Crippled Black Phoenix – Bronze

Intro: Lila Gatzioura
Translation by: Alexandros Mantas
24 / 11 / 2016

Crippled Black Phoenix are particularly famous and popular in our country, since right from the start they distinguished themselves with their unique sound. The troubles that plagued the band finally came to an end and the band strikes back with a new line-up and a new release. The band consists now, aside from guitarist / back-up vocalist / bassist (studio) / drummer(studio) Justin Greaves, Daniel Änghede (guitar and vocals), Mark Furnevall (synthesizer, keyboards, organ and back-up vocals), Daisy Chapman (piano, keyboards, vocals), Ben Wilsker (live drummer), Tom Greenway (bass), Jonas Stålhammar (guitar and back-up vocals) and Belinda Kordic (vocals). After White Light Generator came Bronze which is recently out. Justin and co. are on their way for the promotion of the new album in the context of “No fun” tour and with due to live appearances in Athens and Thessaloniki we had the chance to talk with J. Greaves himself to give us the lowdown on anything that has to do with the band (click).

Looking ahead

Listening to Bronze for the first time is something that won’t raise the ante. A somewhat heavy sentimental atmosphere and even heavier -almost metal- riffs, are ingredients of the band’s new direction, shaking off the Floyd-ish “curse” the group carried on its back for a (long) time now. If we had to name a Crippled Black Phoenix’s trademark, that would be how effortlessly they cross over between selective sounds and templates, creating a very distinctive musical style. That is why the expectations are raised in this case, too.

During the second listen, after the epic, heavy atmosphere of the opening Dead Imperial Bastard come Deviant Burials and No Fun, in my opinion the album’s top songs. By means of heavy guitars turns in the vein of Black Sabbath, the band conveys us pulse and rhythm. The keyboards draw landscapes on the guitars, the percussion are in full-force, plus a good dose of melancholy, all of the above team up to synthesize the main features of this band that we are taken to. The mood is relaxed, but there come the magnificent solos that increase the tension. The nine-minute Champions of Disturbance Pt. 1 & 2 follows and the sound spreads here and everybody speeds up and increases the tension, setting the stage for the records most prog composition, a sublime one, redolent of all the good components we love from this band: screaming guitars and the necessary sound effects, coupled with strange vocals and discreet keyboards.

Going past the following songs we stumble upon the next and also the last superb song of the album, Scared and Alone. Belinda Kordic, known to Justin from the collaboration they had at the Se Delan, is on the vocals. The relaxed mood and bluesy feel of this trippy song transfixes the listener. It also throws into sharp relief the discrepancies in the singers’ performance, which poses a question about the new singer, I do believe.

Bronze has good and bad moments. The total running time of this release is quite long and consequently the record is due to falter at some points. The issue of the vocals should be reconsidered. The expectations of a beloved band are high. The Cripple Black Phoenix vehicle is on a turn, and they step on it to remain on course. They strive to live up to the standards they set right from the start. To a great extend, they have succeeded. Undoubtedly they still carry the mark of the live band, which is the reason why we love them so much. But Bronze is not gold.

7.5 / 10

Kostas Rokas

2^nd opinion 

Bronze has all these elements that someone would expect a Crippled Black Phoenix release to have, consequently their fans won’t be surprised, instead they will sense the familiarity of its sound. Yet the positive thing is that the album is more mature, composition-wise, in comparison to their previous releases, in addition to the new members that joined successfully. Right from the start the record grabs the listener, who is unable to press the stop button. Songs like Deviant Burials, Champions of Disturbance Pt 1 & 2 and We Are The Darkeners prove that Crippled Black Phoenix can deliver the best! Without any doubt, the most quality studio album they ever cut.

8.5 / 10

Lila Gkatzioura

Εισαγωγή: Λίλα Γκατζιούρα
24 / 11 / 2016

Οι Crippled Black Phoenix είναι ιδιαιτέρως γνώριμοι και αγαπητοί στη χώρα μας, καθώς ξεχώρισαν από νωρίς με το ύφος τους. Οι περιπέτειες που ταλαιπώρησαν τον τελευταίο καιρό το συγκρότημα φαίνεται πως έλαβαν τέλος και  πλέον η μπάντα επιστρέφει με νέα σύνθεση, αλλά και ένα καινούργιο δίσκο. Το νέο line-up αποτελούν, εκτός από τον Justin Greaves σε κιθάρα, δεύτερα φωνητικά, μπάσο (studio) και  drums (studio), οι Daniel Änghede σε κιθάρα και φωνητικά, Mark Furnevall σε synthesizer, πλήκτρα, organ και δεύτερα φωνητικά, Daisy Chapman σε πιάνο, πλήκτρα και φωνητικά, Ben Wilsker στα drums (στις live εμφανίσεις),Tom Greenway στο μπάσο, Jonas Stålhammar σε κιθάρα και δεύτερα φωνητικά και Belinda Kordic σε φωνητικά. Έπειτα από το “White Light Generator” (οι κριτικές μας εδώ), ήρθε το “Bronze”, το οποίο κυκλοφόρησε πριν από λίγες ημέρες. O Justin και η παρέα του θα βρεθεί καθ’οδόν για την προώθησή του στα πλαίσια της ‘No Fun’ περιοδείας και ενόψη των εμφανίσεων της μπάντας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, πρόσφατα είχαμε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τον ίδιο των J. Greaves για οτιδήποτε αφορά την μπάντα (κλικ). 

Κοιτάζοντας μπροστά

Με μια πρώτη ακρόαση το “Bronze” δεν ανεβάζει ιδιαίτερα τον πήχη. Με κάπως βαριά συναισθηματική ατμόσφαιρα και με πιο βαριά -σχεδόν μεταλλικά- riffs έχουμε μια στροφή με κύριο συστατικό τη μερική αποδέσμευση της Floyd «κατάρας» που κουβάλησε τον τελευταίο (αρκετό) καιρό η μπάντα στην πλάτη της. Αν κάτι χαρακτήριζε τους Crippled Black Phoenix ήταν η πανεύκολη μεταπήδηση από επιλεκτικούς ήχους και φόρμες δημιουργώντας μια πολύ προσωπική μουσική. Γι’ αυτό το λόγο οι απαιτήσεις είναι πολύ αυξημένες και εδώ.

Στη δεύτερη ακρόαση και μετά την επική, βαριά ατμόσφαιρα του εισαγωγικού “Dead Imperial Bastard”, έρχονται τα “Deviant Burials” και “No Fun”, κατά τη γνώμη μου οι κορυφαίες στιγμές του άλμπουμ. Με heavy κιθάρες σε πιο Sabbath-ικά γυρίσματα παίρνουμε από την μπάντα παλμό και ρυθμό. Τα πλήκτρα ζωγραφίζουν πάνω στις κιθάρες, τα κρουστά σε πλήρη δράση και μπόλικη μελαγχολία συνθέτουν τα κύρια χαρακτηριστικά που αγαπήσαμε από αυτούς. Και εκεί που η διάθεση είναι χαλαρή έρχονται τα πανέμορφα σόλο που ανεβάζουν την ένταση. Στη συνέχεια ακολουθεί το εννιάλεπτο “Champions of Disturbance Pt 1 & 2”. Eδώ ο ήχος απλώνεται και όλοι ανεβάζουν ένταση και ταχύτητες και ξεκινά θα λέγαμε το πιο prog metal κομμάτι του δίσκου, μια πολύ καλή στιγμή μιας και έχει όλα τα καλά στοιχεία που αγαπήσαμε από την μπάντα: ξέφρενες κιθάρες και τα απαραίτητα ηχητικά εφέ με τα περίεργα φωνητικά, παρέα με τα διακριτικά πλήκτρα.

Προσπερνώντας τα επόμενα κομμάτια πέφτουμε πάνω στο “Scared And Alone” την επόμενη και τελευταία καλή στιγμή του δίσκου. Στα φωνητικά η γνωστή του Justin από την συνεργασία τους στο σχήμα των Se Delan, η Belinda Kordic. Xαλαρή διάθεση, bluesy κατάσταση με αυτό το ταξιδιάρικο γρατζούνισμα που σε καθηλώνει. Εδώ γίνεται αισθητή η διαφορά  στα φωνητικά θέτοντας θέμα τραγουδιστή, νομίζω.

Το “Βronze” έχει καλές και κακές στιγμές. Και αυτή η κυκλοφορία είναι μεγάλη σε διάρκεια με αποτέλεσμα η κοιλιά σε κάποια σημεία να είναι αναμενόμενη. Το θέμα των φωνητικών θα πρέπει να  επανεξεταστεί. Οι προσδοκίες από μια αγαπημένη μπάντα είναι πολλές. Οι Crippled black phoenix βρίσκονται πάνω σε μια στροφή και πατάνε τα γκάζια τους για να μην πέσουν έξω. Κάνουν μεγάλη προσπάθεια να κρατήσουν ψηλά τις προδιαγραφές που έθεσαν από την αρχή της πορείας τους. Κατά ένα μεγάλο ποσοστό τα έχουν καταφέρει με επιτυχία. Σίγουρα πάντως ακόμα έχουν την πινελιά της συναυλιακής  μπάντας, στο σημείο δηλαδή που τους αγαπήσαμε. Το “Bronze” πάντως δεν είναι ‘gold’.

7.5 / 10

Κώστας Ρόκας

2^η γνώμη 

Το “Bronze” έχει όλα αυτά τα στοιχεία που περιμένει κανείς από ένα δίσκο των Crippled Black Phoenix κι έτσι οι οπαδοί τους δεν θα αιφνιδιαστούν, αλλά θα αισθανθούν την οικειότητα του ήχου του. Το θετικό στην υπόθεση είναι όμως πως, πέρα του ότι τα τωρινά μέλη της μπάντας φαίνεται πως ταίριαξαν μια χαρά, συνθετικά το album είναι πιο ώριμο από προηγούμενες δουλειές. Από την έναρξη κιόλας του δίσκου το ενδιαφέρον απογειώνεται και ο ακροατής νιώθει μια έλξη που δεν τον αφήνει να πατήσει stop. Με κομμάτια όπως τα “Deviant Burials”, “Champions of Disturbance Pt 1 & 2” και “We Are The Darkeners”, οι Crippled Black Phoenix αποδεικνύουν ότι είναι ικανοί για τα καλύτερα! Ασυζητητί η πιο ποιοτική κυκλοφορία studio album που είχαν ποτέ.

8.5 / 10

Λίλα Γκατζιούρα