Between the Buried and Me – Automata IBetween the Burried and Me – Automata I

Intro: Dimitris Kaltsas
29 / 11 / 2018

A band’s eighth album usually comes within a period of stagnation or decline in creativity that the band is unaware of. Not always, of course. In their own way, Between the Buried and Me have managed to evolve their sound and still sound fresh. After seven albums they’re exploring new ways of expression with equal passion, always keeping their technical level very high. This year, two albums by them, the two parts of the ambitious Automata, were released.

The first part of a transitional situation

New album for Between the Buried and Me, the eighth in a row, and it seems the band is making a turn in their sound. Of course, the foundation for this change had come from the previous album, but now it is much more obvious. The band here tries more progressive paths and this gives a dimension to their sound that at first glance does not seem to fit, i.e. mixing prog rock spots with extreme metal, but the way they compose their music, makes you believe that such a combination may be successful.

The band has also retained its personality in this release, writing music with a lot of rhythmic variations, extreme and clean vocals (this time the latter prevail) and an incredibly technical rhythm section that does not just add to or “fill” the tracks, but has a leading role. The guitars make an impression on Automata I, because they reminded me of Haken’s way of playing, with a denser sound of course, and not as many solos, while the keys give me the impression they do not contribute to the final result.

The album, being a concept one, deals with the ability of people to see what someone else is dreaming and music creates a dystopian atmosphere, bringing the film Minority Report to mind. The songs that I enjoyed most are Condemned to Gallows, with its up-tempo rhythm and tech-death style, which blends nicely with the clean vocals without being cheesy, Millions, the hit of the record, which is a simple borderline pop, melodic composition and finally Blot, which is the highlight of the album, since it reminds me a lot of Dream Theater but with a thicker sound. I did not feel that Yellow Eyes and Gold Distance add anything to the album, but they might play a part when the second part is released.

The first part of Automata is a good but incomplete album. Of course it shows that the band has entered a stage of maturity and that they realize the djent and mathcore sound gave what it had to give and now it was time to evolve. I believe that if they continue on this path, in the future we will see releases that will impress even people who do not like the extreme sound, and that is because they seem to have this ability. But not yet.

8 / 10

Giannis Voulgaris

Εισαγωγή: Δημήτρης Καλτσάς
29 / 11 / 2018

Το όγδοο album μιας μπάντας συνήθως ταυτίζεται με μία περίοδο στασιμότητας ή και παρακμής που το εκάστοτε συγκρότημα αγνοεί. Όχι πάντα βέβαια. Οι Between the Buried and Me έχουν καταφέρει με τον δικό τους τρόπο να εξελίσσουν τον ήχο τους και να παραμένουν ένα φρέσκο όνομα. Η παραγωγικότητά τους όχι μόνο δεν τους κουράσει, αλλά τους βρίσκει να εξερευνούν με το ίδιο πάθος νέους δρόμους έκφρασης, διατηρώντας πάντα πολύ υψηλά το τεχνικό τους επίπεδο. Φέτος κυκλοφόρησαν δύο δίσκους, τα δύο μέρη του φιλόδοξου Automata.

Το πρώτο μέρος μιας μεταβατικής κατάστασης

Νέος δίσκος για τους Between the Buried and Me, ο όγδοος κατά σειρά, και όπως φαίνεται η μπάντα κάνει μια στροφή στον ήχο της. Βέβαια από τον προηγούμενο είχαν μπει οι βάσεις για αυτή την αλλαγή, αλλά τώρα είναι πιο ορατό το αποτέλεσμα. Πλέον το συγκρότημα κινείται σε πιο progressive μονοπάτια και αυτό δίνει μια διάσταση στον ήχο τους που σε μια πρώτη ματιά δεν φαίνεται ταιριαστή, δηλαδή η μίξη prog rock σημείων με ακραίο metal, όμως ο τρόπος που συνθέτουν, σε κάνουν να πιστεύεις ότι ίσως είναι εφικτός ένας τέτοιος συνδυασμός.

Η μπάντα έχει διατηρήσει την προσωπικότητά της και σε αυτή την κυκλοφορία, γράφοντας μουσική με πολλές εναλλαγές στους ρυθμούς, ακραία και καθαρά φωνητικά (μόνο που αυτή τη φορά τα καθαρά επικρατούν στο τελικό αποτέλεσμα) και απίστευτα τεχνικό rhythm section που δεν συμπληρώνει ή «γεμίζει» τα κομμάτια, αλλά έχει πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι κιθάρες μου έκαναν εντύπωση στο Automata I, διότι μου έφεραν πολύ στο μυαλό τον τρόπο παιξίματος των Haken, με περισσότερο όγκο βέβαια και όχι τόσο πολλά solos, ενώ τα πλήκτρα μου δίνουν την εντύπωση πως δεν συνεισφέρουν στο τελικό αποτέλεσμα.

Ο δίσκος όντας concept, πραγματεύεται την ικανότητα των ανθρώπων να βλέπουν τι ονειρεύεται κάποιος άλλος και η μουσική δημιουργεί μια δυστοπική ατμόσφαιρα, φέρνοντάς μου στο μυαλό μυαλό την ταινία Minority Report. Τα κομμάτια που ξεχώρισα είναι το Condemned to the Gallows, με τον up-tempo ρυθμό του και το tech-death ύφος, που δένει ωραία με τα καθαρά φωνητικά χωρίς να είναι cheesy, το hit του δίσκου Millions, που είναι μια απλή, στα όρια του pop για τα δεδομένα τους, μελωδική σύνθεση και τέλος το Blot που είναι η αποκορύφωση του δίσκου, μιας και μου θυμίζει πολύ Dream Theater αλλά στο πιο ογκώδες. Βέβαια τα Yellow Eyes και Gold Distance δεν ένιωσα να προσδίδουν κάτι στον δίσκο, αλλά ίσως να παίζουν κάποιο ρόλο όταν κυκλοφορήσει και το δεύτερο μέρος.

Το πρώτο μέρος του Automata είναι ένας ποιοτικός δίσκος αλλά ελλιπής. Μισός. Βέβαια δείχνει ότι η μπάντα είναι σε μια φάση ωρίμανσης και ότι συνειδητοποιούν ότι ο djent και mathcore ήχος έδωσε ότι είχε και πλέον πρέπει να εξελιχθούν. Πιστεύω ότι αν συνεχίσουν αυτή την πορεία, στο μέλλον θα δούμε κυκλοφορίες που θα εντυπωσιάσουν και ανθρώπους που δεν αρέσκονται στον ακραίο ήχο, γιατί δείχνουν να έχουν την ικανότητα. Αλλά όχι ακόμα.

8 / 10

Giannis Voulgaris