίδει σεμινάρια drum τεχνικής. Τα περιρρέοντα πλήκτρα του Richard Zander εμπλουτίζουν το αποτέλεσμα, όλα συνοδευόμενα από μια ογκώδη μίξη και παραγωγή και τους προσωπικούς μα πάντοτε αποτελεσματικούς στίχους του Tom Englund. Συνολικά, το υλικό είναι πιο δεμένο από τον προκάτοχο του και ακούγεται πιο ομαλά, σημαντικό στοιχείο στο οποίο δούλεψαν περισσότερο οι Σουηδοί ενώ οι μπαλάντες του παρόντος  album είναι πραγματικά ευχάριστες στην ακρόαση και ειδικότερα το Stories. Επίσης, δεδομένης της αμεσότητας του album, τα Forever Outsider και A Dandelion Cipher θα αποτελέσουν ιδανικά hits στο σανίδι, όποτε επιστρέψουμε πίσω στις ζωντανές παραστάσεις. Το ίσως πιο πειραματικό στοιχείο του Escape of the Phoenix είναι το ντουέτο του Englund με τον James LaBrie στο The Beholder. Στην πράξη όμως δεν ακούγεται ιδιαίτερα αρμονικό κυρίως διότι η φωνή του Englund σκεπάζει την τίμια πλην πλέον σχετικά μαραμένη φωνή του LaBrie.

Αυτό όμως που δεν ακούμε είναι τολμηρές και επικές συνθέσεις ή συναισθηματικά ειλικρινείς και φορτισμένες μελαγχολικές ελεγείες. Ναι μεν, οι μελωδίες παραμένουν πιασάρικες όπως και αρκετά ρεφραίν, αλλά αν δεχτούμε πως το ταβάνι των Evergrey είναι η ασφαλής πορεία που συνειδητά επέλεξαν ή filler κομμάτια όπως το Run, τότε μιλάμε για άλλη μπάντα και όχι αυτή που έχει συνθέσει στο παρελθόν τραγούδια όπως τα Mark of the Triangle, The Great Deceiver, A Touch of Blessing και The Grand Collapse μεταξύ άλλων.

Επειδή όμως αρνούμαι να χαμηλώσω τον πήχη, δεν μπορώ παρά να αναφέρω πως αν και ο φοίνικας απέδρασε (παρεμπιπτόντως, εξαιρετικό εξώφυλλο από τον συμπατριώτη μας Γιάννη Νάκο), οι ίδιοι οι Evergrey αρνούνται να αποδράσουν από την πεπατημένη. Ως εκ τούτου αν και ο δίσκος είναι ηχητικά προσβάσιμος και διασκεδαστικός, η πρότερη δισκογραφία τους προτείνεται για όποιον θέλει να αντιληφθεί τι σημαίνει το όνομα Evergrey.

6,5 / 10

Μελέτης Δουλγκέρογλου

2^η γνώμη

Εδώ και αρκετά άλμπουμ, αλλά κυρίως μετά την επιστροφή του κιθαρίστα Henrik Danhage και του ντράμερ Jonas Ekdahl, οι Evergrey κυκλοφορούν άλμπουμ με παρόμοιο ήχο. Υπέρμετρα παρόμοιο θα μπορούσα να πω. Mid-tempo, double bass, βαριά riffs και πλήκτρα να διανθίζουν τον ήχο εδώ και εκεί. Αυτός ήταν ο ήχος στο The Storm Within, στο The Atlantic και η ίδια είναι και η συνταγή στο Escape of the Phoenix. Ο ήχος δουλεύει μια χαρά για μια πιο άμεση power metal κυκλοφορία, λείπουν κάποια στοιχεία από τις πρώτες μέρες της μπάντας. Ο Tom Englund είναι άψογος όπως πάντα στις μελωδίες του και την απόδοση των κομματιών. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν λίγα σημεία όπου η κιθάρα ή τα πλήκτρα οδηγούν με μελωδίες (όχι αξέχαστες μελωδίες αλλά γενικά μελωδίες). Τα περισσότερα από τα 58 λεπτά του δίσκου είναι γεμάτα ενέργεια και in-your-face, με τα απαραίτητα διαλείμματα για τις μπαλάντες. Σίγουρα το Escape of the Phoenix είναι ένας καλοπαιγμένος δίσκος ο οποίος όμως δεν έχει κάποια στοιχεία που θα κάνει τους οπαδούς των Evergrey να πουν πως η μπάντα περνάει την δεύτερη νιότη της.

6.5 / 10

Λευτέρης Σταθάρας